Change in to love…จาก ร้าย กลายเป็น รัก

3

ร่างกำยำของชายฉกรรจ์ เดินวนไปวนมาอย่างร้อนรน ก่อนจะมีเสียงขัดขึ้นทำให้เขาหยุดเดินสาละวนได้ไปพักหนึ่ง

“นี่!! หยุดเดินเถอะน่า ป่านนี้หมอป๊อปคงตามหาตัวฟางเจอแล้วล่ะ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้น

“แต่นี่มันจะ2ทุ่มแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับมา” ร่างสูงหันมาตอบอย่างร้อนรน  ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหารุ่นน้องคนสนิทที่ฝากให้ไปตามหาน้องสาวที่หนีไป เพราะตนมัวแต่รื่นเริงอยู่กับภรรยาที่นานๆครั้งจะได้อยู่ด้วยกันตามประสาข้าวใหม่ปลามัน   แต่ก็ต้องวางโทรศัพท์ลงอย่างหัวเสียเมื่อพบว่าไม่สามารถติดต่อหมอป๊อปได้

“เอาเป็นว่าถ้าพรุ่งนี้ทั้ง2คนยังๆไม่กลับมาเราก็ค่อยแจ้งความละกัน เพราะตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ขึ้นไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นจะฝากให้พนักงานคอยดูให้ ถ้า2คนนั้นกลับมาเมื่อไหร่ชั้นจะให้เค้ารีบแจ้งเราแล้วกันนะ” ร่างเล็กแนะนำ ซึ่งร่างสูงก็เห็นว่าดีกว่าที่จะมานั่งถ่างตาอยู่ทั้งคืนจึงทำได้เพียงพยักหน้าแล้วเดินขึ้นลิฟต์ไป

“นี่คุณ!! ทำไมเลือดมันออกเยอะขนาดนี้เนี่ย!!” ร่างสูงพูดอย่างตกใจเมื่อ เหลือบไปเห็นเลือดที่อาบอยู่ที่ข้อเท้าร่างบาง

“อ๋อ สงสัยชั้นเหยียบคันเร่งแรงไปหน่อย มันเลยฉีกมั้ง” ร่างบางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“นี่ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ผมว่าคงต้องรีบหาโรงแรมแล้วล่ะ ไม่งั้นเลือดคุณได้ไหลออกหมดตัวพอดี” ว่าแล้วร่างสูงก็แล้วเข้าสู่โรงแรมที่...

“นี่นาย นายแวะเข้าโรงแรมอะไรอ่ะ ทำไมมันไม่มีคนเลยอ่ะ” ร่างบางเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะโรงแรมนั้นดูใหญ่โต แต่ไม่มีรถจอดอยู่เลย

“ก็มันอยู่ไกลขนาดนี้ มันจะมีคนได้ไงล่ะ” ร่างสูงตอบอย่างขอไปทีก่อนจะจอดรับบัตรกับพนักงาน

“ยินดีต้อนรับสู่ ‘แมวมอง ม่านรูด’ครับ ที่นี่เนี่ยมีบริการที่จะทำให้ทุกๆท่านมีความสุขกับการสมสู่รักกันอย่างมีรสชาติ ไม่ว่าจะเป็น เทียน แซ่ โซ่ หรือจะชอบแบบนิ่มๆก็รับไปเลยห้องพักแบบเรียบง่ายพร้อมคอนดอมชนิดลื่นพิเศษและรสผลไม้ หรือจะเป็นคู่รักมือใหม่ไม่เคยผ่านที่ไหนมาก่อน เรามีวีดิทัศน์สอนด้วยนะครับ” พนักงานกล่าวอย่างไม่หยุดหย่อน

“อะ...อะ..อะไรนะ ที่นี่มัน..” ก่อนที่ร่างบางจะพูดอะไรก็โดนร่างสูงชิงพูดไปก่อน...

“ครับ ขอแบบด่วนๆด้วยนะครับ เพราะเธอไม่ไหวแล้ว” ร่างสูงตอบแล้วพนักงานก็รีบมาเปิดเข้าสู่ห้องพักตรงหัวมุม และอยู่ในคอนเซ็ป ‘ป่าดงดิบ’  

ร่างสูงเดินลงไปเปิดประตูให้ร่างบาง แต่ไม่แค่เปิดประตูยังช้อนตัวหญิงสาวมาไว้ในอ้อมแขน แล้วอุ้มเข้าสู่ห้องพัก บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยต้นไม้ปลอม และมีดงหญ้าปลอม รวมไปถึงงูและกิ้งก่าที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ตรงกลางห้องมีเตียงที่มีลักษณะคล้ายใบไม้ประดิษฐ์จากผ้านุ่มนิ่มกองๆรวมกันอยู่บนที่นอนแบบสปริง  ร่างสูงค่อยวางร่างบางลงบนเตียงอย่างถนุถนอม แต่ในขณะเดียวกัน ใบหน้าขาวใสของร่างบางก็มีเลือดสูบฉีดจนแดงก่ำ เพราะเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

“ผมว่าคงต้องทำแผลให้คุณใหม่แล้วล่ะ” ร่างสูงพูดขณะแกะผ้าพันแผลอันเก่าออก

“ทำไมไม่คิดถึงตัวเองบ้าง รู้มั๊ยพี่ชายคุณเป็นห่วงคุณแค่ไหน ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ไงพี่สะใภ้ของคุณถึงได้ทิ้งคุณไม่ได้ ต่อให้คุณอยากให้พี่โฟร์สวีทกับพี่พิชญ์แค่ไหนก็ไม่มีทางหรอก” ร่างสูงเอ่ยตำหนิร่างบาง เพราะเค้าเองก็ลนลานอย่างมากที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ที่ตามมาได้ก็เพราะเขาใช้GPSตามรถร่างบางมา มางั้นเขาคงเข้าหน้าพี่พิชญ์ไม่ติดแน่นอน

“มันก็เพราะนายนั่นแหละ ถ้านายไม่ว่าชั้นแบบนั้นชั้นก็ไม่หนีมาหรอก” ร่างบางเถียง

“แค่...” ร่างสูงไม่ทันเอ่ยก็ถูกตัดบทว่า

“มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับชั้นนะ สำหรับคนอย่างนายอาจมองว่ามันไร้สาระ แต่สำหรับชั้น มันเป็นการหยามเกียติชั้น ชั้นเป็นผู้หญิงนะ ชั้นถือเรื่องพวกนี้จำไว้ซะด้วย!!” ร่างบางเถียงร่างสูงขาดใจก่อนจะสะบัดขาออกจากมือร่างสูงแล้วกระแทกเท้าไปที่ห้องน้ำอย่างหัวเสีย

ร่างบางปิดประตูห้องน้ำกระแทกใส่ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างนอก เธอน้อยใจเขา แทนที่เขาจะโอ๋เธอดีๆ กลับมาว่าเธอแบบนี้ได้อย่างไร เธออาจจะถูกเลี้ยงแบบตามใจ แต่เธอก็ถือเกียติในตัวเองเป็นที่สุด การที่เขาพูดจาแบบนั้นมันทำให้เธอควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จริงๆ  เธอนั่งลงบนชักโครก (ปล.ไม่ได้ปวดอึนะ) ก่อนจะเหลือบตามองแผลที่ข้อเท้าของตนจึงพบว่าเลือดที่ไหลนั้นเยอะจนน่ากลัว แล้วความรู้สึกเจ็บปวดก็ค่อยแล่นมาจนเธอถึงกับต้องกัดปากเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป เดี๋ยวคุณหมอคนเก่งจะรู้ว่าคนอวดดีตอนนี้กำลังเจ็บจะตายอยู่แล้ว

“นี่คุณ ออกมาเถอะน่า ถ้าผมนอนแล้วใครจะทำแผลให้คุณฮะ!!!” ร่างสูงมาตะโกนง้อ จะเรียกว่าง้อก็ไม่เชิง เพราะเขาเติบโตมาในรูปแบบชายทั้งแทง จะให้มางอนง้อผู้หญิงจึงดูยากเกินไปสำหรับเขา

“ชั้นทำเองได้!! อยากนอนก็นอนไปเลยไป” ร่างบางตะโกนกลับ

“ก็ได้ ตามใจ ทำไม่ได้อย่ามาง้อผมละกัน” ร่างสูงงตอก่อนจะเงียบไป ร่างบางเห็นท่าว่าคงไม่นอนจริงๆ เลยเดินกระเผกออกมานั่งทำแผล ร่างบางกระเผกไปเอากล่องยาแล้วมานั่งทำแผลที่พื้นอย่างเก้ๆกังๆ

“โห!! แผลฉีกเยอะเลยอ่ะ ต้องเย็บแน่เลย ไม่น่าอวดเก่งเลยเรา” ร่างบางพึมพำกับตนเอง

“นี่ มานี่เลยนะ อวดเก่งดีนัก ผมจัดการเอง” จู่ๆร่างสูงก็ผุดขึ้นมาอุ้มตัวร่างบางจากพื้นแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ริมระเบียงเพื่อทำแผลให้

“อะไรของนาย บอกว่าทำเองได้”

“อย่าเถียงน่า ผมจะค่อยๆทำ ถ้าคุณยังดื้อด้านล่ะก็ผมจะโยนคุณออกนอกห้องแน่ เงียบไว้เลย”

“นี่ ชั้นไม่ใช่ลูกนายนะ อย่ามาสั่ง”

“ผมเป็นหมอ”

“แต่...”

“เงียบซะ ไม่งั้นโยนทิ้งจริงๆด้วย”

“OxO”

ร่างสูงเข้ามาสวมบทคุณหมออีกครั้ง ค่อยๆนั่งทำแผลให้ร่างบางอย่างเบามือ แต่ในขณะนั้นผมอปีอปเองก็รับรู้ได้อย่างหนึ่งว่า ‘ยัยนี่ ตัวนุ่มดีจังแถมขาวโอโม่อีกต่างหาก’

“เดี๋ยวรอดูอาการอีกวันนึง จะให้ดีผมว่าเย็บหน่อยก็จะดีนะ”

“ไม่เอาๆ”

“งั้นก็ห้ามเดิน ห้ามพูด ห้ามเถียงเข้าใจมั๊ยครับ”

“นี่!!ตรง ห้ามเดินพอเข้าใจ แต่ห้ามพูด ห้ามเถียงนี่มันไม่เกี่ยวกันเลยนะ”

“บอกว่าห้ามเถียงไง ไปนอนได้แล้ว” แล้วหมอป๊อปก็ค่อยๆลุกขึ้นมาอุ้มตัวร่างบาง

“นี่ ไม่ต้องๆ เดินเองได้”

“บอกว่าห้ามเดินห้ามพูด ห้ามเถียงเข้าใจมั๊ย”

“ชิ”

แล้วค่ำคืนนั้นก็ผ่านไปด้วยดี รึเปล่า