Change in to love…จาก ร้าย กลายเป็น รัก

13

                ร่างสูงเขย่ากายร่างบางเบา เพื่อปลุกให้ตื่นจากนิทราอันแสนหวาน ร่างบางสลึมสลือตื่นขึ้น มองไป

 

รอบๆกาย เห็นกองถ่ายกำลังจัดแจงข้าวของวุ่นวาย และดูเหมือนเธอจะมาสายอีกด้วย

 

“นี่ฉันมาสายหรือนี่” ร่างบางบอกกับตัวเองอย่างขัดใจ พลางส่งสายตาตำหนิร่างสูงกลายๆเล็กน้อย

 

“คราวหน้า ถ้าฉันมีงาน ฉันจะไปเข้าใกล้นายในระยะ10เมตรเลยคอยดู” ร่างบางหันมาเอ็ดร่างสูง แล้วเดินลงจาก

 

รถทันที ทำให้ร่างสูงส่ายหน้าน้อยๆ นี่เขาผิดใช่ไหม?

 

                การถ่ายทำเป็นไปได้ด้วยดี ไม่มีใครตำหนิเธอโทษฐานมาสาย แถมเหล่าทีมงานยังพากันหอบ

 

หนังสือ How to? ต่างๆมากมายมาให้ร่างบาง อาทิ ทำอย่างไร ให้สามีรัก หรือ ทำอย่างไร ให้SEXไม่น่าเบื่อ แม้

 

ร่างบางจะรู้ว่าเป็นความหวังดี แต่มันก็ทำให้เธอไม่สามารถสู้หน้าพี่ๆทีมงานได้หลายวัน 

 

                ทางด้านร่างสูงที่กลับมาเข้าWARDอีกครั้ง หลังจากลาไปแต่งงานบวกกับฮันนีมูน พอกลับมาคราวนี้

 

ก็โดนเหล่าพยาบาลสาวๆแซวกับให้ขวัก ก็เพราะตอนที่มีพยาบาลสาวๆสละโสดไป ก็โดนร่างสูงแซวกันจนอายม้วน

 

ไปหมด พอมาเจอกับตัวร่างสูงถึงกับหน้าซีดได้เลยทีเดียว

 

“เฮ้ย! เป็นไงวะชีวิตหลังแต่งงาน” หมอพิชญ์ที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดเดินมาทักร่างสูงที่กำลังดูแฟ้มประวัติคนไข้

 

อยู่

 

 

“ก็ดีพี่ ว่าแต่พี่เถอะ ลูกแข็งแรงดีหรือเปล่า” ร่างสูงรีบเบี่ยงประเด็น ถึงเขาจะสนิทกับหมอพิชญ์อย่างไร แต่เขาก็

 

ไม่กล้าบอกความสัมพันธ์อันเร่าร้อนระหว่างเขากับร่างบางให้ใครฟังทั้งนั้น แม้แต่หมอพิชญ์เองก็ตาม

 

“ยังไม่ถึงเดือนเลย แต่ก็แข็งแรงดี” หมอพิชญ์ตอบอย่างมีความสุข การได้เป็นพ่อคนมันสุขแบบนี้นี่เอง

 

“แล้วพี่ไม่ได้ไปhangกับพวกพี่ปั้นแล้วเหรอ” ร่างสูงถาม เพราะไม่ได้เจอเหล่าแก๊งตั้งแต่หลังแต่งงาน ในวันงาน

 

เห็นนั่งเมากันหัวทิ่มแล้วก็ไม่ได้นัดเจอกันอีกเลย

 

“ไม่ว่ะ..ช่วงนี้ติดเมีย” หมอพิชญ์ตอบอย่างขำๆ “ว่าแต่เอ็งเถอะ มีอะไรกับน้องข้าบ้างยังวะ” หมอพิชญ์ยิงคำถาม

 

กลับ ชนิดที่ร่างสูงตั้งตัวไม่ทัน

 

“มีอะไร ยังไงพี่ พูดให้getดิ”

 

“โถ...อย่ามากระแดะเลย เอ็งคิดว่าข้าไม่รู้หรือไงว่าแกกับน้องฉันมีอะไรกัน เอ็งคิดว่าครั้งนั้นที่เอ็งไประยองน่ะ

 

คอนดอมในกระเป๋ายัยฟางเป็นของยัยฟางเองจริงๆหรือไง ก็ข้านี่แหละให้โฟร์ใส่ไว้ เพราะคนอย่างเอ็งน้องข้างต้อง

 

ไม่เหลือ”

 

“ก็ฉุกคิดนิดนึงพี่ แต่ตอนนั้นมันไม่ไหวแล้วจริงๆนี่หว่า” สุดท้ายร่างสูงก็ต้องสารภาพออกมาตามตรง

 

“ว่าแต่เป็นไงมั่งวะ แม่ข้ายอมรับเอ็งหรือยัง” คำถามของหมอพิชญ์ ทำให้ร่างสูงวิตกทันที นี่แหละปัญหาอันดับ

 

หนึ่ง

 

“พูดแล้วเหนื่อยว่ะพี่ สงสัยงานนี้ยาก” ร่างสูงตอบอย่างเหนื่อยๆ

 

“ลองแบบข้าดิ มีลูกปั๊ป แม่ยายใจอ่อนเลย”

 

“ผมเกรงใจพี่น่ะ ยังไงมันก็คงเร็วเกินไป”

 

“แล้วแต่เอ็งนะ มันอยู่ที่ใจเอ็ง ถ้ารักยัยฟาง เอ็งก็ต้องถวายหัวแล้วล่ะงานนี้” หมอพิชญ์พูดแค่นั้นก็เดินหายไป

 

ทันที ร่างสูงได้แต่คิดถึงคำพูดของหมอรุ่งพี่อย่างพินิจพิจารณา สรุปแล้ว เขารักร่างบางหรือแค่หวั่นไหวนะ? แต่

 

สุดท้ายการที่เขาแอบรักร่างบางมาถึง5ปี คงเป็นคำตอบที่ถูกต้องแล้ว แล้วร่างบางล่ะ เธอจะรักหรือแค่หวั่นไหวกัน

 

แน่

 

                เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น สายตาเฉียบคมเหลือบมองดู แล้วกดรับสายทันที

 

“ว่าไง” ร่างสูงเอ่ยทักศรีภรรยา

 

(ป๊อป จะต้องอยู่เวรหรือเปล่า)

 

“อยู่ถึง5ทุ่มน่ะ มีอะไรหรือเปล่า?”

 

(เปล่า แค่ถ้าจะออกเวรแล้วจะให้มารับ แต่ถ้ายังเดี๋ยวฟางติดรถทีมงานไปก็ได้)

 

“ถ้างั้นไม่ต้องล็อกบ้านนะ ป๊อปคงถึงบ้านประมาณเที่ยงคืน จะได้ไม่ต้องปลุกฟาง”

 

(ได้ๆ แค่นี้นะ) สิ้นเสียงร่างบางสายก็ถูกตัดทันที ร่างสูงวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วพยายามลบภาพอันแสนเย้ายวน

 

ของร่างบางออกจากหัว กาลเวลาช่างผ่านไปช้าเสียจริง ตอนนี้เขาจะลงแดงตายอยู่แล้ว

 

                ร่างบางติดรถผู้กำกับมาที่บ้าน เมื่อย่างเท้าเข้ามา ก็พบว่าหวายยังคงนอนอยู่ที่เดิม และชุดเดิม ทำให้

 

ร่างบางอดส่ายหน้าอย่างระอากับภาพตรงหน้าไม่ได้ ว่าแล้วร่างบางก็จัดแจงเก็บข้าวของที่กระจุยกระจายด้วยแรง

 

เหวี่ยงแขนขาของหวายทันที หลังจากนั้นก็ลงมือทำอาหารไว้ให้น้องสาวต่างพ่อ คำพูดของร่างสูงยังฉุกคิดให้ร่าง

 

บางเอ็นดูสาวคนนี้ตลอดเวลา และเธอก็ตระหนักว่า การที่ทำใจให้รักหวายนั้น ก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด

 

                ร่างบางตั้งใจว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมาปลุกหวายทีหลัง แต่เมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็พบเห็นสตรี

 

หนึ่งนางกำลังจัดการกับอาหารอย่างเมามัน ทำให้ร่างบางอดภูมิใจในตัวเองไม่ได้ ว่าแล้วก็เดินเข้าไปรินน้ำใส่แก้ว

 

ไว้เผื่อจะมีใครบางคนสำลักข้าว

 

“ค่อยๆกินสิ เดี๋ยวก็ติดคอตายพอดี” ร่างบางยังอดจิกกัดน้องสาวต่างแม่ไม่ได้

 

“ไม่กินด้วยกันหรือไง” หวายที่ดื่มน้ำที่ร่างบางรินไว้ให้เสร็จเอ่ยถาม

 

“ไดเอ็ตอยู่” ร่างบางตอบแค่นั้นก็เตรียมเดินหันหลังขึ้นห้องทันทีแต่...

 

“เดี๋ยวก็ผอมตายหรอก” แม้จะดูเป็นคำพูดที่เจ็บแสบ แต่ร่างบางก็สัมผัสถึงความเป็นห่วงได้ในน้ำเสียงนั้น เรียวปาก

 

อิ่มคลี่ยิ้มบางให้กับตัวเอง บางครั้งเธอคงเบื่อกับการเป็นลูกคนเล็กแล้วกระมัง

 

                รถสวยค่อยๆหยุดลง ตามด้วยร่างสูงที่เหนื่อยล้าเต็มทีกับการทำงาน ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องของร่าง

 

บางทันที “ไม่ได้จูบ ขอหอมสักทีก็ยังดี” ร่างสูงพูดกับตัวเองเท่านั้นก็รีบเดินไปที่ห้องของร่างบางอย่างรวดเร็ว รีบ

 

จัดแจงอาบน้ำอาบท่าแล้วลงมานอนข้างกายร่างเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ทันที

 

            ร่างบางที่สัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกๆมาคลอเคลียอยู่ที่แก้มใส ก็สะดุ้งตื่นทันที สายตามองเห็นร่างสูงกำลัง

 

ขโมยหอมตนอยู่ก็ดิ้นไปมาทันที

 

“อยู่เฉยๆสิ” ร่างสูงไม่พูดเปล่า นำวงแขนกว้างกอดรัดร่างบางเอาไว้จนคนในอ้อมแขนไม่สามรถขยับได้ แม้จะ

 

หายใจยังลำบาก

 

“นิสัยไม่ดี นายจะลักหลับฉันหรือไง”

 

“ตอนแรกไม่คิด แต่ตอนนี้เริ่มละ” ร่างสูงพูดพร้อมกับส่งสายตาเย้ายวนมาที่ร่างบาง ทำให้ร่างบางอึกอักเล็กน้อย

 

“บ้าหรือไง นี่มันตี2นะ”

 

“อ้าว พรุ่งนี้ไม่มีถ่ายละครไม่ใช่เหรอ”

 

“รู้ได้ไง”

 

“เช็คจากตารางงานคุณนั่นแหละ”

 

“ยังไงก็ไม่ได้ พรุ่งนี้ยังมีไปอีเวนต์อีก”

 

“ตอนบ่าย3 พรุ่งนี้ผมไม่มีเวรด้วย ขอสักทีนะ” ร่างสูงเอ่ยขอตรงๆ ทำให้ร่างบางตาโตน้อยๆ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธ

 

ความต้องการของตนได้

 

“รอบเดียวนะ” ร่างบางบอกแค่นั้น ร่างสูงก็ประกบริมฝีปากเข้ากับปากของร่างบางทันที แล้วตามด้วยเสียงครางอู้อี้

 

ในลำคอของ2ร่างที่กำลังสมสู่เข้าหากันเหมือนดั่งถูกต้องมนตร์....

________________________________________

ตอนนี้เราจะไม่เน้นncนะ

บางคนที่ไม่พอใจเราขอเตื่อนว่าคุณ!! กำลังเป็นโรค หอบหื่น เป็นโรคใหม่ที่ยังไม่มียารักษา

เพราะฉะนั้นควรเสพนิยายด้วยความมีวิจารณญาณ มิเช่นนั้นคุณจะเเป็นเช่นคนแต่งนิยายเรื่องนี้ จะต้องเอาความหื่น

มาระบายลงสู่งตัวละคร วะฮ่าฮ่า

 

วันนี้มีรูปพี่ฟางมาโชว์ด้วย

 

ปิดท้ายด้วยภาพจิ้นๆ

รูปนี้พี่ฟางเกาะไหล่พี่ป๊อปอยู่ จริงๆมันมีภาพยืนยันว่าเป็นพี่ป๊อป แต่เราจำไม่ได้ว่าไว้ไหน เอาเป็นว่า นี่คือ ไหล่พี่ป๊อปจริงๆๆ