ก็เพียงแค่เธอน่ะร้าย และเพียงแค่ฉันมารัก

 
ของบางสิ่ง,คนบางคน,เรื่องบางเรื่อง, มันมีค่าเมื่ออยู่ในความทรงจำ เพราะในชีวิตจริง อาจ
 
เป็นแค่สิ่งที่หายไป คนที่จากไป และเรื่องราวที่ผ่านไป...  #i_remembergood
__________________________________________________________________


     “เป็นไงคะพี่สองคน เจอฤทธิ์ นังฟางแล้วล่ะสิ”
 
หนึ่งในกลุ่มผู้หญิงที่อยู่ในห้องน้ำ ทักเฟย์และแก้วขึ้น
 
 
     “เออ พอดีเราสองคนเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกน่ะ
 
     คนที่ชื่อฟางอะไรนั่นเขาเป็นคนยังไงหรอ” เฟย์แสร้งทำเป็นถามหญิงสาวพวกนั้น
 
 
 
     “โห พี่คะพูดแล้วจะหาว่าเว่อร์นะ ฟางน่ะนางร้ายตัวจริงเลยแหละ
 
     รับบทร้ายกี่เรื่องๆ สมบทบาท น่าตบตลอดอ่ะ แล้วยิ่งมาปีนี้นะ ยิ่งนอกจอยิ่งร้ายค่ะ”
 
 
 
     “ยังไง” แก้วถาม ก่อนที่อีกคนนึงในกลุ่มจะรีบพูดแทรกขึ้นมา
 
 
 
     “ก็พี่ฟางกับพี่นัท เขาคบกันมาค่ะ แล้วเมื่อปลายปีที่แล้วพี่เขาพึ่งเลิกกัน
 
     ไม่นานพี่นัทก็มีข่าวว่าคบกับพี่พิมค่ะ แล้วพอละครเรื่องล่าสุด พี่สามคนนี้เขาได้เล่น
 
     ละครร่วมกัน พี่นัทกับพี่พิมคู่กัน แล้วพี่ฟางน่ะนางร้าย ได้ยินมาว่าพี่ฟางชอบนอกบท
 
     แล้วก็ชอบแกล้งพี่พิมบ่อยๆค่ะ เหมือนอยากได้พี่นัทคืน น่าสงสารพี่พิมมากค่ะ”
 
เฟย์และแก้วพยักหน้ารับ ยิ้มให้น้องกลุ่มนั้นบางๆก่อนจะเดินเซ็งๆออกไปนั่งที่เดิม
 
 
 
     “ไปไหนมา?”
 
 
 
     “ทำธุระนิดหน่อยน่ะเขื่อน เอ่อนิคนที่ชื่อฟางน่ะมาที่นี่บ่อยป่ะ?”
 
 
 
     “ก็เกือบทุกวันนะ”   โทโมะหันไปตอบเฟย์ สงสัยไหม?ว่าเขารู้ได้ไง ก็ที่นี่นะ
 
โทโมะเป็นเจ้าของ เลยสังเกตเห็นฟางทุกวัน
 
 
 
     “แล้ว ถ้าแบบเวลาปกติน่ะ เราจะเจอฟางได้ที่ไหน?”
 
 
 
     “ซักไทร้จังแก้ว จะสนใจทำไม แกสนใจเรื่องหมั้นพวกแกเหอะ” ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
    
      “ฟังนะ ฟางคือเพื่อนฉันสองคน ถ้าพวกฉันยังไม่รู้อะไรที่แท้จริง เราจะไม่หมั้น!”
 
 
     
     “เห้ย!!” โทโมะและเขื่อนร้องเสียงหลง
 
 
 
     “เกี่ยวอะไรด้วยอ่ะเฟย์เย่”
 
 
 
     “ไม่ต้องมาอ้อนเลยเขื่อน ฟางไม่ใช่คนแบบนี้ซะหน่อย”
 
 
 
     “เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยนนะแก้วใจ”
 
 
 
     “แต่ต้องไม่ใช่ฟางนิโทโมะ”
 
 
 
     “กูกลับก่อนนะเว่ยไอเขื่อน ไอโมะ ไปนะแก้ว เฟย์ บาย”
 
หันไปบอกลาเพื่อนก่อนจะเดินออกมาที่รถของตัวเอง ขับรถออกมาที่สวนสาธารณะ
 
ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพ นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว คงไม่มีใครมาสวนสาธารณะ
 
เวลานี้หรอกจริงไหม? อาจจะใช่คนอื่นคงไม่มาเว้นแต่เธอ เธอมาที่นี่ทุกคืน
 
และเขาก็มักจะตามเธอมาทุกครั้ง ต่อหน้าคนอื่นเธอแสนร้าย แต่รู้ไหม เวลาที่เธออยู่คนเดียว
 
เวลาที่สายตาแสนจะว่างเปล่านั้นมองทอดยาวออกไปที่แม่น้ำ มันเศร้า เศร้าเกินไป...
 
 
 
     “นายคิดจะตามฉันทุกวันเลยหรือไง”
 
จู่ๆหญิงสาวก็พูดขึ้น ชายหนุ่มลอบยิ้มบางๆก่อนจะเดินออกมาจากที่ซ่อน
 
 
 
     “รู้ด้วย?”
 
 
 
     “ก็ไม่ได้โง่ ”   ชายหนุ่มเดินมายืนอยู่ข้างๆเธอ ทั้งๆที่เธอตอบคำถามเขา
 
แต่กลับไม่ละสายตาจากแสงไฟที่สะท้อนอยู่กลางแม่น้ำสักนิด
 
สายลมเย็นที่พัดกระทบเข้ามาตามกระแสน้ำ ทำเอาร่างเล็กที่สวมเพียงเกาะอกสั้นสีดำ
 
ถึงกลับยกมือกอดตัวเอง ลูบแขนสองข้างไปมา
 
 
 
     “อ๊ะ ขอบคุณ”    หันกลับมาเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเรียบๆสีหน้านิ่งๆ
 
ที่เธอมักจะชอบทำอยู่ตลอด สำหรับเสื้อสูทตัวนอกที่เขาถอดมาสวมทับให้เธอ
 
ท่ามกลางแสงสีของเมืองหลวง ที่กลบความสวยงามของท้องฟ้าจนหมดสิ้น
 
ตึกสูงระฟ้ามากมาย จนบางครั้งแลดูระเกะระกะ เสียงการจราจรที่แม้จะดึกดื่นขนาดไหน
 
ก็ยังดังระงมอยู่ตลอด มันไม่มีวันหลับจริงๆสินะ  สองร่างยืนเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย
 
 
 
      “ทำไมทุกคนถึงเกลียดนางร้าย”
 
ท่ามกลางความเงียบงัน ที่ต่างก็รู้สึกถึงมัน ร่างบางก็เอ่ยขึ้น
 
 
 
     “อืม...คงเพราะคอยแย่งแต่พระเอกมั้ง”
 
 
 
     “ทำไมเขาถึงไม่คิดบ้างล่ะ ว่านางร้ายกับพระเอกน่ะรักกันมาก่อน
 
แล้วนางเอกก็มาพรากความรักนั้นไป ทั้งๆที่นางร้ายไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ
 
มาก็มาก่อน แต่กลับถูกหาว่าเป็นมือที่สามบ้างล่ะ รอแต่จะแย่งจะคาบของคนอื่นบางล่ะ
 
ทำไมไม่มีใครเคยคิดถึงความรู้สึกของนางร้ายบ้างล่ะ นายเกลียดตัวร้ายไหม?”
 
ประโยคสุดท้ายหันกลับมาถามชายหนุ่มตรงๆ
 
 
   
     “ถามทำไม?”
 
 
 
     “นายเชื่อข่าวไหม? นายเกลียดฉันไหม?”
 
ชายหนุ่มเงียบไปกับคำถามที่เธอถามออกมา...
 
 
___________________________________________
 
ขอบคุณที่อ่านนะคะ
 
;p