คดีลับ....คดีหัวใจ
9.2
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
26)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ถ้าพี่รักแก้วจริงๆ เรื่องนี้รอหน่อยได้มั้ยค่ะ แก้วยังไม่พร้อมจริงๆ”
เอ่ยขอร่างสูงที่มีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยอมพยักหน้าตกลงแต่โดยดี
เพราะยังไงเขาก็แคร์เธอมากกว่า ความต้องการของตัวเองอยู่ดี
“เอาไว้เราแต่งงานกันเมื่อไหร่ แก้วจะไม่ห้ามพี่เลยนะ”
พูดกับร่างสูงเบาๆก่อนจะผละออกห่าง วิ่งหายออกจากห้องของป็อปปี้ไปทันที
ปล่อยให้โทโมะยังนั่ง งงกับคำพูดของเธอ
“แก้วววววว กลับมาก่อนงั้นเราแต่งงานกันพรุ่งนี้เลยนะ”
วิ่งตามแก้วออกจากห้องมาอย่างลิงโลด ก็ไอ้ประโยคของเธอมันเหมือน ยอมแต่งงานกับเขาเลยนี่น่า
.
.
.
[ห้องสอบสวน]
“คุณตำตรวจ เชิญดิฉันมามีเรื่องอะไรรึเปล่าค่ะ”
เจ๊ดา หญิงวัยเกือบ40 ปีถามป็อปปี้ออกมาด้วยท่าทางสงบ ไม่มีอาการร้อนตัวของคนที่เป็นฆาตกรให้เห็นซักนิด
ทำให้ชายหนุ่มต้องลอบมองเธออย่างพิจรณามากขึ้น อ่านความนัยภายใต้ท่าทีสงบนิ่งของอีกฝ่ายให้ออก
“ผมมีของอยากให้คุณดูแล้ว ช่วยบอกหน่อยนะครับ ว่ามันเป้นของๆคุณรึเปล่า”
เจ๊ดาสบตากับนายตำรวจหนุ่มหล่อนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลงให้เขานำสิ่งของที่ว่าออกมาให้เธอดู
“นี่ครับ”
ป็อปปี้วาง คัตเตอร์ที่กองพิสูจน์หลักฐานระบุว่ามันคืออาวุธที่ใช้สังหารผู้ตาย ลงตรงหน้าของเธอ
ลอบมอง สังเกตุดูปฎิกิริยาของหญิงตรงหน้า ที่ไม่แสดงอาการใดๆออกมา แม้ว่าเธอจะโดนต้อน
จนมุม เพราะหลักฐานที่พบแล้วก็ตาม
“ค่ะ ก็เป็นคัตเตอร์ และเท่าที่ดูก็น่าจะเป็นของที่ผับ”
“ครับ อันนั้นผมทราบ แต่ที่จะให้คุณดูคือคราบเลือดกับรอยนิ้วมือบนคัตเตอร์ตั้งหาก ที่เราพบว่ามันเป็นของคุณ”
สีหนเของหญิงวัย40 ยังคงนิ่งสนิทไม่เปลี่ยนแปลง ราวกับเธอกำลังฟังคำถามธรรมดาๆ ที่ไม่ใช่ข้อกล่าวหาที่ว่า
เธอได้ฆ่าใครซักคน อยู่
“ทำไมเจ๊ดาแกดูไม่ตกใจ เหมือนคนที่โดนจับได้ว่าทำความผิดซักกะติ๊ดเลยอ่ะ”
แก้วที่ยืนดูการสอบสวนของพี่ชาย อดพูดออกมาด้วยความแปลกใจไม่ได้
“เพราะเธอไม่ได้ทำนะซิ”
“ฟางหมายความว่าไง แกก้วไม่เห็นจะเข้าใจ”
“ก็เพราะเธอไม่ได้เป็นคนลงมือ แต่กำลังปกปิดความผิดให้ฆาตกรตัวจริงนะซิ”
“ฟาง ทำไมเราคิดอย่างนั้น”
“เพราะสายตาของเธอไงค่ะ คนเราหากกำลังโกหกหรือปกปิดอะไรบางอย่างจะไม่กล้าที่จะสบตา
อีกฝ่ายตรงๆ แต่เจ๊ดากลับเลือกที่จะสบตาพี่ป็อปตรงๆ แต่หากเหมือนเธอกำลังเลี่ยงที่จะพูดอะไรบางอย่าง
ออกมามากกว่า”
“จะทำแบบนั้นไปทำไมกัน ถ้าเจ๊ดากำลังรับผิดแทนใครว่าตัวเองห่าดาด้า โทษก็คือประหารชีวิตเลยนะ
คนดีๆที่ไหนเขาจะทำกัน”
“แต่ถ้าเป็นคนที่ทำเพื่อคนที่รักล่ะ”
หันกลับมาหาพี่ชายและเพื่อนสาว ก่อนจะพูดขยายความในประโยคของตัวเองให้ทั้งคู่เข้าใจ
“ความรักไงล่ะ คนที่ทำให้เจ๊ดาทำได้ถึงขนาดนี้จะต้องเป็นใครที่เธอรักมากๆ จนยอมที่จะเอาชีวิตตัวเองมาทิ้ง
ยอมเพื่อคนที่เรารัก มันก็ไม่ไร้เหตุผลเสียทีเดียวหรอกนะ”
“ฟางหมายถึง เสี่ยจวงนะเหรอ”
“แต่ว่าจากหลักฐาน มันชี้ไปที่เจ๊ดาทั้งหมดนะ จะเป็นเสี่ยจวงไปได้ยังไง”
โทโมะถามน้องสาว งงๆ
“ใช่ค่ะ เพราะหลักฐานเหล่านั้น เป้นสิ่งที่เฮสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะกระโจนเข้ามาในบ่วงนี้แทน
ใครอีกคนไงค่ะ”
“ที่ฟางพูดมันก็น่าคิดนะพี่โมะ”
“แต่มันยังมีบางเรื่องที่เจ๊ดา เธอยังไม่รู้”
“เรื่อง?”
ฟางไม่ตอบทั้งคู่ แต่กลับเดินไปทางห้องสืบสวนแทน เคาะขออนุญาติเข้าไปภายใน
“ฟาง เราเข้ามาทำไม”
เดินเข้ามาพูดกับเธอเบาๆ
“ฟางมีเรื่องที่ต้องถามเจ๊ดา 2 ข้อนะค่ะ”
“เรื่อง?”
ไม่ตอบคำถามของชายหนุ่ม แต่กลับเดินเข้าไปหาคนต้นเรื่องแทน
“ฟางขอถามอะไรบางอย่างได้มั้นค่ะ”
“เชิญ” เจ๊ดายังคงท่าที สงบนิ่งได้เป็นอย่างดี
“อย่างแรก คุณรู้รึเปล่าว่า ดาด้าเธอทิ้งเบาะแสอะไรบ้างอย่างไว้ให้เราบนร่างกายของเธอเอง”
เจ๊ดาเบิกตากว้างกับประโยตของคนตรงหน้า สีหน้าขอวเจ๊ดายิ่งทำให้ฟางมั่นใจในสมมุติฐานของตัวเอง
มากขึ้น และยังทำให้ ป็อปปี้ โทโมะ แก้ว แปลกใจในท่าทีของเธออีกด้วย
“เก้าดอกจิก คุณพอจะคุ้นกับมันบ้างรึเปล่า”
“.....”
อีกฝ่ายเงียบไม่ตอบ แต่กลับมีสีหน้ากลัดกลุ้มอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าฟางจำไม่ผิด เสี่ยจวงชอบเล่นไพ่เป็นชีวิตจิตใจ ใช่รึเปล่าค่ะ”
“.....”
“ถ้าฟางคือคนที่กำลังจะตาย และต้องการจะชี้ตัวคนที่ฆ่าฟาง สิ่งที่ฟางเลือกจะทิ้งไว้เป็นเบาะ
จะต้องเป็นอะไรที่ฆาตกรชื่นชอบจนติดเป็นนิสัย ว่ามั้ยค่ะเจ๊ดา”
“.....”
“ข้อสุดท้าย เราได้โทรศัพท์ของดาด้ามาแล้ว และที่สำคัญมีคลิปเสียงที่ยืนยันว่าคนที่ฆ่าเธอไม่ใช่คุณ”
ฟางสบตากับเจ๊ดาตรงๆ
“ไม่จริง ฉันเห็นเสี่ยทำลายทิ้งมันไปแล้ว” คำพูดของเอเปรียบเสมือนคำตอบว่าคนที่ฆ่าเป็นใครกันแน่
“การที่คุณรับผิดแทนเขา ก็ไม่ทำให้เขาหลุดออกมาจากวังวนที่อยู่อยู่หรอกนะค่ะ สิ่งที่คุณทำ
มันเป็นแค่เพียงการกระทำที่ไร้ประโยชน์ หากเจ้าตัวไม่สำนึกในสิ่งที่เขาได้กระทำนะค่ะ”
พูดให้ข้อคิดกับคนที่ยังหลงโง่งมอยู่กับความรัก ที่ไม่มีวันได้รับตอบกลับมาอย่างแท้จริง
^_______________________________________________________^
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
เอ่ยขอร่างสูงที่มีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยอมพยักหน้าตกลงแต่โดยดี
เพราะยังไงเขาก็แคร์เธอมากกว่า ความต้องการของตัวเองอยู่ดี
“เอาไว้เราแต่งงานกันเมื่อไหร่ แก้วจะไม่ห้ามพี่เลยนะ”
พูดกับร่างสูงเบาๆก่อนจะผละออกห่าง วิ่งหายออกจากห้องของป็อปปี้ไปทันที
ปล่อยให้โทโมะยังนั่ง งงกับคำพูดของเธอ
“แก้วววววว กลับมาก่อนงั้นเราแต่งงานกันพรุ่งนี้เลยนะ”
วิ่งตามแก้วออกจากห้องมาอย่างลิงโลด ก็ไอ้ประโยคของเธอมันเหมือน ยอมแต่งงานกับเขาเลยนี่น่า
.
.
.
[ห้องสอบสวน]
“คุณตำตรวจ เชิญดิฉันมามีเรื่องอะไรรึเปล่าค่ะ”
เจ๊ดา หญิงวัยเกือบ40 ปีถามป็อปปี้ออกมาด้วยท่าทางสงบ ไม่มีอาการร้อนตัวของคนที่เป็นฆาตกรให้เห็นซักนิด
ทำให้ชายหนุ่มต้องลอบมองเธออย่างพิจรณามากขึ้น อ่านความนัยภายใต้ท่าทีสงบนิ่งของอีกฝ่ายให้ออก
“ผมมีของอยากให้คุณดูแล้ว ช่วยบอกหน่อยนะครับ ว่ามันเป้นของๆคุณรึเปล่า”
เจ๊ดาสบตากับนายตำรวจหนุ่มหล่อนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลงให้เขานำสิ่งของที่ว่าออกมาให้เธอดู
“นี่ครับ”
ป็อปปี้วาง คัตเตอร์ที่กองพิสูจน์หลักฐานระบุว่ามันคืออาวุธที่ใช้สังหารผู้ตาย ลงตรงหน้าของเธอ
ลอบมอง สังเกตุดูปฎิกิริยาของหญิงตรงหน้า ที่ไม่แสดงอาการใดๆออกมา แม้ว่าเธอจะโดนต้อน
จนมุม เพราะหลักฐานที่พบแล้วก็ตาม
“ค่ะ ก็เป็นคัตเตอร์ และเท่าที่ดูก็น่าจะเป็นของที่ผับ”
“ครับ อันนั้นผมทราบ แต่ที่จะให้คุณดูคือคราบเลือดกับรอยนิ้วมือบนคัตเตอร์ตั้งหาก ที่เราพบว่ามันเป็นของคุณ”
สีหนเของหญิงวัย40 ยังคงนิ่งสนิทไม่เปลี่ยนแปลง ราวกับเธอกำลังฟังคำถามธรรมดาๆ ที่ไม่ใช่ข้อกล่าวหาที่ว่า
เธอได้ฆ่าใครซักคน อยู่
“ทำไมเจ๊ดาแกดูไม่ตกใจ เหมือนคนที่โดนจับได้ว่าทำความผิดซักกะติ๊ดเลยอ่ะ”
แก้วที่ยืนดูการสอบสวนของพี่ชาย อดพูดออกมาด้วยความแปลกใจไม่ได้
“เพราะเธอไม่ได้ทำนะซิ”
“ฟางหมายความว่าไง แกก้วไม่เห็นจะเข้าใจ”
“ก็เพราะเธอไม่ได้เป็นคนลงมือ แต่กำลังปกปิดความผิดให้ฆาตกรตัวจริงนะซิ”
“ฟาง ทำไมเราคิดอย่างนั้น”
“เพราะสายตาของเธอไงค่ะ คนเราหากกำลังโกหกหรือปกปิดอะไรบางอย่างจะไม่กล้าที่จะสบตา
อีกฝ่ายตรงๆ แต่เจ๊ดากลับเลือกที่จะสบตาพี่ป็อปตรงๆ แต่หากเหมือนเธอกำลังเลี่ยงที่จะพูดอะไรบางอย่าง
ออกมามากกว่า”
“จะทำแบบนั้นไปทำไมกัน ถ้าเจ๊ดากำลังรับผิดแทนใครว่าตัวเองห่าดาด้า โทษก็คือประหารชีวิตเลยนะ
คนดีๆที่ไหนเขาจะทำกัน”
“แต่ถ้าเป็นคนที่ทำเพื่อคนที่รักล่ะ”
หันกลับมาหาพี่ชายและเพื่อนสาว ก่อนจะพูดขยายความในประโยคของตัวเองให้ทั้งคู่เข้าใจ
“ความรักไงล่ะ คนที่ทำให้เจ๊ดาทำได้ถึงขนาดนี้จะต้องเป็นใครที่เธอรักมากๆ จนยอมที่จะเอาชีวิตตัวเองมาทิ้ง
ยอมเพื่อคนที่เรารัก มันก็ไม่ไร้เหตุผลเสียทีเดียวหรอกนะ”
“ฟางหมายถึง เสี่ยจวงนะเหรอ”
“แต่ว่าจากหลักฐาน มันชี้ไปที่เจ๊ดาทั้งหมดนะ จะเป็นเสี่ยจวงไปได้ยังไง”
โทโมะถามน้องสาว งงๆ
“ใช่ค่ะ เพราะหลักฐานเหล่านั้น เป้นสิ่งที่เฮสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะกระโจนเข้ามาในบ่วงนี้แทน
ใครอีกคนไงค่ะ”
“ที่ฟางพูดมันก็น่าคิดนะพี่โมะ”
“แต่มันยังมีบางเรื่องที่เจ๊ดา เธอยังไม่รู้”
“เรื่อง?”
ฟางไม่ตอบทั้งคู่ แต่กลับเดินไปทางห้องสืบสวนแทน เคาะขออนุญาติเข้าไปภายใน
“ฟาง เราเข้ามาทำไม”
เดินเข้ามาพูดกับเธอเบาๆ
“ฟางมีเรื่องที่ต้องถามเจ๊ดา 2 ข้อนะค่ะ”
“เรื่อง?”
ไม่ตอบคำถามของชายหนุ่ม แต่กลับเดินเข้าไปหาคนต้นเรื่องแทน
“ฟางขอถามอะไรบางอย่างได้มั้นค่ะ”
“เชิญ” เจ๊ดายังคงท่าที สงบนิ่งได้เป็นอย่างดี
“อย่างแรก คุณรู้รึเปล่าว่า ดาด้าเธอทิ้งเบาะแสอะไรบ้างอย่างไว้ให้เราบนร่างกายของเธอเอง”
เจ๊ดาเบิกตากว้างกับประโยตของคนตรงหน้า สีหน้าขอวเจ๊ดายิ่งทำให้ฟางมั่นใจในสมมุติฐานของตัวเอง
มากขึ้น และยังทำให้ ป็อปปี้ โทโมะ แก้ว แปลกใจในท่าทีของเธออีกด้วย
“เก้าดอกจิก คุณพอจะคุ้นกับมันบ้างรึเปล่า”
“.....”
อีกฝ่ายเงียบไม่ตอบ แต่กลับมีสีหน้ากลัดกลุ้มอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าฟางจำไม่ผิด เสี่ยจวงชอบเล่นไพ่เป็นชีวิตจิตใจ ใช่รึเปล่าค่ะ”
“.....”
“ถ้าฟางคือคนที่กำลังจะตาย และต้องการจะชี้ตัวคนที่ฆ่าฟาง สิ่งที่ฟางเลือกจะทิ้งไว้เป็นเบาะ
จะต้องเป็นอะไรที่ฆาตกรชื่นชอบจนติดเป็นนิสัย ว่ามั้ยค่ะเจ๊ดา”
“.....”
“ข้อสุดท้าย เราได้โทรศัพท์ของดาด้ามาแล้ว และที่สำคัญมีคลิปเสียงที่ยืนยันว่าคนที่ฆ่าเธอไม่ใช่คุณ”
ฟางสบตากับเจ๊ดาตรงๆ
“ไม่จริง ฉันเห็นเสี่ยทำลายทิ้งมันไปแล้ว” คำพูดของเอเปรียบเสมือนคำตอบว่าคนที่ฆ่าเป็นใครกันแน่
“การที่คุณรับผิดแทนเขา ก็ไม่ทำให้เขาหลุดออกมาจากวังวนที่อยู่อยู่หรอกนะค่ะ สิ่งที่คุณทำ
มันเป็นแค่เพียงการกระทำที่ไร้ประโยชน์ หากเจ้าตัวไม่สำนึกในสิ่งที่เขาได้กระทำนะค่ะ”
พูดให้ข้อคิดกับคนที่ยังหลงโง่งมอยู่กับความรัก ที่ไม่มีวันได้รับตอบกลับมาอย่างแท้จริง
^_______________________________________________________^
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
