ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน36

“ยาอะไรแก้ว”เกลถามพร้อมกับดึงถุงยาจากมือแก้วออกมาไว้ที่ตัวเอง

“ยาฉัน พี่ก็มีอย่ามาแย่งสิ”แก้วยื้อถุงเอาไว้

“แกเป็นอะไร”พ่อถามอย่างเสียงขรึม

“เป็นคนที่มี2หัวใจ”แก้วพูด่อนจะหันไปยิ้มให้กับพ่อ ทุกคนต่าง งง แต่แก้วกับโทโมะดูจะเข้าใจกันอยู่สองคน

“อะไรหรอ”เควินถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็เป็นแบบพี่เกลนั่นแหละ”แก้วพูดก่อนจะเอามือลูบท้องของพี่สาวอย่างเบาๆ

“แก.......ท้อง!!”ประโยคหลังททั้งสามคนพูดพร้อมกัน

“อื้ม.....”แก้วว่าพร้อมกับเดินขึ้นห้องไป โทโมะยิ้มให้กับทุกคนก่อนจะยกยิ้มเย้ยหยันให้กับเควิน เค้ากำลังจะสื่อว่า เค้าก็มีน้ำยาเหมือนกัน โทโมะเดินตามแก้วขึ้นไปบนห้อง เปิดประตูเข้าไปก็เห็นแก้วนั่งลูบท้องตัวเองอยู่อย่างเบาๆ

“ลูกพ่อ”โทโมะว่าแล้วก็เข้าไปโผกอดจากด้านหลังของแก้ว

“หืม...”แก้วหันมองเค้าแล้วลากเสียงยาว

“- -*”โทโมะมองหน้าแก้วด้วยสีหน้า “เย็นชา”สุดๆ

“ทำไมมองแบบนี้”แก้วว่าพร้อมกับถอยตัวออกน้อยๆ

“เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ชั้นแกล้งเธอ อย่าคิดว่าคนอย่างชั้นจะจริงใจกับเธอ”แก้วถึงกับสะดุ้งและมองสีหน้าที่ไม่แฝงคำว่าล้อเล่นหรืออะไรให้จับผิดได้เลย ดวงตาคมเข้มเย็นชาสุดๆเดาอารมณ์ไม่ถูกเลยแม้แต่นิด

“อะไรกัน”แก้วถึงกับผงะก่อนจะลุกขึ้นยืน

“นาย...อย่าเล่นอะไรแบบนี้ได้ไหม”แก้วว่าพร้อมกับผลักไหล่โทโมะเบาๆแต่โทโมะจับมือแก้วไว้แน่น

“ดูหน้าชั้นสิ ว่าเล่นกับเธอหรือปล่าว”โทโมะบีบแขนแก้วอย่างไม่ปราณี แก้วมองแววตานั้นอีกครั้งก่อนจะสะบัดมือเบาๆ

“นาย...อะไรกัน ชั้นงง”แก้วหลับตาขมวดคิ้วแน่น

“ชั้นเป็นสายลับขององค์กร BTC เค้าให้ชั้นมาสืบเรื่องพ่อของเธอว่าเค้ายังอยู่หรือ ตาย!! ไปแล้ว และถ้าพ่อเธอยังอยู่ ทางการก็จะจัดการดึงตัวพ่อเธอไปร่วมในงาน BTC lanis เป็นงานประชุมสัมนาให้พ่อเธอคิดค้นวิธีรักษานายใหญ่ให้หายจากอาการร้ายแรงในตอนนี้ ใช่...พ่อเธอเป็นด็อกเตอร์และเคยทำงานกับองค์กรลับ ONL และก็ถอนตัวไปเปิดธุรกิจส่วนตัวพร้อมกับล้มเลิกงานวิจัยทั้งหมด แต่พ่อของเธอเป็น1ใน10ของผู้เชี่ยวชาญด้านยารักษาโรค ทั้ง9คนที่เชี่ยวชาญตอนนี้อยู่ที่องกรณ์BTCหมดแล้ว แต่ยังไม่มีใครคิดออกว่าจะรักษามันยังไง มีเพียงพ่อของเธอเท่านั้นที่จะแก้ปมนั้นออก”โทโมะพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แก้วส่ายหัวเบาๆก่อนจะผลักโทโมะอย่างแรง

“นายพูดอะไรออกมาโทโมะ”แก้วถามเสียงขุ่น

“ความจริง ที่เธอควรรู้!!”โทโมะพูดเสียงดังฟังชัด

“นายทำชั้นท้อง”แก้วว่าพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย

“ชั้นรับผิดชอบแน่”โทโมะว่าพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้แก้ว แก้วพยายามดันตัวออก

“ปล่อยชั้นนะ ไอ้สารเลว”แก้วว่าพร้อมกับหลับหูหลับตา

“ชั้นกำลังจะรับผิดชอบอยู่นี่ไงหละ”โทโมะพูดจบก็ปิดปากแก้วด้วยปากของเขา ลิ้นน้อยๆทรอดแทรกเข้าไปแต่แก้วกัดฟันแน่นยังไงลิ้นนั้นก็ไม่สามารถเข้าไปได้แน่ๆ

“ฮึ....แข็งกร้าวจังนะ”โทโมะว่าพร้อมกับผละออกจากแก้วอย่างไร้เยื่อไย

“แบบนี้ก็ไม่เอา จะให้ชั้นรับผิดชอบยังไงหละ แต่งงานงั้นหรอ”โทโมะว่าพร้อมกับหันหลังให้แก้ว

“ฮึ...ลูกแค่คนเดียว ชั้นมีปัญญาเลี้ยง นายไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ชั้นไม่ต้องการนาย”แก้วว่าพร้อมกับมองแผ่นหลังนั้นด้วยแววตาที่แสนจะเศร้า

“งั้นก็ดี ชั้นจะได้ไม่หมดอนาคตกับเธอ”แก้วรู้สึกจะผงะมาก โทโมะหันมองแก้วแล้วทำแววตาเจ้าเล่ห์ร้ายลึก

“ชั้นยอมรับนะ ว่าชั้นติดใจลีลาเธออยู่เหมือนกัน แต่ชั้นไม่ใช่ผู้ชายอ่อนหวานอย่างที่เธอคิดหหรอกนะ ชั้นอยากบอกเธอมานานแล้วหละเรื่องนี้ แต่ก็ยังอยากจะเก็บลีลาของเธอเอาไว้จดจำเหมือนกัน....ฮึๆ”โทโมะหัวเราะในลำคอ แก้วกำมือแน่นก่อนจะเอาหมอนเขวี้ยงใส่โทโมะ

“ไอ้ชั่ว ชั้นก็คิดว่านายจะแสนดี พ่อชั้นมันไปเกี่ยวอะไรกับชั้นไม่ทราบ ต่อจากนี้ออกไปจากบ้านหลังนี้เดี๋ยวนี้และอย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก”แก้วว่าพร้อมกับชี้นิ้วเชิงไล่

“ออกหนะออกแน่ แต่รอชั้นได้ตัวพ่อเธอไปก่อน”โทโมะฉายแววตาอำมหิตออกมา

“อย่าหวังเลย”แก้วว่าพร้อมกับจะวิ่งออกไปบอกพ่อตัวเองแต่ถูกโทโมะรั้งเอาไว้แล้วดันลงบนเตียง

“ไหนๆก็จะจากกันแล้ว ฝากลีลาไว้หน่อยสิ”โทโมะว่าพร้อมกับโถมตัวลงทับแก้ว แก้วแน่นิ่งไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ฮึๆ อยากทำอะไรก็ทำ ทำเลย ชั้นไม่เหลืออะไรในชีวิตอยู่แล้ว แก้วนึกพร้อมกับกำมือแน่น แก้วไม่ขยับใดๆปล่อยโทโมะโลมเร้าร่างกายของเขาอย่างเอาแต่ใจ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่แก้วไม่เคลิ้มไปกับโทโมะ ในดวงตาแก้วมีแต่ความแค้น

----------------

----------------------

ภารกิจสิ้นสุดลง เป็นภารกิจที่แก้วแสนจะทรมาน แก้วไม่ส่งเสียงใดๆทั้งสิ้นแม้ว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหน แก้วยังคงเงียบงำและหลับตาแทนที่จะร้องออกเสียง โทโมะไม่สนใจว่าแก้วจะรู้สึกอย่างไร แก้วไม่แม้แต่ขัดขืนแต่ไม่ได้แปลว่ายินยอม แก้วไร้อารมณ์ทุกอย่าง เมื่อภารกิจสิ้นสุดลงโทโมะก็หย่อนตัวลงนอนข้างๆก่อนจะเอามือรวบเอวแก้วเอาไว้ แก้วไม่ตอบโต้ใดๆ ดวงตาลืมค้างไว้ น้ำตาไม่มี แววตาแก้วตอนนี้อ่านออกเลยว่าเขาผิดหวังกับบางสิ่งสุดๆ โทโมะหอบหายใจแรงๆก่อนจะลืมตาขึ้นมองแก้ว

“แข็งเป็นตอไม้เชียว”โทโมะเอ่ยขึ้น แก้วไม่ตอบอยู่ดี

“คิดว่าการที่เธอไม่ตอบสนองชั้นมันทำให้ชั้นรำคาญหรือไง”โทโมะว่าพร้อมกับเอามือลูบไล้ไปทั่วผิวกายเนียนๆของสาวข้างๆ

“ไม่สักนิด ไม่เลยแก้ว ชั้นชอบเวลาเธอนิ่งๆแบบนี้จนอยากให้มันมีรอบสองด้วยซ้ำ”โทโมะพูดจบก็ทำท่าจะขึ้นคร่อม แก้วยันตัวโทโมะออกห่าง

“คิดว่าสิ่งที่นายทำอยู่มันน่าชื่นชมนักหรือไง”แก้วพูดด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“และเธอชื่นชมไหมหละ”โทโมะถามเสียงเรียบก่อนจะดึงตัวแก้วลงนอน

“พอสักที่เถอะโทโมะ ชั้นไม่เล่นกับนายนะ!!!!!!”แก้วตะหวาดเสียงดังจนถึงกับโทโมะสะดุ้งเฮือกใหญ่ สายตาแก้วตอนนี้โหดร้ายมากกว่าที่โทโมะเคยเห็น

“อย่ามายุ่งกับชั้นอีก”แก้วอ่อยเสียงลงและส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินออกไปโดยไม่เข้าห้องน้ำ แก้วเอาผ้าห่มพันกายไว้และรีบวิ่งไปที่ห้องสำรองของเขาที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะใช้ ระหว่างทางเควินเห็นก็เลยเดินตามไป แก้วเข้าไปก็ปิดประตูและทรุดตัวลงกองกับพื้น ฮึกๆ ดวงตามีน้ำตาไหลออกมาเป็นทางยาว แกร๊ก

“ออกไป อย่ามายุ่งกับชั้น ออกไป!!”แก้วตะหวาดโดยไม่มองว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นใคร

“แก้ว เป็นอะไรไป”เควินพูดก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาแล้วปิดประตูลงเบาๆ ........

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

บอกแล้ว ว่าไม่ใช่อย่างที่คิด ฮ่าๆๆๆ ตายๆๆๆๆ

จะเป็นไงต่อเนี้ย T^T muah!!