เรื่องนี้ไม่มีชื่อ

“ดี งั้นเธอเริ่มงานตั้งแต่คืนนี้ ไปเก็บเสื้อผ้าแล้วขึ้นมานอนห้องข้างๆฉัน บนตึก ที่เรียกมาก็มีแค่นี้แหละ กว่าจะคุยรู้เรื่อง เสียเวลา” บอกเสียงเข้ม พร้อมร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก เดินฝ่าวงล้อมทุกคนออกไป ไม่สนใจอาการคนข้างหลัง
+++++++++++++++++++++++
สิ้นเสียงสั่ง ทุกคนต่างแยกย้าย แต่ใช่จะกลับไปทำงานที่คั่งค้างแต่กลับรวมตัวกันที่เรือนครัวด้านหลัง สายตาจับจ้องสาวหน้าหวานที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย
“แก้ว ป้าขอโทษนะลูก” ลูบหัวหลานสาวปลอบใจ อดโมโหตัวเองไม่ได้ที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย
“แม่มึง แล้วจะเอาไงล่ะทีนี้ บอกตรงๆ พ่อเห็นตาไอ้คุณแล้ว พ่อกลัว” เสียงชายสูงวัยกล่าว ความในใจหลังจากเงียบมานาน
“ฉันก็ไม่รู้ ตาส่ง”
“แก้ว แล้วหนูจะทำอย่างไงต่อไปลูก” เห็นหลานสาวนั่งเงียบ อดหวั่นใจไม่ได้
“โอ๊ย ป้าจะต้องทำอะไร ก็รีบเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งไปอยู่บนตึกล่ะสิ” เสียงแหลมกระแนะกระแหน ดังมาแต่ไกล สายตาร้ายจับจ้องร่างที่นั่งก้มหน้านิ่ง
“นังปิ่น ถ้าปากมากนักก็ไปหางานทำไป อย่าพูดมากให้เปลืองน้ำลาย”
“แหมลุง ไม่ดีใจเหรอ ที่หลานสาวสุดที่รักจะได้ขึ้นไปอยู่บนเรือนใหญ่ ข้างห้องคุณ แต่ฉันว่าไม่แน่นะอาจจะเข้าไปอยู่ในห้องเดียวกับคุณเลยก็ได้” เสียงแหลมเถียงไม่ลดละ ระบายความแค้นที่สุมอก ทั้งอิจฉา ทั้งโมโหที่คนเป็นนายไม่สนใจ
“อีปิ่น ไม่มีใครเค้าคิดชั่วๆ แบบเอ็งหรอก คิดมาได้ แต่ข้าว่าที่แกว่าหนูแก้วเนี๊ยะแกอิจฉาล่ะสิที่คุณเค้าไม่มองเอ็ง ขนาดป้าแช่มปูทางให้ แต่คุณเค้ายังมองผ่าน ข้าว่าคุณเค้าตาถึงนะไม่เลือกก้อนกรวดอย่างเอ็ง หึ เห็นแล้วน่าสงสาร”
“นี่น้าแวว สรุปว่าน้าเป็นน้าชั้น หรือน้านังแก้วกันแน่ หะ”
“ถ้าข้าเลือกได้ ข้าก็ขอเลือกไม่มีหลานอย่างน้าแก อย่านึกว่าข้าไม่รู้นะว่าแกคิดอะไร คงอยากขึ้นไปนอนบนตึกใหญ่เต็มที่เลยล่ะสิ ถึงได้เสนอตัวขนาดนี้ แต่ขอโทษที ที่คุณเค้าไม่มอง”
“น้าแวว จำคำของน้าไว้ ถ้าฉันได้ดีขึ้นมา น้านั้นแหละน้าจะเสียใจ ฝากไว้ก่อน” น้ำเสียง สายตาโกรธจัด เถียงคำไม่ลดละ ก่อนจะสะบัดร่างอวบเดินหนีไปอีกทาง
“โอ๊ย แค่นี้ก็มีเรื่องให้ปวดหัวมากพออยู่แล้ว แววป้าขอนะ”
“ป้าฉันขอโทษ ฉันเหลืออดกับนังหลานปากมากจริงๆ”
“แก้ว ถ้าแก้วไม่ไหว ไม่อยากทำบอกลุงนะ เดี๋ยวลุงจะไปพูดกับไอ้คุณเวรนั่งเอง”
“แก้วทำได้ ทุกคนไม่ต้องห่วงนะ” ฝืนยิ้ม ตอบเสียงเรียบ ไม่อยากให้ทุกคนกังวล แต่ในใจยังหวั่นเกรงอาการคนเอาแต่ใจจอมเผด็จการ
“แก้ว ป้าไม่รู้จะพูดอย่างไงแล้วลูก” เห็นท่าทีหลานสาวแล้วสงสาร อดห่วงไม่ได้รู้อยู่ว่าไม่เต็มใจแต่ยังผืนยิ้ม
“แก้วไม่เป็นไรจริงๆ งั้นเดี๋ยวแก้วขึ้นไปบนตึก ไปทำความสะอาดห้องให้คุณเค้าก่อนนะ เอาช่วงที่คุณไม่อยู่นี่แหละ พวกป้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เออ มันต้องอย่างนี้สิวะไอ้หลานรัก แววลุงวานแกไปช่วยแก้วมันหน่อยนะจะได้เสร็จไวๆ ไม่ต้องเจอไอ้คุณตอนเย็น”
“แหมลุงไม่ต้องวานแววก็ช่วยจ่ะ”
“ตาส่งตั้งแต่เป็นผัวเมียกันมาข้าหล่ะชอบความคิดแกวันนี้จริงๆ ไปลูกจะได้เสร็จๆ”
ร่างสูงบางรีบลุกก้าวยาวไปบนตึกพร้อมสาวอีกคน สีหน้าคลายกังวลได้บ้าง อย่างน้อยถ้างานที่เธอรับผิดชอบเสร็จสิ้น เธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปนอนอีกห้อง เพื่อรับใช้บนตึก แต่ทุกการกระทำไม่พ้นสายตาของอีกคนที่จ้องมอง รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะรีบหลบไปให้พ้นทาง
------------------------------------------------
เดินเข้าห้องก็รีบเก็บกวาดทำความสะอาด จัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย สาวอีกคนก็ช่วยเต็มที่เก็บกวาดในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาช่วยอีกร่างบางจัดเตียง
“แก้ว หนูไปเก็บของบนโต๊ะหนังสือดีกว่า ทางนี้เดี๋ยวน้าจัดเองจะได้เสร็จไวๆ” หันบอกร่างบางที่ก้มๆ เงยกับเตียงใหญ่แล้วรีบบอกให้ไปทำอีกทาง ไม่ใช่ไม่อยากให้หลานช่วย แต่ดูเวลาแล้ว ถ้าขืนช้ากว่านี้คงไม่สู้ดีแน่ๆ
“ค่ะ” รับคำเสียงหวาน ก่อนเดินไปยังโต๊ะหนังสือตัวใหญ่ เก็บและจัดเรียงหนังสือให้เรียบร้อย ก่อนจะชะงักกับข้อความบนกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ถ้าคุณเห็นข้อความในกระดาษ ขอให้คุณรู้ไว้ว่า ผมรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังอยู่ในห้อง แก้ว .......ใจ อย่าเพิ่งรีบไปไหนนะที่รักเพราะผมกำลังจะไปหาคุณ คุณหนีผมไม่พ้นหรอก"
“ไอ้บ้า”
“แก้ว แก้วเป็นอะไรลูก” ทิ้งงานทุกอย่างตรงหน้า กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นหลานสาวอุทานเสียงดัง
“......” ไม่ตอบหันสบตานิ่งก่อนส่งกระดาษเจ้าปัญหาส่งให้ ในใจยังหวั่น จากข้อความในกระดาษแสดงว่าเค้าวางแผนไว้ตั้งแต่ต้น
“คุณพระช่วย แก้วลูกน้าว่าเรารีบทำรีบเก็บดีกว่านะ ใจเย็นๆ คุณเค้าคงจะแกล้งหนูเล่น ไปลูก รีบๆ ทำ”
ก้มหน้าก้มตารีบทำงาน กว่าจะเสร็จใช้เวลาเกือบชั่วโมง ปิดห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก้าวเท้ายาวเดินกลับเรือนเล็ก ใจยังหวั่นๆ กลัวจะเจอกับคนไม่ต้องประสงค์
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++