คดีลับ....คดีหัวใจ
9.2
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
11) คดี 'รักมรณะ'
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคดีที่ 2 ‘รักมรณะ’
ถ้าเปรียบความรักเป็นอัญมณี ก็คงเปรียบได้กับ เพ็ชร ที่มีความแกร่งและสวยงามอยู่ในตัว เป็นความงามที่ลงตัว
ยิ่งเป็นเพ็ชรหายากราคาค่างวดก็ยิ่งสูงลิ่บลิว จนน่าตกใจ ไม่ต่างจากความรัก ที่ใครๆต่างก็ใข่วขว้าอยากได้มา
ครอบครอง แต่ถ้าหากใช้ความโลภเขาครอบงำ ไม่ว่าคนหรือสิ่งของ สุดท้าย ก็คงต้องเสียมันไปในที่สุด...
“พี่ป็อป ฟางบอกแล้วไง ว่าให้พี่เป็นฝ่ายคุม” ใบหน้าสวยเงยหน้ามองร่างสูงที่ยื่นเจ้ายาเม็ดเล็กๆให้เธออยู่
ด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์นัก
‘ให้ตายซิ ทำไมเธอต้องมานั่งทะเลาะกับเขา ด้วยเรื่องเดิมๆทุกๆครั้งด้วย ’
“เอาน่า พี่ก็ตามใจยอมเราเรื่องนั้นแล้วไง”
“มั้นเกี่ยวกันตรงไหนค่ะเนี้ย”
บ่นงำงัมแต่ก็ยอมรับยาเม็ดเล็กมากินแต่โดยดี เหมือนทุกๆครั้ง พลางนึกไปถึงข้อแลกเปลี่ยนของเขาและเธอ
.
.
.
“พี่ป็อป ยัยหวายมาขอร้องให้ฟางไปช่วยงานมัน ฟางไปนะค่ะ”
เอ่ยปากขออนุญาติ สามมีหนุ่มที่นอนดูทีวีอยู่ที่เก้าอี้โซฟาปลายเตียงนอน
“หวาย” ทวนชื่อหญิงสาวที่ฟางเอ่ย งงๆ
“ก็เพื่อนแก้วกับฟาง ที่เมื่อก่อนมาทำรายงานที่บ้านพี่โมะบ่อยๆไงค่ะ คนที่แก้มป่องๆอ่ะ”
ไม่พูดเปล่า ยังทำท่าอมลมแก้มป่องให้ป็อปปี้เห็นภาพด้วย
“อ้อ แล้วหวายมาขอให้ไปช่วยงานอะไร”
“งานเดินแบบนะค่ะ อิอิฟางจะได้เดินแบบด้วยน้า” พูดอวดๆกับคนที่ขมวดคิ้วมองหน้าเธอนิ่ง
“น้า ให้ฟางไปช่วยหวายน้า” พูดเสียงหวานอ้อนให้เขาใจอ่อน ยอมอนุญาติให้เธอไปทำงานนี้ได้
“พี่ขอดูชุดก่อน” พูดเสียงนิ่ง
“”ก็ได้ค่ะ”
เดินไปหยิบรูปชุดที่เพื่อนสาวทิ้งไว้ให้เธอดู มายื่นให้ป็อปปี้พิจราณให้ผ่านหรือไม่
“ไม่” แค่ปรายตาดูชุดในรูปก็ปฎิเสธออกมาเสียงดังลั่น
“พี่ป็อป~”
ฟางถึงกับเบ้ปากใส่ คนที่เอาแต่บอกไม่ ไม่ คำเดียว
“ฟางจะไป”
ตอบกลับอย่างท้าทาย ฝ่ายชายได้แต่จ้องกลับมานิ่งๆ แต่เด็ดขาดว่าไม่ให้เธอทำงานนี้
‘กรี๊ส นี่ฉันมีสามีหรือคุณพ่อกันแน่ อุตสาห์มาขออนุญาติก่อน เพราะไม่อยากมานั่งทะเลาะกับเขา
ให้เหนื่อยใจ ยังไม่เห็นความดีของเธออีก เอาแต่ส่ายหน้าอยู่ได้ งานนี้ฟางไม่ยอมพี่หรอก พี่ป็อป’
“ทำไมถึงไม่ให้ฟางไป พี่มันไม่มีเหตุผล”
เสียงเล็กประท้วงลั่น จนป็อปปี้ต้องผุดลุกขึ้นมาปิดปากบางไว้ไม่ให้เธอโวยวายเสียงดังออกมาอีก
ก่อนที่พ่อกับแม่ของเขาจะโผ่ลพรวดเข้ามาดูเพราะคิดว่า เขากำลังทำร้ายร่างกายลูกสะไภ้สุดที่รักของท่านอยู่
“เราจะโวยวายทำไม เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็เข้ามาหรอก”
“อี้อันไอ่อีแอดอด (พี่มันไม่มีเหตุผล)” ป็อปปี้กรอกตากับความช่างเถียงของภรรยาสาว
‘จะให้เขาพูดออกไปได้ยังไงว่า ไอ้เหตุผลที่ไม่ยอมให้เธอไปเดินแบบงานของเพื่อนก็เพราะไอ้ชุดเวรนั้นแหละ
ชุดอะไรว่ะ ทั้งคว้านหน้า โชร์หลัง ผ่าสูงจนมองเห็นไปถึงไหนต่อไหน’ (ปากแข็งไปนะพ่อคุณ หวงเขาอ่ะดิ)
“ไม่คือไม่”
พูดเสียงแข็งกับคนที่ยังดิ้นรนไม่เลอก ปล่อยมือออกจากปากบางที่ปิดอยู่ เดินกลับไปนั่งดูข่าวตามเดิม
‘ทำไงดีๆ ถ้าขืนเธอโทรไปยกเลิกงาน ยัยหวายได้ตามมากระซวกไส้เธอแน่งานนี้ ’
สุดท้ายก็ยอมงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ เดินไปหย่อนกายลงนั่งบนตักกว้างของป็อปปี้ ที่มองการกระทำของเธออย่างไม่
เข้าใจมือบางบกขึ้นคล้องคอหนาของอีกฝ่าย
เอนตัวเข้าแนบชิดอกกว้าง กลิ่นโลชั่นของผู้หญิงโชยไปแตะจมูกป็อปปี้
ฟางปั้นยิ้มหวานหยดให้อีกฝ่าย
“พี่ป็อปขา ให้ฟางไปเดินแบบให้ยัยหวายเถอะนะค่ะ”
ทอดเสียงหวาน มือบางก็ไม่อยู่นิ่งลูบไล้อกแกร่งไปมาอย่างยั่วยวนคนที่จุดติดง่าย เพียงแค่ได้กลิ่นกายของเธอ
ยืดตัวขึ้นไปกดจูบที่ปากหนา ก่อนจะผละออก
“นะคะ ให้ฟางไปนะ” พึมพำชิดปากหนาของป็อปปี้
“ก็ได้ แต่ต้องให้พี่ ‘รัก’เราก่อน”
อุ้มร่างบางไปวางบนเตียงกว้าง ปลดชุดนอนสีหวานที่เธอสวมอยู่ออก ตามมาด้วยเสื้อผ้าของตัวเอง
จนเปลือยเปล่าทั้งคู่ ป็อปปี้รุกเร้า รุนแรงตามแรงอารมณ์ ที่โดนคนตัวเล็กยั่วยวนเอาไว้
"อือ... พะพี่ป็อป เลิกทรมานฟาง.."
เอ่ยอ้อนวอน คนที่เล่นดอกไม้กลีบสวยของเธอไม่ยอมเลิก ร่างบางบิดไปมาด้วยความเสี่ยวซ่าน
"หืม..อะไรกัน พี่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เลยนะ"
"อือ..ฟะ ฟางไม่ไหวแล้ว.." ร้องขออย่างลืมอาย ป็อปปี้กระตุกยิ้ม ก่อนจะยอมเลื่อนกายขึ้นมากดจูบที่ปากบาง
ที่เจ้าตัวเม้มเอาไว้แน่น เพื่อกั้นเสียงร้องครางของตัวเอง ฟางเปิดปากยอมรับจูบร้อนแรงของชายหนุ่ม
อย่างเต็มใจ ป็อปปี้ค่อยๆสอดใส่เข้ามา ก่อนจะเริ่มต้นด้วยจังหวะเนิบช้า ที่ดูจะไม่ทันใจของคนให้ร่าง
"อือ...พี่ป็อป" เสียงเริ่มครางออกมา เมื่อโดนร่างสูงปลุกเร้าหนักมือ
ทุกอย่างดำเนินไปตามแบบแผนที่มันควรจะเป็น จนมาถึงตอนนี้เนี้ยแหละ
“เป็นอันว่าฟางไปช่วยงานยัยหวายได้แล้วใช่มั้ยค่ะ”
“ได้ แต่พี่จะไปกับเราด้วย”
“ตามใจพี่เถอะค่ะ ฟางเบื่อคนปากแข็ง”
‘ทำไมเธอจะเดาไม่ออกว่า จริงๆเขาไม่ยอมให้เธอไปเดินแบบให้หวาย ก็เพราะชุดแสนจะโชร์นั้นแหละ
ตาคนขี้เก๊กเอ๊ย’
^______________________________________________________________^
ฮ่าๆเปิดเรื่องก็เจอ NC กับไปเบาๆ ฝากติดตามด้วยนะค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ^^
(เลิกน้อยใจกับสิ่งที่เราไม่มีวันได้ เท่าที่เป็นอยู่ก็สุขใจแล้ว ^^)
ถ้าเปรียบความรักเป็นอัญมณี ก็คงเปรียบได้กับ เพ็ชร ที่มีความแกร่งและสวยงามอยู่ในตัว เป็นความงามที่ลงตัว
ยิ่งเป็นเพ็ชรหายากราคาค่างวดก็ยิ่งสูงลิ่บลิว จนน่าตกใจ ไม่ต่างจากความรัก ที่ใครๆต่างก็ใข่วขว้าอยากได้มา
ครอบครอง แต่ถ้าหากใช้ความโลภเขาครอบงำ ไม่ว่าคนหรือสิ่งของ สุดท้าย ก็คงต้องเสียมันไปในที่สุด...
“พี่ป็อป ฟางบอกแล้วไง ว่าให้พี่เป็นฝ่ายคุม” ใบหน้าสวยเงยหน้ามองร่างสูงที่ยื่นเจ้ายาเม็ดเล็กๆให้เธออยู่
ด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์นัก
‘ให้ตายซิ ทำไมเธอต้องมานั่งทะเลาะกับเขา ด้วยเรื่องเดิมๆทุกๆครั้งด้วย ’
“เอาน่า พี่ก็ตามใจยอมเราเรื่องนั้นแล้วไง”
“มั้นเกี่ยวกันตรงไหนค่ะเนี้ย”
บ่นงำงัมแต่ก็ยอมรับยาเม็ดเล็กมากินแต่โดยดี เหมือนทุกๆครั้ง พลางนึกไปถึงข้อแลกเปลี่ยนของเขาและเธอ
.
.
.
“พี่ป็อป ยัยหวายมาขอร้องให้ฟางไปช่วยงานมัน ฟางไปนะค่ะ”
เอ่ยปากขออนุญาติ สามมีหนุ่มที่นอนดูทีวีอยู่ที่เก้าอี้โซฟาปลายเตียงนอน
“หวาย” ทวนชื่อหญิงสาวที่ฟางเอ่ย งงๆ
“ก็เพื่อนแก้วกับฟาง ที่เมื่อก่อนมาทำรายงานที่บ้านพี่โมะบ่อยๆไงค่ะ คนที่แก้มป่องๆอ่ะ”
ไม่พูดเปล่า ยังทำท่าอมลมแก้มป่องให้ป็อปปี้เห็นภาพด้วย
“อ้อ แล้วหวายมาขอให้ไปช่วยงานอะไร”
“งานเดินแบบนะค่ะ อิอิฟางจะได้เดินแบบด้วยน้า” พูดอวดๆกับคนที่ขมวดคิ้วมองหน้าเธอนิ่ง
“น้า ให้ฟางไปช่วยหวายน้า” พูดเสียงหวานอ้อนให้เขาใจอ่อน ยอมอนุญาติให้เธอไปทำงานนี้ได้
“พี่ขอดูชุดก่อน” พูดเสียงนิ่ง
“”ก็ได้ค่ะ”
เดินไปหยิบรูปชุดที่เพื่อนสาวทิ้งไว้ให้เธอดู มายื่นให้ป็อปปี้พิจราณให้ผ่านหรือไม่
“ไม่” แค่ปรายตาดูชุดในรูปก็ปฎิเสธออกมาเสียงดังลั่น
“พี่ป็อป~”
ฟางถึงกับเบ้ปากใส่ คนที่เอาแต่บอกไม่ ไม่ คำเดียว
“ฟางจะไป”
ตอบกลับอย่างท้าทาย ฝ่ายชายได้แต่จ้องกลับมานิ่งๆ แต่เด็ดขาดว่าไม่ให้เธอทำงานนี้
‘กรี๊ส นี่ฉันมีสามีหรือคุณพ่อกันแน่ อุตสาห์มาขออนุญาติก่อน เพราะไม่อยากมานั่งทะเลาะกับเขา
ให้เหนื่อยใจ ยังไม่เห็นความดีของเธออีก เอาแต่ส่ายหน้าอยู่ได้ งานนี้ฟางไม่ยอมพี่หรอก พี่ป็อป’
“ทำไมถึงไม่ให้ฟางไป พี่มันไม่มีเหตุผล”
เสียงเล็กประท้วงลั่น จนป็อปปี้ต้องผุดลุกขึ้นมาปิดปากบางไว้ไม่ให้เธอโวยวายเสียงดังออกมาอีก
ก่อนที่พ่อกับแม่ของเขาจะโผ่ลพรวดเข้ามาดูเพราะคิดว่า เขากำลังทำร้ายร่างกายลูกสะไภ้สุดที่รักของท่านอยู่
“เราจะโวยวายทำไม เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็เข้ามาหรอก”
“อี้อันไอ่อีแอดอด (พี่มันไม่มีเหตุผล)” ป็อปปี้กรอกตากับความช่างเถียงของภรรยาสาว
‘จะให้เขาพูดออกไปได้ยังไงว่า ไอ้เหตุผลที่ไม่ยอมให้เธอไปเดินแบบงานของเพื่อนก็เพราะไอ้ชุดเวรนั้นแหละ
ชุดอะไรว่ะ ทั้งคว้านหน้า โชร์หลัง ผ่าสูงจนมองเห็นไปถึงไหนต่อไหน’ (ปากแข็งไปนะพ่อคุณ หวงเขาอ่ะดิ)
“ไม่คือไม่”
พูดเสียงแข็งกับคนที่ยังดิ้นรนไม่เลอก ปล่อยมือออกจากปากบางที่ปิดอยู่ เดินกลับไปนั่งดูข่าวตามเดิม
‘ทำไงดีๆ ถ้าขืนเธอโทรไปยกเลิกงาน ยัยหวายได้ตามมากระซวกไส้เธอแน่งานนี้ ’
สุดท้ายก็ยอมงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ เดินไปหย่อนกายลงนั่งบนตักกว้างของป็อปปี้ ที่มองการกระทำของเธออย่างไม่
เข้าใจมือบางบกขึ้นคล้องคอหนาของอีกฝ่าย
เอนตัวเข้าแนบชิดอกกว้าง กลิ่นโลชั่นของผู้หญิงโชยไปแตะจมูกป็อปปี้
ฟางปั้นยิ้มหวานหยดให้อีกฝ่าย
“พี่ป็อปขา ให้ฟางไปเดินแบบให้ยัยหวายเถอะนะค่ะ”
ทอดเสียงหวาน มือบางก็ไม่อยู่นิ่งลูบไล้อกแกร่งไปมาอย่างยั่วยวนคนที่จุดติดง่าย เพียงแค่ได้กลิ่นกายของเธอ
ยืดตัวขึ้นไปกดจูบที่ปากหนา ก่อนจะผละออก
“นะคะ ให้ฟางไปนะ” พึมพำชิดปากหนาของป็อปปี้
“ก็ได้ แต่ต้องให้พี่ ‘รัก’เราก่อน”
อุ้มร่างบางไปวางบนเตียงกว้าง ปลดชุดนอนสีหวานที่เธอสวมอยู่ออก ตามมาด้วยเสื้อผ้าของตัวเอง
จนเปลือยเปล่าทั้งคู่ ป็อปปี้รุกเร้า รุนแรงตามแรงอารมณ์ ที่โดนคนตัวเล็กยั่วยวนเอาไว้
"อือ... พะพี่ป็อป เลิกทรมานฟาง.."
เอ่ยอ้อนวอน คนที่เล่นดอกไม้กลีบสวยของเธอไม่ยอมเลิก ร่างบางบิดไปมาด้วยความเสี่ยวซ่าน
"หืม..อะไรกัน พี่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เลยนะ"
"อือ..ฟะ ฟางไม่ไหวแล้ว.." ร้องขออย่างลืมอาย ป็อปปี้กระตุกยิ้ม ก่อนจะยอมเลื่อนกายขึ้นมากดจูบที่ปากบาง
ที่เจ้าตัวเม้มเอาไว้แน่น เพื่อกั้นเสียงร้องครางของตัวเอง ฟางเปิดปากยอมรับจูบร้อนแรงของชายหนุ่ม
อย่างเต็มใจ ป็อปปี้ค่อยๆสอดใส่เข้ามา ก่อนจะเริ่มต้นด้วยจังหวะเนิบช้า ที่ดูจะไม่ทันใจของคนให้ร่าง
"อือ...พี่ป็อป" เสียงเริ่มครางออกมา เมื่อโดนร่างสูงปลุกเร้าหนักมือ
ทุกอย่างดำเนินไปตามแบบแผนที่มันควรจะเป็น จนมาถึงตอนนี้เนี้ยแหละ
“เป็นอันว่าฟางไปช่วยงานยัยหวายได้แล้วใช่มั้ยค่ะ”
“ได้ แต่พี่จะไปกับเราด้วย”
“ตามใจพี่เถอะค่ะ ฟางเบื่อคนปากแข็ง”
‘ทำไมเธอจะเดาไม่ออกว่า จริงๆเขาไม่ยอมให้เธอไปเดินแบบให้หวาย ก็เพราะชุดแสนจะโชร์นั้นแหละ
ตาคนขี้เก๊กเอ๊ย’
^______________________________________________________________^
ฮ่าๆเปิดเรื่องก็เจอ NC กับไปเบาๆ ฝากติดตามด้วยนะค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ^^
(เลิกน้อยใจกับสิ่งที่เราไม่มีวันได้ เท่าที่เป็นอยู่ก็สุขใจแล้ว ^^)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
