รักนาย...น้องชา♥เวอร์จิ้น♥

 
 
 
   ชื่อเรื่อง รีบพิพม์ไปหน่อยมันชือ่เรื่องว่า รักนาย...น้องชาย♥เวอร์จิ้น♥ นะค๊าาาา  
-------------------------------------------------------------------------------------------
 
                                                       1
                           รักนาย...น้องชาย♥เวอร์จิ้น♥
 


อินโทร 
"ภาพนู๊ดของชายพรมจรรย์!"เธอ 'แก้ว จริยา' สาวมาดเซอร์ ดีกรีเด็กศิลป์ ปี 3 จะทำอย่างไร เมื่อ
หัวข้อภาพวาดสุดโหดนี้ จะทำให้เธอได้เจอกับ...



"ไอ้โมะ ไอ้น้องเวรรรร นี่แกยังเวอร์จิ้นอีกหรอะ!!"


" อ้าว เจ๊พูดงี้ก็สวยดิ!...รู้มั๊ยว่าเวอร์จิ้นชายไทยมันมีค่ามากแค่ไหน!!!ถ้าไม่เชื่อ ผมจะพิสูจน์ให้ดู!" 

 
 นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา .... ทำไมแกต้องยัดเยียดเวอร์จิ้นอันล้ำค่าของแกมาให้ฉันด้วยห๊ะ!!!!!!!
 
 
...........................................................................................................................
 
 
"เจ๊!!!ตื่นได้แล้ว เจ๊โว้ยยยย ตื่นได้แล้ว ผมมีเรียนเช้านะ เจ๊ ตื่นๆ"ผมเรียกพี่สาวสุดสวยที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียงอย่างน่าอนาจหลังจากที่เมื่อคืนเมากลับมาจากร้านเหล้ากับเดอะแก๊งค์ของเจ๊ๆ 
 
" แก้วครับ ตื่นได้แล้วนะ "ผมกระซิบข้างหูคนสวยก่อนจะเบาลมเข้าหูร่างบางให้เสียวเล่น นั้นไงได้ผล!!!
 
" ไอ้โมะ!!!ไอ้เด็กเปรต นี่แกเข้ามาในห้องฉันทำไมห๊ะ!!"ฉันผลักมันกระเด็นออกไปจากตัวอย่างแรง แถมปานาฬิกาเก่าๆใส่มันไปทีนึง คุณฟังไม่ผิดหรอกนาฬิกาเหล็กเก่าๆโดนหัวมันเต็มๆ มันร้องโอดโอ๊ยแถมยังมาบีบน้ำตาใส่อีก แม่งมารยาชายชัดๆๆ 
 
"ออกไปจาห้องฉันเลยน่ะ ไอ้เด็กบ้า" 
"วันนี้เจ๊ ต้องไปส่งผมที่ มอ. ไม่งั้นผมไม่ยอมจริงๆด้วย ผมจะฟ้องม๊าว่าเจ๊แอบออกไปกินเหล้าแถมเมากลับมาตี3"
 
ฉันมองหน้ามันด้วยสีหน้าอารมณ์ที่จะฆ่าคนได้เต็มที ฉันกับไอ้เด็กเปรตนี่ไม่ได้เป็นพีน้องกันจริงๆหรอกน่ะ พอดีว่าแม่มันตายส่วนเตี่ยฉันก็ตายเราก็เลยเหลือกันสองคนแม่ลุก บ้านฉันเมื่อก่อนเปิดร้ายขายติ่มซ่ำแต่ม๊าดันไป   ซั่มกันอิท่าไหนไม่รู้พ่อไอ้เด็กดันเอาขบวนขันหมากแบบของไทยมาสู่ขอม๊าถึงหน้าบ้าน ตอนนั้นฉันเพ่งอายุได้ 8ขวบเอง ส่วนไอ้เด็กเปรตนรกนั้น ก็แค่ 5 ขวบแต่แม่ง มันคือมารชีวิตของฉันจนถึงตอนนี้เลยT______T
 
"เจ๊ ลุกแล้วก็รีบอาบน้ำดิวะ โอ๊ย ไม่ต้องแล้วชักช้าแบบนี้เดี๋ยวผมอาบให้เลย!!" อ๊ากกกกยังบรรยายสรรพคุณมันไม่ทันขาดคำ ความหน้าด้านเมิงออกแล้วหรอะไอ้เด็กเปรต!!!
 
"ปล่อยฉันนะโว้ย ไอ้โมะ ไอ้น้องบ้าา "
 
"เจ้ ไม่ต้องอายหรอกน่าา คนมันเคยๆๆเห็นกันมาหมดแล้ว" ไอ้....ที่แกเคยเห็นนั้นมันเมื่อ 10 ปีที่แล้วนะั
ไอ้ ค ว าาาาาา ย
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"เห้ออ เหนื่อยแทบตายกว่าจะถีบมันกระเด็นออกไปได้"ฉันรีบเปิดฝักบัว ปล่อยให้กระแสน้ำเย็นๆผ่านผิวหน้าให้สบายใจ นับวันไอ้เด็กบ้านั้นมันย่งทำตัวเกาะหนิบกับเขาแทบจะตลอด ขืนปล่อยให้เป็นยังงี้ต่อไปไม่ดีแน่ เพราะคนอย่าง แก้ว เด็กศิลป์หัวใจติสส์คนนี้ ต้องการอิสระ ปราศจากมารเด็กเปรต.....
 
 
" หึ รีบนักใช่มั๊ย ได้ งั้นก็ รอ ไปก่อนละกันนะไอ้น้องรัก! "ฉันหันไปมองทางประตูห้องน้ำที่มีม่านสีใส่ขุ่นบางๆกันเอาไว้ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบครีมอาบน้ำที่ว่างอยู่นอกม่าน 
 
หมับ!!! #@%$#&#&%&# 
 
"O[]O!!!!!"
 
"จะอีกนานมั๊ยเจ๊!!!! "
 
"อะ..อ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!"