ไม่รัก จำได้

7 ปีต่อมา (ประเทศไทย)

มิก : ม๊าคะมิกไปเรียนก่อนนะ

แก้ว : ขับรถดีๆนะลูก

มิก : ค่ะม๊า

มหาวิทยาลัย cho music

...... : มิก มาช้าจัง

มิก : ขอโทษทีนะพอดี เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะ

...... : เป็นไรหรือป่าว

มิก : ป่าวไม่ได้เป็นไร แิอมป์

แอมป์ : ก็ดีแล้ว

มิก : ไปเรียนกันเถอะ เด๋ว TEACHERS จะบ่นเอา

แอมป์ : แถม TEACHERS จะโทรรายงานทางบ้านเราอีก

มิก : นั้นดิ

คณะ สถาปัตยกรรม

มิก/แอมป์ : ขออนุญาติค่ะอาจารย์

อาจารย์ : มาช้าอีกแล้ว จุฑาทิพ ภิมลรัตน

มิก : นิดเดียวเองนะคะพี่ ยูนิ

อาจารย์(ยูนิ) : เด๋ว มิกเจอลุงบ้างมั้ย

มิก : ไม่ค่ะ เค้าตัดรอนมิกกับแม่แล้ว ทำไมมิกต้องเจอเค้าอีก มิกก็แค่ลูกกำพร้า

แอมป์ : มิกไปนั่งที่เถอะ

....... : อย่าพึ่งสอน

ยูนิ : ทำไมคะพ่อ

โยชิ : มิกไปพบน้าเราก่อนไป

มิก : ค่ะ

ห้องอธิการ

มิก : น้าเกดคะ

เกด : มาแล้วหรอมิก มาคุยกับน้าก่อนมา

มิก : ค่ะ น้าเกดมีอะไรหรือป่าวคะ

เกด : เรื่องพ่อเรา เค้ามาหาบ้างมั้ย

มิก : ไร้วี่แววค่ะ เค้าไม่ใช่พ่อมิกนี่คะ เค้าไม่ต้องการให้มิกเกิดมา มิกไม่จำเป็นต้องนับถือเค้าเป็นพ่ออีกต่อไป

เกด : น้าไม่รู้หลอกนะ ว่าทำไมแม่เราถึงอยากลืมพ่อเรานัก

มิก : ออกมาเถอะค่ะ คุณโทโมะ อย่าหลบอยู่เลยค่ะ

โทโมะ : ลูกรู้หรอ

มิก : ชั้นไม่ใช่ลูกคุณ อย่ามาแตะต้องตัวชั้น 

โทโมะ : มิก พ่อขอโทษ

มิก : ขอโทษงั้นหรอ เอามันกองไว้ตรงนั้นแหละ

.........................................................................................................................................

เพิ่มให้อีกนิดนึง