Sweet ก็น่ารักขนาดเนี๊ย...ขอรักเลยได้มั้ย
nongpear_ruk_tk
4) ตอนที่ 4
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความกริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงง
“ เออๆๆๆๆๆ รู้แล้ว หาวววว ” ฉันตื่นนอนขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียถึงที่สุด เมื่อคืนน่ะสิกว่าจะข่มตาหลับคิดถึงแต่เรื่องเมื่อวาน แถมไอ้คำพูดเมื่อวานของนายนั่น “ ฝันดีนะ” มันดังยังวนเวียนอยู่ในหัวฉันไม่หาย
“ เฮ้ย!!!!” เสียงอุทานของฉันเองแหละ จะไม่ให้ร้องได้ไงล่ะ เมื่อตอนที่ฉันลุกจากเตียงแล้วเดินผ่านกระจก หน้าฉัน หน้าฉัน ทำไมมัน...แดงเถือกแบบนี้เล่า!!!!!! แค่คิดถึงเรื่องหมอนั่น ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วย?
“ฝันดีนะ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นในโสตประสาทของฉันพร้อมกับใบหน้าหล่อๆกำลังฉีกยิ้มอย่างน่ารัก มันช่างงงง
“ อ๊ากกกกกกกก ฉันจะบ้าตาย!!!!!” ฉันดึงทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งเมื่อ? ฉันคิดถึงมันอีกแล้ว ฮือออออ
ToT~~~ ตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นบ้า T_T (นางเอกสติสตังไปหมดแล้ว)
แกร๊ก (เสียงเปิดประตู)
“ ไอ้แก้วววววว แกเป็นอะไร!!!!!” พี่ป๊อบเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน ในขณะที่ฉันกำลังดีดดิ้นเหมือนคนบ้า
“ ฉัน ฉัน ฉัน เอ่อ ” ฉันอึกอักนิดหน่อย เมื่อพี่ป๊อบมองหน้าฉันประมาณว่า “น้องกูบ้าไปแล้ว”
“ กะ แกโอเคป่ะว่ะ ” พี่ป๊อบถามฉัน
“ ฉัน...โอเค๊คคคคค ” กลั้นใจตอบสุดๆอยากบอกเหลือเกินว่าฉัน...โครตจะไม่โอเคอะไรทั้งนั้น
“ แก...แน่ใจ ” พี่ป๊อบมองหน้าฉันอย่างระแวง
“ แน่ใจ!!!!! ฉันต้องลืม ฉันต้องไม่คิดถึงมัน ไม่คิด ไม่คิด ” ฉันตอบอย่างมั่นใจแล้วทำท่าฮึดสู้เหมือนจะไปออกรบ
“ อะเอ่อ งั้นฉันไปเรียนก่อนนะ ”
ปึง!!!! (เสียงปิดประตูอย่างแรง)
“ ฮือออออ ไอ้บ้าโทโมะ ฉันเกลียดนายที่สุดเลย ToT ” พอพี่ป๊อบออกไปฉันก็กลับไปแดดิ้นอีกครั้ง
เพราะนายคนเดียวเลย นายทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ ฮือๆๆๆๆ
10 นาทีผ่านไป
ฉันเดินลงมากินอาหารช้าวอย่างเป็นปกติ แต่จิตใจฉันตอนนี้อยู่ในขั้นผิดปกติอย่างแรง
“ ยัยแก้ว ” เสียงแม่เรียกฉัน
“ ขาาาาา ” ฉันขานรับทั้งที่ในปากยังเคี้ยวขนมปังอยู่
“ ลูกดูแปลกๆไปนะ ” แม่ถามฉัน อาการฉันมันออกขนาดนั้นเลยรึไง
“ เหรอค่ะ หนูก็ปกติดีนิค่ะ” โกหกสุดๆฉันไม่ปกติ (กำลังบ้าคลั่ง) ฉันตอบพลางยิ้มแหยๆ
“ งั้นเหรอ แล้วจะไปโรงเรียนพร้อมกับตาโทโมะเลยรึเปล่าล่ะ ” คำถามนี้ทำเอาฉันเกือบสำลัก
“ ไม่หรอกค่ะ ” ฉันตอบแล้วก้มหน้ากินขนมปังต่อ
“ อ้าว ทำไมล่ะ เรียนที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไปด้วยกันซะล่ะ ” พ่อพูดขึ้นมาหลังจากเงียบมานาน
“ กะ ก็ ” เอาไงดีล่ะ
“ คุณลุง คุณป้า สวัสดีคร๊าบบบ ” เสียงนี้มัน....
“ โทโมะ!!!” ยังตามมาหลอกมาหลอนกันได้อีกนะ
“ อ้าว ตาโทโมะมาหายัยแก้วเหรอจ้ะ ”
“ ครับ ” โทโมะตอบแล้วหันมายิ้มกว้างให้ฉัน อะไรของนายเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยยิ้มให้ได้แต่ทำหน้าบูด
“ มาหาฉันเนี่ยนะ ” ฉันถามพลางชี้ตัวเองอย่างแปลกใจ
“ แล้วทำไมฉันจะมาหาเธอไม่ได้ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่เนอะ ” นายโทโมะจ้องหน้าฉันแล้วบอกอย่างเนียนๆ เอ่อว่ะ พ่อแม่นั่งหัวโด่อยู่นี่ เพื่อนก็ได้ว่ะ
“ อ้อใช่ ลืมสนิทเลย เราเป็นเพื่อนรักกันนี่ ”
โทโมะ// คนอะไรว่ะ ลืมเพื่อนก็ได้ ทึ่มจริงเล๊ยยย โกหกสักทีเอาให้เนียนๆหน่อยก็ไม่ได้
“ ตาโทโมะกินแซนวิชหน่อยมั้ยจ้ะ ” แม่จะไปชวนมันทำม๊ายยย
“ อ่อ คงไม่ล่ะครับ ผมทานมาเรียบร้อยแล้วที่มาก็กะว่าจะมารับแก้วไปเรียนด้วยกัน” นายนั่นตอบพร้อมยิ้มกว้าง
“ แค่กๆๆๆ ” ทำเอาฉันถึงกับสำลักนมที่กำลังดื่มอยู่
“ ยัยแก้ว แม่ว่าแกแปลกๆไปนะ ” แม่บอกพลางลูบหลังฉัน
“ นายมารับฉัน ” ฉันไม่ได้สนกับคำถามแม่แต่กับแปลกใจอีกรอบ ก่อนจะถึงบางอ้อว่า เราเป็นเพื่อนกันนี่เนอะ
“ ใช่ ” นายนั่นตอบมา
“ งั้นก็ไปเลยล่ะกัน พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูไปนะ สวัสดีค่ะ ” ฉันรีบบอกลาก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“ เธอนี่มันทึ่มจริงๆเลย ” พอเดินออกมาปุ๊บก็เห่าใส่เลยนะ
%3
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
