ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน32

แก้วลูบไล้ร่างนั้นอยู่นานพอสมควรก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออกช้าๆแต่ยังถอดไม่ทันหมดก็ฟุบหลับลงไป ป๊อปปี้ที่กำลังเคลิ้มก็ยิ้มออกมาและผลักตัวสาวน้อยลงนอนข้างกายพร้อมกับเอาเสื้อแก้วลงแล้วเอาผ้าห่ม ห่มกายของเขากับแก้วเข้าด้วยกัน แก้วหลับตานอนนิ่ง ป๊อปปี้ก็เลยหลับตาตามไป

“ไอป๊อป ยังไม่ตื่นอีกไงว่ะ”เขื่อนเพื่อนซี้และพวกเพื่อนพากันเปิดประตูห้องนอนของป๊อปปี้ออก เพื่อนพากันอึ้งเมื่อเห็นป๊อปปี้ถอดเสื้อนอนกับสาวหน้าตาสวยคนนึง ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นว่าป๊อปปี้จะนอนกับผู้หญิงคนไหนเลย แต่มีร่างนึงดูจะไม่พอใจเดินเข้ามาใกล้ๆและกระชากผ้าห่มออก

“ป๊อปมึงตื่น”เสียงหนุ่มร่างสูงพูดขึ้น ป๊อปปี้ที่ดูงัวเงียก็ลืมตาขึ้นหน้าขึ้น

“เอ้า พวกมึงมากันแต่เช้าเลยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“มึงพาใครมานอน”เสียงร่างขรึมพูดขึ้น

“แก้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนหันไปมองแก้วที่หลับตาอยู่

“มึงรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร”เสียงเดิมถามขึ้น

“เป็นเพื่อนกูไง กูไม่ได้ทำอะไรกับเขาจริงๆนะเว้ย เค้าแค่เมา เลยปล่อยเค้านอนก็เท่านั้น”ป๊อปปี้พูดจบก็เขย่าตัวแก้ว ร่างขรึมเห็นว่าคนผู้นั้นไม่ยอมตื่นก็เลยเดินเข้าไปหาและก้มลงจูบอย่างแรงเล่นเอาเพื่อนๆพากันอึ้ง

“ไอโมะ!!”เสียงกระหวาดดังขึ้นจนแก้วสะดุ้งลืมตามาเจอหนุ่มร่างสูงที่อยู่ใกล้จนแยกไม่ออกว่าเป็นใคร แก้วผลักร่างนั้นออกเมื่อรู้ตัว แก้วตั้งหลักนั่งได้ก็รู้ว่าร่างนั้นเป็นใคร

“โทโมะ”แก้วพูดและทำหน้าอึ้งๆ

“เธอทำแบบนี้ทำไม”โทโมะถามพร้อมมองหน้าแก้วแบบเย็นชา

“ฮึ...แล้วจะทำไม”แก้วพูดและทำสีหน้าเยาะ

“เธอทำไปเพื่ออะไรแก้ว”โทโมะเริ่มเสียงดัง เพื่อนๆพากันงง

“แล้วจะทำไม ทีนายยังทำกับคนอื่นได้ และทำไมชั้นจะทำกับคนอื่นไม่ได้ ชั้นจะจูบกับใคร จะนอนกับใคร มันก็เป็นเรื่องของชั้น นายอย่ามายุ่ง”แก้วเสียงดังตอบก่อนจะเขยิบเข้าหาป๊อปปี้และเกาะไหล่เอาหน้าซุกไปเพื่อยเยาะเย้ยให้โทโมะเลือดพล่าน โทโมะเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ มือสั่นใจสั่นไปหมด

“แก้ว!!”โทโมะตวาดเสียงดังและดึงแก้วออกจากป๊อปปี้จนแก้วลุกขึ้นไปยืนข้างโทโมะ

“เธออย่าประชดชั้นแบบนี้ได้ไหม”โทโมะจับมือแก้วไว้แน่น

“ประชด? ใครประชดนาย นายนั่นแหละเป็นฝ่ายจากชั้นไปเอง ชั้นไม่จำเป็นจะต้องแคร์นายอีกแล้วโทโมะ ตอนนี้ชั้นแคร์ตัวเองเพียงคนเดียว”แก้วสะบัดมือออกจากมือโทโมะและเดินไปเกาะแขนป๊อปปี้ที่ยืนงงอยู่กับกลุ่มเพื่อน

“เธอมัน....เธอมัน.....ฮึ้ย”โทโมะกำมือแน่นไม่สามารถจะว่าคนตรงหน้าได้

“ต่อจากนี้ ชีวิตชั้นไม่มีนาย และชีวิตนายก็ไม่จำเป็นต้องมีชั้น”แก้วพูดจับก็เงยหน้าขึ้นไปจูบป๊อปปี้อย่างเบาก่อนจะถูกโทโมะดึงตัวอย่างแรง

“มันจะมากไปแล้วนะแก้ว”โทโมะดึงแก้วมาแล้วผลักออกอย่างแรงจนแก้วล้มลงกับพื้น

“ฮึ...แล้วไง ชั้นมันสำส่อน มีอะไรไหม ชั้นจะนอนกับผู้ชายทุกคนที่ชั้นเจอ”แก้วพูดก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋ากับเสื้อตัวเองเดินออกไป โทโมะอยากจะเดินตามไปแต่ก็หยุดชะงัก ป๊อปปี้เดินเข้ามาใกล้ๆโทโมะก่อนจะจับไหล่โทโมะไว้ โทโมะเบี่ยงไหล่เล็กน้อยก่อนะจะเงยหน้ามองป๊อปปี้

“แก้วคือดวงใจของชั้น”โทโมะพูดกับป๊อปปี้อย่างน้ำตาคลอ

“แก้วคือผู้หญิงคนเดียวที่ชั้นรัก ชั้นฝากแกดูแลเค้าด้วยนะ เพราะชั้นไม่สามารถจะดูแลเค้าได้แล้ว”โทโมะพูดจบก็เดินออกไปนั่งข้างนอก ป๊อปปี้และเพื่อนๆพากันเดินตามไป

“ทำไม...”ป๊อปปี้เอ่ยขึ้นสั้นๆ

“แกก็รู้ดีนะป๊อป ว่าชั้นต้องรับผิดชอบอะไรบ้างกับเฟย์”โทโมะพูดอย่างเบาๆ

“ชั้น....”เขื่อนกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

“ชั้นอะไรว่ะ ฮึ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหละ ยังไงชั้นก็ต้องรับผิดชอบที่ทำยัยเฟย์ท้อง ชั้นไม่น่าทำตัวเหลวไหลเลย ไม่งั้นชั้นคงจะได้อยู่กับคนที่ชั้นรักตลอดไป”โทโมะพูดและก้มหน้าลง

“ไอโมะ กูทำเฟย์ท้องเอง”คำพูดของเขื่อนเล่นเอาเพื่อนๆพากันงง

“มึงว่าไงนะ”โทโมะเงยหน้าขึ้นถาม

“กูขอโทดที่กุไม่ได้บอก กูทำเค้าท้องเอง และเค้าก็เมากูเลยพาไปนอนบ้านมึงแต่พอกูทำอะไรเสร็จกูเลยกลับบ้านเลยพอตื่นมามึงก็เข้ามาในบ้านมึงแบบเมาๆ และยัยนั่นก็หลับพร้อมกับมึงพอเค้าตื่นมาเค้าเลยคิดว่ามึงทำเค้าท้องและมึงก็จำอะไรไม่ได้”โทโมะโมโหควัญแทบออกหู เขาง้างมือจะซัดหน้าเพื่อนของเขา แต่ก็ทำไม่ได้

“มึงรีบไปเคลียกันให้เร็ว”โทโมะชี้นิ้วไปที่ประตู

“กูขอโทดนะเว้ย”เขื่อนพูดจบก็รีบวิ่งออกไป โทโมะที่ซึมสักพักก็วิ่งออกจากห้องไปปล่อยให้ป๊อปปี้ยิ้มงงๆคงเดียว

ณ ผับแห่งหนึ่ง

แก้วที่ซื้อเสื้อผ้าเสร็จก็เปลี่ยนและแต่งหน้าตัวเองใหม่ แก้วเดินไปในผับใส่เป็นชุดเรียบไม่บานออก สีดำสลับแดงสั้นระกับขาอ่อน ถุงน่องสีดำลายลายดอกไม้ ปากแดงแปร๊ดสีเลือดแดงหน้าจัดจ้าน แก้วไปนั่งดริ้งอย่างมึนๆแต่ไม่ถึงกับเมางอม แก้วลุกขึ้นเต้น มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาใกล้

“ขอโทดนะครับ เต้นด้วยได้ไหม”เสียงทุ้มพูดขึ้น แก้วพยักหน้ายิ้มและเต้นอย่างเมามันส์ไปกับบทเพลง แต่แล้ว

“แก้ว”เสียงโทโมะเรียกมาแต่ไกลก่อนจะดึงร่างเล็กที่กำลังถูกลวนลามโดยไม่รู้ตัวออก

“นี่ ปล่อยนะ”แก้วสะบัดข้อมือออกจากมือโทโมะแต่ก็ไม่ออก โทโมะมองหน้าชายคนนั้นอย่างฉุนก่อนจะชี้หน้า

“อย่ายุ่งกับแฟนชั้น”โทโมะพูดก่อนจะรวบตัวแก้วขึ้นพาดบ่า แก้วดิ้นเอาขาฟาดตัวโทโมะไปมา โทโมะยกตัวแก้วไปที่รถและวางลงก่อนจะปิดประตู โทโมะขึ้นไปอีกฝั่งอย่างไว แก้วที่กำลังเปิดประตูจะก้าวเท้าลงก็ถูกมือรั้งแขนเอาไว้

“จะขึ้นดีหรือขึ้นด้วยน้ำตา”โทโมะพูดจบก็บีบแขนแก้วแรง แก้วถึงกับปวดก็เลยปิดประตู โทโมะขับรถออกไปบ้านของแก้ว

“มายุ่งกับชั้นทำไม”แก้วพูดและมองหน้าโทโมะ

“ก็เธอเป็นคนรักชั้นไง”โทโมะว่าพร้อมกับจอดรถข้างทาง

“ฮึ แต่นายไม่ใช่คนรักของชั้น ชั้นลืมนายไปหมดและ”แก้วพูดและมองหน้าโทโมะ

“ฮึ....คิดว่าชั้นเชื่องั้นหรอ”โทโมะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แก้วและบรรจงจูบอย่างสนุก ลิ้นร้อนๆเข้าไปลิ้มลองอย่างลึกซึ้ง เรียวปากนุ่มประกบกันอยู่นาน โทโมะลูบไล้มือไปทั่วตัวของแก้ว แก้วรู้สึกเคลิ้มเกริมไปกับโทโมะ แก้วเอามือกอดโทโมะรับสัมผัสเขาไว้ แก้วจูบตอบไปอย่างตรึง เขาแสนคิดถึงความรู้สึกนี้ โทโมะล้วงมือเข้าไปในเสื้อของแก้ว แก้วดูจะแอ่นตัวรับความรู้สึก โทโมะถอนจูบออกเบาๆ

“ชั้นฟื้นความจำให้เธอแล้วนะ”โทโมะพูดจบก็เอาจมูกชนกับแก้วอีกครั้ง

“อื้ม”แก้วพูดเบาๆและไม่สบตาโทโมะ โทโมะยิ้มก่อนจะปล่อยมือออกจากเสื้อแก้ว

“เดี๋ยวถึงที่เมื่อไหร่ จะฟื้นให้มากกว่าเดิม”โทโมะว่าจบก็ขับรถไปที่โรงแรม ^^......

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

แงๆๆ ขอโทดทีนะคะต้องรีบไปงานแต่ง 

อัพได้แค่นี้นะคะ ขอโทดทุกคนจริงๆ ฮือๆๆๆ พรุ่งนี้จะอัพให้ 2-3 ตอนเลย

อันนี้สัญญาจริงๆ สัญญา ก็ต้องเป็นสัญญา รู้ว่าเธอต้องมา muah!!