แบดบอยหน้าใสกระชากใจยัยsexy

2 เดือนต่อมา
แก้วมั่นใจแล้วว่าเค้ามัดใจโทโมะอยู่แล้ว วันนี้โทโมะมาส่งเค้าที่บ้านเพื่อนๆอยู่กันเต็มบ้าน โทโมะกลับไปแก้วเข้ามานั่งในบ้าน
“เมื่อไหร่แกจะหักอกเค้าซะทีวะ”พลอยถามขึ้น
“ก็ใกล้แล้วหละ อยากจะหักเมื่อไหร่ก็หักได้”แก้วพูดแล้วยิ้ม
“แกมั่นใจนะว่าไม่ได้หลงรักเค้าอ่ะ”ด้าถาม
“อย่างชั้นเนี้ยนะ แกจะบ้าหรอ”แก้วพูดแล้วยิ้มอีกครั้งแต่ในใจมันสั่น
“เออ งั้นก็รีบๆหน่อยนะ ชั้นรอดูชัยชนะนานละ”ฟ้าตอบ
“เออหนะ”แก้วบอกก่อนจะเดินไปอาบน้ำ ชั้นจะทำเค้าได้จริงๆหรอ...เค้าไม่เคยรักใครจริงเลย ตั้งแต่คบกับชั้นมาเค้าไม่เคยนอกใจชั้นเลย ไม่เคยเลยที่จะไปแอบมีใคร ไม่มีเลยสักครั้ง และไม่ไปผับไหนอีก ไม่กินเหล้าเมายา ดูแลชั้นยิ่งกว่าเจ้าหญิง ชั้นชักจะหวั่นๆในใจซะแล้ว ชั้นจะทำยังไง ถอนตัวทันไหม...แต่สำหรับชั้น...เค้ายังไม่ใช่รักหรอก (โม้อ่ะม๊า)
1 วันผ่านไป
“แก้ว วันนี่พี่ซื้อสร้อยมาให้ ดูสิรูปปลาโลมาด้วย น่ารักไหม”โทโมะชูสร้อยเงินให้แก้วดูแล้วคล้องคอแก้วก่อนจะอมยิ้ม
“น่ารักมากเลย”แก้วยิ้มแก้มปริแล้วมองหน้าโทโมะ จมูกทั้งคู่ชนกัน ลมหายใจโรยรินอวยอ่อนโชยหากัน โทโมะค่อยๆเลื่อนปากไปจูบแก้วแล้วลิ้นทั้งคู่ก็เริ่มเกี่ยวหากันอย่างตักตวงความรัก
“แก้วรักพี่ไหม”คำถามนี้โทโมะไม่เคยถาม แก้วก็ไม่เคยบอกเหมือนกันว่ารักโทโมะ มีเพียงโทโมะฝ่ายเดียวที่พร่ำบอก คำว่ารักสำหรับแก้ว แก้วไม่เคยปริปากบอกใครเลย
“....พี่ถามทำไมหละ พี่ก็น่าจะรู้นะ”แก้วเลี่ยงที่ตอบ
“แก้วช่วยบอกพี่หน่อยสิ”โทโมะพูดแล้วโอบเอวแก้วไว้หลวมๆ
“....แก้ว...แก้วรักพี่”แก้วพูดไปแล้วโทโมะก็ปิดปากแก้วลงในที่สุด ริมฝีปากประทับเข้าหากัน แก้วถูกดันลงนอนบนโซฟาช้าๆ เสื้อแก้วถูกปลดออก โทโมะถอดทุกอย่างในตัวออกแล้วก็จัดการบรรเลงเพลงรักอย่างไวไม่รอช้า ไม่เล่นอะไรมากมาย โทโมะเป็นคนทำเองทั้งหมด
“แก้ว...อ๊า ขอโทด”แก้วพูดเบาๆคนเดียวจนโทโมะหยุดสักพัก
“ว่าไงนะแก้ว”โทโมะถาม
“ปล่าวคะ”แก้วพูดขึ้น โทโมะยิ้มแล้วทำต่อจนแก้วร้องโอดโอย จนทั้งคู่สิ้นภารกิจโทโมะก็อุ้มแก้วเข้าไปในห้องนอนแล้วก็หลับลงข้างกัน
Dream Kaew
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ยาวไปจรดสุดสายตา หญิงสาวสวยมองไปที่ทุ่งหญ้าระดับเข่านั่น ลมโชยโอยอ่อนพัดใบไม้ปลิวสไวสวย ชายหนุ่มเดินมาจากน่านฟ้าค่อยๆเดินมาหาสาวน้อย แก้วยิ้มแล้วมองชายหนุ่มตรงหน้าชายผู้นั้นคือโทโมะ เค้าหล่อมาก อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวเหมือนเสื้อนักเรียน ริมฝีปากเผยอออกเบาๆ ดวงตากลมของสาวน้อยสองข้างมองจ้องไปที่ชายหนุ่มแล้วก็ค่อยๆประทับริมฝีปากลง และแล้วชายหนุ่มก็ดันหญิงสาวออกก่อนจะยิ้มให้แล้วน้ำตาของหญิงสาวก็ร่วงลง ชายหนุ่มร้องไห้ตามแล้ววิ่งหนีไป แก้ววิ่งตามแต่ร่างของชายหนุ่มกลับหายไปทันทีที่แก้วก้าวขาวิ่งตาม สาวน้อยทรุดตัวลงแล้วหลับตาร้องไห้
Present
แก้วลืมตาตกใจขึ้นมา เห็นโทโมะกำลังเดินไปเลือกแผ่นเพลงอยู่ก็โล่งแล้วจับผ้าห่มที่คลุมตัวเองอยู่ปิดอกก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองหลังชายหนุ่มแล้วยิ้มอ่อนๆ พร้อมกับนึกถึงความฝันเมื่อกี้...เค้าร้องไห้งั้นหรอ แก้วมองหลังชายหนุ่มที่กำลังจะหันหน้ามา เค้าแกล้งนอนหลับต่อ
“นอนเก่งจังเลย”โทโมะลูบหัวแก้วแล้วหอมแก้มเบาๆ เสียงเพลงช้าคลาสสิคขับกล่อมไปมา โทโมะกอดแก้วไว้
“พี่รักแก้วนะ”โทโมะกระซิบเบาๆที่หูของแก้วแล้วเดินออกจากห้องไป แก้วลืมตาขึ้น น้ำที่ขังอยู่ในตามันเหมือนจะไหลแต่แก้วก็กักเก็บไว้ทั้งๆที่มันอยากไหลออกมาเต็มทน แก้วเข้าห้องน้ำแล้วเดินออกมาแต่โทโมะก็หายไปไหนไม่รู้ แก้วเดินมานั่งโซฟาหน้าทีวีก่อนจะหลับตาแล้วเงยหน้าเอาหัวหนุนหับที่พิง แก้วนึกอะไรหลายๆอย่าง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงให้โทโมะเจ็บที่สุด บอกเลิก ทิ้งเค้าไป หรือแกล้งมีแฟนใหม่ แก้วนึกในหัวไปมา แล้วถ้าทำให้เค้าเจ็บน้อยสุดหละ มันคืออะไร ชั้นจะทำ แก้วนึกอีกครั้ง และสัมผัสของใครบางคนกำลังแตะริมฝีปากของเค้าอยู่ แก้วลืมตามาเห็นคอของโทโมะที่ก้มลงจูบเค้าจากด้านหลังโซฟา แก้วเอื้อมมือไปล็อคคอเค้าแล้วดูดดื่มจูบนั้นให้มากที่สุดในตอนนี้
“อื้ม”แก้วดูดดื่มจูบอย่างไม่ยั้งก่อนจะพลิกตัวหันไปหาโทโมะแล้วกอดโทโมะแน่นจูบรุนแรงยิ่งขึ้น เสียงลมหายใจถี่ขึ้น ฝึดฝัดๆ แก้วใจเต้นแรง มือน้อยๆลากผ่านเสื้อของโทโมะไปมาแล้วถอดเสื้อคลุมของโทโมะออกก่อนจะลูบไล้เสื้อกล้ามสีดำด้านในแล้วล้วงไปในเสื้อก่อนจะปลดเสื้อตัวเองแล้วเอาตัวเปลือยเปล่าแนบชิดกับอกกว้างที่มีเสื้อกล้ามบางๆของโทโมะกั้นอยู่ โทโมะกอดแก้วแล้วถอดเสื้อตัวเองออกช้าๆ โทโมะกดแก้วลงนอนที่โซฟาอีกครั้งแล้วกระโดดข้ามมาฝั่งแก้วแล้วถอดกางเกงตัวเองออกพร้อมกับกระโปรงของแก้ว โทโมะค่อยๆทรอดแทรกของเค้าใส่ไปช้าๆ แก้วกัดปากแน่นจนปากแตก โทโมะเห็นเลือดซึมจากปากของแก้วก็จูบลงไปอย่างแผ่วเบาให้ฝ่ายหญิงรู้สึกดีขึ้น
2 วันต่อมา
วันนี้แก้วตกลงกับเพื่อนๆว่าเค้าจะบอกเลิกโทโมะ ทำให้โทโมะเจ็บ เค้าไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม แต่เค้าจำเป็นต้องทำ ตอนนี้เค้าไม่อยากได้ของหรอกนะ เพียงแต่เค้ากลัวผิดคำสัญญา แก้วอยู่ในห้องโทโมะที่คอนโด โทโมะทำอาหารให้เค้ากินแล้วเอามาวางไว้ที่โต๊ะ แก้วต้องพูดแล้ว อย่าเก็บมันไปนานกว่านี้
“เป็นอะไรรึเปล่าแก้ว”โทโมะถามแล้วมองแก้วที่ซึมๆ
“เราเลิกกันเถอะ”แก้วพูดออกมาเสียงดัง
“ว่าไงนะ”โทโมะถามหน้างง
“แก้วอย่าพูดเล่นนะ เรื่องนี้พี่ขอ”โทโมะพูด
“แก้วพูดจริง ตลอดเวลาแก้วไม่เคย....รักพี่เลย”แก้วยืนขึ้น
“แก้ว”โทโมะจับมือแก้วไว้
“มันยังไง”โทโมะถาม
“พี่ฟังแก้วนะ แก้วหลอกพี่ แก้วไม่รักพี่ แก้วตกลงกับเพื่อนแก้วว่าใครทำให้พี่รักและหักอกพี่ได้จะได้ของ ทั้งไอแพต ทั้งกระเป๋า นาฬิกา แก้วหลอกพี่เพราะของ แก้วต้องการของ แก้วไม่ได้รักพี่เลย!!”แก้วเน้นเสียง น้ำตาลูกผู้ชายของโทโมะไหลลงมาเรื่อยๆจนหยดลงพื้นแก้วเห็นก็ถึงกับอึ้งและทนไม่ไหว
“แก้วขอโทด”แก้วพูดแล้วทำท่าจะกอดโทโมะแต่โทโมะกันไว้
“ถ้าแก้วคิดจะทำให้พี่เจ็บ ตอนนี้แก้วชนะแล้ว พี่เจ็บเหลือเกินแล้ว เจ็บที่สุดในชีวิต แก้วทำได้แล้วนะ”โทโมะพูดแล้วเดินออกจากห้องไปเอง แก้วรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดมากๆ แก้วค่อยๆมีน้ำตาไหลลงมา ชั้นร้องไห้หรอ ร้องทำไม ร้องทำไม แก้วเฝ้าถามกับตัวเอง แก้วร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆก่อนจะเอามือกวาดจานข้าวบนโต๊ะร่วงลงพื้นแตกระนาวจนเท้าเลือดไหล แก้วเดินกระเพกเลือดไหลเยิ้มไปที่หน้าห้องแล้วเดินออกจากห้องไปมองหาโทโมะ แต่ก็ไม่เจอ แก้วเดินไม่ไหว พยายามจะก้าวเดินแต่ก็กลับเดินไม่ไหวแล้ว แก้วนั่งลงบนโซฟาก่อนจะร้องไห้อย่างหนักแล้วกดโทรศัพท์โทรหาโทโมะ
ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว~~!! เสียงโทรศัพท์โทโมะดังขึ้น เค้าไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป แก้วคว้างโทรศัพท์ตัวเองลงพื้นอย่างอารมณ์เสียแล้วก็ร้องไห้ เวลาแก้วเสียใจมากๆเธอมักทำลายข้าวของ แก้วหยิบแจกันข้างๆโซฟาเควี้ยงลงพื้นทับโทรศัพท์อีกที ก่อนจะพยายามเดินอย่างไม่รู้จักเจ็บ ไม่ใส่รองเท้าแล้วออกจากห้องไป 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แก้วเอ๊ยยยย !! สงสารโทโมะอ่ะ แต่ก็แอบสงสารแก้ว
โอ๊ยยยย !! ที่อัพเรื่องนี้เยอะเพราะจะให้ไล่ทันเรื่องสั้น ฮิฮิ muah!!