My prayers are with Mr. พรนี้ฉันให้นาย

"คนรู้จักของเธอรึเปล่าแก้ว.."โทโมะมองหน้าฉัน
"ไม่รู้สิ แต่ฉันว่าคงไม่ใช่"ฉันเดินออกจากห้องนอนก่อนจะหาไม้เบสบอลของพ่อ
"เธอจะออกไปหรอ"
"ใช่ ฉันจะออกไป โทโมะนายยังมีแผลที่หลังคงไม่ไหวหรอก"ฉันมองที่แผลของเขา ถึงฉันจะรู้วิธีรักษาเขาแล้วแต่ว่าใช่ว่าจะทำได้ทันที
"แต่ฉันอยากช่วยนะ..แก้ว"โทโมะพูดแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ได้แต่เดินแอบๆไปหน้าบ้าน
   จริงๆด้วย มันเป้นขโมยโรคจริงที่ในข่าวเขาประกาศตามหาตัวอยู่  มันมาที่บ้านได้ไงในเมื่อแนวนี้แถบ
ไม่มีใครรู้จัก ทำไงดีละยัยแก้วเอ๋ย ถ้าที่บ้านมีผู้ชายอยู่ก็คงดี ใช่สิ มีโทโมะนี้น่า...แต่เขายังบาดเจ็บอยู่
ตายแน่ ไอ้ขโมยโรคจิต มันปีนข้ามรั่วมาแล้วนิ อ้าวแล้วต่อนี้มันไปไหนละ
"ไงจ๊ะ สาวน้อยฮ่าๆๆๆ ฮิๆๆๆ น่ารักสะด้วย"ขโมยเข้ามาในบ้านนนนนนน
"แกมาได้ไง" ฉันเดินถอยหลังจนติดกับผนังบ้าน
"เข้ามาทางหน้าต่าง" ไอ้หัวขโมยจับข้อมือฉันแน่น ฉันพยายามสบัดข้อมือหลายครั้ง
แต่ยิงสบัดมันยิ่งจับฉันแรงมากขึ้น
"ฉันเจ็บ" น้ำตาที่อดกลั่นไว้ค่อยๆไหลรินออกมา
"หรอจร๊...ตะตะตัวอะไรนะ"หัวขโมยชี้ไปด้านหลังของฉัน
'เจ็บไหมแก้ว' แค่เสียงที่ฉันได้ยินก็พอจะเดาได้ว่า โทโมะคงไม่ได้อยู่ในร่างมนุษย์แน่
"กะกะกะแก.ละละเลี้ยงไอ้ตัวบ้าอะไรไว้เนีย"ได้โจรเริ่มกลัว แต่ความกลัวของมันยิ่งบิดข้อมือฉันแรงขึ้น
(ฉันเจ็บๆ เจ็บจังเลยโทโมะ)
'แก้ว..เดี่ยวฉันจะช่วยเธอเองนะ' โทโมะตวัดหางของตัวเองมาทางโจร แต่โจรมันใช้ฉันเป็นโล้กันบัง
ทำให้การโจมตีของโทโมะต้องหยุดไป...ไอ้โจรบ้านั้นใช้มีดมาจี้ที่เอวของฉัน
'แก้วเธอร้องไห้'
"แกปล่อยฉันไปนะ ไอ้ปีศาจ" ดูเหมื่อนมันจะไม่ได้ยินเวลาที่โทโมะพูดสินะ
"อย่ามาว่าเขาว่าเป็นปีศาจนะ"ฉันเริ่มทนไม่ไหว โทโมะอึงไปนิดหนึ่งก่อนจะพ่นน้ำแข็งมาทางโจร
โจรใช้จังหวะที่โทโมะ พ่นน้ำแข็งใช้มีดแทงมาที่เอวของฉัน จนฉันหมดสติไป
แก้ว...แก้ว...แก้ว
ใครมาแล้วฉันนะ อย่าเขย่าฉันแรงนักสิฉันเจ็บนะ
แก้ว....แก้ว....แก้ว
โอเคๆฉันตื่นแล้ว..ฉันตื่นขึ้นมาเหมื่อนจะอยู่ในห้องของตัวเองแต่ก็ยังเจ็บแผลอยู่นิๆ
รู้สึกแผลของฉัน โทโมะจะรักษาด้วย....น้ำแข็ง
"โทโมะนี้มันอะไรเนีย..แล้วโจรละ"ฉันชี้ก้อนน้ำแข้งที่อุดแผลฉันอยู่
"ก้การห้ามเลือดไงละ ส่วนโจรนั้นนะฉันเอาไปปล่อยที่ป้อมตำรวจนะ"
ฉันสำรวจร่างการของเขาพราะกลัวว่าเค้าจะได้ แผลเพิ่มเพราะฉัน ใช้จริงๆด้วยตรงแขนของเขามีแผลยาวอยู่
"นี้มัน..."
"อ้อ อย่าคิดมากนะ"โทโมะลูบหัวฉันเบาๆ 
 ฉันตัดสินใจเริ่มทำยา ด้วยเอาเลือดของโทโมะจากแผลของเขาไป3หยด แล้ว ไปเก็บเศษน้ำแข็งจากการต่อสู้
มา 5 ก้อน ฉันต้มในหม้อยาของปู่ระหว่างทำฉันก็รู้สึกผิดจริงๆที่ ทำให้เขาได้แผลอีก
เพราะฉัน... ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะต้องช่วยเค้า และน้ำตาแห่งการรักษาของฉัน ได้ไหลหลินไปแล้ว 1หยด
ตามสตูร
"โทโมะๆ ฉันทำยาเสร็จแล้วนะ นายช่วยถอดเสื้อหน่อยนะ" ฉันเดินเข้าไปหาเขา เขาทำตามอย่างว่าง่าย
ฉันเอายาที่พักร้องมา45นาที่ ค่อยๆทาหลังของเขาอย่างเบาๆ ยานี้ช่วยได้จริงๆด้วย
แผลของเขาค่อยๆหายไป ฉันทำได้ ฉันทำได้จริงๆ
"ขอบใจนะแก้ว"เขายื่นแขนให้ฉันทา
"อืมไม่เป็นไร โทโมะ..ต่อจากนี้ไปฉันขออยู่ข้างนายได้ไหม"ฉันพูดจริงนะ ไม่อย่าเห็นเขาเจ็บอีกแล้ว
"ไม่..."
"...."ไม่มีใครอยากมีฉันอยู่ด้วยจริงๆนะหรอ ฉันมันคงน่ารังเกียจมากเลยละสินะ
"ไม่ต้องขอ เพราะยังไงเธอก้ต้องอยู่กับฉันตลอดไปอยู่แล้ว" โทโมะกอดฉัน เราสองกอดกันแน่นจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันที่เต้นแรงจนฟังชัด....
"แก้วคือฉันมีอะไรจะขอ...."
--------------จบตอนค่ะ--------------
ขอบคุณค่ะ