ไม่รัก จำได้

7 ปีต่อมา (ประเทศไทย)
มิก : ม๊าคะมิกไปเรียนก่อนนะ
แก้ว : ขับรถดีๆนะลูก
มิก : ค่ะม๊า
มหาวิทยาลัย cho music
...... : มิก มาช้าจัง
มิก : ขอโทษทีนะพอดี เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะ
...... : เป็นไรหรือป่าว
มิก : ป่าวไม่ได้เป็นไร แิอมป์
แอมป์ : ก็ดีแล้ว
มิก : ไปเรียนกันเถอะ เด๋ว TEACHERS จะบ่นเอา
แอมป์ : แถม TEACHERS จะโทรรายงานทางบ้านเราอีก
มิก : นั้นดิ
คณะ สถาปัตยกรรม
มิก/แอมป์ : ขออนุญาติค่ะอาจารย์
อาจารย์ : มาช้าอีกแล้ว จุฑาทิพ ภิมลรัตน
มิก : นิดเดียวเองนะคะพี่ ยูนิ
อาจารย์(ยูนิ) : เด๋ว มิกเจอลุงบ้างมั้ย
มิก : ไม่ค่ะ เค้าตัดรอนมิกกับแม่แล้ว ทำไมมิกต้องเจอเค้าอีก มิกก็แค่ลูกกำพร้า
แอมป์ : มิกไปนั่งที่เถอะ
....... : อย่าพึ่งสอน
ยูนิ : ทำไมคะพ่อ
โยชิ : มิกไปพบน้าเราก่อนไป
มิก : ค่ะ
ห้องอธิการ
มิก : น้าเกดคะ
เกด : มาแล้วหรอมิก มาคุยกับน้าก่อนมา
มิก : ค่ะ น้าเกดมีอะไรหรือป่าวคะ
เกด : เรื่องพ่อเรา เค้ามาหาบ้างมั้ย
มิก : ไร้วี่แววค่ะ เค้าไม่ใช่พ่อมิกนี่คะ เค้าไม่ต้องการให้มิกเกิดมา มิกไม่จำเป็นต้องนับถือเค้าเป็นพ่ออีกต่อไป
เกด : น้าไม่รู้หลอกนะ ว่าทำไมแม่เราถึงอยากลืมพ่อเรานัก
มิก : ออกมาเถอะค่ะ คุณโทโมะ อย่าหลบอยู่เลยค่ะ
โทโมะ : ลูกรู้หรอ
มิก : ชั้นไม่ใช่ลูกคุณ อย่ามาแตะต้องตัวชั้น 
โทโมะ : มิก พ่อขอโทษ
มิก : ขอโทษงั้นหรอ เอามันกองไว้ตรงนั้นแหละ
.........................................................................................................................................
เพิ่มให้อีกนิดนึง