Sweet ก็น่ารักขนาดเนี๊ย...ขอรักเลยได้มั้ย

ฮึ ไอ้โทโมะบ้า! บ้าๆๆๆๆๆ ทุเรศ น่ารังเกียจ (จะอะไรขนาดนั้น -_-) มีแฟนแล้วเหรอ เฮอะ! ชิส์! ชะ!
ใช่สิ!!! ฉันมันไม่น่ารัก ไม่สวย ไม่เรียบร้อย แบบน้องพิมอะไรนั่น เลยไม่มีคนมาสนใจฉันเลย (รวมโทโมะด้วยรึเปล๊าาาาา^^) ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดว่าฉันเป็นบ้านะท่านผู้อ่าน ฉันแค่...อารมณ์เสียนิดหน่อย เลยเดินเตะฝุ่น เตะหมา เตะแมว มาตั้งแต่หน้าหมู่บ้าน โอ้ยยย!ถึงสักที
 
                “ พี่ป๊อบยังไม่กลับอีกเหรอ” พอฉันไขกุญแจเข้ามาปุ๊บก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอะไรเลย พ่อแม่กลับไปแล้ว
สงสัยพี่ป๊อบยังไม่กลับ เฮ้อออออ
 
1 ทุ่มตรง
 
แกร๊กๆ
 
            “ หือออ” ฉันมองไปที่หน้าประตู
                “ โอ้ยยยย ร้อนๆ”
                “ อ้าว พี่ป๊อบ”
                “ เออ แก้ววันนี้ทะ...” พี่ป๊อบพูดขึ้นมายังไม่ทันจบประโยค
                “ พี่!!!!”
                “ โทโมะ!”
                “ เอ้อ วันนี้โทโมะมันจะมานอนบ้านเรานะแก้ว” พี่ป๊อบพูดแล้วยกน้ำขึ้นดื่มอย่างกระหาย
                “ ห๊ะ!!! อะไรนะ”
                “ ทำเป็นตกใจไปได้ ฉันมานอนบ้านเธอเป็นร้อยรอบ เฮอะ”
                “ นั้นมันตั้งแต่ยุคกำเนิดเซล่ามูน!!!!” มันจะบุกขึ้นห้องมาทำมิดีมิร้ายฉันมั้ยเนี่ย ยิ่งคิดก็ยิ่ง บรื๋ออออส์
                “ แล้วไง บ้านไม่มีอยู่เหรอ?” ฉันกอดอกถาม
                “ มี แต่ไม่อยู่...วันนี้มีบอลเลยมาขอดูด้วย ดูคนเดียวมันเหงา^^”
                “ เอาความจริง -_-”
            “ เปลืองไฟที่บ้าน” คำตอบน่ากระโดดข่วนหน้าสักที
                “ โถ่ ไอ้งก พี่ป๊อบกะ...พี่ป๊อบ! หายไปไหนแล้วว่ะ” พอหันมาอีกทีไอ้พี่ชายตัวดีก็เล่นล่องหนหายไปไหนแล้วว่ะเนี่ย
 
                “ วิ่งขึ้นไปตั้งแต่ดูบอลแล้ว -_-”
            “ เกิดเรื่องทีไร...ชิ่งตลอด ฮึ” ฉันนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดู
                “ ดูไรอ่ะ” นายนั่นนั่งลงข้างๆฉัน บังอาจนะยะ
                “ มีตาก็ดูเอาสิ” ฉันตอบแต่ตายังจ้องทีวีอยู่
                “ ปากดี ฮึฮึ”
                “ หัวเราะเพื่อ...” ฉันหันไปถาม
                “ ปล๊าวววว” พิรุธชัดเจนขนาดนี้ แอบด่าฉันชัว
                “ อย่าให้รู้นะ” ฉันพูดเบาๆแล้วนั่งดูเอมวี
 
~ยังกลัวคำถามเดิม เหงาทุกทีที่คนมาถามถึงเธอ รับความจริงไม่เก่งไม่กล้าพบเจอ~
 
ฉันนั่งฟังเพลงของ K-Otic ไปแก้เซ็งเพลงเพราะชะมัดเลย นักร้องก็หล๊อออ หล่อออ โดยเฉพาะคนที่เป็นคนญี่ปุ่นที่ร้องเพลงเพื่อนที่เธอไม่รู้ใจอ่ะ คนนั้นอ่ะ โครตหล่อเลย อร้ายยยยย  -///-
 
                “ เพลงไรว่ะ ไม่เห็นจะเพราะเลย โห่หหหห” อิบ้า อย่ามาว่าเพลงของสุดที่รักฉันนะ
                “ หุบปากไปเลยนะ!!! มาดูทีวีคนอื่นแล้วยังจะมาวิจารณ์อีก”
                “ วิจารณ์เพลงเฉยๆนะ” ยังจะมาทำหน้าแอ๊บแบ๊วอีกนะ
                “ ก็นั่นแหละ นายไม่มีสิทธิ!!! นั่งเงียบๆไปจะดีมาก” ฉันหันกลับไปฟังเพลงต่อ
                “ เฮ้ยๆๆๆ ทุ่มครึ่งบอลจะมาแล้ว เปลี่ยนๆๆๆ” อยู่นายนั่นก็แย่งรีโมตไปเฉยเลย
                “ ไม่เอานะ ฉันจะดูเคโอติก” ฉันแย่งรีโมตคืน
                “ เพลงบ้าบอ ดูบอลดีกว่า เอามานี่”
                “ อย่ามาว่าเคโอติก(ของฉัน)นะ”
                “ เอามานี่”  นายนั่นดึงรีโมตคืน
                “ นี่บ้านฉัน!!!” ใช้สิทธิเจ้าของบ้าน
                “ บ้านเธอที่ไหนบ้านของคุณน้าเขานู่นนน เย้ๆๆได้แล้ว” อยู่นายโทโมะก็เอื้อมมือมาแย่งรีโมตไปอย่างง่ายดาย เอ้อออ มือฉันมันไม่ยาว ชิส์
 
                “ ชิส์ อยากดูนักดูไปเลย ฉันไปนอนก็ได้” ฉันทำท่าจะเดินขึ้นห้อง
                “ เดี๋ยว” นายนั่นรั้งแขนฉันไว้
                “ อะไรอีกล่ะ”
                “ อยู่ป็นเพื่อนกันก่อนสิ พี่ป๊อบยังไม่ลงมา...กลัวผีอ่ะ^^” บอกว่ากลัวผีแต่หน้ายิ้มระรื่นเนี่ยนะ จะบ้ากะละมัง -*-
 
                “ อะไรนักหนาว่ะ อยู่ก็อยู่ เอ้า!” ฉันทำหน้าเซ็งแล้วนั่งลงที่เดิม
                “ นี่แก้ว...” โทโมะเรียกฉัน
                “ หืมมม มีไร”
                “ ทำไมเธอไม่ลองพูดจาดีๆแบบผู้หญิงหรือแต่งตัวหวานๆแบบเฟย์บ้างอ่ะ”
                “ ไม่รู้อ่ะ ไม่ชอบ แล้ว...นายมายุ่งอะไรด้วยเล่า!!!!” ฉันหันไปมองหน้าคนข้างๆด้วยความรำคาญ
                “ ฉันว่าถ้าเธอลองทำตัวแบบผู้หญิงอ่ะนะ...มันคงจะน่ารักมากเลยล่ะ” นายโทโมะหันหน้ามากระซิบข้างหูฉันทำเอาฉันหน้าแดง ‘น่ารัก’ เหรอ?
 
                “ อะ เอ่อ คือออ”
 
 
ตึงๆๆๆๆๆ!!!!!!
เสียงวิ่งลงมาจากข้างบนบ้านทำเอาฉันตื่นจากภวังค์
 
                “ เฮ้ย! บอลมายังว่ะ” พี่ป๊อบลงมาในชุดเสื้อคอวีสีดำกับบ็อกเซอร์สีน้ำเงิน โถ่ พี่ฉัน -_-
                “ มาแล้วๆๆๆ!!!!” นายโทโมะชี้ไปที่ทีวีแล้วทำท่าตื่นเต้น
                “ แก้วแกเขยิบไปหน่อยดิ พี่จะนั่ง” พี่ป๊อบ
                “ งั้น...แก้วไปนอนเลยล่ะกันนะ” ฉันรีบลุกจากโซฟาแล้วเดินขึ้นห้องไปทันที
 
ชายหนุ่มมองตามไป ก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเบาๆ
 
 
ปึง! (เสียงปิดประตู)
 
                “ เฮ้ออออ” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ‘น่ารัก’ งั้นเหรอ? ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยมีใครมันบอกว่าฉันน่ารักสักคน แม้แต่พี่ป๊อบ นายนี่เป็นคนแรกเลยนะเนี่ย -////- ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิลลลล >////<  อย่าบอกนะว่าฉันจะชอบ....?
 
                “ ไม่นะ! ฉันไม่มีทางชอบไอ้มารูโกะ!!!!” ฉันเริ่มสติแตก ไม่มีทางทางเด็ดขาด!!!! ถ้าฉันชอบไอ้บ้านั่นฉันยอมชอบผู้หญิงด้วยกันยังดีซะกว่า(?) เฮอะ มันก็แค่อาการหวั่นไหวนิดหน่อยเท่านั้นแหละน่า ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง (?) อยู่ใกล้ผู้ชาย มันก็คงต้องมีอาการบ้างเป็นธรรมดาแหละ (เนอะ) ต่อให้วันโลกแตกฉันก็ไม่มีทางเอานายโทโมะมาทำเป็นสามีหรอกย่ะ!!!! ฮึ
 
 
 
 
 
 
~หายใจเข้า รายงานหนออออ หายใจออกการบ้านหนออออ~
เวลาไม่ค่อยมีเลยยยย TOT~
มาอัพดึกไปเปล่าเนี่ย คงไม่มีใครอยู่แล้วล่ะ(มั้ง)