ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน24

โทโมะขึ้นคร่อมแก้วไว้ ปากยังคงดึงดูดกันอยู่ โทโมะเอามือหนาๆค่อยๆถอดเสื้อแก้วออกทีละชิ้นทีละชิ้นโดยคนที่อยู่ใต้ล่างยอมแต่โดยดีไม่มีอาการขัดขืนแต่นิด จะมีก็มีแต่อาการเขิน โทโมะถอดเสื้อตัวเองออกเช่นกัน ทั้งสองคนมองหน้ากันสักพัก

“แก้ว....เธอยอมใช่ไหม”โทโมะถามขึ้นขณะที่กำลังลูบไล้ร่างของแก้วที่มีเพียงเสื้อเกาะอกเล็กๆคลุมอยู่ แก้วยิ้มหวานเยิ้มก่อนจะเอามือคล้องคอโทโมะแล้วดึงหน้าโทโมะลงมาแก้วเป็นฝ่ายโผเข้าจูบโทโมะเอง คำถามคงไม่ต้องการคำตอบที่เป็นคำพูดอีกแล้วหละ แค่กริยาการกระทำของแก้วก็รู้ว่าเขายอมหรือไม่ แก้วไล้มือไปทั่วผมของโทโมะดึงขยำอย่างเบาๆ โทโมะที่ถูกจูบอย่างเนิ่นนานก็เริ่มจะถอดเสื้อผ้าที่เหลือออกทีละชิ้นจนไม่เหลืออะไรเลยในตัวเค้าทั้งคู่ โทโมะเอาผ้าห่มมาคลุมทั้งสองร่างไว้ แก้วถอนจูบออกเพราะหายใจไม่ทันและมองตากับโทโมะอยู่นาน โทโมะยิ้มบางๆอย่างพอใจก่อนจะก้มลงโลมไล้กับหน้าอกที่เนียนขาวของแก้ว ลงไปหยุดอยู่ตรงหน้าท้องที่แสนจะบอบบาง มือของโทโมะลูบคล้ำไปทั่วบริเวณไม่ว่าจะเป็นไป หน้า ลำแขน หน้าอก หน้าท้อง หรือท่อนขาของแก้ว มือของแก้วก็เกาะหลัง เกาะคอ ลูบไปทั่วแผงอกของโทโมะเช่นกัน เวลานี้ต่อให้เอาเสือมาฉุดคงหยุดทั้งคู่ไม่อยู่แล้ว หูสองข้างถูกปิดสนิทไม่อยากรับรู้อะไรภายนอกเขาทั้งสองคนต้องการที่จะทำเรื่องภายในให้เสร็จก่อน โทโมะเริ่มจัดการทำสิ่งที่เค้าไคร่มานานกับคนที่เค้าแสนจะรักและอยากทะนุถนอม นี่ก็เป็นครั้งแรกของแก้วที่ได้ทำอะไรแบบนี้ จูบแรกชั้นเป็นของนาย และตอนนี้ทั้งตัวและใจชั้นมันก็เป็นของนายแล้วนะโทโมะ แก้วพร่ำบอกกับตัวเอง แก้วรู้สึกเจ็บจี๊ดเมื่อโทโมะทำบางอย่าง แก้วถึงกับต้องร้องโอดโอย

“อ๊ะ....อึ๊....โอ๊ย!!”เสียงร้องแก้วดังเกินไปจนโทโมะต้องปิดปากสาวสวยของเขาด้วยปากของตัวเอง ช่วงล่างทำหน้าที่ของช่วงล่าง ช่วงบนก็ทำหน้าที่ของช่วงบนเหมือนกัน แก้วขมวดคิ้วแน่นด้วยความเจ็บปวด แต่เค้าก็ยอมพลีกายให้กับคนที่เค้ารักไปแล้วมันก็ต้องทน โทโมะถอนจูบออกและซุกหน้าไปที่ไหล่ของแก้ว แก้วจิกเล็บไปที่หลังของโทโมะด้วยความเจ็บ โทโมะก็ทนเจ็บกับเล็บแหลมๆของสาวแก้วสุดที่รักของเขาเช่นกัน เสียงร้องครางโอดโอยยังคงดังขึ้นเรื่อยๆแต่ก็เบาลงกว่าเดิมจากการมีที่ระบายความเจ็บคือการหยิกหลังของโทโมะ ลมหายใจอุ่นๆของทั้งคู่วนอยู่ในผ้าห่มที่เคลื่อนไหวไปมาตลอดเวลา

................................................

เวลาผ่านไปนานมากเลยก็ว่าได้กับกิจกรรมสองรอบสามรอบของโทโมะที่ไม่รู้จักพอแต่แก้วก็ยังคงยอมอยู่เรื่อยๆจนเหนื่อยล้ากันทั้งคู่ เวลาก็ปาไปตี2ซะแล้ว โทโมะห่มผ้าให้กับแก้วที่นอนหลับสนิทเพราะทั้งง่วงทั้งเพลียทั้งเหนื่อย โทโมะเองก็เหนื่อยไม่แพ้แก้ว โทโมะนอนข้างๆกายของแก้วกอดร่างไร้เสื้อผ้าของแก้วไว้แน่น อบอุ่นจังนะแก้ว โทโมะยิ้มออกมาเปรยๆก่อนจะจุ๊บแก้มแก้วหนึ่งครั้ง เธอทำให้ชั้นมีความสุข ชั้นรักเธอนะแก้ว โทโมะนึกในใจก่อนจะพูดออกมา

“ชั้นรักเธอ แก้วใจของชั้น”โทโมะพูดก่อนจะกระชับกอดแน่นขึ้นและหลับตานอนอย่างเอิบอิ่มสบายใจ

เช้าตรู่

ก๊อกๆๆๆๆ~~~~~ เสียงเคาะประตูสนั่นขึ้นเมื่อ06.00โทโมะยังไม่ตื่นขึ้นมาทำกับข้าว เป็นใครไม่ได้นอกจากเกลกับเควิน เสียงเคาะดังสนั่นแต่ทั้งคู่ยังไม่ตื่น เกลเดินไปหยิบกุญแจกลางมาไขห้องแก้ว แกร๊ก เสียงกลอนถูกปลดล็อค เควินเปิดเข้ามาภาพแรกที่เห็นคือเสื้อเกาะอกตัวน้อยของแก้วที่อยู่หน้าประตู เกลเปิดมาเจอก็ถึงกับตกใจและเลื่อนตาตามเสื้อผ้าที่กระจายอยู่เต็มพื้นไปเรื่อยๆ ทั้งเสื้อทั้งกางเกงทั้งกระโปรงและหลายๆอย่างจนมองไปถึงเตียง ทั้งคู่ดูจะอึ้งกับทั้งสองคนที่นอนหลับอุ่นหลุนห่มผ้าผืนเดียวกันอยู่บนเตียงของแก้ว เหนือผ้าห่มเผยหัวไหล่แก้วที่ให้รู้ได้ว่าแก้วไม่ได้ใส่อะไรแล้วก็โทโมะที่นอนกอดแก้วโดยไม่ใส่เสื้อผ้า เกลแทบจะเป็นลมลงไปตอนนั้น เควินยื้อเกลไว้และพาออกมาข้างนอกเมื่อเห็นเกลกำลังจะปรี่เข้าไปปลุก

“พี่เกล ใจเย็นนะ เค้าสองคนอาจจะรักกันจริงๆก็ได้”เควินพูดเบาๆและดึงเกลออกมาจนได้ เควินค่อยๆปิดประตูเบาๆ เกลมองหน้าเควินอย่างไม่เข้าใจ

“แต่นี่แก้วมันยังเรียนไม่จบเลยนะ”เกลตะคอกเบาๆใส่เควิน เควินยิ้มอย่างเบาบาง

“อีกเดือนเดียว”เควินว่ากล่าวพร้อมมองเกล

“แต่....แต่มันก็ยังไม่เหมาะสมนะเควิน”เกลมองด้วยสายตาดุดัน

“เอ้า สาวๆหนุ่มๆลงมากินข้าวเร็วพ่อทำกับข้าวไว้ให้”เสียงพ่อศักดิ์เรียกทักคนลงไปทานข้าว เควินเลือกที่จะดึงมือเกลลงไปข้างล่าง

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณพ่อ”เควินว่าพร้อมยิ้มให้กับพ่อศักดิ์

“อ่ะๆ มากินข้าวกันก่อนเร็ว แก้วกับโทโมะหละ”พ่อศักดิ์ถามถึงทั้งคู่ที่ยังหลับตาอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ

“เอ่อ...ยังไม่ตื่นเลยค่ะพ่อ”เกลพูดและยิ้มร่าก่อนจะดึงมือเควินมานั่งลงทานข้าวด้วยกัน

“งั้นเดี๋ยวพ่อไปปลุกก่อนแล้วกัน”ตายละผีเข้าพ่อหรือไง ทำไมคราวนี้ใจดีกว่าเมื่อก่อนเยอะดูไม่น่ากลัวเอาซะเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนยัยแก้วคงโดนด่าและก็โดนตีจนไฟแล็บไปแล้วแต่นี่ดันจะไปปลุกซะงั้น ฮะ...ไปปลุกงั้นหรอ ไม่ได้ เกลนึกในใจก่อนชักสีหน้า

“พ่อคะ!! ไม่ต้องตามหรอกค่ะ เดี๋ยวก็คงลงมา”เกลรีบพูดก่อนจะดึงมือพ่อนั่งลง

แก้วลืมตาขึ้นมามองนาฬิกาก็ตกใจนิดๆก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“โอยยย....”แก้วครางเบาๆตอนลุกขึ้นนั่ง เขารู้สึกเจ็บนะบมไปตลอดทั้งช่วงล่างและบน ปากที่สีแดงเชอรี่ก็สีเบาบางลงไปบ้าง คอที่ขึ้นสะชมพูนวลละออก็เบาบางลงไปนิดหน่อย แต่ก็ยังมีให้เห็นอยู่ร่ำไป แก้วเจ็บจนไม่มีแรง แก้วเอาตัวออกจากผ้าห่มเอาขาห้อยลงไปแตะกับพื้น แก้วแทบไม่อยากยืนเลย แก้วตัดสินใจยืนลงไปแต่แล้วดัน ฮวบ ลงกับพื้นห้องดัง ปึ้ง !! โทโมะรู้สึกตัวตั้งแต่มีคนเคาะประตูแล้วแต่อยากนอนต่อเลยหลับไปแต่เมื่อได้ยินเสียงสะเทือนที่ใกล้เคียงก็ตื่นขึ้นมองร่างบางที่ฟุปลงอยู่ข้างเตียงด้วยท่าทีพยายามจะลุกขึ้นก็รีบโผเข้าประคองกอดอุ้มขึ้นนั่งบนเตียง โทโมะเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้กับร่างของแก้วและร่างของตัวเอง

“ไหวไหมแก้ว ไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้นะเดี๋ยวชั้นลาให้”โทโมะพูดขึ้น แต่แก้วก็ดื้อด้านที่จะส่ายหัวเบาๆ

“วันนี้มีสอบสุดท้ายต้องไปสิไม่งั้นใบปริญญาชั้นก็คงไม่ได้จับแน่ๆ”แก้วพูดและมองหน้าร่างสูงที่ใส่เสื้อคลุมสีขาวนั่งอยู่ข้างๆกาย

“งั้นเดี๋ยวชั้นอุ้มไปอาบน้ำนะ”โทโมะไม่รอคำตอบของแก้ว รวบตัวแก้วเดินเข้าห้องน้ำไป 20นาทีผ่านไปทั้งคู่ก็อาบน้ำเสร็จและโทโมะก็ช่วยแก้วแต่งตัว

“กินข้าวเสร็จก็ไป ไม่สายหรอกนี่ก็แค่6.30เอง กินข้าวแปปเดียวถึงมหาลัยก็ประมาณ07.20เท่านั้น เข้าตั้ง08.30ไม่ใช่หรอ”โทโมะมองหน้าแก้วที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้งเค้านั่งเฉยๆให้โทโมะหวีผมให้

“อืม ใช่ ถ้าชั้นสอบผ่านแล้ว ชั้นก็จะได้ใบปริญญาตรี ดีใจจัง ส่วนวันพรุ่งนี้พี่เกลก็รับปริญญาแล้วสินะ นายจะไปหรือปล่าว”แก้วถามขึ้น

“ไปสิ”โทโมะยิ้มรับก่อนจะวางหวีลงและประคองแก้วออกจากห้อง......

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

หวานจังเลย อร้ายยยยยยย มดขึ้นคอมแล้วววว

ขอบคุณทุกคนนะคะที่ติดตาม

รักมากมาย muah!!