คดีลับ....คดีหัวใจ

[พาท โทโมะ-แก้ว]

 

“พี่โมะ ทำไมพี่ไม่พาแก้วกลับบ้าน”

 

คุยกันก่อนแล้วพี่จะพาเราไปส่ง”

 

ดันร่างบางให้เข้าไปในบ้าน คาดคั้นเอาคำตอบกับร่างบางจนเธอยอมหลุดปากบอกออกมาที่ทำไปทั้งหมด

 

ก็เพราะหึงเขานั้นเอง

 

“เอ่อ แก้วว่าแก้วกลับบ้านดีกว่า”

 

เมื่อเห็นว่าเริ่งจะไม่ปลอดภัย ทำท่าจะชิ่งแต่ก็โดนร่างสูงจับกดติดโซฟาที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

 

“อือ....พี่โมะออกไปนะ แก้วหนัก”

 

โทโมะไม่ฟังเสียงท้วงของแก้ว กดจูบลงบนเรียวปากอิ่ม ที่ตอนแรกดิ้นรนต่อต้านก่อนจะยอมให้ความร่วมมือ

 

สนองตอบจูบของเขาเป้นอย่างดี  มือหนาเองก็ไม่ยอมอยู่เฉยสัมผัสไปทั่วร่างบางไม่มีสว่นไหนของเธอที่รอดไป

 

จากมือของเขาได้ ถอนจูบออกมา ก่อนจะถอยตัวออกมานั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าของร่างบาง

 

“แต่งงานกับพี่นะครับแก้ว”

 

“แก้ว....แก้ว” หลบสายตาโทโมะ อย่างเขินอาย

 

“นะครับ แต่งกับพี่นะครับ” ส่งสายตาเว้าวอนให้เอเห้นใจ

 

“ค่ะ”

 

ยอมตกลงในที่สุด เพราะเธอเองก็ยกหัวใจตัวเองให้เขาเข้ามาเป็นเจ้าของใจเธอมาตั้งนานแล้ง คงจะไม่แปลก

 

อะไรถ้าจะยอมยกร่างกายของเธอให้เขาไปดูแลอีกซักอย่าง

 

“ฮ่าๆๆ งั้นพี่ขอเข้าหอก่อนเลยได้มั้ยครับ”

 

“อ๊ายยยยย หยุดน๊า”

 

.

.

.

 

[วันแต่งงานโทโมะ-แก้ว]

 

คนที่อยู่ในชุดแต่งงานฟู่ฟองสีขาว ใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง แต่คิ้วเรียวกลับขมวด

 

เข้าหากันมุ่ย เดินกลับๆกลับมาไม่หยุด

 

“โอ๊ย ยัยแก้วแกเลิกเดินวนไปวนมาซะทีฉันเวียนหัว”

 

หวายโวยออกมาเสียงดัง พลางยื่นยาดมจ่อจมูกให้คุณแม่คนใหม่ที่เอาแต่นอนหลับตา เลี่ยงภาพที่เพื่อนเดินวน

 

ไปวนมาจนตัวเองต้องเวียนหัวอยู่อย่างนี้

 

 “นันดิยัยแก้ว แกสงสารยัยฟางมันบ้างเหอะ ยิ่งท้องอยู่ด้วย”

 

เฟย์เพื่อนสาวแก้มบุ้มที่เพิ่งกลับมาจากงานแฟชั่นโชร์ที่มิลานโวยขึ้นอีกคน วันถือเป็นวันรวมแก๊งเพื่อนสาวก็ว่า

 

ได้ เพราะตั้งแต่จบมัธยมปลายกันไปต่างก็แยกย้ายกันไปเรียนและทำงานที่ตัวเองชอบกันทั้งนั้น

 

ไม่ว่าจะเป็นเฟย์ ดีไซด์เนอร์คนดังที่ยอมทิ้งงานชิ้นสำคัญกลับมาออกแบบชุดเจ้าสาวให้แก้วโดยเฉพาะ

 

โดยเจ้าตัวให้เหตุผลว่า ‘ใครจะไปคิดว่าสาวห้างอย่างแก้วจะแต่งงานกัน นึกว่าแอบรักอยู่กับยัยฟางซะอีก o_o’

 

หวาย คีเอทีฟ คนสวยที่ออกแบบคอนเซ็ปต์งานในวันนี้ทั้งหมด ‘งานยัยฟางพลาดไปแล้ว งานแกฉันไม่ยอมแน่’

 

หรือแม่แต่ ขนมจีบและจินนี่ ภรรยาสาวของจองเบและเคนตะ เพื่อนของป็อปปี้และโทโมะยังอดที่จะโดดเข้า

 

มาร่วมวงด้วยไม่ได้ จากงานที่เธอคิดว่าจะจัดเล็กๆเลยกลายเป็นงานใหญ่ระดับประเทศไปซะได้ รู้งี้ทำแบบ

 

พี่ป็อปปก็ดี มันมือชกแต่งมันเงียบๆมันไปซะเลย

 

“โธ่ ก็แก้วตื่นเต้นนิ ครั้งแรกเลยนะ”

 

“ยัยแก้ววววววววววว แกจะแต่งงานนะย่ะ ไม่ใช่เดินแฟชั่นโชร์จะได้มีรันทรูก่อน”

 

“แกเงียบไปเลยยัยหวาย คนยิ่งตื่นเต้นๆ อยู่”

 

ยอมกระแทกตัวนั่ง เพราะสงสารเพื่อนสาวที่เอาแต่นอนหมดแรงอยู่หรอก

 

‘ก๊อกๆ’

 

“แก้วเตรียมตัวนะลูกจะได้เวลาแล้ว”

 

“ค่ะแม่”

 

ตอบมารดาไปเสียงสั่น

 

ลุกขึ้นยื่นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกความเชื่อมั่นให้ตัวเอง ก็แต่แต่งงานเอง?

 

เสียงเพลงอินโทรงานแต่งงานดังขึ้นพร้อมๆกับที่เจ้าสาวในชุดฟู่ฟ่องสีขาวเดินควงแขนคุณพ่อเข้ามาด้านในโบสถ์

 

[เข้าโบสถ์เพราะโทดมะนับถือศาสนาคริสต์]โทโมะที่วันนี้แต่งสูทขาวให้เข้ากับชุดเจ้าสาว ยืนจ้องหน้าคนรักที่

 

วันนี้ดูจะสวยสง่าเป็นพิเศษอย่างอึ้งๆ จนป็อปปี้ต้องเอาศอกสะกิดเพื่อนให้รู้สึกตัว รับเจ้าสาวมาคล้องแขน

 

ก่อนจะพากันไปยืนที่แท่นประกอบพิธีต่อหน้าบาทหลวง กล่าวคำสัตย์สาบาน ที่เขาและเธอจะรักและดูแลซึ่งกัน

 

และกันไปตราบจนกว่าชีวิตนี้จะหาไม่ สวมแหวนที่ชายหนุ่มแอบไปเตรียมมาเป็นพิเศษให้แก่กัน จุมพิศสาบาน

 

ต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า เป็นอันเสด็จพิธีจนมาถึงงานเลี้ยงในตอนเย็น ที่เป็นไปตามธรรมเนียม ทั้งการเต้นเปิดฟร์อ

 

หรือแม้แต่ประเพณีการคาบสายรัดถุงหน่องของเจ้าสาวที่เจ้าบ่าวต้องทำตามธรรมเนียมของฝรั่ง

 

 “มีความสุขมากๆนะเว้ย”

 

เคนตะ จองเบ เขื่อนตบบ่าอวยพรก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน เหลือก็แต่ ป็อปปี้ ฟาง โทโมะ แก้ว

 

และผู้ใหญ่ทั้ง2ครอบครับ เพื่อรอส่งบ่าวสาวเข้าห้องหอ อันเป็นลำดับสุดท้ายในพิธีการ

 

“มีความสุขมากๆนะแก ไม่ซิต้องบอกว่าคุณพี่สะไภ้ตามหาก อิอิ”

 

“ฟางอ่ะ >///<”

 

“ฮ่าๆๆ พอแล้วลูกฟาง แค่นี้ลูกสะไภ้แม่ก็ม้วนเป็นก็อตเทปแล้วนะ”

 

ทุกคนต่างอมยิ้มมีความสุขไปกับการแต่งงานของคู่ข้าวใหม่ปลามัน ก่อนจะปล่อยให้บ่าวสาวอยู่กันตามลำพัง

 

“เหนื่อนมั้ย แก้ว”

 

โทโมะเดินเข้ามารวบร่างบางเข้าไปกอด

 

“นิดหน่อยค่ะ แล้วพี่ล่ะค่ะ”

 

“ไม่เลยครับ แค่ได้เห็นเราใส่ชุดนี้ก็คุ้มแล้ว”

 

“พี่โมะอ่ะ อย่าล้มซิ แก้วเขินนะถ้าไม่ใช่งานแต่งแก้วก็ไม่ยอมหรอก”

 

เบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดสามีหมาดๆ เขินๆ ทำทีเดินปหน้ากระจกปลอดเครื่องประดับที่สวมอยู่ออก

 

แต่มีหรือจะหนีพ้มมือปลาหมึกของท่านสารวัตรไปได้

 

“ว๊าย พี่โมะ แก้วยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”

 

ดันหน้าโทโมะที่กำลังจะก้มลงมาจูบเธอเอาไว้

 

“อือ...ไม่อยากรอแล้วนี่ครับ วันนั้นก็ไม่ยอมให้พี่กินเรานะ”

 

“อ๊ะ....”

 

เสียงหวานถูกสะกัดกั้นจากจูบร้อนของคนบนร่าง ที่ไม่ยอมให้เธอได้เจรจาต่อรองอีก มือหนาประคองใบหน้าสวย

 

ให้ตอบรับจูบของเขาได่ถนัดยิ่งขึ้น

 

“อือ...พพ พี่โมะ”

 

“ขอพี่เถอะนะ พี่ไม่อยากรออะไรแล้ว”

 

“อะ...อือ”

 

พยักหน้ารับอายๆ โทดมะผละออกห่างจากร่างของภรรยาสาวเพียงเสี่ยววินาทีเพื่อสลัดชุดสูทออกจากตัว ก่อน

 

จะกลับมาจัดการกับชุดเกาะอกของคนตรงหน้า ที่ถอดออกด้วยการดึงเพียงครั้งเดียว

 

“อือ...”

 

บิดร่างหนีสัมผัสร้อนรนของอีกฝ่ายอย่างเสียวซ่าน มือหน้าบีบเคล้นอกสวยได้รูปเล่นอย่างหลงไหล

 

อีกมือก็ไม่ปล่อยว่างเคล้าคลึงสว่นอ่อนไหวของหญิงสาวทำความคุ้นเคย เพราะรู้ดีว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ

 

“อ๊ะ...พี่..โมะ ...แก้ว”

 

จิกบ่าหนาของโทโมะแน่น ทรมานจากความต้องการของตัวเองที่กำลังแผดเผาให้เธอหลอมละลาย

 

ไปกับร่างของเขาช้าๆ

 

“เจ็บหน่อยนะ แก้ว”

 

บอกกล่าวให้เธอได้เตรียมใจไว้บาง ก่อนจะค่อยๆสอดกายเข้ามาในช่องทางแสนแคบที่ไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำเขา

 

มาก่อน

 

“อ๊ะ...กรี๊สสสพี่โมะ เจ็บ”

 

ใบหน้าสวยเหยเกทันทีความเจ็บปวดจาดส่วนกลางแล่นไปทั่งร่าง โทโมะหยุดนิ่งให้ร่างบางได้คุ้นเคยกับความ

 

แปลกใหม่ ก่อนจะค่อยๆขยับกายเข้าออกเป็นจจังหวะเบาๆ เพราะช่องทางของแก้วยังแคบอยู่มาก

 

ไม่นานแก้วก็เริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับจัหวะรักแปลกใหม่ที่คนบนร่างปรนเปรอให้เธอได้สัมผัส

 

“อือ...พี่โมะ”

 

“อ๊ะอ่าห์”

 

กระตัวโหมกระหน่ำในจังหวะสุดท้าย ก่อนที่ทั้งคู่จะไปถึงดินแดนแห่งความสุขได้พร้อมๆกัน

 

“อ๊ะ...อ่าห์”

 

โทโมะไม่ปล่อยให้แก้วขาดตอนนาน ครั้งที่2และ3ตามมาติดๆ ก่อนจะต้องจำใจหักห้ามไม่ให้มีครั้งที่4

 

เพราะดูท่าคนใต้ร่างได้สลบคาอกเขาแน่น ถอดถอนกายออก ขยับเดินไปหยิบผ้าชุบนน้ำมาทำความสะอาด

 

คราบน้ำรักของตัวเองและเลือดบรืสุทธิ์ของแก้วอย่างเต็มใจ

 

“ขอบคุณค่ะ”เอ่ยออกมาเบาๆ

 

“แก้ว พี่รักเรามากนะ”

 

“ค่ะ แก้วรู้ แก้วเชื่อว่าตัวเองเลือกและรักคนไม่ผิดค่ะ”

 

ยิ้มให้โทโมะอย่างอ่อนหวาน ชายหนุ่มสอดตัวเข้ามากอดร่างบางไว้ หวงแหนเก็บเกี่ยววามสุขที่เขาและเธอ

 

มีร่วมกันไว้ทุกๆนาทีนับจากนี้และตลอดไป

 

 [คู่ของป็อปปี้-ฟางที่ฝ่ายหญฺงยอมปล่อยให้ท้องตามคำขอของฝ่ายชายก็กลายเป็นครอบครัวที่มีความสุขมาก

 

ยิ่งขึ้น รู้จักทั้งการให้และรับ ความรักจากอีกฝ่ายหนึ่งอย่างสมดุล]

 

[คู่ของโทโมะ-แก้ว ที่ยังต้องเรียนรู้ ปรับตัวซึ่งกันและกันอยู่มาก แต่นั้นก็ทำให้ทั้งคู่ยู่อด้วยกันด้วย ความรักและ

 

เข้าใจมากยิ่งขึ้น อยูด้วยกันอย่างเข้าใจ]

 

[หวายที่ดูเหมือนจะเจอกับคนที่ตัวเองตามหา ได้ในที่สุด หรือแม้แต่คู่ของคนอื่นๆที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้า

 

มาทักทาย คู้ป็อป-ฟาง โมะ-แก้ว ต่างก็มีความสุขกันถ้วนหน้า]

 

‘ความรักเปรียบเสมือนเหรียญที่มี2ด้าน ที่มีทั้งทุกข์และสุขที่คนทั้งคู่ต้องพบเจอและประคับประครองกัน

ไปบนเส้นทางแห่งรัก สายนี้’

ThE EnD คดีลับ ....คดีหัวใจ

^_______________________________________________________________^

จบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามให้กำลังใจมาโดยตลอด จัดให้แล้วน้ากับคู่โมะ แก้วตามคำขอ ทั้งฉากสวีต

NC อาจไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เต็มที่กับเรื่องนี้จริงๆ ขอบคุณๆๆๆ >/\< รักคนอ่านทุกๆคนที่แวะเข้ามาอ่านกันค่ะ

เจอกันกับเรื่องหน้า ‘บอกได้มั้ย...บอกว่า(รัก)กันจะได้มั้ย’ ฝากเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ

 

[ต้องขอโทษที่หายไปนาน มัวแต่ไปจิ้น CK (กันต์-เชียร์)ซะเยอะจนต่อมจิ้น PF TK KF ทำงานติดขัด แต่จะกลับ

มาจิ้น3คู่นี้ต่อแน่นอนค่ะ >^<]