คดีลับ....คดีหัวใจ

“ใครเป็นลูกไก่กันล่ะ พี่หรือเรา”

 

“เฮือก”  หันกลับมามองเจ้าของเสียงที่โผล่เข้ามาเงียบๆ

 

“ว่าไงล่ะ ใครเป็นลูกไก่”

 

“ลูกไก่ที่ไหน  ฟางบอกอยากินไก่....ไก้ทอดตั้งหาก พี่นี่หูหาเรื่อง”  แถเอาตัวรอดไปน้ำขุ่นๆจนได้

 

“แล้วพี่ป็อปมีอะไรรึเปล่า พี่โมะกับแก้วเพิ่งออกไปค่ะ”

 

“พี่เห็นแล้ว”  ฟางทำหน้าสงสัยใส่ป็อปปี้

 

“พี่เอานี่มาลองนะ”

 

“เอ๋...”

 

ป็อปปี้ถึงมือบางมากุมไว้  ก่อนจะล้วงอะไรบางอย่างออกมากุมไว้อีกข้าง

 

“พี่รู้เรื่องของเรามันอาจจะแปลกๆ ”

 

“แต่พี่อยากให้เรารู้ว่า...”

 

“o.o”<<< สี้หน้าลุ้นว่าเขาจะบอกรักเธอรึเปล่า สุดขีด

 

“แหวนมันแพง อย่างทำหายล่ะ”

 

“พี่ป็อป”  โธ่เอ๊ยไอ้เราก็อุตสาห์ลุ้น

 

“ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น แค่จะบอกว่าพี่เต็มใจแต่งงานกับเราจริงๆนะ ฟาง” 

 

“ไม่ใช่แต่งเพราะโดนใครบังคับ”

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

ยิ้มออกมาอย่างดีใจ  ‘อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้แต่กับเธอเพราะความฝืนใจ ส่วนเรื่องที่เขาจะรักเธอรึเปล่า

 

เอาไว้ก่อนเถอะ เพราะเธอยังมีเวลาอีกทั้งชีวิตให้ยอมพูดออกมา ว่า’รัก’เธอ’

 

จับมือข้างซ้ายของฟางมากุมไว้ ก่อนจะค่อยๆบรรจงสวมแวนเพ็ชร์เม็ดงามลงไปบนนื้วหญิงสาว

 

“พอดีเลยซินะ”  ฟางยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเมื่อเห้นแหวนวงสวยยู่บนนิ้วตัวเอง

 

“ร้องไห้อีกแล้วนะเรา”  ไล้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาที่หางตาของเธอเบาๆ

 

“ฟางไม่ได้ขี้แยซะหน่อย”

 

“ใครจะเชื่อกัน ยัยคุณหมอขี้แย”

 

“พี่ป็อปอ่ะ  ทำไมชอบล้อฟางจัง :c”

 

“นอกจากขี้แย แล้วยังขี้งอลอีกนะเนี้ย”  พูดยิ้มๆ

 

“ไม่คุยกับพี่ป็อปแล้ว”  หันหลังเดินหนีป็อปปี้ แต่ต้องหยุดเท้าเพราะ

 

“พี่คิดถึงเรานะ”

 

ถึงเขาจะเอ่ยออกมาแค่เพียงแผ่วเบา แต่เธอกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน  หันกลับมาโผเข้ากอดป็อปปี้ที่อ้าแขนรับ

 

ร่างเธอแต่โดยดี

 

“ฮึกๆ ฟางคิดว่าพี่จะมพูดแล้วซะอีก”  พูดอู้อี้อยู่กับอกแกร่งของป็อปปี้

 

เขาคลายอ้อมกอดออก นิ้วเรียวของชายหนุ่มเชยคางมลของหญิงสาวขึ้น ก่อนที่เขาจะก้มลงกดจูบ ที่ปากเรียวอิ่ม

 

ของฟาง จากจูบบางเบาราวสายลมแห่งความคิดถึง ค่อยๆเปลี่ยนเป็นพายุของอารมณ์ปรถนา

 

“อือ...” ป็อปปี้ยอมถอนจูบออกมาก่อนที่เขาจะหยุดตัวเองให้ทำแค่จูบไม่ได้

 

“มัดจำเอาไว้ก่อนแล้วกัน”

 

“>///<  นี่ค่ะ ฟางว่าฟางขึ้นไปพักก่อนดีกว่า”

 

ถอดแหวนวางกลับคืนไปบนมือของป็อปปี้ เดินหายขึ้นไปบนชั้นสองทันที ป็อปปี้มองตามคนที่แก้มแดง

 

จากความเขินไปยิ้มๆ

 

.

.

.

'พี่รักเรามากนะยัยตัวเล็ก มากจนบอกไม่ถูกว่ารักแค่ไหน '  คำนี้ตั้งหากที่เขาอยากจะเอ่ยมันออกไป 

 

แต่เพราะความปากหนักของตัวเอง เลยไม่ยอมที่จะพูด กลับไปพูดเรื่องที่ไม่ครวพูดแทน

 

(นั้นดิเรื่องแหวนแพงพูดเพื่อ)  แต่ซักวันพี่คงจะกล้าบอกเธอนะ ยัยตัวเล็ก

 

.

.

.

[วันงานแต่ง ป็อปปี้  ♥ฟาง]

งานแต่งของทั้งคู่เป็นพิธีแบบไทยๆที่ใช่สถานที่บ้านของเจ้าบ่าวเป้นสถานที่ประกอบพิธี รวมถึงเป็นเรือนหอด้วย  มีการ

 

ตักบาตรร่วมขันของคู่บ่าวสาวในตอนเช้า  พอได้ฤกษ์ดีตอน 9โมง

 

ก็เป็นพิธีหมั้น และในตอนเย็นก็เป็นการรดน้ำสังข์อวยพรคู่บ่าวสาว ที่อยู่ในชุดไทยประยุกต์สวยงาม

 

“ไหวรึเปล่าฟาง”  ป็อปปี้เอ่ยถามคนข้างกาย ที่เริ่งจะออกอาการอ่อนล้าให้เห็น

 

“ไหวค่ะ  แต่ใก้ลหมดแรงแล้งแหละ ^^”   ยิ้มเซียวให้ชายหนุ่ม

 

ป็อปปี้ล่ะมือจากท่าไหว้ให้ผู้หลักผู้ใหญ่รดน้ำสังข์อวยพรมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เจ้าสาว

 

“ทนหน่อยนะ  เดี๋ยวก็จบงานแล้ว”  ฟางพยักหน้ารับเบาๆ

 

“เอาล่ะแม่ว่าเราได้ฤกษ์ส่งตัวบ่าวสาวแล้วนะ”  แม่ของป็อปปี้เอ่ยขึ้น

 

“ไหวมั้ยแก”  แก้วเข้ามาถามเพื่อนสาว

 

“พอไหวแก แต่เหนื่อยมาก  อยากนอน” ตอบกลับไปเบาๆ

 

“เหอะ พี่ป็อปมันคงจะยอมให้แกนอนหรอกนะ”  แซวยิ้มๆ

 

ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเข้ามาถอดด้ายมงคลที่คล้องอยู่บนศรีษะให้บ่าวสาว  ทั้งคุ่ค่อยๆลุกจากท่านั่งพับเพียบ

 

“อ๊ะ” 

ฟางเซเพราะนั่งอยู่ท่าเดิมเป็นเวลานาน แต่ดีที่ป็อปปี้เข้ามาประคองเขาไว้ได้ทัน เธอจึงไม่ล้มลงให้อายแขกในงาน

“มาพี่อุ้ม”  ช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้ในวงแขน

 

“วู้ๆๆ” เรียกเสียงเฮฮาจากเพื่อนฝูงที่มาร่วมงานได้ไม่น้อย

 

“จัดหนักๆนะครับสารวัตร” ลูกน้องตะโกนแซวขึ้นเรียกเสียงหัวเราะจากคนในงานไปไม่น้อย

 

“ไอ้ป็อป ข้ารออุ้มหลานอยู่นะเว้ย”  เคนตะ เพื่อนสมัยเรียนองป้อปปี้เอ่ยแซวขึ้น

 

“ตามให้ทันนะโว้ย”  จองเบเอ่ยเป็นนัยๆ ขนาดที่เหล่ตามองขนมจีนภรรยาสาวที่ตั้งท้องได้ 4เดือน

 

“พวกเมิงเงียบไปเลย  ห้ามแซว”

 

“ไปลูกไป”

 

แม่ป็อปปี้ดันหลังลูกชายที่อุ้มลูกสะใภ้คนโปรดอยู่ให้เดินไปทางห้องหอ (ห้องนอนของป็อปปี้)ก้าวเข้ามา

 

ในห้องตามาด้วยผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แก้วและโทโมะที่ก้าวเข้ามาปิดท้ายขบวน

 

“รักกันนานๆนะลูกนะ”   แม่ป็อปปี้ให้คำสอนสำหรับคู่แต่งงานใหม่ก่อนจะถอดมาลัยมงคลที่คอให้ป็อปปี้ก่อน

 

“หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูกนะ”  แม่ของฟางพูดทั้งๆที่น้ำตาเริ่มซึม ก่อนจะถอดมาลัยที่คอฟางออก

 

“แม่ค่ะ”  โผเข้ากอดผู้เป้นแม่ไว้ราวกับเด็กน้อย

 

“ลูกคนนี้ขี้แยจริง”

 

“พ่อฝากน้องด้วยนะป็อป”

 

“ครับ”

 

“ถ้าเจ้าป็อปมันเจ้าชู้ก็จัดการได้เต็มที่เลยนะ หนูฟาง”

 

“พ่อครับ”  ผู้ต่างยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

“มีความสุขมากนะเรา”  ดทโมะเดินเข้ามากอดน้องสาวไว้ ก่อนจะปล่อนออก ให้แก้วกอดพี่ชายและพี่สะใภ้บ้าง

 

“เอาหล่ะๆ ปล่อยให้บ่าวสาวเขาพักผ่อนได้แล้ว”

 

^_______________________________________________________________^

อืมๆๆเอาไปๆ ติดๆฮ่าๆ อัพแล้วมีความสุข ใครสุขกับเรื่องนี้บอกกันบ้าง เพื่อกำลังใจจะมา ความคิดเเล่น ตอนต่อไปจะได้เกิด ฮ่าๆๆ แต่เขียนเรื่องนี้แล้วมานั่งดู CSI รู้สึกตัวเองจิตๆ ใครเคยดูยกมือขึ้น ของเขามันส์ทุกภาคอ่ะ

เอ่อ แนะนำซักนิด ตอนหน้าหาผ้ามาซับน้ำเลือดท่าจะดี NC ฉบับ 13+ แล้วกันฮ่าๆ ไม่กล้าจัดหนัก กลัวโดนแบนค่ะ

เจอกันตอนต่อไป  จร้า ^^