Return of love กลับมารักกันนะ ยัยคุณหนู !

2 ปี ต่อมา
สนามบินนานาชาติ
ร่างบางหน้ารูปไข่ ผมซอยสั้นเข้าทรง พร้อมกับชุดที่เปลี่ยนไปจากเดินโดยสิ้นเชิง กางเกงสเล็กที่ดำ เสื้อกล้ามสีขาวเข้ากับแจ็กเก็ตสีดำ มาพร้อมกระเป๋าเป้สีกำแถบเทาสุดเก๋
“เปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะ” ร่างบางพูดกับตัวเบาๆ ก่อนจะหันมองซ้ายมองขวา และสดุดกับคนคนหนึ่ง ที่เดินตรงมาหาร่างบาง ‘โทโมะ’  ร่างบางคิดในใจ ก่อนที่ความแค้นในใจจะพลุกพล่านขึ้นมาอีกครั้ง แต่ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ลึกๆ ก่อนจะเดินไปอีกทางโดยไม่สนใจโทโมะ
“คุณหนูครับ” เสียงเรียกผ่านใบหน้าที่เรียบเฉยๆของโทโมะ จนทำแก้วชะงัก ก่อนจะหันมาอย่างไม่สบอารมณ์ “จะไปไหนครับ”
“มันเรื่องของฉัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ !” ร่างบางแสดงการอาการไม่พอใจโทโมะอย่างเห็นได้ชัด แต่เขากลับไม่มีท่าทีว่าจะแสดงอามรมณ์ใดๆ
“คุณหนู รถอยู่ทางนู้นครับ” โทโมะผายมือไปทางทิศๆที่จอดรถไว้ แต่แก้วไม่ท่าทีว่าจะฟัง และจะเดินไปคนล่ะทางกับที่โทโมะบอกให้ไป
“คุณหนูครับ !” โทโมะเน้นเสียงเล็กน้อย แต่ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์  แก้วหันมาทำปากจิ๊จ๊ะ ก่อนจะโยนกระเป๋าไปให้โทโมะ และเดินไปตามทางที่ถูกกำหนด โทโมะเดินตามแก้วมาจนถึงรถที่จอดอยู่
“เชิญครับ” บอดี้การ์ดคนนึงเปิดประตูรอการขึ้นรถของแก้ว แก้วก้าวขาเข้าในรถก่อนจะทรุดตัวลงไปอย่างไม่สบอารมณ์ บอดี้การ์ดปิดประตูรถทันที โทโมะที่เดินถือกระเป๋าตามมา ก็ไปนั่งด้านหน้าของคนขับ ก่อนที่รถคนหรูจะเล่นออกไปจากสนามบิน
คฤหาสน์ตระกูลศิริมงคลสกุล
กึก ! โทโมะก้าวลงจากรถก่อนจะเปิดประตูเพื่อให้แก้วลงทันที
“เชินครับ คุณหนู” โทโมะผายมือไปในบ้าน แก้วสบทเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้น โดยที่โทโมะก็เดินตามไปด้วย
“มาแล้วเหรอ ? ลูกพ่อ” เสียงทักทายของผู้เป็นพ่อทักขึ้นอย่างดีใจที่ลูกสาวก้าวเข้ามาในบ้านของตน
“คุณพ่อ” ร่างบางวิ่งเข้าสวมกอดคุณพ่อทันที
“เป็นยังไงบ้าง ? ไปอยู่อังกฤษ สบายดีมั้ย ?” ศิลาถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ลูกสาวออกบ้านไปตั้งแต่เกิดเรื่อง จนถึงวันนี้ ผ่านมาครบ 2 ปีเต็ม
“สบายดีค่ะพ่อ ^ ^”
“แก้ว”
“คะ”
“พ่อต้องไปอยู่ที่อื่นสักพัก แก้วอยู่ที่นี่ กับโทโมะได้มั้ย ?” ศิลากล่าวพร้อมกับลูบที่ศีรษะของลูกสาว ร่างบางถอดสีหน้าทันที ก่อนจะหันไปมองโทโมะด้วยสายตาเหยียดหยาม
“ไม่ค่ะพ่อ พ่อก็รู้ว่าโทโมะคือคนที่ฆ่าป้อง พ่อยังจะปล่อยให้แก้วอยู่กับมันอีกเหรอคะ ?”
“แก้วอยู่กับโทโมะยังปลอดภัยกว่าอยู่กับพ่อนะ พ่อไปแค่เดือนเดียวเอง”
“แก้วขอตามไปด้วยไม่ได้เหรอคะ”
“ลูกเพิ่งเดินทางกลับมาเหนื่อยๆ อยู่ที่นี่ เชื่อพ่อ”
“ก็ได้ค่ะ” ร่างบางเอ่ยยอมอย่างจนใจ ก่อนจะหันมองโทโมะที่อยู่หน้าประตูอีกครั้ง
“งั้นพ่อไปล่ะนะ เครื่องจะขึ้นอีก 2 ชม. บ๊าย บาย ลูกรัก” ศิลาจูบที่หน้าผากของแก้วก็เดินออกไปพร้อมบอดี้การ์ดนับสิบ ร่างบางได้แค่มองแผ่นหลังของพ่อที่เดินจากไป ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าการไปในแต่ล่ะครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหน ที่ท่านจะกลับมาโดยปกติ รวมถึงบอดี้การ์ดที่ไป ไม่เคยเลยที่จะกลับมาครบทุกคน เธอทำได้เพียงเป็นกำลังใจอยู่ข้างหลัง
“คุณหนูครับ” เสียงเรียกของโทโมะทำให้แก้วตื่นจากภวังค์ ก่อนจะหันไปเหวี่ยงใสทันที
“มีอะไร !?!”
“คุณหนูจะทานข้าวก่อน หรือจะขึ้นห้องก่อนครับ” โทโมะถามเสียงเรียบๆ แต่เผอิญเสียงนั้นไปกระตุกต่อมความแค้นและความเจ็บปวดที่สูญเสียคนรักไปของแก้วด้วยน้ำมือของเขาก็กลับขึ้นมาอีกครั้ง
 
เสียงนั้น เสียงที่เขาใช้เรียกป้องก่อนจะยิง !!
 
“มันเรื่องของฉัน ! ไม่ต้องยุ่ง” แก้ววีนใส่โทโมะ ก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวไป โดยไม่สนโทโมะเลยแม้แต่น้อย
ปึง ! แก้วปิดประตูดังสนั่นโดยความโกรธ ก่อนจะนั่งลงบนเตียง พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา แต่เจ้าตัวกลับปาดมันออกอย่างรวดเร็ว เธอเข้มแข็งแล้ว เธอต้องไม่ร้องไห้ !
“ป้อง” ร่างบางเรียกเสียงเบาๆ พร้อมกับนึกย้อนความหลัง มันทำให้น้ำตายิ่งไหลออกมาเรื่อยๆ ความหลังที่มันฝังใจ เธอสูญเสียคนรักไปก่อนวันแต่งงานเพียง 1 อาทิตย์ ทำให้งานทั้งหมดต้องยกเลิกเพราะเขาคนนั้น และเป็นคนเดียว ! ที่ทำให้เธอต้องเสียคนรักไป โดยที่ไม่อาจกลับคืนได้
ร่างบางหยิบไอโฟนรุ่นล่าสุดออกมา เพื่อติดต่อกับเพื่อนสาว ที่สนิทที่สุด และให้คำปรึกษาเธอได้ทุกเรื่อง
“หวัดดีฟาง” ร่างบางเอ่ยทักทายด้วยเสียงปกติ ก่อนที่ฝ่ายนู้นจะตอบกลับมา
“[วันนี้ลมอะไรดลให้เธอโทรหาฉันย่ะ]”เสียงทักทายแกมประชดของเพื่อนสาว ที่ทำให้ร่างบางยิ้มขึ้นมาบ้าง
“อ่าว ! ไหงพูดงี้ สรุปนี่ฉันโทรหาเธอไม่ได้ ?” แก้วถามกลับกวนๆ แนวงอนนิดๆ จนเพื่อนฝ่ายนั้นต้องรีบง้อขึ้นมาทันที
“[ป่าววว อย่างอนน้า แล้ววันนี้มีเรื่องอะไรล่ะ ถึงได้โทรมา]”
“เรื่อง.......” ร่างบางชะงักไปสักพัก เหมือนเพื่อนสาวรู้ทัน ก่อนจะตอบกลับมาว่า
“[ป้องอีกอ่ะดิ เขาเสียไปตั้ง 2 ปีแล้วนะแก แกน่าจะหาผู้ชายใหม่ๆได้แล้วนะ]”
“ฉันไม่ได้รักใครเท่าเขาแล้วนี่หน่า”
“[แกหน้าจะหัดลองเปิดใจนะ ระวังจะขึ้นคานโดยไม่รู้ตัว 555]”
“ฟาง”
“[ฮะ ? ว่าไง]”
“ฉันอยาก” ร่างบางเว้นช่วง ก่อนจะเอ่ยออกมา “อยากกำจัดโทโมะ”
“[ว่ายังไงนะ !! แกใส่สมองส่วนท้ายทอยคิดรึไงยะ !!]”
“ฉันรู้ ว่าเรื่องนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้ แต่...” ร่างบางชะงัก
“[แต่ไร ?]”
“แต่ฉันอยากทำ ฉันอยากกำจัดเขาออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันสักที !”
“[เรื่องนี้ไว้ค่อยคิดใหม่ แต่ตอนนี้ ฉันง่วง อยากนอน]”
“เออๆ ไปเลย”
ติ๊ด ! ร่างบางกดวางสายทันที แกร็ก ! เสียงเปิดประตูก่อนจะปรากฏร่างของโทโมะ คนที่ร่างบางกำลังพูดถึงเมื่อครู่
“นี่ ! เวลาเข้าห้องคนอื่นหัดมีมารยาทบ้างนะ” ร่างบางสั่งอย่างเหยียดหยาม แค่มองหน้าก็อยากจะอ้วก
 
ตายยากจริงๆ หึ !
 
“ขอโทษครับ ผมแค่จะมาถามว่า วันนี้คุณหนูต้องการออกไปไหนรึป่าว ?”
“ฉันออกไปไหน ทำอะไร แล้วนาย ..... อะไรด้วย !” แก้ววีนใส่โทโมะพร้อมกับใช้คำที่ไม่ควรใช้ (ทำให้ทางเราต้องขอเซ็นเซอร์)
“คุณหนูครับ คุณหนูจะทำอะไร ที่ไหน ทุกอย่าง ผมต้องรู้ครับ เพื่อความปลอดภัยของคุณหนูเอง” โทโมะพูดเสียงตามสไตล์ ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ พร้อมกับแววตาที่เย็นดุจน้ำแข็ง ไม่มีใครสามารถเดาอารมณ์ของเขาออก แม้กระทั่ง ศิลา ผู้เป็นนายสำคัญของโทโมะ
“นายนี่มัน” ร่างบางเง้อมือจะชกหน้าของโทโมะ แต่ต้องหยุดชะงัก เพราะสายตาของเขา สายตาที่ไม่อาจคาดเดาอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ แต่เปี่ยมไปด้วยความลึกลับซับซ้อน ที่ยากจะค้นหา เหมือนมนตร์สะกดให้ร่างบางต้องหยุดการกระทำอย่างที่คิดเอาไว้
 
ทำไมฉันถึงไม่ต่อยนายนี่ไปซะนะ !! นี่ฉันแพ้สายตาของหมอนี่งั้นเหรอ !!
 
“ขอโทษด้วยนะครับยุ่งเรื่องของคุณหนูมากเกินไป” โทโมะโค้งตัวเพื่อแสดงการขอโทษ แต่มันจำเป็นที่เขาต้องยุ่ง ถามคำสั่งของผู้เป็นนาย
“ฉันจะไม่ยกโทษให้นาย ถ้านายยังไม่ออกไปจากห้องของฉัน !” ร่างบางเอ่ยเสียงติดโกรธ ก่อนยกมือชี้ไปทางประตู โทโมะพยักหน้าเล็กน้อยเชิงเคารพก่อนจะเดินออกไป แก้วมองหลังโทโมะไปจนลับ ก่อนที่น้ำตาแห่งความโกรธจะไหลลงมาอาบแก้มของเธอ
“สักวัน ฉันจะต้องกำจัดนาย ให้ได้ !” ร่างบางกำหมัดแน่น ก่อนจะปล่อยโฮออกมาจนเผลอหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างบางกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องยามเช้า
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตู จนทำให้ร่างต้องเด้งตัวขึ้นจากที่นอนก่อนจะหันไปมองที่ประตู
“ได้เวลาอาหารเช้าแล้วครับ” เสียงคุ้นหู ที่กระเทาะจิตใจของผู้ที่เพิ่งตื่นจากนิทราให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆในทันที
“ฉันไม่กิน !” ร่างบางตอบกลับไป ทั้งๆที่ในใจก็แอบกลัวเขาไม่ใช่น้อย
“แต่คุณหนูต้องกิน !” สิ้นเสียง ร่างสูงก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา โดยไม่ที่ไม่ได้รับอนุญาตจากร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียง
“มีใครสอนมารยาทนายบ้างรึป่าวฮะ ! เป็นคนโปรดพ่อฉันแล้วทำกร่าง แต่อย่าคิดว่าฉันจะกลัวนาย !” ร่างบางวีนใส่ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามา
“วันนี้คุณหนูจะไปไหนรึป่าวครับ” เขาไม่สนใจเสียงของร่างบางเลยแม้แต่น้อย แต่เขาก็ตั้งใจทำหน้าที่บอดี้การ์ดตามคำสั่งของศิลา
“ฉันจะไปไหน จะทำอะไร ฉันต้องบอกนายทุกเรื่องเลยรึไง !”
“ผมไม่ต้องการรู้ว่าคุณหนูต้องการไปไหน แต่เรื่องทั้งหมดต้องรายงานท่านศิลาทั้งหมด”
“เฮอะ ! อย่างงั้นเหรอ นายนี่เลี้ยงเชื่องดีนี่”
“................................”
“ถ้าฉันอยากไปตอนไหน ฉันก็จะไป นายไม่ใช่พ่อใช่แม่ที่ฉันจะต้องรายงานทุกเรื่อง !” ร่างบางด่าทอบอดี้การ์ดที่ยืนรับฟังอย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินฟึดฟัดเข้าห้องน้ำไปทันที
 
++++++++++++++++++++++++++++
 
ร่างสูงถึงกับสะอึกในคำพูดของร่างบางอยู่ไม่น้อย แต่เพราะมันเป็นหน้าที่ ทำให้เขาต้องทำ เพื่อความปลอดภัยของคนที่เขารัก ...... แม้เขาต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายขนาดไหน เขาก็ต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้ปลอดภัย ไม่ว่ายังไงก็ตาม
ร่างสูงเดินออกจากห้องของร่างบางก็พบกับลูกน้องคนสนิทของเขาที่ยืนรออยู่หน้าห้องเพื่อรอรายงานงานที่เขาเคยมอบหมายให้ไปทำ
“คุณโทโมะ” ร่างนั้นโค้งตัวทำความเคารพหัวหน้าของเขา ร่างสูงหันไปมองบอดี้การ์ดทั้งสองคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนจะพยักหน้า เชิงว่าให้พวกเขาออกไปจากตรงนี้ก่อน
“ว่าไง” เสียงทักทายเรียบของร่างสูง กลายเป็นความเคยชินของคนที่นี่ ยกเว้นแต่ .............
ร่างนั้นเริ่มรายงานทันที เมื่อเห็นว่าไม่มีใครได้ยิน “ตอนนี้ทางเราถูกฝ่ายตรงข้ามซื้อตัวไปไม่น้อย”
“ทากะ ? งั้นเหรอ”
“ครับ แต่คนที่พวกมันเลือกไป ยังไม่ได้รับรองว่าเป็นบอดี้การ์ดที่ใกล้ชิดกับท่านศิลาอย่างเต็มตัวนะครับ”
“งั้นนายสืบต่อไป และอย่าเขารู้ล่ะว่านายเป็นหนอนบ่อนไส้ของพวกมัน”
“ครับ คุณโทโมะ” การรายงานจบเพียงเท่านั้น ลูกน้องคนนั้นก็เดินหายไปทันที
แกร็ก ! เสียงเปิดประตูดังขึ้นข้างหลังร่างสูง เป็นสัญญาณว่าร่างบางต้องออกไปไหน
“จะไปไหนครับ” เสียงเรียกของร่างสูง แต่ร่างบางไม่สนใจเหมือนที่ร่างสูงไม่สนใจคำด่าทอของเธอ ร่างสูงเดินตามร่างบางไปเรื่อยๆ เพื่อคุ้มกัน แต่กลับเป็นที่สร้างความรำคาญให้กลับร่างบาง
“นายไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้มาเดินตามฉันเนี่ย !” ร่างบางหันขวับมาตะคอกใส่ร่างสูงที่เดินตามมา
“หน้าที่ของผมคือคุ้มกันคุณหนู”
“ฮึ่ย !” ร่างบางสบท ก่อนจะเดินตรงไปที่รถเบนซ์สปอร์ททันที
“คุณหนูครับ จะไปไหนกรุณาบอกผมเถอะครับ” ร่างสูงพูดด้วยคำที่อ้อนวอน แต่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่ขอความกรุณาเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฉันอยากไปให้พ้นๆหน้านาย”แก้วไม่เปล่า เปิดประตูรถทันที แต่โดนโทโมะดึงแขนนั้นไว้ แล้วดึงเข้ามาหาตัวร่างสูง จนทำให้หน้าของร่างบางชนเข้าแผงอกของเขาอย่างจัง
“ขอโทษครับคุณหนู”
“........................................” ร่างบางหน้าแดงจนพูดไม่ออก แต่ไม่นาน ความเขินนั้นก็หายไป “ปล่อยฉันได้แล้ว !” ร่างบางสะบัดแขนออก
“ถ้าจะไป ผมจะไปส่ง” ร่างสูงไม่รอช้า ดึงร่างบางไปยังรถลีมูซีนที่จอดอยู่หน้าบ้าน “เชิญครับ” ร่างสูงประตูรถออกเพื่อให้ร่างบางขึ้นรถ
“ขอบใจ” ร่างบางสะบัดมือออกจากการจับกุมของร่างสูง ก่อนจะขึ้นไปนั่งในรถ ร่างสูงที่เห็นว่าร่างบางนั่งเรียบร้อย ก็ทำการปิดประตู ก่อนจะขึ้นไปนั่งที่คนขับ และขับออกไปทันที
ภายในรถ
“จะไปไหนบ้างครับคุณหนู”
“ขับไปเรื่อยๆ ขับไปที่ที่ไม่มีคน” ร่างบางตัดทบเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันหน้ามองข้างทางทันที
“ครับ คุณหนู” ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนจำขับรถไปตามคำสั่ง เพียงเวลาไม่นาน ข้างทางก็มีเพียงต้นไม้ ใบหญ้า ตามความต้องการของร่างบาง
“ชะลอรถหน่อย”
“คุณหนูครับ หมอบลง !” ร่างบางถึงกับสะดุ้งกับเสียงของร่างสูง ปัง ! เสียงปืนดังสนั่น จนทำให้ร่างบางกรี๊ดลั่น
“กรี๊ดดด !!”
“คุณหนูครับ ! หมอบลงไป !” โทโมะหันหน้ากลับมากดตัวแก้วลงไป เพื่อหลบลูกกระสุนที่ยิงมา
“นี่มันอะไรกัน”
“มันต้องการยึดอำนาจของท่านศิลา มันทำอะไรท่านไม่ได้ มันก็ต้องลงที่คุณหนู”
“...........................”
ปัง ! ปัง ! เสียงกระสุนยิงมา จนกระจกรถแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพล้ง ! เพล้ง ! ร่างสูงพยายามบังคับรถเพื่อให้หลบลูกกระสูนที่ยังมาไม่ยั้ง ปัง !
“อ๊าก !” โทโมะร้องเสียงหลง เมื่อกระสุนลูกสุดท้ายฝังเข้าที่ไหล่ขวาอย่างจัง ร่างสูงข่มความเจ็บปวดนั้นไว้ และพยายามบังคับเพื่อไปส่งร่างบางในที่ปลอดภัยให้ได้
“โทโมะ หนีไป ทิ้งฉันไว้ที่นี่ ไปปกป้องพ่อของฉัน”
“ไม่ได้ครับ ยังไงคุณหนูต้องปลอดภัยแล้วกลับไปกับผม”
“ฉันบอกว่าให้ไป !”
“คุณหนูครับ ระวัง” โทโมะเรียกแก้วดังลั่น ก่อนที่รถจะพุ่งลงแม่น้ำข้างทาง
“กรี๊ดดดดด !!!” แก้วกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจ โทโมะกระโดดข้ามเบาะมายังฝั่งแก้ว ก่อนจะโอบร่างนั้นไว้เพื่อป้องกันแรงกระแทกเมื่อรถตกลงไปในน้ำ
ตู้ม ! เสียงรถกระทบกับน้ำ ทำเอาแขนด้านขวาของโทโมะที่เพิ่งถูกยิงมา กระแทกกับหลังคารถอย่างจัง ร่างบางที่อยู่ภายในอ้อมกอดของโทโมะเริ่มหมดลมหายใจ ก่อนจะสลบไปในที่สุด โทโมะพยายามเขย่าร่างนั้น เพื่อปลุก แต่ไม่มีวี่แววว่าแก้วจะฟื้นขึ้นมา ตอนนี้รถยิ่งจมลงไปใต้น้ำมากเท่าไหร่ เขาจะยิ่งมีโอกาสตายมากเท่านั้น โทโมะใช้มือด้านขวาทุบกับกระจก จนกระจกแตก เพื่อทำเป็นช่องให้พวกเขารอดออกไปจากรถ เมื่อโทโมะน้ำให้กระจกเป็นรูแล้ว เขาค่อยนำเอาร่างของแก้วส่งขึ้นให้พ้นจากรถ ก่อนที่เขาจะตามออกมา 
 
ไม่ไหว ร่างกายเกินลิมิตแล้ว  
 
โทโมะเริ่มหมดแรง ที่เขาต้องช่วยให้ร่างของแก้วขึ้นไปให้พ้นน้ำให้ได้ เขาใช้แรงทั้งหมดดึงตัวร่างบางที่สลบอยู่ให้ขึ้นเหนือน้ำได้ในที่สุดก่อนจะโยนร่างนั้นขึ้นไปบนฝั่งโดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ แค่ให้เธอรอด และมีชีวิตอยู่ต่อไป แค่นั้น แค่นั้นก็พอ เมื่อโทโมะโยนร่างบางขึ้นไปแล้ว เขาก็ปล่อยตัวให้ลอยไปกับน้ำ
 
โชคดีนะครับ คุณหนู 
 
.......................................................................................................
มาอัพแล้วว 1 ตอนนน ><; ไม่หนุกยังไงติชมด้วยนะคะ ติ+เม้นท์ นะคะ ขอบคุณค่ะ ^ ^