Sweet ก็น่ารักขนาดเนี๊ย...ขอรักเลยได้มั้ย

กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงง
 
                “ เออๆๆๆๆๆ รู้แล้ว หาวววว ” ฉันตื่นนอนขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียถึงที่สุด เมื่อคืนน่ะสิกว่าจะข่มตาหลับคิดถึงแต่เรื่องเมื่อวาน แถมไอ้คำพูดเมื่อวานของนายนั่น “ ฝันดีนะ” มันดังยังวนเวียนอยู่ในหัวฉันไม่หาย
 
                “ เฮ้ย!!!!” เสียงอุทานของฉันเองแหละ จะไม่ให้ร้องได้ไงล่ะ เมื่อตอนที่ฉันลุกจากเตียงแล้วเดินผ่านกระจก หน้าฉัน หน้าฉัน ทำไมมัน...แดงเถือกแบบนี้เล่า!!!!!! แค่คิดถึงเรื่องหมอนั่น ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วย?
“ฝันดีนะ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นในโสตประสาทของฉันพร้อมกับใบหน้าหล่อๆกำลังฉีกยิ้มอย่างน่ารัก มันช่างงงง
 
                “ อ๊ากกกกกกกก ฉันจะบ้าตาย!!!!!” ฉันดึงทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งเมื่อ? ฉันคิดถึงมันอีกแล้ว ฮือออออ
ToT~~~ ตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นบ้า T_T (นางเอกสติสตังไปหมดแล้ว)
 
แกร๊ก (เสียงเปิดประตู)
 
                “ ไอ้แก้วววววว แกเป็นอะไร!!!!!” พี่ป๊อบเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน ในขณะที่ฉันกำลังดีดดิ้นเหมือนคนบ้า
 
                “ ฉัน ฉัน ฉัน เอ่อ ” ฉันอึกอักนิดหน่อย เมื่อพี่ป๊อบมองหน้าฉันประมาณว่า “น้องกูบ้าไปแล้ว”
                “ กะ แกโอเคป่ะว่ะ ” พี่ป๊อบถามฉัน
                “ ฉัน...โอเค๊คคคคค ” กลั้นใจตอบสุดๆอยากบอกเหลือเกินว่าฉัน...โครตจะไม่โอเคอะไรทั้งนั้น
                “ แก...แน่ใจ ” พี่ป๊อบมองหน้าฉันอย่างระแวง
                “ แน่ใจ!!!!! ฉันต้องลืม ฉันต้องไม่คิดถึงมัน ไม่คิด ไม่คิด ” ฉันตอบอย่างมั่นใจแล้วทำท่าฮึดสู้เหมือนจะไปออกรบ
 
                “ อะเอ่อ งั้นฉันไปเรียนก่อนนะ ”
 
ปึง!!!! (เสียงปิดประตูอย่างแรง)
 
                “ ฮือออออ ไอ้บ้าโทโมะ ฉันเกลียดนายที่สุดเลย ToT ” พอพี่ป๊อบออกไปฉันก็กลับไปแดดิ้นอีกครั้ง
เพราะนายคนเดียวเลย นายทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ ฮือๆๆๆๆ
 
10 นาทีผ่านไป
 
ฉันเดินลงมากินอาหารช้าวอย่างเป็นปกติ แต่จิตใจฉันตอนนี้อยู่ในขั้นผิดปกติอย่างแรง
 
                “ ยัยแก้ว ” เสียงแม่เรียกฉัน
                “ ขาาาาา ” ฉันขานรับทั้งที่ในปากยังเคี้ยวขนมปังอยู่
                “ ลูกดูแปลกๆไปนะ ” แม่ถามฉัน อาการฉันมันออกขนาดนั้นเลยรึไง
                “ เหรอค่ะ หนูก็ปกติดีนิค่ะ” โกหกสุดๆฉันไม่ปกติ (กำลังบ้าคลั่ง) ฉันตอบพลางยิ้มแหยๆ
                “ งั้นเหรอ แล้วจะไปโรงเรียนพร้อมกับตาโทโมะเลยรึเปล่าล่ะ ” คำถามนี้ทำเอาฉันเกือบสำลัก
                “ ไม่หรอกค่ะ ” ฉันตอบแล้วก้มหน้ากินขนมปังต่อ
                “ อ้าว ทำไมล่ะ เรียนที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไปด้วยกันซะล่ะ ” พ่อพูดขึ้นมาหลังจากเงียบมานาน
 
                “ กะ ก็ ” เอาไงดีล่ะ
 
                “ คุณลุง คุณป้า สวัสดีคร๊าบบบ ” เสียงนี้มัน....
                “ โทโมะ!!!” ยังตามมาหลอกมาหลอนกันได้อีกนะ
            “ อ้าว ตาโทโมะมาหายัยแก้วเหรอจ้ะ ”
            “ ครับ ” โทโมะตอบแล้วหันมายิ้มกว้างให้ฉัน อะไรของนายเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยยิ้มให้ได้แต่ทำหน้าบูด
 
                “ มาหาฉันเนี่ยนะ ” ฉันถามพลางชี้ตัวเองอย่างแปลกใจ
                “ แล้วทำไมฉันจะมาหาเธอไม่ได้ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่เนอะ ” นายโทโมะจ้องหน้าฉันแล้วบอกอย่างเนียนๆ เอ่อว่ะ พ่อแม่นั่งหัวโด่อยู่นี่ เพื่อนก็ได้ว่ะ
 
                “ อ้อใช่ ลืมสนิทเลย เราเป็นเพื่อนรักกันนี่ ”
 
 
โทโมะ// คนอะไรว่ะ ลืมเพื่อนก็ได้ ทึ่มจริงเล๊ยยย โกหกสักทีเอาให้เนียนๆหน่อยก็ไม่ได้
 
 
 
            “ ตาโทโมะกินแซนวิชหน่อยมั้ยจ้ะ ” แม่จะไปชวนมันทำม๊ายยย
                “ อ่อ คงไม่ล่ะครับ  ผมทานมาเรียบร้อยแล้วที่มาก็กะว่าจะมารับแก้วไปเรียนด้วยกัน” นายนั่นตอบพร้อมยิ้มกว้าง
 
                “ แค่กๆๆๆ ” ทำเอาฉันถึงกับสำลักนมที่กำลังดื่มอยู่
                “ ยัยแก้ว แม่ว่าแกแปลกๆไปนะ ” แม่บอกพลางลูบหลังฉัน
                “ นายมารับฉัน ” ฉันไม่ได้สนกับคำถามแม่แต่กับแปลกใจอีกรอบ ก่อนจะถึงบางอ้อว่า เราเป็นเพื่อนกันนี่เนอะ
 
                “ ใช่ ” นายนั่นตอบมา
                “ งั้นก็ไปเลยล่ะกัน พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูไปนะ สวัสดีค่ะ ” ฉันรีบบอกลาก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
               
 
            “ เธอนี่มันทึ่มจริงๆเลย ” พอเดินออกมาปุ๊บก็เห่าใส่เลยนะ
             %3