My sweet heart….หล่อวายร้าย กระชากใจยัยตัวดี
9.2
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
22) "เจ็บตัวจนได้...ซิน่า"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMy sweet heart….หล่อวายร้าย กระชากใจยัยตัวดี
ตอนที่ 22 ‘เจ็บตัวจนได้...ซิน่า’
“วันนี้อาจารย์ จะให้ทุกคนวิ่งรอโรงยิมเพื่อเก็นสถิตินะ”
“ค่ะ/ครับ”
อาจารย์จัดการแบ่งนักเรียนในห้องออกเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละ10คน เฟย์ ฟาง แก้วถูกจัดให้อยู่รวมกลุ่มกับพวกผู้หญิง
เพราะอาจารย์เห็นว่าพวกเธอเอวบางร่างน้อยกันไป คงจะวิ่งกับเพื่อนๆผู้ชายคนอื่นไม่ไหว ==”
“พร้อมนะ...ไป!!”
พออาจารย์เริ่งส่งสัญาณให้ออกตัว ฟางก็รีบสปีตตัวออกนำทันที
“โอ๊ย...” ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นเท่าไหร่ ความเจ็บที่เท้าก็ดูเหมือนจะยิ่งทวีความเจ็บมากเท่านั้น
“ไอ้ป็อป แกว่าฟางวิ่งแปลกๆรึเปล่าว่ะ”
เขื่อนกระซิบถามเพื่อนซี้ ที่ยื่นกอดอกมองหญิงสาววิ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเขาเองก็สังเกตุเห็นอาการ
แปลกๆของเธอนับแต่ ฟางวิ่งออกตัวแล้ว
“Shit” สถบออกมา ก่อนจะวิ่งผ่านเพื่อนๆเข้าไปในสนามท่ามกลางสายตางุนงงของเพื่อนๆในห้อง
“อึก...”
ป็อปปี้วิ่งเข้าไปรับร่างบางได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงฟาดพื้น
“ยัยบ้า ปล่อยให้ตัวเองเจ็บขนาดนี้ได้ยังไง” เสียงทุ้มเอ่ยดุคนในอ้อมกอดด้วยความหงุดหงิด
“เจ็บ”
ป็อปปี้มองไปที่เท้าของฟาง ที่ตอนนี้เริ่มมีเลือดซึมผ่านรองเท้าผ้าใบสีขาวออกมาให้เห็นบ้างแล้ว
“รู้แล้ว” กระซิบกับคนในอ้อมแขนเบาๆ
“อาจารย์ผมพาเพื่อนไปห้องพยาบาลนะครับ”
ช้อมอุ้มฟางเดินออกจากโรงยิมไปโดยที่ไม่รอฟังคำอนุญาติจากอาจารย์ประจำวิชาเลยด้วยซ้ำ
“นายป็อป ฉันไปด้วย”
ขนมจีน วิ่งตามป็อปปี้ที่เดินนำลิ่วไปที่ห้องพยาบาล
“ไปด้วยๆ”
แก้ว เฟย์ เขื่อน โทโมะ โค้งให้อาจารย์ก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป
“มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ” เจ้าของประโยคมองตาหลังคนทั้งสองไปด้วยสีหน้าเครียดๆ
“เจ็บ T^T”
“ฉันรู้แล้ว ทนอีกหน่อยนะ” เอ่ยปลอบคนที่ดูจะหน้าซีดขึ้นเลยๆ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
‘ครืด’
หายหัวไปไหนกันหมดว่ะ เดี๋ยวพ่อก็ไล่ออกยกคณะซะเลย
ได้แต่คิดอย่างหงุดเมื่อมองไม่เห็นแม้แต่เงาของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลซักคน วางร่างบางลงบนเตียงพยาบาล
อย่างเบามือ
“อ่ะนี่ ป็อป” ขนมจีนยื่นอุปกรณ์ปฐพยาบาลให้ป็อปปี้อย่างรู้งาน
“นาย นายจะทำอะไร” ฟางชักเท้าหนีป็อปปี้ เมื่อเห็นเขาทำท่าจะถอดรองเท้าผ้าใบของเธอออก
“อยู่เฉยๆเถอะน่า”
ฟางเอื้อมมือไปจิกบ่าแข็งแรกของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอไว้แน่น
“โอ๊ย”
“โทษที” เพียงแค่รองเท้าผ้าใบที่บัดนี้เริ่งชุ่มโชคไปด้วยเลือด ก็ทำเอาเธอร้องเสียงหลง
แก้วกับเฟย์ได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ ไม่กล้าขยับเข้าไปใก้ลกว่านี้ เพราะกลัวจะเป็นการเกะกะป็อปปี้ซะมากกว่า
“เข็มหมุด?”
“หืม” โทโมะก้มลงมาเจ้าตัวปัญหาที่ทำเอาเพื่อนเขามีสีหน้าเครียดกว่าเดิมหลายเท่า
“ปักเข้าไปขนาดนี้ แกคงต้องดึงออก”
“ไม่นะ ไม่เอา” ฟางส่ายหน้าทั้งน้ำตา ดึงเท้าตัวเองหนีป็อปปี้อีกครั้ง แต่โดนชายหนุ่มจับยึดข้อเท้าไว้
แน่น
“อย่าดื้อ ถ้าไม่ยอม ฉันพาเธอไปให้หมอตัดขาแน่” ขู่คนที่ยังร้องไห้งอแงงเป็นเด็กๆ
“ฮือ ไม่เอาเจ็บ”
“แปปเดียว ฉันจะทำเบาๆ” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไอ้โมะ ไอ้เขื่อน พวกแกมาจับยัยนี้ไว้ ฉันจะเอาหมุดออก”
“เอาจริง แหรอว่ะไอ้ป็อป” เขื่อนถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“เออ เร็วๆ” เขื่อนกับโทโมะ เข้ามาช่วยยึดร่างบางไว้คนล่ะฝั่ง เพื่อไม่ให้เอดิ้นหนีเวลาที่ป็อปปี้ดึงหมุด
ออก
“ทนหน่อยนะ”
ป็อปปี้ยื่นหน้าเข้ามากดจูบที่เรียวปากบางของฟางเร็วๆเป็นการปลอบขวัญ
“อือ...”
‘แก๊ก’
จัดการดึงหมุดเจ้าปัญหาออกในครั้งเดียว หยิบผ้าก๊อตที่มีขนมจีนคอยเป็นลูกมือมาซับเลือด เทแอลกอฮอลราด
แผลทำเอาร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับสะดุ้งโหง
“แสบๆ ฮือ นายจะฆ่าฉันหรือไง” ทุบไหลป็อปปี้ด้วยความแสบ
“หรืออยากโดนตัดขาห๊ะ”
“อ่ะ ไม่เอา เบาๆดิ” โวยใส่ชายหนุ่มเสียงเบา (ไม่กล้าโวยมากกว่ามันเอาทิงเจอร์ราดซ้ำ)
“อืม”
เฟย์ แก้วแอบสะกิด เขื่อน โทโมะกับขนมจีนให้เดินออกจากห้องไปเงียบๆ ปล่อยให้ป็อปปี้ดูแลฟางต่อไป
“ฮือ เจ็บชะมัด”
“บ่นจริง เดี๋ยวก็เอาทิงเจอร์ราดซ้ำหรอก”
“ฮือ ไม่เอาน้า แสบๆๆ”
ป็อปปี้หลุดรอยยิ้มเอ็นดูกับคนที่ดูเหมือนจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเวลาที่เจ็บตัว
“กินซะ เดี่ยวแผลอักเสบ” ยื่นยากับแก้วน้ำให้คนที่เอี้ยงคอมองหน้าเขา แต่กลับไม่ยอมรับยาไปกิน
“นาย...เป็นห่วงฉันเหรอ ป็อปปี้”
TOP ♥ ‘นาย...เป็นหว่งฉันเหรอ ป็อปปี้’ BY FANG
♫♪♥♪♫ ♪♫♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫
วันนี้ใจดีเลยอัพให้ตั้งสามตอนแน่ะ อิอิ ^3^
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
To_oNG
ตอนที่ 22 ‘เจ็บตัวจนได้...ซิน่า’
“วันนี้อาจารย์ จะให้ทุกคนวิ่งรอโรงยิมเพื่อเก็นสถิตินะ”
“ค่ะ/ครับ”
อาจารย์จัดการแบ่งนักเรียนในห้องออกเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละ10คน เฟย์ ฟาง แก้วถูกจัดให้อยู่รวมกลุ่มกับพวกผู้หญิง
เพราะอาจารย์เห็นว่าพวกเธอเอวบางร่างน้อยกันไป คงจะวิ่งกับเพื่อนๆผู้ชายคนอื่นไม่ไหว ==”
“พร้อมนะ...ไป!!”
พออาจารย์เริ่งส่งสัญาณให้ออกตัว ฟางก็รีบสปีตตัวออกนำทันที
“โอ๊ย...” ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นเท่าไหร่ ความเจ็บที่เท้าก็ดูเหมือนจะยิ่งทวีความเจ็บมากเท่านั้น
“ไอ้ป็อป แกว่าฟางวิ่งแปลกๆรึเปล่าว่ะ”
เขื่อนกระซิบถามเพื่อนซี้ ที่ยื่นกอดอกมองหญิงสาววิ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเขาเองก็สังเกตุเห็นอาการ
แปลกๆของเธอนับแต่ ฟางวิ่งออกตัวแล้ว
“Shit” สถบออกมา ก่อนจะวิ่งผ่านเพื่อนๆเข้าไปในสนามท่ามกลางสายตางุนงงของเพื่อนๆในห้อง
“อึก...”
ป็อปปี้วิ่งเข้าไปรับร่างบางได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงฟาดพื้น
“ยัยบ้า ปล่อยให้ตัวเองเจ็บขนาดนี้ได้ยังไง” เสียงทุ้มเอ่ยดุคนในอ้อมกอดด้วยความหงุดหงิด
“เจ็บ”
ป็อปปี้มองไปที่เท้าของฟาง ที่ตอนนี้เริ่มมีเลือดซึมผ่านรองเท้าผ้าใบสีขาวออกมาให้เห็นบ้างแล้ว
“รู้แล้ว” กระซิบกับคนในอ้อมแขนเบาๆ
“อาจารย์ผมพาเพื่อนไปห้องพยาบาลนะครับ”
ช้อมอุ้มฟางเดินออกจากโรงยิมไปโดยที่ไม่รอฟังคำอนุญาติจากอาจารย์ประจำวิชาเลยด้วยซ้ำ
“นายป็อป ฉันไปด้วย”
ขนมจีน วิ่งตามป็อปปี้ที่เดินนำลิ่วไปที่ห้องพยาบาล
“ไปด้วยๆ”
แก้ว เฟย์ เขื่อน โทโมะ โค้งให้อาจารย์ก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป
“มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ” เจ้าของประโยคมองตาหลังคนทั้งสองไปด้วยสีหน้าเครียดๆ
“เจ็บ T^T”
“ฉันรู้แล้ว ทนอีกหน่อยนะ” เอ่ยปลอบคนที่ดูจะหน้าซีดขึ้นเลยๆ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
‘ครืด’
หายหัวไปไหนกันหมดว่ะ เดี๋ยวพ่อก็ไล่ออกยกคณะซะเลย
ได้แต่คิดอย่างหงุดเมื่อมองไม่เห็นแม้แต่เงาของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลซักคน วางร่างบางลงบนเตียงพยาบาล
อย่างเบามือ
“อ่ะนี่ ป็อป” ขนมจีนยื่นอุปกรณ์ปฐพยาบาลให้ป็อปปี้อย่างรู้งาน
“นาย นายจะทำอะไร” ฟางชักเท้าหนีป็อปปี้ เมื่อเห็นเขาทำท่าจะถอดรองเท้าผ้าใบของเธอออก
“อยู่เฉยๆเถอะน่า”
ฟางเอื้อมมือไปจิกบ่าแข็งแรกของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอไว้แน่น
“โอ๊ย”
“โทษที” เพียงแค่รองเท้าผ้าใบที่บัดนี้เริ่งชุ่มโชคไปด้วยเลือด ก็ทำเอาเธอร้องเสียงหลง
แก้วกับเฟย์ได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ ไม่กล้าขยับเข้าไปใก้ลกว่านี้ เพราะกลัวจะเป็นการเกะกะป็อปปี้ซะมากกว่า
“เข็มหมุด?”
“หืม” โทโมะก้มลงมาเจ้าตัวปัญหาที่ทำเอาเพื่อนเขามีสีหน้าเครียดกว่าเดิมหลายเท่า
“ปักเข้าไปขนาดนี้ แกคงต้องดึงออก”
“ไม่นะ ไม่เอา” ฟางส่ายหน้าทั้งน้ำตา ดึงเท้าตัวเองหนีป็อปปี้อีกครั้ง แต่โดนชายหนุ่มจับยึดข้อเท้าไว้
แน่น
“อย่าดื้อ ถ้าไม่ยอม ฉันพาเธอไปให้หมอตัดขาแน่” ขู่คนที่ยังร้องไห้งอแงงเป็นเด็กๆ
“ฮือ ไม่เอาเจ็บ”
“แปปเดียว ฉันจะทำเบาๆ” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไอ้โมะ ไอ้เขื่อน พวกแกมาจับยัยนี้ไว้ ฉันจะเอาหมุดออก”
“เอาจริง แหรอว่ะไอ้ป็อป” เขื่อนถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“เออ เร็วๆ” เขื่อนกับโทโมะ เข้ามาช่วยยึดร่างบางไว้คนล่ะฝั่ง เพื่อไม่ให้เอดิ้นหนีเวลาที่ป็อปปี้ดึงหมุด
ออก
“ทนหน่อยนะ”
ป็อปปี้ยื่นหน้าเข้ามากดจูบที่เรียวปากบางของฟางเร็วๆเป็นการปลอบขวัญ
“อือ...”
‘แก๊ก’
จัดการดึงหมุดเจ้าปัญหาออกในครั้งเดียว หยิบผ้าก๊อตที่มีขนมจีนคอยเป็นลูกมือมาซับเลือด เทแอลกอฮอลราด
แผลทำเอาร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับสะดุ้งโหง
“แสบๆ ฮือ นายจะฆ่าฉันหรือไง” ทุบไหลป็อปปี้ด้วยความแสบ
“หรืออยากโดนตัดขาห๊ะ”
“อ่ะ ไม่เอา เบาๆดิ” โวยใส่ชายหนุ่มเสียงเบา (ไม่กล้าโวยมากกว่ามันเอาทิงเจอร์ราดซ้ำ)
“อืม”
เฟย์ แก้วแอบสะกิด เขื่อน โทโมะกับขนมจีนให้เดินออกจากห้องไปเงียบๆ ปล่อยให้ป็อปปี้ดูแลฟางต่อไป
“ฮือ เจ็บชะมัด”
“บ่นจริง เดี๋ยวก็เอาทิงเจอร์ราดซ้ำหรอก”
“ฮือ ไม่เอาน้า แสบๆๆ”
ป็อปปี้หลุดรอยยิ้มเอ็นดูกับคนที่ดูเหมือนจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเวลาที่เจ็บตัว
“กินซะ เดี่ยวแผลอักเสบ” ยื่นยากับแก้วน้ำให้คนที่เอี้ยงคอมองหน้าเขา แต่กลับไม่ยอมรับยาไปกิน
“นาย...เป็นห่วงฉันเหรอ ป็อปปี้”
TOP ♥ ‘นาย...เป็นหว่งฉันเหรอ ป็อปปี้’ BY FANG
♫♪♥♪♫ ♪♫♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫
วันนี้ใจดีเลยอัพให้ตั้งสามตอนแน่ะ อิอิ ^3^
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
To_oNG
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
