เรื่องนี้ไม่มีชื่อ

คฤหาสน์ใหญ่กลางใจเมือง กินเนื้อที่กว่า 200 ไร่ เป็นที่พำนักพักพิงของ “แก้ว” เด็กสาวผิวขาวเนียน สูงโปร่ง มาตลอด 20 ปี จนใครๆก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอคือลูกหลานเจ้าของคฤหาสน์หลังงาม ซึ่งสิ่งที่คนอื่นมองคือสิ่งที่เธอปฏิเสธมาโดยตลอด ถึงเธอจะเข้านอกออกในปราการหลังดังกล่าวได้ดังใจ แต่เธอก็เป็นเพียงบุตรสาวของต้นห้อง หรืออีกนัยหนึ่งคือลูกสาวของสาวใช้ในบ้างหลังใหญ่แค่นั้น แต่ที่ต่างจากสาวใช้คนอื่นคือเธอได้สิทธิ์ในการศึกษาที่นายและนายหญิงให้ความรักและความเอ็นดูเหมือนลูกหลาน และเพื่อเป็นการตอบแทนแม่ของหญิงสาวที่ซื่อสัตย์ ดูแลรับใช้คนเป็นเจ้าของบ้านได้ไม่ขาดตกบกพร่อง
“แก้ว วันนี้ไม่มีเรียนเหรอลูก” ร้องถาม เมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้ามาในตึก ร้อยวันพันทีให้ขึ้นมาไม่มีทาง อิดออดตลอดแต่วันนี้สงสัยฝนจะตก
“ไม่มีคะแม่ วันนี้แก้วอยากช่วยแม่” เดินเข้าโอบเอวมารดา พูดเสียงหวานประจบเอาใจ ก่อนจะคว้าไม้ขนไก่ช่วยปัดฝุ่น
“มาช่วยแม่วันนี้ แก้วอยากได้อะไรหึ”
“แก้วไม่ได้อยากได้อะไรคะ เห็นแม่เหนื่อยแก้วเลยอยากช่วย แต่วันนี้แก้วขอไปดูหนังกับฟางนะคะ” หันตอบเสียงหวาน ออเซาะ
“นั่นไงแม่ว่าแล้ว เจ้าลูกคนนี้ แล้วไปกี่โมงล่ะ” สายหัวกับความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของลูกสาว
“งั้นแก้วไปเลยนะแม่ ไม่เกิน 5 โมงเย็นแก้วกลับคะ” ได้ยินเสียงมารดาอนุญาต ทิ้งงานทุกอย่างที่ทำวิ่งหอมแก้วมารดา ก็จะรีบวิ่งออกไป
“แก้ว แก้วเดี๋ยวลูก กลับก่อน 4 โมงเย็นได้ไหมเพราะเวลาอาหารเย็นแม่ต้องให้ลูกช่วย”
“ได้คะแม่ แก้วจะรีบกลับ” หันตอบกลับก่อนจะวิ่งขึ้นเรือนหลังเล็กที่อยู่ถัดจากตัวบ้าน คว้ากระเป๋า สวมรองเท้าผ้าใบคู่ใจวิ่งออกไป
---------------------------------------------
“แก้วจะไปไหน เดี๋ยวลุงไปส่ง” เสียงลุงส่ง คนขับรถเก่าแก่ร้องเรียกเมื่อเห็นร่างบาง กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากตัวบ้าน
“ขอบคุณคะลุง เดี๋ยวตอนเย็นแก้วมาช่วยล้างรถนะ” หันบอก หน้าหวานยิ้มแก้มปริ ก่อนจะยกมือไหว้ลา
“ระวังตัวด้วยนะ กลับไม่ได้โทรบอกลุงนะแก้ว” ตะโกนไล่หลัง คงไม่แปลกเป็นใคร ใครจะไม่รักไม่เอ็นดูเหมือนลูกหลานในไส้ ในเห็นเด็กสาวตั้งแต่เด็ก เห็นความอ่อนน้อมน่ารักยิ่งนานวันยิ่งรักเหมือนลูกตัวเองก็ไม่บาน
“ตาส่ง เป็นห่วงหลานอีกละสิ” เสียงป้าแช่ม เอ่ยถามสามีที่ยืนเช็ดรถหน้าตาวิตกกังวล
“แม่มึง แล้วแม่มึงไม่ห่วงเหรอ นี่พ่อจะไปส่งก็ไม่ไป”
“ฉันก็ห่วงเหมือนแกนั่นแหละตาส่ง แก้วเป็นเด็กดีคุณพระต้องคุ้มครองอยู่แล้ว แต่ชีวิตแก้วน่าสงสารนะเกิดมาไม่นานก็ต้องเสียพ่อไป เฮ่อ!”
“เอาน่าแม่มึง แก้วกลับมลก็ยังมีพวกเราไง เห็นกันตั้งแต่เล็กๆ คอยดูใครรังแกแก้วพ่อนี่แหละจะขวางคนแรกเลย”
“ไม่ต้องทำเก่งเลยแก เช็ดรถเสร็จแล้วรึไง ไม่รู้เหรอว่าตอนเย็นที่บ้านมีงานนะ” ส่ายหัวกับอาการจริงจังของสามีก่อนจะดุให้รีบทำงาน ไม่งั้นไม่เลิกคุยแน่ แต่ในใจก็ยังอดห่วงหลานสาวที่กล่าวถึงไม่ได้
-----------------------------------------
ห้างสรรพสินค้าเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ แต่ไม่ช่วยให้สองสาวที่นั่งรอเพื่อนสนิทใจเย็นได้เลย ยัยแก้วสายเสมอ
“พี่ฟาง ยัยแก้วสายอีกแล้วนะ”
“พี่รู้แล้วไม่ต้องพูด มาค่อยชำระบัญชีทีเดียว”
หน้าหวานหงุดหงิด นั่งรอมาเกือบชั่วโมงยังไม่เห็นแม้เงาเพื่อนตัวดี แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งวิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกล แต่ที่เห็นไม่ใช่เพราะสังเกต แต่เพราะสายตารอบข้างที่มองมายังเพื่อนของตนต่างหาก
“ขอโทษที พอดีรถติดอ่ะ อีกอย่างรถตู้ไม่ยอมรับด้วย แก้วเลยขึ้นรถเมล์มา” ยืนหอบสักพักก่อนจะรีบขอโทษขอโพย
“ไม่ต้องเลย ให้ฟางกับเฟย์นั่งรอเกือบชั่วโมง โทรศัพท์มีทำไมไม่โทรมาบอก” สาวตัวเล็กแวดใส่ไม่ยั้ง
“อ่อ แก้วลืมอย่าโกรธเลยนะนะนะ เห็นไหมเฟย์ยังไม่โกรธเลย” เห็นเพื่อนสาวไม่มีทีท่าว่าจะหายโกรธจำต้องอาศัยแฝดผู้น้องเป็นแนวร่วม
“ชิ ไม่ต้องมาพูดดีเลย อยากให้หายโกรธแก้วต้องเลี้ยงไอติมด้วย”
“ได้เลย แต่คนละแท่งนะ แก้วมีงบแค่นี้ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” กล่าวบอกเสียงทะเล้น เห็นหน้างอๆของเพื่อนสาวแล้วอดยิ้มไม่ได้
“ยัยแก้ว งกตลอดอ่ะแก เฟย์รู้นะว่าแก้วอ่ะรับงานพิเศษให้ทางมหาวิทยาลัยอ่ะ”
“ป่าว แก้วไม่ได้ทำนะ”
“ไม่ต้องโกหกเลยแก ฟางว่าแก้วทำงานให้มหาวิทยาลัยไปเลยก็ดีนะ 555”
“ไม่เอาหรอกฟาง เพิ่งเรียนจบเอง รอรับปริญญาก่อน ตอนนี้อยากช่วยแม่อ่ะ”
“แล้วไอ้งานที่แกทำหล่ะ”
“ก็ทำแก้เบื่ออ่ะ เดี๋ยวก็เลิก ไปเถอะไปดูโปรแกรมหนังกัน” เห็นสองสาวไม่หายสงสัยรีบชิงตัดบทก่อนจะลากออกไป หนอยแน่เพื่อนตัวแสบอุตส่าห์จะไม่บอกแล้วเชียวว่ามหาวิทยาลัยจ้างไว้เป็นอาจารย์พิเศษ ยังสืบรู้จนได้ เก่งจริงๆ
-----------------------------------------
ใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมงกว่าหนังจะจบ 3 สาวเดินออกจากอาคารหัวเราะไปคุยกันไป แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเจอหนุ่มปากเสียแซวเสียงดัง
“ดูหนังจบแล้ว ไปทานข้าวกับพี่ไหมครับ” หนุ่มมาดกวน 3 คนเดินมาดักตรงหน้าก่อนเอ่ยวาจากวนประสาท
“ไม่เป็นไรคะ พอดีพวกน้องจะรีบกลับ” เสียงสาวตัวเล็กกว่าใครเพื่อนเอ่ยบอกสุภาพไม่อยากจะมีเรื่อง
“พี่อุตส่าห์มีน้ำใจ ทำไมน้องปฏิเสธกันง่ายๆหล่ะครับ” ชายหนุ่มอีกคนกล่าวทับก่อนจะเดินมาขวางหน้า
“ก็น้องไม่อยากไปไงคะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง” เสียงสาวแก้มปุ๋มตวาดใส่หน้าไม่ยั้ง
“จะเล่นตัวไปถึงไหนครับ พวกพี่ระดับไหนน้องไม่รู้เหรอ ถือว่าพี่ให้เกียรติน้องมากแล้วนะ” อีกคนที่เหลือนอกจากจะไม่พูดเปล่า ยังตรงดิ่งคว้าข้อมือสาวแก้วปุ๋มปากล้าไว้อีก
“นี่ปล่อยนะ ปล่อย ไม่ปล่อยใช่ไหม แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน” ทั้งผลักทั้งดันแต่พวกตัวแสบยังไม่กระดิก
“จะทำอะไรพวกพี่คะ” ถามเสียงกวนหัวเราะลั่น
“ก็ทำอย่างนี้ไง” สิ้นเสียงหวาน ร้องเท้าคู่ไม่ใหญ่ไม่เล็กของสาวร่างสูงที่ยืนฟังอยู่นานก็ถีบเข้าที่หน้าอกผู้ชายจอมฉวยโอกาสเต็มๆ ปล่อยให้ร่างกวนประสาทเซถลาล้มไม่เป็นท่า
“สวย เผ็ด ดุ อย่างนี้พี่ชอบ” รีบลุกขึ้นฉุดกระชาก น้ำเสียงดุดัน
“ชอบใช่ไหม จัดให้ค่ะ” สิ้นเสียง ขาเรียวยาวก็ฟาดเข้าที่ก้านคอคนตรงหน้าเต็มๆ ล้มทั้งยืน ส่งผลให้สองหนุ่มรีบเข้าไปประคอง สีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“เห้ย นี่มันอะไรกันวะ เล่นสลบเลยเหรอ” ร้องเสียงหลง กล้าๆกลัวๆกับสาวหน้าหวานตรงหน้า ที่ย่างสามขุมเดินเข้าหาก่อนจะชะงักเมื่อมือเรียวสะกิดแขนไว้
“เห้ยแก้ว ฟางว่าพอเหอะ แค่นี้เค้าก็แย่แล้ว”
“จำไว้ ว่าผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น แล้วอีกอย่างพวกนายควรเอาเวลาปากเสียอย่างนี้ไปอ่านหนังสือ .... ไปสิ” เสียงหวานตวาดลั่น สองคนที่เหลือลนลานประคองร่างที่สลบไศลเพราะฝีมือสาวตรงไหนไปโดยเร็ว เพราะขืนช้ากว่านี้คนที่ลงไปนอนอาจเป็นพวกเค้าก็ได้
--------------------------------------
“โห่แก้ว แกเล่นแรงไปรึป่าวอ่ะ”
“ไม่แรงหรอกน้อยไปด้วยซ้ำ มันต้องเจอแบบนี้แหละ”
“จ้าคุณโหด น่าสงสารพวกนั้นเนอะเล่นกันใครไม่เล่น มาเล่นกับแก้วใจศิษย์ลุงส่ง”
“เออพูดถึงลุง กี่โมงแล้วอ่ะ”
“จะบ่าย 2 แล้ว ทำไมเหรอมีอะไรรึป่าวแก้ว”
“เห้ยไปทันแน่ แก้วไปก่อนนะวันนี้แม่ให้กลับบ้านก่อนสี่โมงเย็น เดี๋ยวค่อยนัดเจอกันใหม่ไปนะ”