น้องรหัสสุดร้ายกับกับพี่รหัสสุดเพลย์บอยNC 18++

ตอนที่ 13
หลังจากที่ปล่อยให้แก้วอาละวาดจนพอใจ ก็ถึงเวลข้าห้องผู้ปกครอง เรื่องนี้เป็นถึงคดีใหญ่ แต่โทโมะยังเส้นใหญ่กว่าเลยช่วยๆกันไปเพราผิดทั้งคู่
“นี่เธอจ้องหน้าชั้นทำไม”โทโมะถามแก้วระหว่างขับรถกลับคอนโด
“ยังไม่รู้ตัวหรอ ว่านายเป็นต้นเหตุที่ทำให้ชั้นโดนยัยนั่นตบ”แก้วพูดเสียงแข็ง
“ก็เอาคืนแล้วไม่ใช่หรอ”โทโมะพูดหน้านิ่ง
“ก็ยังไม่ได้จัดการกับไปตัวตันเหตุเลย”แก้วพูด
แก้วพูดเสร็จก็จับหูโทดมะบิดหมุนจนโทดมะร้องออกมาลั่นรถ และต้องแกะมือแก้วออกและเอามือปิดหูไว้
“โอ๊ญๆๆ หูนะไม่ใช่ลูกบิด  ซีด เจ็บ”โทโมะพูดแล้วหูแดงหน้าไปหมดเลย
“สม หึ”แก้วพูดและยิ้ม
แก้วหัวเราะด้วยความหมั่นไส้ และมองออกนอกรถและหัวเราะแต่โทโมะก็ได้แต่มองแก้วอย่างเหนื่อยๆและกก็ขับรถปก่อนและความเงียบก็ปกคลุมทั้ง 2 โทดมะอยู่ในโหมดนิ่งสุดๆ ส่วนแก้วก็เริ่มกลัวเพราะดูดทโมะเหมือนโมโห ชั้นจะโดนฉีกยามั๊ยเนี่ยไม่ได้ๆๆ แก้วคิด
“โทโมะ”แก้วเรียกโทโมะด้วยสีหน้าเศร้า
“อะไร”โทโมะถามสั้นๆด้วยยน้ำเสียงที่รำคาญ
‘แหนะๆ งอนหรอเนี่ย คิดว่าน่ารักหรือไงห๊ะ ชั้นที่ต้องงอนไม่ใช่นายนะ’แก้วคิด
“นี่นายโทโมะสุดหล่อพาชั้นไปกินไอติมหน่อยซินะๆๆๆๆ”แก้วอ้อนสุดๆ ความหน้เหมือนมีความหวัง หึถ้าไม่หายงอนชั้นจะจับนายฉีกยา เห้ย !!! ชั้นจะไม่ให้นายฉีกยา เห้ย!! ตกลงยังไงเนี่ย??
“ไม่!!!!!!”โทดมะตอบเสียงดุ
ไอผู้ชายใจแข็ง ไอหล่อ ไอหน้าดี ๆ ไอๆๆ.......(ไม่รู้จ่ายังไงแล้ว)
“โกรธหรอ ขอโทษนะๆๆ”แก้วพูดยื่นนิ้วก้อยไปที่หน้าโทโมะ
“นี่ !!! ชั้นขับรถอยู่ไม่เห็นหรอไงห๊ะ!!!”โทโมะ(แกล้ง)โกรธแก้ว
อุบ๊ะ ตกลงงอนจริงๆหรอ ????
“ก็ได้ๆ ชั้นจะไม่เซ้าซี้นายแล้ว”แก้วพูดแล้วทำน่าตาน่าสงสารและหันหน้าไปทางอื่น หึนายเมื่อกี้ชั้นโกรธนายไม่ใช่หรอ ทำไมตอนนี้นายโกรธชั้นละ ชั้นผิดหรอ? แก้วคิด
ความเงียบเข้าอีกครั้ง ลมหายใจของทั้งคู่ก็ไม่ได้ยิน พอมาถึงคอนโดโทโมะก็ลงจากรถและเดินไปเลย จนร่างบาง้องรีบเปิดประตูและวิ่งตามไปข้างใน
ร่างบางไขกุญแจห้องเพราะวิ่งตามโทโมะไม่ทัน แก้วเปิดประตู่เข้ามาได้เพราะโทโมะเคยให้กุญแจสำรองเอาไว้ แก่วเข้ามาในห้องก็นั่งลงที่เตียงคิงไซด์ในห้องทันที
น้ำตาที่ไหลลงมาลงบนที่ผ้าปูที่นอนสีขาวแก้วร้องไห้คิดว่าตัวเองผิดหรอ  ‘หึ อุตสาห์ง้อแล้วยังมาตะคอกอีก หึ น้อยใจนะ ทั้งๆที่นายผิดไม่ใช่ชั้น’แก้วคิด
แก้วก็พลิกตัวเอาหน้าซุกไว้ตรงที่นอนและร้องไห้ออกมาสะอื้นเสียงดัง แต่โทโมะพอคิดจะมาขอโทษพอเข้ามาในห้องของแก้วก็รู้สึกผิดทันที
โทโมะเดินไปที่เตียงและล้มตัวนอนข้างๆแก้วและกอดเอวเอวไว้และสูดดมความหอมของผม
“ฮือๆๆๆ”แก้วยังร้องดังกว่าเดิม ‘หึไอย้า นายคิดจะตบหลังและลูบหัวใช่มั๊ย ชั้นไม่ให้อภัยนายหรอก’แก้วคิด
“ทีรักครับ ร้องไห้ทำไมครับ”โทโมะถามอย่างอ่อนหวาน เพราะเค้าคิดแค่แกล้งๆ แต่ไม่คิดว่าแก้วจะเก็บไปคิด
“ป่าวร้องไห้ซะหน่อย หึก”แก้วปฏิเสธ
“ไม่ได้ร้องได้ไง เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงอยู่เลย”โทโมะพูด
“……”ไม่พูดด้วยแล้วงอน เชอะ
โทจับแก้วหันหน้ามาและเช็ดคราบน้ำตาและจูบที่หน้สผาก 1 ที
“ดีกันนะ.............ยัยแสบ”โทโมะพูดและชูนิ้วก้อยขึ้นมา
“.....”จะไม่ดีก็ไอ 2 คำหลังเนี่ยแหละ
แก้วมองหน้าโทโมะและนิ้วก้อยสลับกันไปมา’หึ นายแกล้วชั้นงั้นต้องโดนนี่’
“อ๊ากกกกกกก”โทโมะร้องออกมาเมื่อนิ้วก้อยที่โทโมะจะให้แก้วเกี่ยว ตอนนูกแก้วงับไปแล้ว
“แก้วปล่อยๆๆๆเจ็บๆๆๆๆ”โทโมะร้อง จะชักมือกับก็ไม่ได้ ยิ้งสะบัดยิ่งเจ็บ
เขี้ยวแหลมอ้าออกจากจากนิ้วที่กัดเป็นอิสระ แก้ววดีดตัวไปอยี่กด้านของเตียง เพราแก้วรู้ว่าถ้าอยู่มกล้โทโมะตอนนี้หวังโดนฉีดยาแน่ๆ
“แหวะ เค็มอ๊ะ”แก้วพูดแล้วเอามือลูบปากตัวเอง
“นี่เป็นหมาหรอไง”โทโฒะพูดและดูนิ้วดุเองที่มีทั้งรอยและน้ำลาย
“ใครสั่งให้ตะคอกใส่ชั้นละห๊ะ ว๊ายยยย”แก้วพูดกระโดดหนีโทดมะทันเพราะโทโฒะกระโดดข้ามมาและแก้วก็วิ่งออกจากห้องไป
“แบร่ๆๆๆ สมน้ำหน้า”
โทดมะนั่งมองนิ้วตัวเองอย่างน่าสงสาร’เฮอ นิ้วชั้นเป็นกระดูกให้ยัยแสบแทะตั้งแต่เมื่อเนี่ย เอ้อ’โทโมะคิดในใจ
……………………………………………………………………………
สงสารใครดีเนี่ย?????