คดีลับ....คดีหัวใจ
To_oNg0909
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความชาติย่างสามขุมเข้ามาหาฟาง ที่ถอยหลังหนีจนชิดกำแพง
“ถ้าพวกเมิงตาย กรูกับนายก็รอด” ไม่ปล่อยโอกาสให้ฟางได้หาทางรอดอีก เหนี่ยงไกหวังปลิดชีวิตร่างบาง
‘ปัง’
ฟางบิดตัวหนีคนกระสุน แต่ไม่อาจรอดพ้น จากตำแหน่งหัวใจ จึงเลื่อนตำลงมาที่ท้องแทน แต่ถึงอย่างนั้น
ก็สร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย ฟางทรุดตัวลงกุมท้องไว้ก่อนจะตามมาด้วยความรู้สึกชาดิกไปทั้งร่าง
‘ผวัละ’ แก้วฟาดท่อนเหล็กในมือใสศีรษะชาติเต็มแรง ทำให้อีกฝ่ายล้มทั้งยืน เข้าไปเตะปืนที่กระเด็นหลุดจาก
มือนายชาติให้ กระเด็นไปไกล ก่อนจะเข้าไปดูเพื่อนที่หน้าซีดเพราะเริ่มจะเสียเลือดมากจากบาดแผลที่ถูกยิง
“ฟางๆๆ”
“แก้ว เจ็บ” หน้าซีดเยเก แก้วน้ำตาร่วงเมื่อเห้นร่างบางแดงฉานไปด้วยเลือดของตัวเอง
“พี่แก้ว”
“เจมส์ มาช่วยพี่เร็ว” เจมส์ที่ย้อนกลับมาพร้อมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ตรงเข้ามาช้อนอุ้มฟางขึ้น
วิ่งออกจากตึกตรงไปที่ห้องฉุกเฉิน ก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแพทย์ในการยื้อชีวิตหญิงสาว
“ฟาง อย่าเป็นอะไรนะ”ทรุดตัวลงนั่งหน้าห้องฉุกเฉินอย่างหมดแรง
“ใจเย็นๆนะพี่แก้ว พี่ฟางต้องไม่เป็นอะไร” ลูกน้องพยายามปปลอบเจ้านาย
“แกไปจัดการเรื่องไอ้นั้นเถอะ พี่อยู่ได้”
“ครับ”
“พี่โมะ ต้องโทรหาพี่โมะ” ร่างบางพูดเหมือนหุ่นยนตร์ กดโทรหาโทโมะที่ต้องถามกันอยู่นานกว่าจะรู้เรื่อง
ชายหนุ่มรีบออกจากโรงพักโดยมีป็อปปี้ตามาด้วยอย่างเป้นหว่างร่างบางที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน
.
.
.
“แก้ว”
โทโมะเรียกชื่อเธอเสียงดังวิ่งเข้ามาหาคนที่นั่งกุมมือตัวเปอะเปื้อนไปด้วยเลือด
“พี่โมะ ฮึก..ฟาง”
“เป้นอะไรรึเปล่า”
โทโมะไม่ได้สนใจที่จะฟังแก้วพูด จับร่างเธอพลิกซ้ายพลิกขวาสำรวจหาร่องอรยบาดแผลในตัวเธอ
‘เฮ้อ ’ ถอนหายใจออกมา โล่งอกที่เห็นเธอไม่ได้เป็นอะไรไปอีกคน หว่งก็แต่น้องสาวที่ยังอยู่ด้านใจ
“ไม่ต้องร้อง ฟางต้องไปม่เป้นอะไร”
ดึงแก้วเข้ามากอดปลอบ เขาเองก็ได้แต่ภาวนา ว่าฟางจะไม่เป้นอะไร
“ฮึก เพราะแก้ว ฟางถึงได้โดนยิง ถ้าแก้วไม่เห้นด้วย...”
“พอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว” โทโมะเอ่ยห้าม
“มันเกิดอะไรขึ้นแก้ว”
ป็อปปี้ถามญาติสาวเสียงเครียด สายตามองไปยังประตูห้องฉุกเฉิน หว่งใยคนที่หมอกำลังทำการยื้อชีวิตของเธอ
“คือ...”
เปิดปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ ป็อปปี้กับโทโมะฟัง ตั้งแต่เริ่มจนมาถึง ณ ตอนนี้
‘โครม’ ป็อปปี้ระบายอารมณ์ใส่เก้าอี้บริเวณนั้นจนล้มไม่เป็นท่า
“นี่พวกเธอคิดบ้างมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่ ว่าเล่นเกมส์จับผู้ร้ายกันอยู่รึไง”
ตะคอกใส่แก้วที่ยังสะอื้นไม่หยุดกับความคะนองของทั้งคู่ที่ทำอะไรไปโดยไม่คิด โทโมะอยากจะออกปากช่วย
แก้วแต่เขาเองก็โกรธทั้งสองสาวไม่ต่างกับป็อปปี้
“ใจเย็นน่าไอ้ป็อป ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ยัยฟางเจ้บตัวฟรี”
ปลอบเพื่อนให้ใจเย็นลง เพราะตอนนี้โมโหใส่เธอไปก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ก่อนจะขอหลักฐานที่แก้ว
ถ่ายได้มาเก็บไว้เอง
“ช่วงนี้อย่าเพิ่งอยู่กห่างจากพวกพี่ ถ้ายังจับมันไม่ได้ มันย้อนกลับมาอีกแน่”
“ค่ะ”
“พี่ป็อป พี่โมะ แก้วขอโทษ” เงยหน้ามองสองหนุ่มทั้งน้ำตา ป็อปปี้ถึงญาติสาวเข้ามากอด
“พี่เป็นหว่งเรานะแก้ว ถ้าเป็นอะไรไปมากกว่านี้พี่จะทำยังไง”
ถึงจะเป็นเพียงญาติกัน แต่ทั้งคูก็สนิท รักใคร่กันเหมือนพี่น้องแท้ๆ
ไม่นานคุณหมอก็ออกมาแจ้อาการคนเจ็บ ที่ไม่มีอะไรน่าเป็นหว่งมากนัก เพราะกระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญ
แต่อาจจะมีอาการเพลียอยู่บ้าง เพราะเธอเสียเลือดมาก โทโมะทิ้งให้ป็อปปี้เฝ้าน้องสาวที่โรงพยาบาล
ส่วนตัวเองหนีบแก้วไปจัดการเรื่องราวต่อที่สถานีตำรวจ
มือหนาไล้ใบหน้าซีดเซียวของอีกฝ่ายอย่างเบามือ ไม่อยากรบกวนคนที่หลับอยู่
‘ถ้าเธอเป็นอะไรไปพี่จะทำยังไงนะฟาง ทำไมถึงชอบทำให้หว่างนักนะ’
^______________________________________________________________^
T^T มันไม่สนุกใช่มั้ย ถึงมีคนอ่านน้อย แต่เราก็จะอัพต่อไป ฮ่าๆๆ(มันโรคจิต)
เจอกันตอนหน้าจร้า ^^
ขอบคุณคนที่ยังติดตามอ่านน้าค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
