My sweet heart….หล่อวายร้าย กระชากใจยัยตัวดี
9.2
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
21) "รองเท้าพละ"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMy sweet heart….หล่อวายร้าย กระชากใจยัยตัวดี
ตอนที่ 21’รองเท้าพละ....’
ฟางลากป็อปปี้ขึ้นมาถึงห้องของชายหนุ่มจนได้ ถึงแม้ว่าเธอจะต้องทะเลาะตบตีกับนายนั้นมาตลอดทางก็เถอะ
“พอเลยๆ นายจะช่วยฉันทำรายงานหรือเปล่าเนี้ย”
โวยใส่คนที่เอาแต่ก่อกวนเธอไม่หยุดนับแต่ก้าวเข้ามาในห้องเขา
“ก็ได้ งั้นฉันขอค่าจ้างก่อนแล้วกัน”
ดันร่างฟางชิดผนังก่อนที่เขาจะประกบปากลงมาชิมความหวาน ที่ไม่เคยพอใจแค่จูบเดียวได้ซักที จูบหยอกล้อของ
ป็อปปี้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่เรียกร้องมากยิ่งขึ้น เมื่อคนที่ดูเหมือนจะขัดขืนมาตลอดอย่างฟางเริ่มจะให้ความ
ร่วมมือในการตอบสนองต่อจูบของเขามากยิ่งขึ้น นั้นยิ่งทำให้ป็อปปี้ไม่อาจจะถอนจูบออกไปได้โดยง่าย
“อือ...พะ...พอแล้ว นายกำลังจะทำให้ฉันไม่ได้ทำรายงานนะ” ฟางเอ่ยปนเสียงหอบ
“อีกหน่อยไม่ได้หรือไง” ป็อปปี้ยังไม่ยอมผละออกห่าง
“พอแล้ว”ดันป็อปปี้ให้ถอนจูบออกไปในที่สุด ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมผละออกห่างแต่โดยดี
“เธอทำเรื่อง วิจัยค่านิยมใช่มั้ย”
“อืม”
มองตามร่างของป็อปปี้ที่เดินไปนั่งลงหน้าคอม กดอะไรก๊อกแก๊กอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหันกลับมาหาเธอ
“เธอทำบทสรุปแล้วกัน ส่วนเนื้อหาฉันจะทำเอง”
“หืม ไม่ต้องหรอกแค่เอาข้อมูลมาก็พอ” ฟางพูดอย่างเกรงใจ
“ตามนั้นแหละ เพราะยังไงฉันก็ไม่ช่วยเธอฟรีๆอยู่แล้ว”
“ไอ้...หื่นเอ๊ย” ฟางอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา
ทั้งคู่ต่างก้มหน้าก้มตาทำในส่วนของตัวเอง จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มากว่า 2 ชั่วโมงแล้ว
ป็อปปี้ยืดกายบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าบ้างส่วน เนื่องจากนั่งพิมคอมเป็นเวลานาน หันกลับมาดูอีกคนที่ตอนนี้ฟุบ
หลับคากองหนังสือไปแล้ว ลุกจากโต๊ะคอมเดินเข้ามานั่งยองๆมองฟางที่หลับตาพริม อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมากับ
ใบหน้าไร้เดียงสาของฟาง ที่ดูจะน่ารักกว่าเดิมขึ้นหลายเท่าเวลาที่เธอไม่ได้อ้าปากส่งเสียงแว๊ดๆอย่างเคย
“อืม...” ร่างบางยืดตัวบิดขี้เกียจ จากการที่ต้องนอนหลับในท่าเดิมนานๆ
“เอ๋ รายงาน” หยิบเล่นรายงานที่ถูกเย็บเล่มเรียบร้อยแล้วขึ้มามาเปิดดู งงๆ
“นายทำให้ฉันงั้นเหรอ”
ปากบางเผลอระบายรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามใจไม่อยู่ ไม่คิดว่าพ่อคู่หมั้ยตัวร้ายอย่าง
ป็อปปี้จะทำอะไรเพื่อคนอื่นก็เป็น อ๊ะ แต่ตานั้นเคยบอกว่า จะไม่ทำอะไรฟรีๆให้เธอนี่น่า แง๊ว งานนี้เธอจะโดนเรียก
ค่าจ้างจากหมอนั้นเท่าไหร่กันล่ะเนี้ย ชิ เอาเหอะ ถือว่าตอบแทนที่ยอมอดนอนช่วยเธอทำรายงานแล้วกัน
‘จุ๊ฟ’ กดจมูกโด่งของตัวเองลงไปบนแก้ม(แอบ)นิ่มของอีกฝ่ายเร็วๆ
“ขอบคุณนะ นายวายร้าย”
“ว๊าย 7โมงกว่าแล้วนี่น่า แย่แน่ๆ” เก็บของใส่กระเป๋าลวกก่อนๆจะรีบวิ่งออกจากห้องของป้อปปี้ไปให้
ทันทันส่งรายงานตามที่โดนอาจารย์ยื่นเส้นตายไว้
“เฮ้อ...นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว”
ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หลังจากที่วิ่งทำลายสถิติโลกมาส่งรายงานได้ทัน ก่อนเส้นยาแดงผ่าแปดไปแค่
0.01วินาที
“ฟาร์ม”
“อ้าว ขนมจีน มาทำอะไรแถวนี้เหรอ”
“เอาสมุดรายงานมาให้อาจารย์แทนยัยมิล่านะ แล้วเธอส่งรายงานแล้วเหรอ”
“อืม ทันพอดีน่ะ ดีนะที่ป็อปปี้ช่วยทำต่อจนเสด็จไม่งั้นฉันตกวิชานี้แน่ๆ”
“ห๊ะO.O คนอย่างป็อปปี้นะเหรอ ช่วยเธอทำรายงาน”
“ก็ อืม น่าจะใช่นะ”
พยังหน้า งงๆให้ขนมจีน ว่าอีกฝ่ายจะทำท่าตกใจอะไรขนาดนั้นถึงแม้ว่า ตานั้นไม่น่าจะเป็นคน
ดีกับใครเขาได้ก็เถอะ
“ฮึๆ ข่าวใหญ่จริงๆ”
“เธอบ่นอะไร ของเธอนะขนมจีน”
“อ้อ เปล่าเธอไม่รีบไปเปลี่ยนชุดเหรอ จะได้เวลาเข้าคาบพละแล้วนะ”
“อ๊ะ จริงด้วยฉันไปก่อนนะ”
โบกมือให้ขนมจีน ก่อนจะรีบซอยเท้าไปที่ห้องล็อคเกอร์เพื่อเปลี่ยนชุดพละ
“หายไปไหนนะ”
“นายหาอะไรนะฟาร์ม” เพื่อนชายคนหนึ่งในห้อง เอ่ยถามคนที่ยังก้มๆเงยๆแถวตู้ล็อคเกอร์ไม่เลิก
“ร้องเท้าพละนะ”
“ฉันช่วยหามั้ย”
“ไม่ๆ ไม่ต้องหรอก นายไปก่อนเถอะ”
“อืม ตามใจนายแล้วกัน ฉันไปก่อนนะ”
“อืม” พยักหน้าให้เพื่อน ก่อนจะกลับมามองหารองเท้าผ้าใบสีขาวของตัวเองต่อ
“เธอหาอะไรของเธอน่ะ”
“รองเท้าพละ” เงยหน้ขึ้นมาตอบป็อปปี้ที่เจ้าตัวเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาหาเธอ
“นั้นไง”
“หืม”
มองตาทิศของป็อปปี้ที่ชี้ไปด้านบนของตู้ล็อคเกอร์ ที่รองเท้าผ้าใบของเธอมันเหาะขึ้นไปวางอยู่
“ไปอยู่ได้ยังไงนะ”
กระโดดคว้ารองเท้าผ้าใบที่อยู่หลังตู้ หย็องแหงๆ แต่เพราะความสูงที่พระเจ้าให้มาออย่างจำกัดทำให้เธอหยิบไม่
ถึงซักที
จนป็อปปี้ ที่ยืนมองอยู่นาน(มาก) ทนไม่ไหวต้องเข้าไปช่วยหยิบให้ด้วยการยืดกายขึ้นหยิบมาส่งให้เธอ อย่าง
ง่ายดาย
“ไม่ต้องมาทวงค่าจ้างเลยนะ นายยิบให้ฉันเอง ฉันไม่ได้ขอร้อง”
ฟางรีบพูดดักคอทันที ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยอะไรออกมา
“หึ ฉันก็ยังไม่ทันได้ว่าอะไร เร็วเข้าเถอะ ยัยอืด”
“อ๊ะ ไอ้บ้า อย่ามาด่าฉันนะ”
เบ้ปากใส่ร่างสูงก่อนจะรับรองเท้าผ้าใบมาใส่
“อ๊ะ”
“เป็นอะไร” ป็อปปี้ถามฟางที่อยู่ๆก้ร้องเสียงหลง แถมยังทำหน้าเยเกแปลกๆ
“ปะ เปล่าๆ ไปเถอะ”
วิ่งนำป็อปปี้ออกมาจากห้องล็อคเกอร์ เป็นอะไรนะ ทำไมเจ็บเท้าแปลกๆ หรือว่ารองเท้ากัด?
TOP ♥ ‘ขอบคุณนะ นายวายร้าย’ BY FANG
♫♪♥♪♫ ♪♫♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫
อัพแล้วคร้า ตามคำขอเลย (ใครขอ)(ซักคนนั้นแหละ)
น๊อยน้อยๆ จึงมาอัพนิยายประชดโลก ฮ่าๆๆ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
To_oNG
ตอนที่ 21’รองเท้าพละ....’
ฟางลากป็อปปี้ขึ้นมาถึงห้องของชายหนุ่มจนได้ ถึงแม้ว่าเธอจะต้องทะเลาะตบตีกับนายนั้นมาตลอดทางก็เถอะ
“พอเลยๆ นายจะช่วยฉันทำรายงานหรือเปล่าเนี้ย”
โวยใส่คนที่เอาแต่ก่อกวนเธอไม่หยุดนับแต่ก้าวเข้ามาในห้องเขา
“ก็ได้ งั้นฉันขอค่าจ้างก่อนแล้วกัน”
ดันร่างฟางชิดผนังก่อนที่เขาจะประกบปากลงมาชิมความหวาน ที่ไม่เคยพอใจแค่จูบเดียวได้ซักที จูบหยอกล้อของ
ป็อปปี้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่เรียกร้องมากยิ่งขึ้น เมื่อคนที่ดูเหมือนจะขัดขืนมาตลอดอย่างฟางเริ่มจะให้ความ
ร่วมมือในการตอบสนองต่อจูบของเขามากยิ่งขึ้น นั้นยิ่งทำให้ป็อปปี้ไม่อาจจะถอนจูบออกไปได้โดยง่าย
“อือ...พะ...พอแล้ว นายกำลังจะทำให้ฉันไม่ได้ทำรายงานนะ” ฟางเอ่ยปนเสียงหอบ
“อีกหน่อยไม่ได้หรือไง” ป็อปปี้ยังไม่ยอมผละออกห่าง
“พอแล้ว”ดันป็อปปี้ให้ถอนจูบออกไปในที่สุด ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมผละออกห่างแต่โดยดี
“เธอทำเรื่อง วิจัยค่านิยมใช่มั้ย”
“อืม”
มองตามร่างของป็อปปี้ที่เดินไปนั่งลงหน้าคอม กดอะไรก๊อกแก๊กอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหันกลับมาหาเธอ
“เธอทำบทสรุปแล้วกัน ส่วนเนื้อหาฉันจะทำเอง”
“หืม ไม่ต้องหรอกแค่เอาข้อมูลมาก็พอ” ฟางพูดอย่างเกรงใจ
“ตามนั้นแหละ เพราะยังไงฉันก็ไม่ช่วยเธอฟรีๆอยู่แล้ว”
“ไอ้...หื่นเอ๊ย” ฟางอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา
ทั้งคู่ต่างก้มหน้าก้มตาทำในส่วนของตัวเอง จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มากว่า 2 ชั่วโมงแล้ว
ป็อปปี้ยืดกายบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าบ้างส่วน เนื่องจากนั่งพิมคอมเป็นเวลานาน หันกลับมาดูอีกคนที่ตอนนี้ฟุบ
หลับคากองหนังสือไปแล้ว ลุกจากโต๊ะคอมเดินเข้ามานั่งยองๆมองฟางที่หลับตาพริม อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมากับ
ใบหน้าไร้เดียงสาของฟาง ที่ดูจะน่ารักกว่าเดิมขึ้นหลายเท่าเวลาที่เธอไม่ได้อ้าปากส่งเสียงแว๊ดๆอย่างเคย
“อืม...” ร่างบางยืดตัวบิดขี้เกียจ จากการที่ต้องนอนหลับในท่าเดิมนานๆ
“เอ๋ รายงาน” หยิบเล่นรายงานที่ถูกเย็บเล่มเรียบร้อยแล้วขึ้มามาเปิดดู งงๆ
“นายทำให้ฉันงั้นเหรอ”
ปากบางเผลอระบายรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามใจไม่อยู่ ไม่คิดว่าพ่อคู่หมั้ยตัวร้ายอย่าง
ป็อปปี้จะทำอะไรเพื่อคนอื่นก็เป็น อ๊ะ แต่ตานั้นเคยบอกว่า จะไม่ทำอะไรฟรีๆให้เธอนี่น่า แง๊ว งานนี้เธอจะโดนเรียก
ค่าจ้างจากหมอนั้นเท่าไหร่กันล่ะเนี้ย ชิ เอาเหอะ ถือว่าตอบแทนที่ยอมอดนอนช่วยเธอทำรายงานแล้วกัน
‘จุ๊ฟ’ กดจมูกโด่งของตัวเองลงไปบนแก้ม(แอบ)นิ่มของอีกฝ่ายเร็วๆ
“ขอบคุณนะ นายวายร้าย”
“ว๊าย 7โมงกว่าแล้วนี่น่า แย่แน่ๆ” เก็บของใส่กระเป๋าลวกก่อนๆจะรีบวิ่งออกจากห้องของป้อปปี้ไปให้
ทันทันส่งรายงานตามที่โดนอาจารย์ยื่นเส้นตายไว้
“เฮ้อ...นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว”
ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หลังจากที่วิ่งทำลายสถิติโลกมาส่งรายงานได้ทัน ก่อนเส้นยาแดงผ่าแปดไปแค่
0.01วินาที
“ฟาร์ม”
“อ้าว ขนมจีน มาทำอะไรแถวนี้เหรอ”
“เอาสมุดรายงานมาให้อาจารย์แทนยัยมิล่านะ แล้วเธอส่งรายงานแล้วเหรอ”
“อืม ทันพอดีน่ะ ดีนะที่ป็อปปี้ช่วยทำต่อจนเสด็จไม่งั้นฉันตกวิชานี้แน่ๆ”
“ห๊ะO.O คนอย่างป็อปปี้นะเหรอ ช่วยเธอทำรายงาน”
“ก็ อืม น่าจะใช่นะ”
พยังหน้า งงๆให้ขนมจีน ว่าอีกฝ่ายจะทำท่าตกใจอะไรขนาดนั้นถึงแม้ว่า ตานั้นไม่น่าจะเป็นคน
ดีกับใครเขาได้ก็เถอะ
“ฮึๆ ข่าวใหญ่จริงๆ”
“เธอบ่นอะไร ของเธอนะขนมจีน”
“อ้อ เปล่าเธอไม่รีบไปเปลี่ยนชุดเหรอ จะได้เวลาเข้าคาบพละแล้วนะ”
“อ๊ะ จริงด้วยฉันไปก่อนนะ”
โบกมือให้ขนมจีน ก่อนจะรีบซอยเท้าไปที่ห้องล็อคเกอร์เพื่อเปลี่ยนชุดพละ
“หายไปไหนนะ”
“นายหาอะไรนะฟาร์ม” เพื่อนชายคนหนึ่งในห้อง เอ่ยถามคนที่ยังก้มๆเงยๆแถวตู้ล็อคเกอร์ไม่เลิก
“ร้องเท้าพละนะ”
“ฉันช่วยหามั้ย”
“ไม่ๆ ไม่ต้องหรอก นายไปก่อนเถอะ”
“อืม ตามใจนายแล้วกัน ฉันไปก่อนนะ”
“อืม” พยักหน้าให้เพื่อน ก่อนจะกลับมามองหารองเท้าผ้าใบสีขาวของตัวเองต่อ
“เธอหาอะไรของเธอน่ะ”
“รองเท้าพละ” เงยหน้ขึ้นมาตอบป็อปปี้ที่เจ้าตัวเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาหาเธอ
“นั้นไง”
“หืม”
มองตาทิศของป็อปปี้ที่ชี้ไปด้านบนของตู้ล็อคเกอร์ ที่รองเท้าผ้าใบของเธอมันเหาะขึ้นไปวางอยู่
“ไปอยู่ได้ยังไงนะ”
กระโดดคว้ารองเท้าผ้าใบที่อยู่หลังตู้ หย็องแหงๆ แต่เพราะความสูงที่พระเจ้าให้มาออย่างจำกัดทำให้เธอหยิบไม่
ถึงซักที
จนป็อปปี้ ที่ยืนมองอยู่นาน(มาก) ทนไม่ไหวต้องเข้าไปช่วยหยิบให้ด้วยการยืดกายขึ้นหยิบมาส่งให้เธอ อย่าง
ง่ายดาย
“ไม่ต้องมาทวงค่าจ้างเลยนะ นายยิบให้ฉันเอง ฉันไม่ได้ขอร้อง”
ฟางรีบพูดดักคอทันที ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยอะไรออกมา
“หึ ฉันก็ยังไม่ทันได้ว่าอะไร เร็วเข้าเถอะ ยัยอืด”
“อ๊ะ ไอ้บ้า อย่ามาด่าฉันนะ”
เบ้ปากใส่ร่างสูงก่อนจะรับรองเท้าผ้าใบมาใส่
“อ๊ะ”
“เป็นอะไร” ป็อปปี้ถามฟางที่อยู่ๆก้ร้องเสียงหลง แถมยังทำหน้าเยเกแปลกๆ
“ปะ เปล่าๆ ไปเถอะ”
วิ่งนำป็อปปี้ออกมาจากห้องล็อคเกอร์ เป็นอะไรนะ ทำไมเจ็บเท้าแปลกๆ หรือว่ารองเท้ากัด?
TOP ♥ ‘ขอบคุณนะ นายวายร้าย’ BY FANG
♫♪♥♪♫ ♪♫♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫
อัพแล้วคร้า ตามคำขอเลย (ใครขอ)(ซักคนนั้นแหละ)
น๊อยน้อยๆ จึงมาอัพนิยายประชดโลก ฮ่าๆๆ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
To_oNG
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
