แบดบอยหน้าใสกระชากใจยัยsexy

แกร่ก

“คุณโทโมะค่ะ”นักข่าวเป็นสิบก้าวเท้าเข้ามาอย่างไว ทำให้โทโมะเผลอตัวผลักแก้วกระเด็นหลังชนกับโต๊ะวางน้ำ ใบหน้าโทโมะกลับไม่สนใจแก้วยิ้มให้นักข่าวเหมือนสบายดี แก้วรู้สึกเสียใจที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย ถูกประณามในสายตานักข่าวยังไม่พอยังไม่มีสิทธิ์ข้องเกี่ยวอะไรกับโทโมะแล้วยกเว้นเรื่องบนเตียงเท่านั้น

“ไม่ทราบว่าคุณเนยมาเยี่ยมหรือยังคะ”นักข่าวสาวยื่นไมล์ถาม

“เนยยังไม่รู้เรื่องเลยหละครับ ผมไม่อยากให้เขาเครียดในเมื่อไม่นานก็จะถึงวันวิวาห์”เหมือนฟ้าผ่ากลางใจของแก้ว แก้วรู้สึกเจ็บแต่เขาไม่อยากเศร้า ไม่อยากร้องไห้เพราะกลับลูกจะเป็นอันตราย

นี่สินะตัวจริง...เนย ส่วนตัวสำรองระบายความใคร่คือ...ฉัน

แก้วนึกก่อนจะหนีหน้าไปยืนข้างเตียงป๊อปปี้ที่หลับเป็นวันยังไม่ยอมตื่น แก้วจับมือเย็นเฉียบของป๊อปปี้ และเอามืออุ่นของตัวเองไปแนบหน้าแฟนหนุ่มในนามของเธอ

“ตื่นได้แล้วนะป๊อป นายหลับไปนานมากแล้วนะ ฉันห่วงนายจัง”แก้วเริ่มทำให้ตัวเองสดใสโดยการไม่สนใจนักข่าวและโทโมะ

“โทโมะ!!”สาวร่างสูงหุ่นดีวิ่งเข้ามาในห้องแล้วตรงไปที่เตียงโทโมะอย่างเร็วไว

“เนย”แก้วอุทานเบาๆเมื่อเห็นสาวร่างสูงคนนั้น

“เข้าโรงพยาบาลเป็นอะไรทำไมไม่บอกเนยบ้าง เนยไม่เห็นรู้เลย”เนยพูดพร้อมกุมมือโทโมะแน่น

มือนั้นที่จับมือฉันไว้เมื่อกี้ มือที่แสนอบอุ่นกลับถูกคนอื่นแย่งชิงไป

แก้วนึกแต่ก็ยอมละความสนใจเช่นเคย

แกร่ก

“สะ...หวัดดีคะ เอ่อฟางซื้อแบรนด์มาฝากคะ”ฟางเดินไปวางกระเช้าแบรนด์ที่หัวเตียงโทโมะและให้นักข่าวถ่ายรูปรวมสามคนโดนที่ไม่มีใครเรียกฉันไปถ่ายเลย ฟางหันมาพยักหน้าให้แต่ฉันส่ายหัว ส่วนอีกสองคนไม่มีทีท่าว่าจะหันมามอง ฉันหันไปมองป๊อปปี้ สักพักฟางก็ปลีกตัวจากนักข่าวมาเตียงป๊อปปี้แล้ววางกระเช้าแบรนด์อีกอันไว้หัวนอนป๊อปปี้ แก้วยิ้มให้กับสาวตัวเล็กที่ดูจะห่วงหนุ่มป๊อปปี้มาก

“แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า”ฟางถามด้วยความห่วง

“ไม่เป็นหรอก แค่มึนนิดหน่อย แต่หายแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้มให้กับฟาง

“ขอถ่ายรูปคุณป๊อปปี้กับคุณฟางหน่อยคะ”นักข่าวกรูกันมาที่เตียงป๊อปปี้

ฉันคือส่วนเกินของคนที่นี่ทั้งหมด ล้วนแต่เป็นคนดังส่วนฉัน...แค่คนจนๆธรรมดาคนนึง จะมีสิทธิ์อะไรไปยุ่งกับคนชั้นสูงพวกนี้ อย่างฉันมันก็สูงเฉพาะเวลาอยู่ในผับในบาร์ ฉันยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่โซฟาใกล้เตียงโทโมะ

“เนยห่วงโทโมะแทบแย่ เจ็บอยู่ไหม”เนยถามขึ้นเสียงดังกะให้แก้วฟัง แก้วก็ใช้หูฟังแต่ตาทำเป็นไม่สนใจ

“ไม่แล้วครับ”โทโมะพูดพร้อมยิ้มหวานให้เนย เนยตัวอ่อนบิดไปมาก่อนจะจับมือโทโมะมาจับตรงหัวใจตัวเอง

“ใจดวงนี้เป็นของโทโมะนะและ....”เนยเลื่อนมือโทโมะมาที่หน้าท้องตัวเอง

“เด็กในท้องนี่ก็เป็นลูกของโทโมะนะ”เนยพูดแผ่วเบากลัวนักข่าวได้ยิน แต่คนที่ได้ยินไม่ใช่นักข่าวกลับเป็นแก้ว...แล้วในท้องฉันหละมันลูกใคร!! แก้วฟิล์วขาดกระจุยแล้วตอนนี้ใครก็ฉุดไม่อยู่ แก้วกำมือแน่นแทนที่จะเหวี่ยงฝ่ามือไปบนใบหน้าหรือไม่ก็ชกท้องให้แท้งไปเลยแต่เธอกลับตัดสินใจเดินหนีปัญหาเพราะเห็นว่าเนยก็ท้อง เขาคงจะรักลูกมากเหมือนที่แก้วรัก แก้วยิ้มคนเดียวกับกระเป๋าก่อนจะเหลือบมองโทโมะนิดหน่อยแต่สายตาโทโมะกลับกำลังยิ้มให้กับเนยเขาคงทำได้เพียงเท่านี้ แก้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่มีใครสนใจแม้ จะมีก็แค่คนเดียวคือฟางที่เหลือบมองแต่ก็หันมายิ้มให้กล้องต่อ

สายน้ำที่หลั่งไหลเป็นสายฝนกระเซนแรงซ่า แก้วยืนอยู่บริเวณน้ำตกแห่งหนึ่ง เธอหนีปัญหามาเที่ยวที่สงบๆแบบนี้เผื่อทำใจให้แข็งแรง แก้วนั่งสมาธิหลับตาฟังเสียงสายน้ำไหลกระทบโขดหินก้อนโต เสียงเปาะแปะๆกับกลิ่นธรรมชาติทำให้เธอมีความสุขจนอยากจะล่องลอย แก้วยิ้มคนเดียวแล้วลูบหน้าท้องที่มีนูนๆออกมาเพียงนิดเดียวเท่านั้นของเขาเบาๆแล้วก็ยิ้มคนเดียว เขาอยากจะนึกถึงพ่อของลูกแต่เขาก็ไม่นึกมันให้เจ็บ เธอมองไปยังสายน้ำไหล

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม่จะไม่เอาลูกออกไป แม่จะไม่ฆ่าลูก แม่จะเลี้ยงดูลูกด้วยตัวเอง แม่จะไม่ทิ้งลูกไปแน่ แม่สัญญา บางทีลูกอาจจะไร้พ่อ...แต่แม่ก็จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกเอง”แก้วยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมีความสุขออกไปขึ้นรถและขับไปยังบ้านป๊อปปี้ที่เงียบสงัดไม่มีใครอยู่

“แก้ว!!”เสียงนั้นดังสนั่น

“....”แก้วเงียบไม่ตอบใดๆเมื่อคนที่เรียกเธอคือเนย เขามาไวดีนะ

“ฉันอยากคุยกับเธอ”เนยพูดแล้วเดินเข้ามาในบ้าน แก้วนั่งลงบนโซฟาตัวยาวแล้วมองหญิงสาวตรงหน้า

“ว่ามาสิ”หลังจากที่นั่งเงียบกันนานแก้วก็ตัดสินใจเริ่มพูดก่อน

“ขอร้องหละเลิกยุ่งกับโทโมะได้ไหม ฉันท้องกับเขา เธอได้ยินคำนี้ไหม ฉันท้อง และเขากลับไปหาเธอบ่อยๆ ฉันต้องนอนทนรอเค้ากลับคอนโดทุกวันๆ ฉันนอนกับเขาที่คอนโดทุกคืนแต่คืนไหนที่เขาไม่อยู่ฉันก็รู้แน่ว่าเธอคือคนที่ทำให้เขาหนีไปนอนด้วย ฉันเจ็บ เธอไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ เธอไม่รู้หรอกว่ามันทรมารแค่ไหน หมอบอกให้ฉันมีความสุขอย่าเครียดแต่เธอ...เธอกำลังทำบาป เธอทำฉันเครียดทุกวันและลูกฉันก็จะออกมาไม่สมบูรณ์ เธอทำบาปมากแก้ว ระวังบาปนี้จะคืนไปถึงตัวเธอเมื่อเธอได้มีลูก”เนยพูดด้วยดวงตาเศร้า...เขานอนกับโทโมะทุกคืนที่คอนโด...ทุกคืน แต่เขามาหาแก้วเพียงอาทิตย์ละอย่างมาก2ครั้งบางทีก็ไม่มาเลย งั้นแสดงว่าวันที่เขาไม่มาทุกคืนเขานอนกับเนย...คำว่าฉันท้องกับเขามันทำเอาแก้วปวดร้าวจนบอกอาการไม่ถูกตอนนี้เธอยอมรับว่าเธอเศร้ามากแม้จะพยายามไม่เศร้าแต่ก็ทำไม่ได้แล้ว มันเกินออกไป ทุกคำที่เนยพูดมันย้อนมาหาแก้วหมดแล้ว แก้วกำลังทำร้ายลูกของเนย และถ้าทนทำร้ายต่อไปลูกของเธอก็จะเป็นเอง แก้วครุ่นคิดแล้วน้ำตาจะไหลแต่เธอก็กลั้นเอาไว้ไม่ให้เสียหน้า

“เธอแน่ใจหรอว่าเด็กในท้องของเธอเป็นลูกของโทโมะ”แก้วยิงคำถามเด็ดออกไป โทโมะเคยบอกเขาว่าเด็กในท้องของเนยคือลูกของจองเบแฟนเก่าเนย

“แน่ใจสิ ทำไมเธอถามแบบนี้ฉันเพิ่งท้องได้3เดือนกว่าๆ และฉันไม่ได้มีอะไรกับใครเลยนอกจากโทโมะ”เนยพูด แก้วยังคงไม่เชื่อคำที่เนยบอก

“แล้วจองเบหละ”แก้วแกล้งทำหน้าเย้ยว่าตัวเองรู้

“จองเบ...เพื่อนโทโมะหนะหรอ เกี่ยวอะไรกับฉัน เขาไปเกณฑ์ทหารอยู่เกาหลี ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่ และถามถึงทำไม”เนยยังคงหน้าตาย

“เขาเป็นแฟนเก่าเธอหนิ”แก้วยิ้มเบาๆอีกครั้ง

“จะบ้าหรือไง จองเบเป็นแฟนเก่าของฟาง ไม่มีส่วนเกี่ยวกับฉันเลย ฉันเจอเขาสองสามครั้ง คุยกันก็ไม่ถึงสี่คำต่อครั้ง นี่เธอกำลังจะบอกว่าฉันกับจองเบมีอะไรกันและจองเบทำฉันท้องงั้นหรอ...ถ้าเธอไม่เชื่อลูกคลอดเมื่อไหร่ฉันจะตรวจDNAให้เธอดู ฉันกล้าพูด ด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงฉันกล้าสาบานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกสถานที่ว่าเด็กในท้องฉันเป็นลูกของโทโมะแน่นอน โทโมะคือคนแรกและก็ครั้งแรกของฉัน และยังเป็นคนสุดท้าย”เนยยกนิ้วสาบานและเอาลง สีหน้าเนยตอนนี้ไม่มีแววเจ้าเล่ห์ โหดเหี้ยมให้แก้วจับได้เลยแม้แต่น้อย แก้วเริ่มลังเลว่าสิ่งที่เนยพูดกับโทโมะพูดควรเชื่อใคร สีหน้าเนยจริงจังมาก แก้วกำมือแน่น

นี่คือความจริงหรือเปล่า

แก้วไม่แน่ใจ เขาไม่อยากหนีโทโมะไม่อยากหนีปัญหาไปอีกแล้ว เพราะตอนนี้เขาก็ไมได้มีคนเดียว เขาต้องถามโทโมะให้รู้เรื่องต่อหน้าของเนย!!

“เธอถามโทโมะก่อนจะดีไหมว่าเขาอยากอยู่กับใครกันแน่”แก้วพูดขึ้น

“ได้ งั้นเธอไปกับฉัน”เนยดึงมือแก้วขึ้นรถไป

โรงพยาบาล

เนยเดินพาแก้วเข้ามาในห้อง ในห้องมีเพียงป๊อปปี้ที่นอนเดี้ยงแต่โทโมะกลับเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในชุดไปรเวทและนั่งอยู่บนโซฟาฟังเพลงสบายใจ

“โทโมะค่ะ”เนยพูดขึ้นแล้วจับข้อมือคนที่นั่งฟังเพลงอยู่ โทโมะถอดหูฟังแล้วมองไปทางแก้ว

“มีอะไรหรอ”เนยดึงโทโมะไปในห้องรอพักคนไข้ระหว่างชั้นที่ไม่มีใครอยู่

“บอกมาสิคะระหว่างฉันกับแก้วคุณจะเลือกใคร!!”คำถามนี้พุ่งขึ้นทำเอาแก้วหลบหน้าลงมองพื้น พยายามภาวนาให้โทโมะเลือกตัวเองกับลูกที่อยู่ในท้อง ขอให้สิ่งที่เนยพูดไม่ใช่ความจริง

“ถามอะไรแบบนี้”โทโมะทำสีหน้าเครียด แก้วกัดปากตัวเองแน่นแล้วเงยหน้าขึ้นมองโทโมะ

“เด็กในท้องของเนยคือลูกคุณใช่ไหม”แก้วพูดขึ้นแล้วแผ่ว

“แก้ว...”โทโมะก้มหน้าต่ำก่อนจะยิ้มและดึงเนยเข้ามาโอบ

“ใช่ และคนที่ผมเลือกคือเนยและลูก ผมกำลังจะแต่งงานกับเนย คุณลืมไปแล้วหรอ คุณก็แค่ของเก่าอยากเอามาเล่นเฉยๆ อย่าสำคัญตัวเองผิด และอย่ามายุ่งกับเนยแล้วก็ลูกของผมด้วย ขอโทษด้วยนะที่ผมต้องทำเหมือนรักคุณ คนที่ผมรักและรักมากที่สุดคือเนยไม่ใช่คุณ!!”โทโมะยิ้มก่อนจะหอมแก้มเนย

นี่ฉันฝันหรือปล่าว นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ใจแก้วสลายลงไปแล้ว นี่เขาฝันหรือเปล่า แก้วพยายามกลั้นลมหายใจไว้ไม่ให้ปลดปล่อย เขาจะเศร้าไม่ได้...

มันคงจริงใช่ไหม ฉันไม่ได้ฝันไป ทุกคำทีโทโมะพูดมันคือความจริง ฉันโดนเขาหลอก ตลอดเวลาที่ฉันอยู่กับเขา เขาหลอกฉันมาตลอด

เพี้ย!!

“สารเลว!!”แก้วง้างมือฟาดลงบนหน้าของโทโมะอย่างจัง

“เธอนั่นแหละ!! เธอทิ้งฉันก่อนเอง เพราะฉะนั้นทุกอย่างที่ฉันบอกเธอฉันก็หลอกเธอคืน ฉันทำความฝันของตัวเองเป็นจริงแล้ว เธอทำฉันเจ็บ ฉันก็จะทำให้เธอเจ็บบ้าง ผู้หญิงเร่ร่อนอย่างเธอเต้นยั่วไม่ถึงนาทีหนุ่มๆก็ตบเท้าเข้าหาแล้ว อย่างเธอไม่มีทางมาเป็นแม่ของลูกฉันได้หรอก!! เธอมันสำส่อน ถ้าฉันมีลูกกับเธอลูกคงจะสำส่อนไม่แพ้แม่นั่นแหละ!!”เสียงนั้นก้องกังวานอยู่ในหูของแก้วดังลั่นสะเทือนไปยันหัวใจที่กำลังจะหยุดเต้น

“ใช่ ฉันมันสำส่อน ฉันมันเลว ฉันม่านเร่ร่อน ไม่มีอะไรคู่ควรกับคนอย่างนายเลย นายมันดี รักจริง เลิศเลอ เพอเฟกส์ นายมันเทวดาฉันมันนางมาร ฉันไม่ใช่ดารา ฉันไม่ได้โด่งดังมีชื่อเสียงเหมือนกับนาย เรามันไม่คู่ควรกัน ลาก่อน”แก้วพูดจบก็วิ่งน้ำตาไหลออกไปทันที

ไหนบอกว่าจะไม่ร้องไห้ไงแก้ว ลูกในท้องหละ ห่วงลูกบ้างสิ ไม่มีใครห่วงลูกแล้ว เหลือเราอยู่คนเดียว ต้องรักลูกสิ

แก้ววิ่งและปาดน้ำตัวเองทิ้ง

ปึก!!

“ขอโทษคะ...แก้ว”ฟางพูดเมื่อชนแก้วจนล้มลง ใบหน้าที่ยังมีน้ำตาเปรอะเปื้อนของแก้วเศร้าหมองจนน่าสงสาร

“ฟาง”แก้วพูดแล้วฝืนยิ้มให้ ฟางรีบเข้ามาประคอง

“เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรไปทำไมร้องไห้แบบนี้หละ”ฟางถามเสียงแผ่วเบา

“มันจบแล้วฟาง มันจบแล้ว ฮึก...”แก้วพูดจบแล้ววิ่งออกจากโรงพยาบาลไปทันที ฟางมองตามอย่างห่วงๆแต่ก็เลือกจะไม่วิ่งตาม เมื่อฟางหันไปมองอีกครั้งก็เห็นโทโมะโอบเนยที่ยิ้มแฉ่งกันทั้งคู่เข้าไปในห้องพักของป๊อปปี้ ฟางคิดว่าเขารู้สาเหตุที่แก้วเป็นแบบนั้นแล้วหละ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

โอ๊ยยยยย ไรท์เตอร์ซึ้งเองอ่ะ แต่งไปร้องไป บ้าไปแล้ว

อยากบอกว่าตอนนี้...ด่าเต็มที่!!! Muah!!