ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน39
“รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่โง่ แต่เธอก็ไม่ฉลาดเลยรู้ไหม”โทโมะพูดจบก็ร่อนดาวกระจายไปเจาะขาของอันดาจนทรุดตัวลง แก้ววิ่งเข้าไปหาโทโมะแต่ไม่ได้หวาดกลัวใดๆ
“เธอทำแบบนี้ทำไม”แก้วถามขึ้นทั้งที่อัดอั้นมานาน
“บางครั้ง ชั้นก็อยากจะได้ของของชั้นคืนบ้าง”อันดาเผลอพูดบางอย่างออกไป
“หมายความว่าไงนะอันดา”โทโมะย่างเท้าเข้าไปใกล้สาวร่างสูงที่จับต้นขาของตัวเองอย่างเจ็บปวด อันดาทำหน้าเอ๋อเหลอ
“ปล่ะ....ปล่าว”อันดาพูดขึ้น โทโมะเข้าไปบีบคางของอันดาไว้แน่นก่อนจะจ้องมอง
“บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้!!”โทโมะกระแทกเสียงใส่ เอ่อ....พวกนายเข้าใจกันอยู่สองคนหรือปล่าว ชั้นอยากบอกว่าชั้นไม่เข้าใจว่าพวกนายพูดเรื่องอะไรกัน แก้วนึกในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมาได้แต่เพียงมองภาพตรงหน้าเท่านั้น
“ใช่ นายคิดถูก ทั้งหมดที่ผ่านมาชั้นหลอกนาย กฎเหล็กบ้าบอนั่นไม่มีหรอก ชั้นแค่อยากให้นายเป็นของชั้นแค่คนเดียวเท่านั้น และวันนี้ที่ชั้นมาชั้นก็อยากได้นายกลับคืนเป็นของชั้น ชั้นทนไม่ได้หรอกนะที่เห็นคนที่ชั้นรักไปอยู่กับใครหน้าไหนที่ไม่ใช่ชั้น หรือเธอว่าไม่จริง”อันดาหันไปถามแก้ว แก้วเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ เอ่อ...ชั้นไม่เข้าใจอ่า~~ ^_^ แก้วทำหน้าเอ๋อเหลอและจ้องมองโทโมะ
“ฮึ....เธอนี่ก็แผนสูงดีนะ เนียนจนชั้นแทบจะจับไม่ได้เอาซะเลย กฎเหล็กที่เธอหลอกชั้นว่ามีที่แท้เธอก็ตั้งขึ้นเอาเอง วันนี้ที่เธอบอกว่าเจ้านายสั่งมาที่แท้ก็อยากทำเอง และเครื่องดักฟังนั่นเธอก็เป็นคนติดไว้เองสินะ แต่เธอรู้ไหมว่าเครื่องดักฟังนั้นถูกส่งสัญญาณรบกวนไปที่องค์กรณ์จะทำให้องค์กรณ์ปั่นป่วนและถ้านายจับได้ว่ามันเป็นของใคร....เธอนั่นแหละที่จะซวยไม่ใช่ชั้น”โทโมะยิ้มเย้ยก่อนจะโยนเครื่องดักฟังใส่อันดา อันดามองด้วยสายตาเคืองขุ่นก่อนจะใช้มือดึงดาวกระจายออกจากขา เลือดที่ไหลนองเป็นทางจากขาทำให้แก้วรู้สึกขยะแขยง
“ไหวพริบนายดีจริงๆเลยนะโทโมะ”อันดาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ชั้นแพ้นายแล้วสินะ เกมนี้คงจบลงแค่นี้ อย่าได้เจอกันอีกเลย”อันดาพูดจบก็วิ่งไปที่เนินเขาพร้อมกับจะก้าวท้าวลงไปแต่แล้ว ฟึ่บ
“ดา เธอทำอะไร”ชายหนุ่มสูงโปรงผิวคล้ำนิดๆ ตาโตปากเล็กใส่ชุดสูตรสีดำมีเน็กไทน์  ทุกอย่างในตัวของเขาต่างจากโทโมะมากโดยเฉพาะเรื่องสีชุด
“อย่ามายุ่งกับชั้นนะเร็บ”อันดาสะบัดตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นแต่ก็ทำไม่ได้
“ไอเร็บ ชั้นว่าแกปล่อยผู้หญิงหัวดื้อคนนั้นตายไปเถอะ และเค้าจะได้รู้ไงว่าคนที่รักเค้า เค้ากลับไม่รัก ไปโง่รักคนที่ไม่รัก”โทโมะพูดเชิงกระแทกกระทั้น เร็บอุ้มอันดาแล้วเอามายืนตรงหน้าโทโมะ
“โทโมะ แกทำอะไรดา”เสียงครึ้มพูดขึ้น
“แฟนแกทำตัวเองมากกว่านะเร็บ”อันดาได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญ เร็บมองหน้าอันดาก่อนจะเอาเข้ามากอด พวกนายเข้าใจกันแค่นี้จริงๆใช่ไหม เออได้ ชั้นจะทนเข้าใจไปกับพวกนาย แก้วนึกใจใจก่อนจะมองภาพตรงหน้า
“ดา ยังไงดาก็ยังมีเร็บนะ มันไม่รักอย่าไปสน”เร็บปลอบโยนอย่างเบาๆ
**เร็บหนุ่มมาทเท่ห์เป็นคนขององค์กรณ์ONL ซึ่งเป็นคู่อริกับองค์กรณ์BTC เค้าเป็นชายหนุ่มที่พยายามทำทุกอย่างให้กับอันดาแต่อันดาก็ปักใจรักแต่โทโมะหัวปักหัวปำจนโทโมะทิ้งไป อันดาก็พลาดท่าเสียทีให้กับเร็บในหนึ่งคืนเมื่อตื่นเช้ามาทั้งคู่ก็ตกลงจะเป็นแฟนกันแม้ว่าจะเป็นองค์กรณ์จะเป็นคู่อริกันก็ตาม แต่อันดายังไม่สามารถตัดใจจากโทโมะได้แม้แต่วินาทีเดียว เร็บปลอบแล้วปลอบอีกแต่เค้าก็ทำได้แค่ทำใจ ทำใจยอมรับและให้ช่วงเวลาเป็นตัวจัดการให้ความทรงจำดีๆระหว่างอันดากับโทโมะเลือนหายไปวันละนิด แต่ที่เค้าทำมามันไม่มีอะไรได้ผลเลยแม้แต่นิด....
“เร็บ ชั้นตัดใจจากโทโมะได้แล้ว แต่ชั้นไม่ชอบให้เค้าไปมีคนอื่น และที่ชั้นร้องไห้ตอนนี้เพราะชั้นกลัวว่าองค์กรณ์BTCจะฆ่าชั้น ชั้นยังไม่อยากตาย”ดาร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในอ้อมอกนั้นอยู่นานจนโทโมะดึงเครื่องดักจับเสียงจากมืออันดามาไว้ที่ตัวและกดแก้รหัสอะไรสักอย่าง
“หนีไปกับมัน”โทโมะพูดก่อนจะโยนเครื่องดักฟังนั้นลงเหวไป อันดามองหน้าโทโมะที่ดูจะเคร่งขรึมเป็นพิเศษก่อนจะถูกเร็บลากไป
“นายทำอะไรกับเครื่องนั่น”แก้วถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนนั้นลับตาไป
“ระเบิด”โทโมะพูดจบก็พาแก้วออกเดิน
“ระเบิดและทำให้อะไรดีขึ้นหรอ”แก้วทำหน้าใสซื่อ ก็ชั้นไม่รู้หนิ
“ก็จะทำให้ระบบหาที่อยู่ของเครื่องดักฟังไม่ได้หนะสิ ยัยเด็กโง่”โทโมะเอานิ้วชี้ดันหัวแก้วอย่างน่าชังและดึงขึ้นรถไป
“นายลาออกได้ไหม”แก้วพูดพร้อมกับมองหน้าโทโมะ โทโมะเงียบแล้วพาแก้วขึ้นรถ
“ทำไมหละ”ชั้นว่าชั้นลืมคำถามนี้ไปแล้วนะ แก้วคิดและมองหน้าโทโมะ
“ก็..ชั้นไม่อยากมีแฟนเป็นสายลับหรืออะไรลับๆแบบนี้ มัน...ไม่เป็นอิสระหนะ”แก้วพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก
“จะลาออกก็ต่อเมื่อช่วยพ่อเธอได้”โทโมะพูดขึ้น ใช่ พ่อ!! นี่ชั้นลืมพ่อหรอเนี้ย
“พ่อ!!”แก้วลืมเรื่องพ่อซะสนิท
“ไม่ต้องห่วง พวกนั้นไม่ทำอะไรพ่อเธอหรอก แค่ต้องการสูตรยาเฉยๆ”โทโมะพูดและขับรถมุ่งพาแก้วไปที่หน่วยลับ
“โทโมะ ใคร....”เสียงทุ้มถามขึ้น
“คู่หมั้นครับ”โทโมะพูดอย่างมั่นใจ
“นี่มัน...ลูกไอ้ศักดิ์”เสียงของฮาพูดและชี้ไปที่แก้ว
“ใช่ครับ ผมจะมาขอเอาตัวพ่อแก้วกลับ”โทโมะพูดและเพ่งเล็งไปที่ห้องแล็บใสๆที่มีพ่อศักดิ์กำลังทำงานอยู่กับคนหัวสูงอย่างเก้าด็อกเตอร์บ้าบอนั่น
“ไม่มีทาง มันยังไม่คิดสูตรยาออกมา แกอยากให้นายใหญ่ตายงั้นหรอ”ฮาพูดและลดมือลงจากที่ชี้หน้าแก้วอยู่
“ถ้าท่านคิดเสร็จแล้วจะปล่อยได้ไหม”โทโมะพูดก่อนทำหน้าอ้อนวอน
“แต่มัน....”
“ถือว่าผมขอ”โทโมะพูดพร้อมทำหน้าขึงขังอีกครั้ง
“เออว่ะ เอาก็เอา”สิ้นเสียงของฮากาดคนนึงเดินออกมาจากห้องแล็บแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายของตัวเอง
“นายฮาครับ ด็อกเตอร์คิดสูตรยารักษานายท่านได้แล้วครับ”ฮายิ้มก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องแล็บ ทั้งคู่สนทนากันอยู่นานก่อนที่ด็อกเตอร์แว่นตาหนาคนนึงเอาเข็มขนาดกลางๆอันนึงที่บรรจุด้วยน้ำยาสีฟ้าใสๆแล้วส่งให้กับฮา ฮาและหลายๆคนรีบวิ่งกันเข้าไปในห้องที่ดูจะมิดชิดและรหัสหลายขั้นตอน โทโมะดึงมือแก้วเข้าไปด้วย
“โกๆๆๆ”เสียงฮาดังขึ้น นั่นคือสัญลักษณ์เรียกประชุมคนที่มีสิทธิ์เข้าไปในห้องนั้นประมาณ100กว่าคน ห้องที่กว้างขวางมีคนที่ผอมแห้งจนเนื้อแนบกับกระดูกที่เหี่ยวย่นนั่งอยู่บนเก้าอี้คอห้อย มีสายระโยงระยางเต็มไปหมดนั่งอยู่กลางห้อง ฮาปรี่เข้าไปปักเข็มฉีดยาลงที่แขนและบีบสลิ้งจนยาหมดแล้วถอยห่างรอดูกริยา ร่างนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น ร่างกายดูตึงไม่เหี่ยวย่นดูอวบอิ่ม มายกอส....โคตรหล่อ!! << แก้ว>> O_O
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ทุกคนโปรดคิดว่านายท่าน หล่อมากกกกกกกกกกก ก็แล้วกันนะ 555+
แต่หล่อยังไงก็สู้ป๊าไม่ได้ใช่ไหมล๊า นี่พึ่งอัพสดๆ แต่จะพยายาม
อัพเร็วๆๆๆๆๆๆๆ จะได้จบไวๆๆๆๆๆๆ และเรื่องทีทุกคนรอคอยจะได้มา
เขาคือชายหื่นกาม เธอคือหญิงแสนเอ๋อ จะเป็นยังไงเมื่อหญิงเอ๋อมาสะดุดเจอกับสิ่งที่เธอไม่พบ!!
ข้างบน ^ แค่เกริ่นนำเรื่องนิดๆหน่อยๆ 555+ ม๊ารับบทเป็นหญิงเอ๋อไปซะแล้ว
ฝากติดตามด้วยนะคะ muah!!