HistoryOfLove ประวัติศาสคร์ร้ายสั่งหัวใจให้รักเธอ

555 วันนี้อารมณ์เสียนิหน่อย -*-  จากสาเหตุบางเรื่อง แต่ก็ดีใจที่มีคนมาคอมเม้นให้ถึงแม้ว่าจะเม้นแค่ 2 คน
แต่ยังไงก็ถือว่าเม้น >< ไรเตอร์รู้สึกว่าอยากลองแต่ง ชาย-ชาย 555 หื่นซะแล้ววว ~
ไม่เอาและอ่านกันเลยดีกว่าไม่พร่ำอะไรมากเพราะนิยายค้างเยอะ ! ( ยอมรับ )
 
-------------------------------------------------------------------------------------------
" พ่อฮะ !!! แย่แล้ว !  "
" เขื่อนเกิดอะไนขึ้น ! " ผมถาม ผมผมรู้ถ้าไม่เกิดเหตุอะไรร้ายแรงจริงๆเขื่อนจะไม่ตะโกนออกมา
" พวกมันบุกรุกถิ่นเรา ! " เขื่อนตอบ มันต้องเกิดอะไรซักอย่างเพราะที่เพราะแน่ๆพวก "หมาป่า " ไม่เคย
บุกรุกถิ่นของ " แวมไพร์ " อย่างเรามาเกือบ 300 ปีแล้ว
 
พวกเราทั้งครอบครัววิ่งไปหน้าบ้านอย่างไวเพียงไม่ถึง 5 วินาที
" มีอะไร ! " พ่อของผมตะโกนถามฝั่งของพวกมัน
" เมื่อวันก่อนฝั่งผมแจ้งว่ามี แวมไพร์ตนหนึ่งในครอบครัวของคุณบุรุกถิ่นของเรา "
" เซจี ! มันจะเป็นไปได้ยังไงกันเมื่อวันก่อนครอบครัวของผมอยู่ที่มหาลัยกันทุกตน ! " ผมตอบเซจีผู้ซึ่งเป็นหัว
หน้าฝูงหมาป่า   ผมยังงงๆอยู่เลยเพราะเมื่อวันก่อน ผม ฟาง ป็อป เขื่อน เฟย์ เราเรียนอยูาที่มหาลัย
ส่วน  พ่อและแม่ของผมท่านก็ทำงานอยู่ในมหาลัย
" เจมส์ ! ทำไมคุณถึงสอนให้ลูกโกหก ! " มันจะมากไปแล้วนะ !
" เซจี ! คุณมีสิทธิอะไรมาว่าลูกของเรา ! " แม่ของผมคำรามใส่
" ไดน่าใจเย็นๆ " พ่อของผมปลอบแม่ทีตอนนี้กำลังเดือดได้ที่
" ทำไมคุณพูดอย่างนี้ค่ะเซจี ครอบครัวของเราอยู่มา 300 กว่าปีแล้วเราเคยบุกรุกถิ่นคุณสักครั้งไหม ? ถ้าพวก
เราคิดจะล่าจริงๆ พวกเราจะไปแบบไม่ให้พวกคุณเห็นหรอก ! พวกคุณก็รู้ว่าพวกเราไวแค่ไหน ? " ฟางรีบ
ตอบอย่างใจเย็น เพราะตอนนี้เธอกำลังระงับอารมณ์ที่อยู่ในใจ แต่ถ้าเธอโกรธขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่ว่าใครก็ห้ามเธอไม่
ได้ทั้งนั้น
" หึ ! ผมจะเชื่อใจพวกคุณสักครั้ง ! แต่อย่าให้รู้นะว่าพวกคุณบุกรุกถิ่นผม ไม่งั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณผม
ไม่รับผิดชอบหรอกนะ " เซจีพูดแล้วรีบพาฝูงของเขาวิ่งไปทางทิศใต้ทันที
" ดีนะที่ฉันระงับอารมณ์ไว้ทัน ไม่งั้นพวกมันได้ตายคามือของฉันแน่ ! " ฟางพูด ผมรู้้นะว่าฟางนะอยากฆ่าพวก
หมาป่าแค่ไหน เพราะช่วงก่อนที่พวกเราทำสัญญากันผมก็เป็นแบบเธอแต่หนักกว่าเธอเยอะ
 
 
" ตระกูลไหนกันนะที่ไปบุกรุกถิ่นของพวกนั้น "  ผมตั้งคำถามอยู่ในใจ ขณะที่เดินเข้าบ้านเพื่อไปเอากุญแจรถแล้ว
ไปมหาลัยทันที
 
 
end  Special tomo talk
 
 
หลังจากที่ฉันไปรับน้ำขิงเสร็จแล้วฉันก็ขับรถตรงไปยังมหาลัยทันที เสียดายจริงๆวันนี้ฉันไม่ได้เรียนกับเธอเพราะ
เธอไม่ลงวิชา ฟิสิก  สังคม ชีววิทยา ทั้งหมดนี้วิชาที่ฉันชอบแต่เธอไม่ชอบซะงั้น ! เฮ้อ ~ แล้วฉันจะมีเพื่อน
เรียนไหมเนี่ย !
" ฮ่าๆ แก้วไม่ต้องกังวลหรอก เทอมหน้าฉันจะลงวิชาพวกนี้เป็นเพื่อนเธอถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบก็เหอะนะ ! "
" ขอบใจจ้ะ ไปเรียนก่อนนะตอนพักกลางวันเจอกัน " ฉันบอกลาน้ำขิงแล้วเดินเข้าชั้นเรียนทันที
 
วิชา ฟิสิก 
ฉันเดินเข้าห้อวเรียนด้วยสภาพที่หดหู่มากๆ เพราะฉันไม่รู้จักใครสักคนเลย 
" จริญญาที่มันเต็ม งั้นเธอไปนั่งข้างๆวิศวก็แล้วกันนะเดี๋ยวชั่วโมงหน้าอาจารย์จะจัดที่ให้ใหม่ "
" ค่ะ " ฉันตอบแล้วเดินตรงไปยังที่นั่งทันที วิศวนี่ใครกัน ? ขณะที่ฉันเดินไป แจ่มจ้างทันทีว่า วิศวคือใคร ?
นายโทโมะนั้นเอง ฮ่าๆๆ ก็ยังดีนะมีเพื่อนคุย
" ดีจ้ะ ! " ฉันพูดแล้วตีมือเขาไปทีนึง มือเขาเย็นจนทำให้ฉันขนลุกเลยนะเนี่ย
"  อือ " ทำไมเขาถึงได้เย็นชานัก ฉันอยากทำความสนิทกับนายนะ
 
 
3 ชั่วโมงผ่านไป
ฉันยอมรับนะฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยเพราะฉันมองแต่ใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทั้งๆที่ตอนนั้น
ตอนแรกที่เจอเขามันเป็นสีดำ ฉันคิดว่าฉันเริ่มตกหลุมรักเขาตกหลุมรับใบหน้า เสียง และกลิ่นของเขา ฉันไม่
เคยเจอใครที่พิเศษแบบนี้มาก่อนเลย
" จริญญาเธอจับคู่กับวิศวทำรายงานนะ "
" อะไรนะครับ ! ให้ผมทำรายงานกับเธอหรอ ! " เขาโต้แย้ง
" ใช่ มีปัญหาอะไรไหมวิศว ? "
" ไม่มีครับ " เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เขารังเกียจฉันมากเลยหรอ ? ถึงไม่อยากทำรายงานกับฉัน ฉันคง
เป็นคนที่น่ารังเกียจมากคนนึงซินะถึงไม่ค่อยมีเพื่อนและก็ไม่มีใครอยากคบ
 
 
ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยสภาพจิตใจที่หดหู่กว่าเดิม !
" ไงเรียนเป็นไงบ้าง " เดินมาก็เจอคำถามของคำถามของเพื่อนซี้เลยนะ
" อือ ก็ดี "
" เป็นอะไรไหมเนี่ย " เธอถามฉันขณะที่เราเดินเพื่อไปโรงอาหารกัน
" น้ำขิงเธอคบฉันเป็นเพื่อนได้ไง เธอไม้รังเกียจหรือขยะแขยงฉันหรอ ? " ฉันรัวคำถามใส่เธอ
" บ้าซิ ! ใครจะไปรังเกียจเธอละเธอออกจะน่ารักนะแก้ว ! ใครทำอะไรเธอเนี่ยฮะ บอกฉันมาซิ ! "
 
 
ฉันเล่าให้น้ำขิงฟัง เหมือนกับว่าได้ระบายอารมณ์ขึ้นมาทันที...
 
 
" เฮ้อ ! เธอจะไปเอาอะไรกับนายนั่นละเธอก็รู้นิว่านายนั้นกับครอบครัวเป็นไง เขาก็เย็นชากับทุกคนแหละ "
ก็จริงอย่างที่น้ำขิงพูด พวกเขาไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว
 
ฉันเหม่อลอยแล้วยัดขนมปังเข้าปาก ขณะที่น้ำขิงไปเข้าห้องน้ำ
 
" นี่เธอ ! " ฉันถึงกับสะดุ้งเพราะเขามาไม่ให้ซุ่มไม่ใหเสียง และฉันก็ไม่คิดด้วยว่าเขาจะมากเรียก
" ว่าไง ? "
" เรื่องรายงานนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันทำครึ่งนึงแล้วเอาไปให้เธอทำพรุ่งนี้อีกครึ่งนึงนะ " มาก็เพราะเรื่องรายงานนี่
เอง
" อ๋อๆได้ๆ ไม่มีปัญหา " เมื่อฉันพูดเสร็จก็เขาก็เดินออกไปนั่งโต๊ะของเขาทันที
 
" แก้ว ! เมื่อกี้นายนั้นมาคุยอะไรด้วยหรอ ? " นั้นไงว่าแล้ว
" อ๋อ เรื่องรายงานนะไม่มีอะไรหรอก "
" อ่อ จ้ะๆ "
" ฝากลาครูให้หน่อย วันนี้ฉันไม่เข้าเรียนช้่วงบ่าย "
" อ้าว เออๆ แล้วแต่ก็แล้วกัน แต่ฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ย ? " เออเนอะฉันลืมน้ำขิงเลย
" ฉันไปทำธุระนะ งั้นเดี๋ยว 5  โมงมารับ " ฉันพูดแล้วเดินออกจากตึก
 
 
 
จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ธุระอะไรหรอกนะ ฉันก็แค่ไม่อยากเจอหน้าเขาเท่านั้นเอง ฉันเองก็กะว่าจะไปนั่งรถเล่นสักหน่อย
ณ อุทธยานแห่งชาติโอลิมปิก
บรรยากาศทีนี่สบายจัง คนก็ไม่ค่อยจะมี ( ไม่มีคนเลย) ฉันไม่เข้าใจเลยที่นี่สบาย สวย สะอาด แล้วทำไมไม่
เห็นมีคนมาเลย ฉันคิดแล้วโน้มตัวลงไปนอนกับพื้นหญ้า เปลือกตาของฉันมันหนักไปหมดแล้วจนฉันเผลอหลับไป
ในที่สุด...
 
" เฮ้อ ~ " ฉันลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนถอนหายใจ
" ฉันเคยบอกเธอแล้วนะว่านี่มันเป็นถิ่นของฉัน " น้ำเสียงนี้ กลิ่นนี้ไม่ผิดแน่ ! มันต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน
" นายนี่เอง "  ฉันนึกว่าฉันหนีเขาพ้นซะแล้วอีก
" แล้วเธอโดดเรียนมานี่ทำไม ? "
" ก็เปล่าหรอก ฉันเบื่อๆเลยมานั่งรถเล่นนะ " ใครจะไปกล้าบอกละว่าฉันหนีเขามา
----------------------------------------------------------------------------------
พอแค่นี้ก่อนเหอะนะ ไปปั่นนิยายเรื่องอื่นอีก 555
อย่าลืมนะไรเตอร์คนนี้แค่ 2 เม้นก็ดีใจแล้ว ^^
สุขสันต์วันลอยกระทง !!!!!!