ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน37

“แก้ว....”เควินเรียกพร้อมกับวางมือลงบนไหล่ของแก้วเบาๆ

“เควิน ฮึก”แก้วสะอื้นพร้อมกับพุ่งเข้ากอดเควินไว้แน่น หนึ่งมือกำผ้าห่มเอาไว้อีกมือกอดเควินไว้ แก้วร้องไห้หนักขึ้นๆ เควินลูบหลังแก้วเบาๆ

“มีอะไรบอกชั้นได้นะแก้ว”เควินถามเสียงเรียบ

“โทโมะ....ฮึกๆๆ โทโมะไม่ใช่คนเดิม เค้าไม่ใช่ ฮึกๆ เค้าไม่ใช่ๆๆ เค้าทำร้ายชั้น เค้าทำลายทุกอย่าง เค้าทำร้ายชั้นๆๆๆ”แก้วกระชับแน่นขึ้นแล้วร้องไห้ครางออกมา

“เค้าทำอะไรแก้ว เล่าให้ฟังสิ”เควินเอามือยันไหล่แก้วไว้แล้วมองหน้าแก้ว แก้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้เควินฟังก่อนจะนั่งร้องไห้โฮอยู่บนเตียงเรียบที่ได้รับการเปลี่ยนผ้าปูทุกอาทิตย์แต่ไม่มีใครได้นอนเลย

“เควิน! จะไปไหน!”แก้วร้องเรียกพร้อมกับฉุดมือเควินไว้

“จะไปต่อยมัน”เควินพูดพร้อมกับดึงมือกลับ

“อย่า” แก้วรั้งมือเควินไว้

“ชั้นว่าเอาเวลานี้ไปสนใจพ่อก่อนจะดีกว่าไหม คนแบบนั้นอย่าไปใส่ใจเลย”แก้วพูดพร้อมกับก้มหน้ามองพื้นดิน

“ไม่ได้แก้ว มันทำเธอเจ็บ”เควินสะบัดมือออกแล้วรีบเดินไปโดยไม่รอแก้ว แก้ววิ่งตามไปอยู่ห่างๆ

“เฮ้ย มึง”ผลั่ววววว หมัดทรงพลังไม่รอช้าเมื่อเปิดประตูเข้าไปเจอชายคนที่เค้าแสนจะแค้นนั่งสูบบุหรี่อย่างหน้าตาเฉยอยู่ในห้อง บุหรี่มวลที่เหลือเพียงน้อยนิดตกลงสู่พื้นและถูกเหยีบโดยฝีเท้าของเควินอีกตามเคย โทโมะเอามือเช็ดมุมปากที่เลือดไหลนิดๆก่อนจะยิ้มร้ายให้กับเควิน

“ฮึ...รักกันจริงนะ”โทโมะพูดจบก็ ผลั่ววววววววววว มือหน้ากำรวมกันเป็นกำปั้นซัดเข้าที่หน้าของเควินอย่างจังเพื่อเป็นการสวนกลับ ผลั่วๆๆๆๆๆๆ หลายหมัดสวนกันไปมา แก้วรีบวิ่งเข้าไปห้ามแต่แล้วก็ ผลั่วววว

“โอ๊ย”แก้วร้องออกมาเบาๆ ตัวยวบลงกับพื้นเมื่อเขาโดนหมัดลูกหลงของทั้งคู่โดยไม่รู้ว่าเป็นมือใคร

“แก้ว เราปล่าวนะ”เควินไม่ใช่ งั้นก็คงจะเป็นหมัดของโทโมะสินะ แก้วประคองตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะ เพี้ย!!!!!!!! เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าของโทโมะจนเกิดรอยฝ่ามือ

“อย่ามาทำตัวต่ำๆแบบนี้ที่นี่”แก้วพูดเบาๆด้วยเสียงแข็งก่อนจะพยุงเควินที่นั่งอยู่กับพื้นขึ้น มือนึงยังคงรวบผ้าห่มที่ตัวอยู่

“ฮึ...และเธอไม่ต่ำหรือไงที่ทำตัวต่ำๆแบบนี้”โทโมะเอ่ยขึ้นทำให้แก้วโมโหควันออกหู

“ชั้นทำอะไรที่เรียกว่าต่ำ”แก้วหันไปตวาดใส่

“ก็ถวายร่างให้ชั้นถึงบนเตียงยังไงหละ”โทโมะพูดสีหน้าเฉยเรียบ แก้วน้ำตาไหลเป็นทางก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปหาโทโมะและก็ ผลั่วๆๆๆ หลายหมัดรัวบนหน้าของโทโมะโดยที่คนผู้นั้นไม่ตอบโต้แต่อย่างใด จนเควินเข้ามาดึงแก้วไว้

“ฮึก ๆๆ เควิน ปล่อยชั้น ชั้นจะฆ่ามัน ปล่อยสิ ปล่อยๆๆๆ”แก้วตะหวาดลั่นจนเกลเดินเข้ามาเจอก็ตกใจ

“เกิดอะไรขึ้นเควิน”เกลถามหน้าตาตื่น

“จำไว้เลยนะ ชั้นไม่เคยประเคนร่างกายให้กับใครทั้งนั้น นายลองนึกดีๆสิว่าใครกันแน่ที่ต่ำ เที่ยวสำส่อนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า นายนั่นแหละที่ต่ำยิ่งกว่าใคร”แก้วพูดด้วยสายตาแค้นเคืองในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำใสๆที่พร้อมจะรินไหลไม่รู้จักหยุดหย่อน แก้วสะบัดหน้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่รู้จุดหมาย เกลมองน้องสาวเดินผ่านหน้าไปก็เดินตามไป แก้วเดินเข้าไปในห้องสำรองของเขาอีกครั้งแล้วนั่งร้องไห้

“แก้ว เป็นอะไรไป”เกลพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆกับน้องสาว แก้วไม่พูดอะไร แก้วหันหน้ามองพี่สาวที่ดูจะเศร้าสร้อยไปตามๆกันและโผเข้ากอดไว้แน่นแล้วร้องไห้ฮึดฮัดอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูกจริงๆ เกลลูบหลังน้องสาวเบาๆก่อนที่แก้วจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เกลดูไม่ค่อยสนใจเรื่องแก้วกับโทโมะเท่าไหร่ที่เขาสนใจคือพ่อ

“พี่จะไปบอกพ่อ”เกลลุกขึ้นยืน แก้วพยักหน้ารับและวิ่งหน้าตื่นออกจากห้องกันทั้งคู่

“เกล แก้ว”เสียงเควินร้องเรียกทั้งคู่ก่อนที่จะเห็นว่าโทโมะล็อกคอพ่อของเค้าอยู่และพาเดินไปอย่างหน้าตาใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ปล่อยพ่อชั้นนะ”แก้วตะหวาดลั่นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้โทโมะ

“ถ้าไม่อยากเจอไอนี่ฉีดใส่ก็เข้ามาเอาพ่อเธอไป”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับเอาเข็มฉีดยาเล็กๆที่มีน้ำยาสีเขียวเข้มอยู่ข้างใน

“ขืนพวกเธอก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียวไอยานี่จะถูกฉีดเข้าที่พ่อของเธอและเธอไม่มีวันได้เห็นหน้าเขาอีกแน่”โทโมะพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปากและพาพ่อของแก้วเดินออกจากบ้านไปโดยที่ทุกคนทำอะไรไม่ได้จริงๆ

“โทโมะ อย่านะ ขอร้อง”แก้วทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมปล่อยน้ำตาออกมาโฮใหญ่ โทโมะเหลือบกลับมามองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปากให้อย่างสะใจและเดินออกจากบ้านไป

ณ องค์กรณ์ลับBTC

“นายครับ ด็อกเตอร์ศักดิ์มาแล้วครับ”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับก้มโค้งให้กับคนรูปร่างสูงตรงหน้าอย่าเคารพ

“ทำงานไม่เคยพลาดหนิโทโมะ”เสียงครึ้มดังขึ้น

“ครับ”โทโมะตอบรับ

“ไง ไม่ได้เจอกันซะนาน สบายดีใช่ไหมหละ ไอ้เพื่อนรัก”เสียงครึ้มนั้นทักขึ้น

“ไอฮา แกต้องการอะไร”ฮา เพื่อนสมัยเรียนที่สนิทสนมกันพอสมควรแต่ไม่ค่อยจะถูกกันในภายหลังเพราะฮาเป็นหนึ่งในลูกน้องของบังเกิดพ่อของโทโมะที่มีเรื่องบาดหมางกันในตอนหลังจนต้องแตกแยก

“ต้องการให้แกมาคิดค้นยาที่ช่วยรักษาโรคให้กับนายใหญ่ เป็นโรคเชื้อไวรัสตัวใหม่เข้าสู่กระแสเลือด ไอโง่ทั้ง9ตัวนั่นมันทำได้แค่วิจัย ลองยามาหลายตัวแล้วก็ไม่หาย”ฮาชี้ไปที่ผู้ชายใส่สูตรสีขาวที่ดูจะแก่พอสมควรบางคนก็ใส่แว่นหนาเตอะและกำลังเคร่งเครียดอยู่หน้าแล็บของตัวเองเพื่อคิดค้นสูตรยา

“และแกคิดหรอว่าชั้นจะทำได้”ศักดิ์พูดขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างท้าทาย

“ถ้าแกทำไม่ได้ ลูกสาวแกก็จะตาย”ฮาพูดอย่างโหดเหี้ยมทำให้คิ้วหนาๆขมวดกันแน่น

“เฮ้ย เอาตัวมันไปในแล็บและคุมอย่าให้คลาดสายตา”เสียงฮาสั่งลูกน้องหลายคนที่ยืนใส่ชุดสีขาวอยู่ก็เข้ามาฉุดแขนศักดิ์ไปในห้องแล็บที่รวมกับทั้ง9คนนั้น ที่มองเห็นก็เพราะว่ามีห้องเป็นกระจกแก้วใส ทุกห้องเลยก็ว่าได้ ยกเว้นก็แต่ห้องพักส่วนตัวเท่านั้น

“โทโมะ แกทำงานดีนิ ชั้นจะเลื่อนตำแหน่งให้แกเป็นหัวหน้าควบคุมภารกิจลับดีไหม”เสียงของฮาดังขึ้นทำให้โทโมะสะดุ้งเล็กน้อย

“เอ่อ...ครับ”โทโมะรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ โทโมะขับรถออกจากที่ทำการที่แสนจะลึกลับสับซ้อนของที่ตั้ง โทโมะหยุดรถลงตรงที่เนินเขาที่เขาไปประจำ เขานั่งลงตรงหลุมศพพี่สาวพร้อมกับเอาดอกไม้ดอกใหม่มาวาง น้ำตารินไหลลงอีกครั้ง

“ผมควรทำอย่างไงดี”โทโมะถามพี่สาวตัวเอง

“ผมรักเค้าไปแล้ว ผมทำให้เค้าเสียใจ แต่ถ้าองค์กรณ์รู้ แก้วต้องไม่มีชีวิตที่สุขสบายและไม่มีทางรอดเนื้อมือของพวกนั้นเป็นแน่ๆ”โทโมะเอ่ยเสียงสั่นเครือ.....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เป็นไงบ้างน้าาา ฮ่าๆๆๆ ที่แท้โทโมะก็รักแก้ว เป็นใคร ใครก็รัก

ผูกพันธ์กันซะขนาดนั้น ..... จะอัพอีกตอนดีไหมน้าา ??

รีดเดอร์ช่วยคิดหน่อยสิว่าจะอัพดีไหม ^^ muah!!