ที่รักของผม... I Love U ♥♥♥

วันต่อมา
“แก้ว มีคนมาหาแน่ะ -0-”
เสียงแม่ปลุกให้ฉันตื่นจากความทรมานที่ฉันเจอมาทั้งคืน คราบน้ำตายังคงมีให้เห็นอยู่บ้างตามแก้ม ฉันลุกขึ้นมาอย่างคนละเมอ ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง
“ใครคะแม่”
“อย่าพูดมากเลยน่า แม่จะไปงานแล้วนะ ดูบ้านดีๆ ล่ะ” พูดจบ แม่ก็คว้ากระเป๋าของตัวเองเดินออกจากบ้านไป
แหม แก่ปานนี้ก็ยังต้องออกงานสังคม -*-
“ใครมาหาแก้วแว้~” ฉันพูดเล่นไปเรื่อย แล้วก็ชะงัก เมื่อผมซอยสีดำคุ้นตากำลังยืนหันหลังให้
“โทโมะ...หรือเปล่า”
ทั้งๆ ที่เขาทำให้ฉันเจ็บ แต่ทำไมใจยังเต้นแรงอีกนะ
“อ่าห้ะ ฉันเองล่ะ”
“ทำไมนายยังหันหลังให้ฉันอยู่ หันมาคุยกันดีๆ สิ”
“ฉัน...ไม่อยากเห็นหน้าเธอ” ฉันชะงักตามคำพูดของเขา ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาอีก “ฉันไม่กล้ามองหน้าเธอ ฉันไม่กล้าสู้หน้าเธอ เธอร้องไห้เพราะฉัน...”
“แต่ฉันอยากเห็นหน้านาย ฉันอยากให้เรามาคุยกันดีๆ เหมือนเดิม”
ทั้งๆ ที่รู้ว่าพอเจอหน้านาย...ฉันจะร้องไห้ก็ตาม
“ไม่แก้ว มันไม่เหมือนเดิม...”
“เหมือนเดิมสิ เรายังรักกัน...เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
“ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะพูดแบบนี้เหมือนเดิมหรือเปล่า พอฉันบอกอะไรเธอ”
“...”
“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอร้องไห้ ฉัน...หวงเธอ ฉันอยากเห็นเธออยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา ฉันไม่อยากให้เธอไปอยู่กับคนอื่น ที่ฉันทำเป็นไม่ชอบหน้าไอ้เต้ เพราะเธอ เธอชอบมัน ฉันกลัวว่าเธอจะพร่ำเพ้อถึงมัน ฉัน...อยากเป็นคนสำคัญสำหรับเธอ”
“...”
“ฉัน...คงหวงเธอมากไป หวงจนหน้ามืด ถึงได้ตวาดใส่หน้าเธอ ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน ฉันรู้ว่าเธออึดอัด เธอยากไปกับมัน แต่เพราะฉัน...”
“ไม่ใช่ ที่ฉันไม่ไปมันเป็นเพราะนายก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าฉันกลัวนายจะเกลียดพี่เต้อีก แต่ฉัน...อยากทำตามที่นายบอก”
“ฉันงี่เง่าจังเลยนะแก้ว”
“เพิ่งรู้หรือไงล่ะตาบ้า -*- นายมันงี่เง่า ขนาดฉันขอให้นายหันมาคุยกับฉันดีๆ นายยังไม่หันมาเลย”
“แก้ว ฟังนะ” โทโมะหันมาจับไหล่ฉันไว้ “คือ...ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แต่เจ้าพวกนั้นมันบอกให้ฉันพูดกับเธอแบบนี้เลย”
“...”
“ฉัน...”
“...?”
“ฉันชอบเธอ! ฉันรักเธอ รักเธอมากกกกก รักจนแน่ใจแล้วว่าถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ รักจนหมดหัวใจ ฉันเครียดแทบตายตอนที่รู้ว่าเธอร้องไห้ ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มตอนไหน รู้อีกทีเธอก็ร้องไห้เพราะฉันแล้ว”
“...”
“มัน...อาจจะตกใจนะ ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยแสดงออกอะไรกับเธอเลย แก้ว...วันนี้ฉันจะมาถามเธอ ฉันจะมาทวงคำตอบจากเธอ”
“...”
“เธอจำได้มั้ยที่ฉันเคยถามเธอว่าถ้าฉันชอบทอมอย่างเธอขึ้นมา เธอจะทำยังไง เธอบอกว่าเธอจะรอให้ถึงวันนั้น แล้วเธอถึงจะตอบ ...ยังไงล่ะแก้ว มันถึงวันนั้นแล้ว วันที่ฉันหลงรักเธอ วันที่รักเธอจนโงหัวไม่ขึ้น เธอจะตอบฉันว่ายังไงแก้ว!!!”
“ฉัน...”
“...”
“ฉันคงจะตอบนายไปว่า....”
“....???”
“ฉัน....ฉันไม่แน่ใจโทโมะ...”
“ทำไมแก้ว ทำไมล่ะทำไม” เสียงโทโมะเริ่มแผ่วเบา
“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไงกับนายกันแน่ แต่ฉันรู้ว่าฉันเชื่อนายทุกครั้ง ฉันแอบอมยิ้มเวลานายทำตัวงี่เง่าใส่ฉันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งๆ ที่ฉันอยากไปกินข้าวกับพี่เต้ใจจะขาด แต่พอนายมาห้าม มาห้ามไม่ให้ฉันไป ฉันก็ตกใจนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเชื่อนายง่ายๆ ก็ไม่รู้”
“แก้ว...”
ฉันว่าในตอนนี้ฉันกับโทโมะคงใจเต้นแรงพอกัน
“เอาเป็นว่า...ฉันเชื่อมั่นในตัวนาย”
“...”
“ฉันเชื่อว่านายจะเป็นคนเดียวที่รักฉัน ดูแลฉัน ปกป้องฉัน อยู่กับฉันตลอดเวลา จะกอดฉันเวลาฉันเหงา จะหอมแก้มฉันเวลาฉันคิดถึงนาย...”
“...!!!”
“เอาเป็นว่า...ฉันชอบนายละกัน”
โทโมะเริ่มยิ้มออก แต่ก็ตีหน้าอ้อนใส่
“แค่ชอบเองเหรอครับ...” โทโมะกอดเอวฉัน แล้วยื่นจมูกโด่งๆ นั่นมาใกล้ๆ แก้มของฉัน
“แล้วนายจะเอาอะไรอีกเล่า -///-”
“แค่ชอบจริงๆ น่ะเหรอครับ...รักผมเลย ไม่ได้เหรอครับ...ที่รักของผม”
ว่าจบ โทโมะก็หอมแก้มฉัน ทำเอาฉันหลับตาปี๋ ตาบ้านี่ \\> <
“อยู่ด้วยกันไปนานๆ เดี๋ยวฉันก็รักนายเองแหละน่า”
“แสดงว่าจะอยู่เป็น ‘เมีย’ ฉันด้วยเลยล่ะซี้”
“ทะลึ่ง!”
“ฮะๆ จะว่ายังไงก็แล้วแต่ ยังไงฉันก็จะไม่ทิ้งเธอไป จะรักเธอไปตลอด”
“แน่ใจ...”
“ก็ทำตัวให้ผมรักแล้วนี่ครับ”
“เขินเป็นเหมือนกันนะยะ -///-”
“ผมรักคุณครับ ที่รักของผม”