คดีลับ....คดีหัวใจ
9.2
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
25)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เรื่องนี้ เท่าที่หาข้อมูลได้ เจ๊ดาเอสวมเครื่องประดับที่เป็นรูปหัวใจ ราตรีเองก็มีรอยสักอยู่ที่เนินอก
ข้างซ้าย นายชาญเองก็มีปานที่ดูแล้วคล้ายๆรูปหัวใจอยู่ที่ไห่ลขวา”
“แล้วเสี่ยจวงล่ะ พี่ป็อป”
“เสี่ยจวงไม่มีอะไรที่เป็นรูปหัวใจเลยแม้แต่อย่างเดียว”
“เฮ้อ ถ้าเอาเรื่องพยายานที่อยู่เราก็ตัดเจ๊ดากับราตรีทิ้งได้ แต่ถ้าเอาเรื่องแมสเซสที่
เป็นรูปหัวใจก็ตตัดเสี่ยงจวงทิ้งได้ แต่มันไม่มีใครที่บริสุทธิ์ 100% นี่ซิ จะมีก็แต่นายชาญที่ยังเป็นผู้ต้องสงสัย”
“แต่แก้วอย่าลืม นะใต้ท้องแขนมี เก้าดอกจิกอีก”
“โอ๊ย ยิ่งผูกเรื่องก็ยิ่ง งง ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรที่เข้ากันซักนิด”
“เล่นไพ่งั้นเหรอ” ป็อปปี้ทวนคำเบาๆ
“เก้าดอดจิกก็เป็นไพ่ใบหนึ่งนี่นา” ฟางหันกลับมาต่อประโยคของชายหนุ่ม
“ถ้าดาด้าใช้มือเขียนแมสเซส แสดงว่าจะต้องมีรอยนิ้มมือของเธอทิ้งไว้แน่ๆ ถ้าเราลองเอารอยนิ้วมือของดาด้า
มาเทียบกับแมสเซสที่เธอทิ้งไว้ทั้งสองอัน บางทีเราอาจจะรู้ว่าอันไหนที่เป็นของปลอมนะค่ะ”
“ของปลอม แกหมายถึงอะไรอ่ะฟาง”
“ก็มันดูไม่เข้าพวก แต่ถ้าเอาเก้าดอกจิกมาผูกกับคำอ้างของเสี่ยจวงที่เจ้าตัวบอกเขาเล่นไพ่อยู่
เก้าดอกจิก กับไพ่มันก็จะอยู่ในพวกเดียวกัน แต่รูปหัวใจมันดูจะเจาะจงไปที่จะตัดเสี่ยจวงออกจากกลุ่ม
ผู้ต้องสงสัยนะ”
“จริงของยัยฟางนะพี่ป็อป “ แก้วจัดการเอารอยนิ้วมือดาดด้ามาเทียบกับแมสเซสทั้งสองอัน
ที่ถูกทิ้งไว้บนกระจก
‘ฟอด’
“เมียใครเนี้ย ฉลาดจริง”
“พี่ป็อป”
ฟางตีบ่าป็อปปี้เขินๆที่เขาทำรุ่มรามกับเธอต่อหน้าคนอื่นๆ แต่คนที่ถูกตีกลับไม่สะดุ้งสักนิด
“ได้แล้วๆๆ”
“อันไหนแก้ว อันไหน” ฟางพลอยตื่นเต้นไปด้วย
“อันที่อยู่บนศพของดาด้าเธอเป็นคนเขียนเอง แต่รอยที่กระจกตามที่ฟางคิดเป๊ะมันเป็นกลลวง”
“งั้นใครกันที่ทำขึ้นมา และเพื่ออะไร” ฟางถามสามีอย่างไม่เข้าใจ
“แกลองเทียบกับของเสี่ยจวงซิแก้ว เพราะถ้าเขาฆ่าดาด้าจริงก็ต้องเลือกจะสร้างหลักฐาน
ให้มันไกลตัวเองที่สุดแน่”
“ค่ะ”
ป็อปปี้กับฟางมองแก้วที่กำลังเปรียบเทียบรอยนิ้วมือของเสี่ยจวงกับรอบบนกระจกลุ้นๆ
“ไม่ตรงอ่ะ”
“ไม่ตรง โอ๊ยแล้วเป็นใครกันล่ะเนี้ย”
ป็อปปี้เอนตัวพิมพนักโซฟาอย่างหมดแรงที่ทุกอย่างดูจะกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
“พลาดตรงไหนว่ะ”
ป็อปปี้กวาดตามองหลักฐานบนโต๊ะค่อยๆเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง แต่เขาก็ยังไม่พบร่องรอยของฆาตกรอยู่ดี
‘งานนี้มันยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุท แต่มันคืดการมองหาอากาศที่มองไม่เห็นอยู่ต่างหาก’
“ใจเย็นๆนะค่ะพี่ป็อป ฟางว่ามันต้องมีซักอย่างซิที่เราสาวไปถึงตัวคนทำได้”
กอดปลอบป็อปปี้อย่างให้กำลังใจ ป็อปปี้กอดตอบอ้อมกอดของเธอเบา แต่สีหน้ายังไม่คลายกังวล
‘ก๊อกๆ’
จับฟางให้นั่งลงข้างๆ ก่อนจะเอ่ยอนุญาติ
“เข้ามา”
นายตำรวจทำความเคราพก่อนจะยื่นแฟ้มเอกสารให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ ก้มหน้าไม่กล้าสบตาผู้หญิงของสารวัต
ทั้งสอง เพราะอาจจะโดนเด้งอย่างที่ผู้กองสมชายที่ไปจีบภรรยาคนสวยของท่านเข้า
“ออกไปได้ มีอะไรล้วผมจะเรียก”
“ครับท่าน”
“อะไรอ่ะ พี่ป็อป” แก้วชะโงกหน้ามาดูแฟ้มที่พี่ชายถืออยู่
“รายงานการชันสูตร หาอาวุธต้องสงสัยในที่เกิดเหตุ”
“แล้ว ได้ความมว่าไงค่ะ”
“คัดเตอร์ คือาวุธที่ฆาตกรใช้ แต่รอยนิ้วมือที่ปรากฎอยู่ เป็นของเจ๊ดา ไม่ใส่เสี่ยจวง”
ป็อปปี้ตอบกลับด้วยสีหน้ามึนตึบ คนร้ายกลับกลายเป้นคนที่เขาไม่เคยนึกถึงมาก่อน
“เจ๊ดาเนี้ยนะ พี่แน่ใจนะพี่ป็อป ว่าลูกน้องพี่ตรวจไม่ผิด”
“ใช่ เจ๊ดา เราพบรอยนิ้งมือเธอที่คัดเตอร์ เปื้อนเลือดของดาด้า”
“แต่ว่าถ้าเจ๊ดา เป้นคนฆ่าดาด้าจริง ทำไมเธอถึงสร้างหลักฐานมาผูกมัดตัวเอง
และที่สำคัญเธอมีคนยืนยันได้แน่ชัดว่า ช่วงเวลาที่ดาด้าเสียชีวิต เธอไม่ได้หายตัวไปไหน”
ฟางร่ายเหตุผลที่ขัดแย้งกกันอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าอยากรู้ คงต้องเค้นถามเอากับเจ้าตัวแล้วล่ะ”
“อย่าเครียดไปเลยค่ะ ทุกอย่างต้องมีทางออก ฟางว่าเราไปหาของหวานทานกันดีกว่าค่ะ”
ลากป็อปปี้ออกไปหาขนมทานเป็นการแก้เครียดหายออกจากห้องไป เหลือแต่ก็แค่แก้วที่ลุกออกไปไหนไม่ได้
เพราะโดนคนตัวสูงล็อคกอดเอวบางของเธอไว้แน่น
“พี่โมะ พี่จะนอนอีกนานไหมเนี้ย แก้วอยากไปกินขนมบ้างแล้วนะ”
หันกลับมาโวยใส่คนนอน ไม่ยอมลุกซักที
“ถ้าอยากกินของหวานกินพี่ก่อนแล้วกัน”
โทดมะเหวี่ยงร่างบางให้ลงไปนอนที่โซฟา แทนที่ตัวเอง ส่วนเขาก็ย้ายตัวเองขึ้นมานอนทาบทับเธอเอา
ไว้แทน แก้วพยายามดิ้นหนีจากการทาบทับของโทโมะ แต่ก็ไม่สำเร็จ
“พี่โมะ ปล่อยแก้วน้า”
“ไม่เอา ก็แก้วหิวไม่ใช่เหรอครับ” ส่งสายตาวิบวับให้เป็นการท้าทาย
“อ๊ายยย นี่พี่คิดว่าแก้วหิวอะไรกันเนี้ย คนลามก”
“ฮ่าๆๆ แต่ว่าพี่อยากกินแก้วน้า”
โทโมะก้มลงมาจูบปิดปากร่างบาง ที่สนองจูบของเขาอย่างโหยหาเช่นกัน
“อือ.....”
โทโมะละจากปากมาที่ซอกคอขาวของแก้วแทน เกลือกหน้าไปกับคอขาวของอีกฝ่ายแบบหลงไหล
“อือ พี่โมะ เดี๋ยวใครมาเห็น” เอ่ยเตือนสติร่างสูง
“ไม่เอาอ่ะ พี่อยากกินแก้ว” พึมพำอยู่กับซอกคอขาว
“พี่โมะ พี่คบกับแก้วแค่เพราะเรื่องอย่างว่าใช่มั้ย”
เอ่ยเสียงนิ่งกับคนที่ยังไม่ยอมหยุด คำพูดของแก้วทำให้โทดมะยอมหยุดการกระทำลงได้ในทันที
ผละออกจากท่าที่คล่อมเธอไว้ ฉุดดึงมือให้แก้วลุกขึ้นมานั่งอย่างเก่า
“ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ซักหน่อย โอเคก็มีคิดบ้าง นิดนึง”
”พี่โมะ!!”
“อ้าว โกรธพี่ซะงั้น แต่มันเพราะพี่รักเราตั้งหาก”
ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้ ถ่ายถอดไออุ่นให้แก่กัน
^_______________________________________________________________^
อัพแล้วเน้อ
เจอกันตอนต่อไปค่ะ ใก้ลจบแล้วน้า ^^
ข้างซ้าย นายชาญเองก็มีปานที่ดูแล้วคล้ายๆรูปหัวใจอยู่ที่ไห่ลขวา”
“แล้วเสี่ยจวงล่ะ พี่ป็อป”
“เสี่ยจวงไม่มีอะไรที่เป็นรูปหัวใจเลยแม้แต่อย่างเดียว”
“เฮ้อ ถ้าเอาเรื่องพยายานที่อยู่เราก็ตัดเจ๊ดากับราตรีทิ้งได้ แต่ถ้าเอาเรื่องแมสเซสที่
เป็นรูปหัวใจก็ตตัดเสี่ยงจวงทิ้งได้ แต่มันไม่มีใครที่บริสุทธิ์ 100% นี่ซิ จะมีก็แต่นายชาญที่ยังเป็นผู้ต้องสงสัย”
“แต่แก้วอย่าลืม นะใต้ท้องแขนมี เก้าดอกจิกอีก”
“โอ๊ย ยิ่งผูกเรื่องก็ยิ่ง งง ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรที่เข้ากันซักนิด”
“เล่นไพ่งั้นเหรอ” ป็อปปี้ทวนคำเบาๆ
“เก้าดอดจิกก็เป็นไพ่ใบหนึ่งนี่นา” ฟางหันกลับมาต่อประโยคของชายหนุ่ม
“ถ้าดาด้าใช้มือเขียนแมสเซส แสดงว่าจะต้องมีรอยนิ้มมือของเธอทิ้งไว้แน่ๆ ถ้าเราลองเอารอยนิ้วมือของดาด้า
มาเทียบกับแมสเซสที่เธอทิ้งไว้ทั้งสองอัน บางทีเราอาจจะรู้ว่าอันไหนที่เป็นของปลอมนะค่ะ”
“ของปลอม แกหมายถึงอะไรอ่ะฟาง”
“ก็มันดูไม่เข้าพวก แต่ถ้าเอาเก้าดอกจิกมาผูกกับคำอ้างของเสี่ยจวงที่เจ้าตัวบอกเขาเล่นไพ่อยู่
เก้าดอกจิก กับไพ่มันก็จะอยู่ในพวกเดียวกัน แต่รูปหัวใจมันดูจะเจาะจงไปที่จะตัดเสี่ยจวงออกจากกลุ่ม
ผู้ต้องสงสัยนะ”
“จริงของยัยฟางนะพี่ป็อป “ แก้วจัดการเอารอยนิ้วมือดาดด้ามาเทียบกับแมสเซสทั้งสองอัน
ที่ถูกทิ้งไว้บนกระจก
‘ฟอด’
“เมียใครเนี้ย ฉลาดจริง”
“พี่ป็อป”
ฟางตีบ่าป็อปปี้เขินๆที่เขาทำรุ่มรามกับเธอต่อหน้าคนอื่นๆ แต่คนที่ถูกตีกลับไม่สะดุ้งสักนิด
“ได้แล้วๆๆ”
“อันไหนแก้ว อันไหน” ฟางพลอยตื่นเต้นไปด้วย
“อันที่อยู่บนศพของดาด้าเธอเป็นคนเขียนเอง แต่รอยที่กระจกตามที่ฟางคิดเป๊ะมันเป็นกลลวง”
“งั้นใครกันที่ทำขึ้นมา และเพื่ออะไร” ฟางถามสามีอย่างไม่เข้าใจ
“แกลองเทียบกับของเสี่ยจวงซิแก้ว เพราะถ้าเขาฆ่าดาด้าจริงก็ต้องเลือกจะสร้างหลักฐาน
ให้มันไกลตัวเองที่สุดแน่”
“ค่ะ”
ป็อปปี้กับฟางมองแก้วที่กำลังเปรียบเทียบรอยนิ้วมือของเสี่ยจวงกับรอบบนกระจกลุ้นๆ
“ไม่ตรงอ่ะ”
“ไม่ตรง โอ๊ยแล้วเป็นใครกันล่ะเนี้ย”
ป็อปปี้เอนตัวพิมพนักโซฟาอย่างหมดแรงที่ทุกอย่างดูจะกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
“พลาดตรงไหนว่ะ”
ป็อปปี้กวาดตามองหลักฐานบนโต๊ะค่อยๆเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง แต่เขาก็ยังไม่พบร่องรอยของฆาตกรอยู่ดี
‘งานนี้มันยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุท แต่มันคืดการมองหาอากาศที่มองไม่เห็นอยู่ต่างหาก’
“ใจเย็นๆนะค่ะพี่ป็อป ฟางว่ามันต้องมีซักอย่างซิที่เราสาวไปถึงตัวคนทำได้”
กอดปลอบป็อปปี้อย่างให้กำลังใจ ป็อปปี้กอดตอบอ้อมกอดของเธอเบา แต่สีหน้ายังไม่คลายกังวล
‘ก๊อกๆ’
จับฟางให้นั่งลงข้างๆ ก่อนจะเอ่ยอนุญาติ
“เข้ามา”
นายตำรวจทำความเคราพก่อนจะยื่นแฟ้มเอกสารให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ ก้มหน้าไม่กล้าสบตาผู้หญิงของสารวัต
ทั้งสอง เพราะอาจจะโดนเด้งอย่างที่ผู้กองสมชายที่ไปจีบภรรยาคนสวยของท่านเข้า
“ออกไปได้ มีอะไรล้วผมจะเรียก”
“ครับท่าน”
“อะไรอ่ะ พี่ป็อป” แก้วชะโงกหน้ามาดูแฟ้มที่พี่ชายถืออยู่
“รายงานการชันสูตร หาอาวุธต้องสงสัยในที่เกิดเหตุ”
“แล้ว ได้ความมว่าไงค่ะ”
“คัดเตอร์ คือาวุธที่ฆาตกรใช้ แต่รอยนิ้วมือที่ปรากฎอยู่ เป็นของเจ๊ดา ไม่ใส่เสี่ยจวง”
ป็อปปี้ตอบกลับด้วยสีหน้ามึนตึบ คนร้ายกลับกลายเป้นคนที่เขาไม่เคยนึกถึงมาก่อน
“เจ๊ดาเนี้ยนะ พี่แน่ใจนะพี่ป็อป ว่าลูกน้องพี่ตรวจไม่ผิด”
“ใช่ เจ๊ดา เราพบรอยนิ้งมือเธอที่คัดเตอร์ เปื้อนเลือดของดาด้า”
“แต่ว่าถ้าเจ๊ดา เป้นคนฆ่าดาด้าจริง ทำไมเธอถึงสร้างหลักฐานมาผูกมัดตัวเอง
และที่สำคัญเธอมีคนยืนยันได้แน่ชัดว่า ช่วงเวลาที่ดาด้าเสียชีวิต เธอไม่ได้หายตัวไปไหน”
ฟางร่ายเหตุผลที่ขัดแย้งกกันอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าอยากรู้ คงต้องเค้นถามเอากับเจ้าตัวแล้วล่ะ”
“อย่าเครียดไปเลยค่ะ ทุกอย่างต้องมีทางออก ฟางว่าเราไปหาของหวานทานกันดีกว่าค่ะ”
ลากป็อปปี้ออกไปหาขนมทานเป็นการแก้เครียดหายออกจากห้องไป เหลือแต่ก็แค่แก้วที่ลุกออกไปไหนไม่ได้
เพราะโดนคนตัวสูงล็อคกอดเอวบางของเธอไว้แน่น
“พี่โมะ พี่จะนอนอีกนานไหมเนี้ย แก้วอยากไปกินขนมบ้างแล้วนะ”
หันกลับมาโวยใส่คนนอน ไม่ยอมลุกซักที
“ถ้าอยากกินของหวานกินพี่ก่อนแล้วกัน”
โทดมะเหวี่ยงร่างบางให้ลงไปนอนที่โซฟา แทนที่ตัวเอง ส่วนเขาก็ย้ายตัวเองขึ้นมานอนทาบทับเธอเอา
ไว้แทน แก้วพยายามดิ้นหนีจากการทาบทับของโทโมะ แต่ก็ไม่สำเร็จ
“พี่โมะ ปล่อยแก้วน้า”
“ไม่เอา ก็แก้วหิวไม่ใช่เหรอครับ” ส่งสายตาวิบวับให้เป็นการท้าทาย
“อ๊ายยย นี่พี่คิดว่าแก้วหิวอะไรกันเนี้ย คนลามก”
“ฮ่าๆๆ แต่ว่าพี่อยากกินแก้วน้า”
โทโมะก้มลงมาจูบปิดปากร่างบาง ที่สนองจูบของเขาอย่างโหยหาเช่นกัน
“อือ.....”
โทโมะละจากปากมาที่ซอกคอขาวของแก้วแทน เกลือกหน้าไปกับคอขาวของอีกฝ่ายแบบหลงไหล
“อือ พี่โมะ เดี๋ยวใครมาเห็น” เอ่ยเตือนสติร่างสูง
“ไม่เอาอ่ะ พี่อยากกินแก้ว” พึมพำอยู่กับซอกคอขาว
“พี่โมะ พี่คบกับแก้วแค่เพราะเรื่องอย่างว่าใช่มั้ย”
เอ่ยเสียงนิ่งกับคนที่ยังไม่ยอมหยุด คำพูดของแก้วทำให้โทดมะยอมหยุดการกระทำลงได้ในทันที
ผละออกจากท่าที่คล่อมเธอไว้ ฉุดดึงมือให้แก้วลุกขึ้นมานั่งอย่างเก่า
“ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ซักหน่อย โอเคก็มีคิดบ้าง นิดนึง”
”พี่โมะ!!”
“อ้าว โกรธพี่ซะงั้น แต่มันเพราะพี่รักเราตั้งหาก”
ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้ ถ่ายถอดไออุ่นให้แก่กัน
^_______________________________________________________________^
อัพแล้วเน้อ
เจอกันตอนต่อไปค่ะ ใก้ลจบแล้วน้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
