ที่รักของผม... I Love U ♥♥♥

“แก้ว กลับบ้านกัน ^^”

โทโมะยิ้มให้ฉันอย่างอารมณ์ดี เขามายืน (ดัก) อยู่ที่หน้าห้องเรียน หลังจากที่ตัวเองเพิ่งซ้อมบาสเสร็จ

“โหย อย่างนี้ฉันก็อดไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านป้าแจ่มกับพวกเฟย์อ่ะดิ TOT” ฉันโอดครวญกับโทโมะ ก็อุตส่าห์นัดกันไว้แล้วนี่นาว่าหลังเลิกเรียน จะไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียนกัน

“เห็นพวกนี้สำคัญกว่าฉันเหรอ - -+”

“บ้าสิ จะกลับก็กลับเด้ T_T” ฉันยอมโทโมะแต่ก็ยังไม่เลิกครวญคราง

“งั้นก็กลับกันเหอะ ^^”

ระหว่างทางกลับบ้าน

ฉันกับโทโมะต้องเดินกลับบ้านพร้อมกันอย่างนี้ตลอดแหละ (เดินได้เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้บ้านพวกเรามาก เดินประมาณสิบห้านาทีก็ถึง) ทางกลับน่ะทางเดียวกัน แต่หมู่บ้านโทโมะจะอยู่หน้าหมู่บ้านฉัน ฉันก็ต้องเดินไปส่งหมอนี่ถึงหน้าบ้าน แล้วเจ้าตัวก็เดินไปส่งฉันถึงหน้าบ้าน ส่วนฉันก็ต้องเดินไปส่งโทโมะหน้าป้อมยาม -*-

“วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง” โทโมะถามฉันเกี่ยวกับการเรียนในวันนี้

“ก็ตามปกติ”

“หลับอีกล่ะสิ -..-”

“ประมาณนั้น แหะๆ ^^”

“ทั้งปีล่ะเธอน่ะ”

“ก็มันน่าเบื่อนี่ -3-”

“เธอไม่ตั้งใจเรียนเองต่างหาก”

หน้าบ้านโทโมะ

“อ้าว ว่าไงลูกแก้ว ^^”

แม่โทโมะทักทายฉันอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเชิญฉันเข้าไปกินขนมในบ้าน นี่แหละ ข้อดีที่ฉันเดินมาส่งอีตานี่ถึงบ้าน =.,= โฮ่ๆ

“วันนี้แม่เตรียมคุกกี้เนยกับโกโก้ขมๆที่แก้วบ่นว่าอยากกินมาให้โดยเฉพาะเลยนะ” แม่โทโมะวางถาดขนมไว้ตรงหน้าฉัน น่ากินสุดๆ

“แม่มีลูกสาวอีกคนแล้วเหรอครับ -*-”

“ก็หนูแก้วน่ารักออกอย่างนี้นี่นา แม่ก็อยากได้ลูกสาวแบบนี้ไว้นี่ >_<”

“แล้วหนูล่ะคะแม่” พี่มากิเดินลงมาจากบันได แล้วถลามากอดคุณน้าไว้

“มากิก็น่ารักเหมือนกันจ้า”

“แต่ก็สู้น้องแก้วไม่ได้อยู่ดี น้องแก้วน่ารักจนหนูยังอยากได้มาเป็นน้องสะใภ้เลย > <” พี่มากิพูดแล้วหยิกแก้มฉันเบาๆ

ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาเลยล่ะ มันเขินน้า >///<~

“เหอะๆ เจ๊ถามผมก่อนมั้ยว่าอยากได้ยัยนี่มาเป็นภรรยารึเปล่า - -*” โทโมะพูดดักคอ ทำเอาพี่มากิฝันสลายในทันที

“ดูพูดเข้า ซักวันถ้าโมะชอบน้องแก้วขึ้นมานะ พี่จะหัวเราะให้ฟันหัก -^-”

“คงไม่มีวันนั้นหรอก พอดีผมไม่ชอบทอม เสป็กผมนะ ต้องยิ้มเก่ง น่ารัก ต้องฟังผมบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เถียงๆๆ อย่างยัยทอมนี่หรอก”

“ฉันไม่ใช่ทอมนะเฟ้ย” ฉันลุกขึ้นมาประท้วงบ้าง

“หรอออ แล้วไอ้เมื่อวานที่ไปนัดชกกับไอ้หมูอ้วนห้องสามนั่นมันนิสัยผู้หญิงเรอะนั่น -0-”

“ฉันก็แค่...ห้าวๆแค่นั้นเอง”

“ฮะ นี่น้องแก้วไปนัดชกกับคนอื่นเหรอ! O_O” พี่มากิคงตกใจน่าดูเลย -.,-

“ใช่แล้วเจ๊ ผมว่าเจ๊เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเจ๊” โทโมะยุให้พี่มากิเปลี่ยนใจที่จะรับฉันเป็นน้องสะใภ้ ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอฮะ

โป๊ก!

“ไม่ต้องมาพูดมาก ถนัดนัก เรื่องให้ร้ายคนอื่นเนี่ย”

และแล้วโทโมะก็ได้มะเหงกก้อนโตจากพี่มากิไปพร้อมๆกับคำพูดจี๊ดๆของพี่มากิ โทษฐานพูดจาไม่เข้าหู

“โหยยย ไม่เอาแก้วมาเป็นลูกเป็นน้องแทนผมไปเลยล่ะ TT_TT”

โทโมะน้ำตาซึม ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า ฉันชักอยากจะอยู่บ้านนี้ไปตลอดซะแล้วสิ

“ถ้าเป็นไปได้ พี่ทำไปนานแล้วแหละย่ะ เนาะแม่เนาะ ^^” พี่มากิหันไปขอความเห็นกับคุณน้า

“แม่ เจ๊เค้ายังรักผมอยู่รึเปล่าเนี่ยย”

“พอได้แล้วทั้งสองคน พูดอะไรกันรุนแรงจริงๆ” คุณน้าขำน้อยๆให้กับศึกการทะเลาะครั้งนี้

“เอ้อแก้ว วันนี้พี่ลองทำแกงเขียวหวานไก่ดูแหละ น้องแก้วจะอยู่กินด้วยกันมั้ย” พี่มากิชวนฉัน นั่นหมายความว่าถ้าฉันตอบตกลง ฉันต้องอยู่ร่วมกินข้าวเย็นกับครอบครัวโทโมะด้วย

“อันนี้ผมยินดีให้แก้วอยู่กินด้วยนะ แต่ผมขอบายล่ะ ผัดมักกะโรนีที่เจ๊ทำคราวที่แล้วทำพิษ ท้องเสียอ้วกแตก = = ถ้าเธออยากจะอยู่กินก็เตรียมยาธาตุแสตนด์บายไว้ด้วยล่ะ” โทโมะบอกฉันด้วยความเป็นห่วง แหม ขอบใจสำหรับความหวังดี =O=

ป้าบ!

และแล้ว พี่มากิก็บรรจงเอาปึกหนังสือหนาๆ ฟาดที่แขน ที่หัว ให้กับโทโมะหลายๆรอบ

“ยัยเจ๊โหดเอ๊ย โอ๊ยๆๆ พอแล้วเจ๊ มันเจ็บ แล้วเธอไม่คิดจะช่วยเพื่อนตัวเองบ้างรึไงเนี่ย >O<” โทโมะวิ่งโวยวายรอบบ้านเพื่อวิ่งหนีพี่มากิ แต่ก็ไม่วายหันมาโวยใส่ฉันอีก - -

“พอได้แล้ว สองคนนี้นี่ ทะเลาะกันได้ทุกวันเลย” คุณน้าออกมาห้ามปรามไว้

พี่มากิกับโทโมะหยุดสต็อปปานเล่นแปะแข็งกันเลยทีเดียว -*-

“โตกันแล้วนะ เล่นเป็นเด็กๆไปได้ โทโมะน่ะ ชอบไปพูดกวนประสาทพี่เค้าตลอดเลย ทีกับเคนจิไม่เห็นเป็นอย่างนี้บ้างเลยล่ะ” คุณน้าเทศน์ซะยาว ทำเอาฉันนึกไปถึงตอนที่ฉันกับพี่กิ่งทะเลาะกันแบบนี้เลย

“เชอะ -3- ผมขี้เกียจฟังแม่บ่นแล้ว ไปทำการบ้านดีกว่า” โทโมะพูดพลางสะพายเป้ ก่อนจะวิ่งขึ้นบ้าน

แล้วฉันก็ต้องนั่งพูดเอาใจพี่มากิกับคุณน้าอยู่คนเดียวงั้นสิ -0-

ปัง!

เสียงปิดประตูฝีมือของโทโมะ นายประชดฉันเรอะ -_-^

“ดูทำเข้า มันน่าเอาแส้มาฟาดซะจริง”พี่มากิพูดหน้าบูด

ฉันว่าพี่มากิกับโทโมะรักกันมากเลยทีเดียว - -)

“แล้วตกลง น้องแก้วจะอยู่กินแกงเขียวหวานไก่ของพี่ก่อนมั้ย ><” หลังจากที่บ่นพึมพำถึงโทโมะเรียบร้อยแล้ว พี่มากิก็ตื๊อฉันต่อ

“ถ้าแก้วกินข้าวที่นี่จะได้ไม่ต้องเปลืองกับข้าวบ้านแก้วไง ประหยัดประหยัดดีออก ^^” พี่แกพยายามตื๊อฉันให้สำเร็จสิ

“แต่ว่าแม่...”

~อาจพูดไม่ได้ว่ารักกัน~ แต่ช่วยฟังฉันด้วยหัวใจ...หนึ่งคำเล็กๆที่ยิ่งใหญ่... ถึงจะมองไม่เห็นแต่มันไม่เคยหายไป~ ในวันที่ใครไม่มีเธอ... อย่าบอกว่าเธอไม่มี...~

เสียงริงโทนของโทรศัพท์ทำเอาฉันสะดุ้งตกใจ ก็เสียงเพลงนี้มันดังที่สุดไง ถึงได้ตั้งไว้เป็นเสียงเรียกเข้า เวลาคนโทร.มาจะได้ได้ยิน -..-

[Mom]

“แปบนะพี่มากิ” ฉันหันไปบอกพี่มากิ

“จ้า”

เมื่อฉันเดินออกมาหน้าบ้านโทโมะฉันจึงกดรับสาย

“ฮัลโหล แม่มีไร”

[แก้วอยู่ไหน]

“ตอนนี้แก้วอยู่บ้านโทโมะ”

[อ่า... จะเป็นอะไรมั้ยถ้าแม่จะให้แก้วกินข้าวบ้านโทโมะ นอนบ้านโทโมะไปเลยยิ่งดีนะลูก =.,=]

“อ้าว ทำไมแม่พูดงี้ล่ะ -*-”

[พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านน่ะลูก อ้อ กิ่งนอนค้างบ้านเพื่อนนะ]

“แล้วกับข้าวที่บ้านล่ะ”

[แม่ไม่ได้ทำไว้น่ะสิ ^^;]

“แม่อ่ะ TOT อืมอืมอืม งั้นแค่นี้นะ”

ฉันเดินคอตกเข้าบ้านโทโมะไปหาพี่มากิ

“จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าแก้วจะอยู่กินข้าวด้วย” ฉันถามพี่มากิ

“ฮู่วว ยิ่งกว่าจะดีใจอีกนะน้องแก้ว ยินดีเลย ยิ่งน้องแก้วนอน ยิ่งดีใหญ่ ><”

ทำไมมีแต่คนอยากให้ฉันนอนบ้านโทโมะนักนะ

“แก้วคงไม่รบกวนอะไรขนาดนั้นหรอก”

“ไม่เป็นไรแก้ว คนกันเอง อยู่นอนเถอะนะ”

“อ่า...ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่มากิไม่รังเกียจ...”

“โอ๊ยยย รังเกียจรังเกิดอะไรที่ไหนก๊านนน ไม่มี๊ไม่มี”พี่มากิส่ายหน้าดิ๊กๆ

...เอาก็เอา ลองนอนบ้านโทโมะซักคืนคงไม่เป็นไรหรอก...มั้ง ...ก็เพื่อนกันนี่นา ‘เพื่อน’