คดีลับ....คดีหัวใจ

ผ่านมาแล้วเกือบ 2 อาทิตย์ฟางก็ยังหาที่มาของศพนิรนาม ที่อยู่ภายในช่องเย็นหมายเลข 19 ได้ซักที

 

ที่มักจะมีศพใหม่ๆผลัดเปลี่ยนหนุ่มเวียนกันใช้ทุกๆแทบจะ 2วัน

 

จะถามหมอวัฒนาก็ไม่กล้า เพราะหน้าตาคุณหมอวัยกลางคนไม่เป็นที่ต้อนรับซักนิด แต่พอทำใจกล้า

 

ถามถึงเข้าหน่อยก็ได้รับสายตาไม่เป็นมิตรเข้าอย่างจัง   แถมยังตวาดเธอเสียงดังว่าไม่ให้ยุ่งกับช่อง

 

นั้นถ้ายังไม่อยากตาย 

 

‘วันนี้เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่า เพราะอะไรและทำไม’มองไปที่ช่องเย็นหมายเลข19 มุ่งมั่น 

 

เย็นวันนั้นฟางยอมฝืนใจอยู่รอจนพนักงานและคุณหมอท่านอื่นๆ  กลับไปกันหมดแล้ว จึงจัดการดึง

 

ศพที่อยู่ในช่องนิรนามมาตรวจสอบดู

 

‘จากสภาพศพเบื่องต้นเป็นเพศชาย เสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่า 24 ชั่วโมง ไม่มีบาดแผลภายนอก’

 

ไล่สำรวจตามขั้นตอน ก่อนจะจัดการจรดปลายมีดผ่าตัดกรีดตั้งแต่หลอดลมยาวลงมาถึงบริเวณเหนือสะดือ

 

เพื่อเปิดบริเวณช่องอก สำรวจอวัยวะภายใน

 

 

‘สมบูรณ์ไปรึเปล่า สำหรับคนที่เสียชีวิตตามธรรมชาติ ’   ตั้งคำถามภายในใจอย่างสงสัย เพราะอวัยวะภายใน

 

ยังคงสีสดดูราวกับคนที่ยังมีลมหายใจอยู่ ที่สำคัญไม่มีการฉีกฟร์อมาลัน ป้องกันการเน่าเปื่อยของศพ ซึ่งผิดวิสัย

 

ของหลักนิติเวช ราวกับ...........

 

‘ปลูกถ่ายอวัยวะ’  คำๆนี้ลอยเข้ามาในหัวฟางทันที เพราะมีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น ที่จะไม่มีการฉีกฟร์อมมาลีน

 

ลงในศพ และสภาพของอวัยวะต้องสมบูรณ์ที่สุด ถึงจะสามารถนำมาใช้ในกระบวกการนี้ได้

 

‘หมออเล็กซ์โดนฟ้องร้องเรื่องขายอวัยวะในศพ’   หรือจะเป็นหมดอเล็กซ์นะที่ทำ แต่ทำไมหมอวัฒนาต้องขู่

 

ไม่ให้เธอยุ่งกับช่องเย็นช่องนี้ด้วย หรือว่าที่จริง จะเป็นหมอวัฒนาที่ทำ แต่หมออเล็กซ์แค่โดนใส่ร้าย

 

โอ๊ยยิ่งคิดก็ยิ่ง งง

 

‘ตึกๆ’

 

ฟางหันกลับมามองต้นเสียง ที่คาดว่าน่าจะเป็น เสียงคนเดิน และที่สำคัญน่าจะตรงมาทางห้องนี้ด้วย

 

มือบางจัดการเก็บรวบรวมทุกอย่างให้เข้าที่ จับศพยัดเข้าไปที่เดิม  ปิดไฟลง ก่อนจะวิ่งเข้าไปซ่อนที่ใต้โต๊ะทำงาน

 

“อะไรว่ะ เมื่อก้เห้นไฟเปิดอยู่แท้ๆ”

 

“หลอนปแล้วเมิง  รีบๆทำให้เสด็จเหอะ หลอนชิบ”

 

ฟางแอบมองลอดช่องว่างระหว่างโต๊ะทำงานออกมาดูเจ้าของเสียงทั้งคู่   มือบางกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

 

มองดูชายทั้งสองคน จัดการผ่าตัดเอา หัวใจ  ไต รวมถึงกระดูกซี่โครงอ่อนออกมาใส่  กล่องเย็นที่เตรียมมา

 

“ไหนหมอแกบอกยังไม่ได้กรีดผ่าไงว่ะ”

 

“หมอแกคงลืมมั้ง แก่แล้วนี่หว่า”

 

“เออๆ”   ชายทั้งสองคนเข็นศพที่โดนตัดอวัยวะออกจากร่างแล้วออกไปพร้อมกับกล่องเย็นที่บรรจุ

 

อวัยวะสำคัญเอาไว้ ออกจากห้องไป  ทิ้งระยะเวลาให้ทั้งคู่ออกจากห้องไปพักใหญ่ ก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆ

 

คลานออกมาจากที่ซ่อน ป้องกันไม่ให้คนร้ายที่อาจย้อนกลับมา เข้ามาพบเธอได้

 

‘พวกมันต้องรีบเอาไปขายต่อแน่ แต่ว่าที่ไหนล่ะ’

 

‘หมอแก่ ต้องเป็นหมอวัฒนา’

 

เดินหลบออกมาจากห้อง  ไม่ให้ใครพบเห็นเข้า ตัดสินใจต่อสายโทรหาเพื่อนสาวทันที

 

“แก้วไปหาฟางที่บ้านด่วน”

 

ต่างคนต่างรีบมาที่บ้านของฟาง 

 

“ฟาง “ แก้วแทบจะโดดเข้าหาฟางด้วยความอยากรู้

 

“เข้าบ้านก่อน”

 

“พี่โมะ”  มองพี่ชายตาโต ที่เห็นโทโมะอยู่บ้านไหนวันนี้ บอกเธอว่าจะต้องเข้าเวรแทนพี่ป็อปไง

 

แล้วจะคุยกับแก้วได้ยังไง  ถ้าพี่โมะรู้ต้องห้ามเธอ2คนสอดมือเข้าไปยุ่งแน่ แต่ไม่ได้งานนี้ธอต้องยุ่ง 

 

 ก็มันอยากรู้นี่น่าว่าตกลงใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลัง

 

“ทำไมต้องตกใจด้วย มีอะไรรึเปล่า” 

 

  ปากถามน้องสาว แต่กลับส่งสายตาเชือดเฉือนให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังฟางแทน

 

“เอ่อ เปล่าค่ะ ฟางนัดแก้วมาคุยเล่นนะค่ะ”

 

“แล้วพี่โมะไม่เข้าเวรแล้วเหรอ”

 

“ไม่ต้องแล้ว พี่กับไอ้ป้อปต้องวางแผนเรื่องงานนะ”

 

“พี่ป็อปมาบ้านเหรอค่ะ”  ถามเสียงดัง จนโทโมะต้องขมวดคิ้มมองน้องสาวนิ่ง  ทั้งๆที่ปกติดูจะดีใจเวลาเพื่อนเขา

 

มาบ้าน แต่ครั้งนี้กลับทำเสียงอย่างกลับไม่อยากให้มันอยู่

 

“มีอะไรกันแน่ฟาง”

 

เอาล่ะซิไหวพริบของหมอกับตำรวจใครจะฉียบคมกว่ากันล่ะ งานนี้

 

‘แย่แล้วยัยฟาง เลือกวันผิดชัดๆ แค่พี่โมะคนเดียวก็แอบคุยลำบากแล้ว นี่ยังพ่วงพี่ป็อปอีก’

 

“พี่จะอะไรนักหนาเนี้ย พี่โมะ แก้วกับฟางก็นอนคุยด้วยกันออกบ่อย ไปเหอะฟาง”

 

ไม่เปิดโอกาสให้โทโมะหรือใครได้ถามอีก ลากฟางเดินหนีขึ้นฉัน2 ไปเลย

 

“อ้าวยัยแก้ว  มาทำไมว่ะ”  ประโยคแรกทักญาติสาว  ก่อนจะหันกลับมาถามโทโมะ งงๆ

 

“ไม่รู้ว่ะ ขอแค่อย่าไปสร้างเรื่องอะไรกันมาเป็นพอ แค่เท่าที่เจออยู่นี่ก็ปวดกบาลจะแย่”

 

“เฮ้อ”  สองหนุ่มสบตากันเซ็ง มองคดีในมือที่โดนทางผู้ใหญ่เร่งรัดมา จนต้องมานั่ง

 

วางแผนปรึษาวิธีการสอบสวนกันแต่ดึก

 

“คดีขโมยอวัยวะ  ญาติผู้เสียชีวิตต่างเข้าร้องเรียน ว่าผู้ตายโดนขโมยอวัยวะออกจากร่างไป

 

หลังจากเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล....แล้วเสียชีวิตปริศนา ตอนแรกก็ไม่เอ๊ะใจ เพราะอาจจะต้องมีรอยผ่าที่หน้าอกเพื่อ

 

พิสูจน์สาเหตุการตายที่แน่ชัดก่อนจะส่งร่างกลับมาให้บำเพ็ญกุศลตามปกติ แต่พอถึงวันที่ต้องเผาศพ  ตนและญาติ

 

เปิดโรงออกดูก็ต้องตกใจ ที่บริเวณหน้าอกยุบลงไปจนผิดสังเกตุ จึงได้เอากลับมาให้ทางโรงพยาบาลผ่าดูอีกรอบก็

 

พบว่าอวัยวะภายในหายไปเกือบหมด”

 

“แล้วจะไปต่อยังไงว่ะ จับมือใครดมไม่ได้ซักราย”  โทโมะมีสีหน้าเครียดจัดเพราะคดีนี้ผู้เสียหายเป็นญาติกับทาง

 

ผบ.ตร. ด้วย

 

“คงต้องเริ่งตั้งแต่ที่โรพยาบาลใหม่”

 

“เดี๋ยวนะ นั้นมันโรงพยาบาลที่ยัยฟางทำงานอยู่นี่หว่า”  ป็อปปี้สบตากับโทโมะ ก่อนจะมองขึ้นไปยังห้อง

 

ของเจ้าตัวที่หายเงียบขึ้นไปกับแก้ว

 

“ฟางไม่รู้เรื่องหรอก นี่มันก่อนที่ ฟางจะมาทำงานซะอีก”  โทโมะแย้งความคิดตัวเอง

 

^______________________________________________________________^

เจอกันตอนหน้าจร้า ^^