ที่รักของผม... I Love U ♥♥♥

[Kenta’s Part]
ผมกับไอ้พวกที่เหลือมองดูโทโมะด้วยความเป็นห่วงและอีกใจหนึ่งก็มองตามไปยิ้มๆ เฮอะ จะออกไปดูแก้วยังจะมาปากแข็งอีกนะ
 
ตึกตึกตึกตึกตึกตึก ปั้ก!
แก้วที่เอาแต่วิ่งปิดหน้าปิดตา วิ่งมาชนอกผมจนแก้วเกือบเซ ผมได้แต่ตกใจและงง ก่อนจะเห็นว่าแก้วร้องไห้ตาแดง เลยถามออกมาอย่างเป็นห่วง
‘แก้ว...เป็นอะไรเนี่ย’
‘ฮึก...เพื่อนนาย เพื่อนนายคนเดียวเลย...’
‘หา? =_=’
‘โทโมะ...โทโมะอ่ะ เอาแต่ตวาดใส่หน้าฉันอย่างเดียวเลย ไอ้บ้านั่นน่ะ...ฮึก พอฉันไปบอกว่าพี่เต้ชวนฉันไปกินข้าวแค่นั้นอ่ะ ไอ้บ้านั่นมันก็....ตวาดใส่หน้าฉันอย่างเดียวเลย ไอ้บ้าเอ๊ย! ฮืออออ’
ผมหันไปมองพวกที่เหลือแล้วสบตากันอย่างรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
‘ใจเย็นนะแก้ว’
‘โทโมะ...โทโมะอ่ะ’
‘...’
‘ฮืออออ โทโมะ...นายมันบ้า...’
 
โทโมะ โทโมะ โทโมะ ทุกประโยคต้องมีคำว่าโทโมะ ผมรู้นะว่าแก้วน่ะแคร์ความรู้สึกของโทโมะมาก เพราะสองคนนี้สนิทกันสุดๆอยู่ แก้วน่ะแคร์นะที่โทโมะไม่ค่อยชอบหน้าพี่เต้ (พี่เต้อยู่ตั้งม.6 ให้เรียกไอ้เต้แบบโทโมะอ่ะเหรอ พวกผมไม่ได้หน้าตายแบบโทโมะมันนี่นา) แต่เรื่องที่พี่เต้จะชวนแก้วไปกินข้าวมันก็น่าดีใจอยู่หรอก เพราะพี่เต้น่ะไม่ค่อยชวนผู้หญิงคนอื่น ชวนแต่พวกที่เป็นเพื่อนพี่เขาอย่างเดียว แล้วที่แก้วมาบอกน่ะ แก้วคงลืมไปเลยสินะว่าเมื่อคืนน่ะ โทโมะเกือบจะได้แก้วในห้องน้ำอยู่แล้ว
แต่เพราะแก้วไม่รู้ถึงความไม่แน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองของโทโมะมันนี่นา แล้วแก้วจะไปรู้จะไปแคร์อะไรตรงนั้นล่ะ
ถึงจะเจ้าชู้ ปากหวาน แต่ถ้าเรื่องบอกรักแบบจริงๆน่ะ คำว่าปากแข็งจะลอยมาหาโทโมะอย่างอัตโนมัติเองเลย
คงต้องลุ้นต่อไปแล้วล่ะ ว่าแก้วจะต้องใช้อะไรมางัดปากโทโมะให้อ้าปากพูดคำว่า ‘รัก’ ออกมาอย่างจริงจัง?
 
 
[Kaew’s Part]
ฉันมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในสวน จนมีมือหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้าเข้ามาให้ ฉันเลยละจากการร้องไห้แล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง
“โทโมะใช่มั้ย” พี่เต้ถามออกมาอย่างเป็นห่วงหลังจากที่พี่เต้นั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับฉัน
“ค่ะ...”
“รู้มั้ยว่าทำไมโทโมะถึงทำแบบนี้”
“ก็เพราะเขาไม่ชอบพี่เต้ไงคะ เขาเลยขัดขวางแก้วไม่ให้แก้วมากินข้าวกับพี่เต้”
“หึๆ ไม่ใช่หรอกนะ น้องแก้วไม่เห็นเหรอว่าตอนนั้นตาของมันส่อความหมายอะไรออกมา”
“จ้องแก้วขนาดนั้นแก้วไม่กล้ามองหรอก โทโมะไม่เคยทำแบบนี้กับแก้วเลยนะ กับคนอื่นด้วย แล้วทำไมวันนี้ถึงได้...”
“พี่บอกใบ้ให้เอามั้ย”
“อะไรล่ะคะ”
พี่เต้เขยิบมาใกล้ๆฉันก่อนจะกระซิบข้างหู
“อาการที่คนรักเขาแสดงออกมาเวลาเห็นคนของเราไปยุ่งกับคนอื่นมันคือความรู้สึกที่เรียกว่าอะไร ที่โทโมะทำไปก็เพราะแบบนั้นแหละ ^^”
พี่เต้ทิ้งให้ฉันนั่งอึ้งกับคำตอบที่ฉันคิดออกมาเอง โดยไม่ลืมกดหัวแล้วขยี้ผมฉันก่อนวิ่งออกไป
หึง? หวง? หรือทั้งสองอย่าง?
ไอ้พี่เต้บ้า! ที่ฉันยอมไปกินข้าวด้วยใช่ว่าฉันจะยอมให้พี่มาแกล้งฉันนะ
“เอ้อ เรายังไม่ได้คืนผ้าให้พี่เค้านี่หว่า -0- พะ... อุ๊ย ขอโทษค่ะๆ >x<” ฉันกำลังจะลุกขึ้นวิ่งตามหลังพี่เต้ไป แต่ดั้งฉันก็กระแทกกับใครก็ไม่รู้อ่ะ เจ็บเป็นบ้า T_T
“จะไปไหนอ่ะ -_-” เสียงเนือยๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นมาพร้อมกับหน้าตาย โทโมะจับข้อมือฉันไว้
“โท... อึก”
เห็นหน้าเขาแบบนี้ น้ำตาเอ่อเลยแฮะ
“ทำไมต้องก้มหน้าหนีด้วยอ่ะแก้ว เป็นไรมากป่ะเนี่ย -_-*”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นาย...จะไปไหนก็ไปเหอะ โกรธฉันอยู่นี่”
“หือ ใครโกรธใคร ไม่มีนะเท่าที่จำได้อ่ะ แล้วนี่เป็นไรทำไมตาแดง -_-”
“อย่ายุ่งเลย”
“ไม่ให้ยุ่งได้ไง ฉันรักของฉันนี่ ไม่ให้เป็นห่วงเลยเหรอ”
“...”
“เพื่อนคนเนี้ย ฉันรักของฉันสุดๆเลย”
“อ๋อ เข้าใจ นึกว่านายจะมาบอกรักฉันซะอีก -///-”
“...~” โทโมะลอบถอนหายใจ
“...”
“ขะ...ขึ้นห้องเถอะ”
“อื้อ” ฉันพยักหน้ายิ้มเล็กๆ ก่อนจะถูกโทโมะจับมือให้เดินขึ้นตึกตามเขาไป
“โทโมะ...”
“หือ”
“เย็นนี้ที่พี่เต้ชวนไปกินข้าวน่ะ...”
“...”
“ฉัน...ไม่ไปแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ อยากไปมากนักไม่ใช่เหรอ”
“ก็เพราะ...”
“เพราะ...?”
“เฮ้อออ~ ช่างเหอะ ไปๆ ไปนั่งที่ไป ออดจะดังแล้ว” ฉันดันหลังโทโมะเพื่อตัดบท จะให้บอกได้ไงว่าเป็นเพราะเขาน่ะ
 
เลิกเรียน
ฉันกับโทโมะเดินควงแขนกันลงมา (ไม่ได้ควงแบบแฟน อย่ามั่วนิ่ม - -) พลางแกะลูกอมก่อนจะเอาเข้าปากแล้วอมๆ กัดๆ นิดๆ
“ฮ้าา~ นั่นไง น้องแก้วมาละ น้องแก้วครับ~!” เสียงพี่เต้ดังมาแต่ไกล พี่กับเพื่อนๆ ของพี่เต้กำลังนั่งล้อมวงดีดกีตาร์ร้องเพลงกันอย่างสนุกเลย
นั่นไง ทวงเรื่องกินข้าวอีกแหง นรกถามหาแล้วไง แถมยังเกี่ยวแขนฉันซะแน่นอยู่ข้างๆ ซะด้วย -_-;
“น้องแก้วครับ!~ ^^” พี่เต้ลุกขึ้นจากวง แล้วเดินมาหาฉันด้วยใบหน้าขาวๆ ยิ้มบางๆ
“คือแก้ว...”
“แก้วไม่ว่างแล้ว ถอยไปปะ -_-”
“ยังไม่ได้ถามอะไรเลย -*-” พี่เต้ส่ายหน้า เมื่อโทโมะพูดแทรกเนือยๆ
“เหอะน่า ฉันรู้ละกันว่าแกจะพาแก้วไปไหน ถึงจะมีเพื่อนผู้หญิงแกไปหลายคนด้วยก็เหอะ”
“ทำไมไม่ไว้ใจฉันวะ”
“คนอย่างแกทำตัวให้น่าวางใจมั้ยล่ะ นี่มันคนของฉัน ฉันหวง ฉันเป็นห่วง” โทโมะพูดตัดบทแล้วเดินผ่านหน้าพี่เต้ไป
“หวง? เป็นห่วง? เหอะ ก็แค่ข้ออ้าง” พี่เต้พูดแล้วหัวเราะในลำคอ “อันที่จริงแล้วน่ะ แกหึงเค้ามากกว่า” พี่เต้เดินมาเท้าไหล่โทโมะด้วยใบหน้ากวนๆ
“ฉันจะหวงจะหึงจะเป็นห่วงก็ไม่ใช่เรื่องของแก ไป กลับบ้านได้แล้ว ยัยดื้อ! -_-^”
อะไรวะ อยู่นิ่งๆ ยังไม่ทำอะไรเลย หาเรื่องมาลงที่ฉันว่าดื้ออีกละ =O=
ฉันโดนโทโมะลากมาตลอดทาง ฉันก็เดินตามนะ แต่ทำไมยังกระชากกันอยู่ได้ =_=^
“โทโมะ... โทโมะ ปล่อยได้แล้ว แก้วเจ็บแล้วนะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน โทโมะปล่อยมือ แล้วหันมามองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง
“ทำไมเธอไม่พูดอะไรบ้างเลยฮะ อยากไปกับมันมากเลยงั้นสิ”
“อะไรของนาย ฉันพูดก็หาว่าฉันชอบพี่เต้ ฉันไม่พูดก็หาว่าฉันสมยอม สรุปแล้วอะไรๆ ฉันก็ผิดสิ”
“ไหนเธอบอกว่าเธอจะไม่ไปกับมันไง! แล้วทำไมไม่ปฏิเสธมันไปล่ะ อ้ำอึ้งอยู่ได้”
ก็ใครมันจะไปขวานผ่าไม้ไผ่แบบนายล่ะหา =_=^
“พูดกับเธอแล้วอยากตบหมา กลับบ้านไปเลยไป!!!” โทโมะตวาดฉันอย่าเหลืออด เฮอะ ผิดอีกแล้วสิตู = =;;
“เออ!!! ก็อยากกลับอยู่เหมือนกันนั่นแหละ พูดกับนายแล้วฉันก็จะบ้าตายอยากไปตบหอย ทำก็ผิด ไม่ทำก็ผิด สรุปแล้ว ถ้าฉันอยู่กับนาย ไม่ว่าฉันจะทำอะไรยังไง หรือไม่ทำ ฉันก็ผิดตลอด ไอ้บ้าหน้าหมี!!!!”
เอ ไอ้คำสุดท้ายที่ฉันตวาดใส่หน้าโทโมะไป...แปลว่าไรวะ แล้ว...ฉันคิดได้ไง = = ??
ฉันสาวเท้ากลับบ้านให้เร็วที่สุด พลางหลับตาเพื่อให้น้ำตามันไหลออกมา เม้มปากแล้วข่มใจไว้
ตึกตึกตึกตึกตึกตึก!!!! ปัง!!!!
“แก้ว แม่สอนกี่ครั้งแล้วว่าเวลาขึ้นบันได้ให้เดินขึ้นเบาๆ แล้วนั่นไปโกรธใครมาน่ะหา ปิดประตูซะดังเชียว...”
ฉันไม่สนคำบ่นของแม่ ฉันนอนร้องไห้ซบกับหมอน
ไม่เคยรู้สึกเจ็บอะไรแบบนี้มาก่อนเลย... ไม่เคยไม่เคย...
หวังว่าเรื่องที่ทำให้ฉันเจ็บในวันนี้... คงไม่ทำให้ฉันร้องไห้จนน้ำตาหมดตัวไปก่อนนะ...
หวังว่าอย่างนั้น...