รักนะนายพี่เลี้ยง

"โทโมะ ฉันเอาช็อกโกแลตมาให้"
"ขอบใจนะ"
"หวัดดีครับ แก้ว"
"หวัดดีค่ะ โทโมะนายรู้จักเขื่อนกับป๊อบด้วยเหรอ"
"ครับ เพื่อนผมสมัยประถมน่ะครับก่อนที่ผมจะไปต่างประเทศ"
"อืมๆ ฉันไปก่อนนะ"
ตอนนี้ฉันและเพื่อนๆมาหลบอยู่ หลังโรงอาหารมันเผป็นมุมที่สามารถมองเห็นโต๊ะของนายโทโมะได้
โต๊ะสามหนุ่ม
"ไอ้โมะ"
"ไรวะไอ้เขื่อน"
"นั่นช็อกโกแลตที่แก้วให้แกใช่ปะ"
"ใช่"
"ฉันขอเป็นคนเปิดกล่องได้ปะ"
"ทำไม"
"ไหนๆ ฉันก็ไม่ได้ช็อกโกแลตจากแก้วสุดสวยแล้ว ฉันก็ขอเป็นคนเปิดได้ปะ"
"อืมๆก็ได้"พูดพร้อมยื่นกล่องให้ ตายแล้วเอาไงดี ถ้านายเขื่อนเปิด นายเขื่อนก็โดนหม่ามุ่ยดิ
"จะเปิดแล้วนร้า"
"อย่าาาาาาาาาาาาาา"พวกฉันทั้งสามคนรีบห้ามทันทีแต่ไม่ทันแล้ว
"โห กล่องรูปหัวใจซะด้วย เดี๋ยวแต่ทำไมมันคันๆวะ โอ๊ย คัน คัน"
"ไอ้เขื่อนเป็นไรวะ"
"คันดิ คันมากเลยอะ โอ๊ยไม่ไหวแล้วเว้ย ไอ้ป๊อบ ไอ้โมะช่วยฉันหน่อย"
"เออๆ ไอ้โมะช่วยกันหามมันไปที่ห้องพยาบาาลหน่อย"
"อืม"
หลังเลิกเรียน(ที่บ้านแก้ว)
วันนี้ฉันพาเฟย์ ฟางมาที่บ้านด้วย ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะพามาหรอกนะ แต่ชีทั้งสองคนอ้อนวอนฉันสารพัดอย่าง จนเกือบจะกราบฉันแล้วอะ ฉันเลยยอม จุดประสงค์ของชีทั้งสองคนก็คือ โทโมะนั่นแหละ ชิ
"คุณแก้วครับ"
"อะไร"
"เรื่องเมื่อกลางวัน"เอาแล้ว ตายแน่เลย
"ทำไม"
"คุณเป็นคนทำใช่มั๊ย"ใช่ฉันเป็นคนทำ
"เปล่า ฉันไม่ได้ทำ"ฉันปฏิเสธหน้าตายมาก ไม่มีหลุดเสียงสูงเสียงต่ำให้นายโทโมะจับพิรุธหรอก
"ผมไม่เชื่อ"
"เอ๊ะ ฉันบอกว่าไม่ได้ทำไง"ฉันลุกขึ้นมาเท้าเอวแล้วตะโกนลั่นบ้าน
"ใจเย็นนะยัยแก้ว ฟางว่าค่อยๆคุยกันจะดีกว่ามั๊ย"
"ผมไม่เชื่อ แล้วหม่ามุ่ยมันจะมาได้ยังไง"
"หม่ามุ่ย หม่ามุ่ยอะไรฉันไม่รู้เรื่อง"
"ได้ งั้นคุณก็ลองเจอกับหม่ามุ่ยหน่อยเป็นไง"
"ทำไม ทำไม ว๊าย"อ้ายนายโทโมะมันใส่ถุงมือแล้วเอาหม่ามุ่ยมาใส่เสื้อฉันอ่า
"นี่นายโทโมะนายจะไปไหน มาชวยฉันก่อน โอ๊ยคัน"
"ไว้คุณยอมรับว่าคุณเป็นคนทำเมื่อไหร่ ผมถึงจะช่วย"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นายโทโมะกลับมานะฉันบอกให้นายกลับมาไง โอ๊ย ฟางเฟย์ ช่วยฉันด้วย"
"อืมๆ คันตรงไหนอะ"
"ตรงนี้อะเฟย์ ฟางเกาตรงนี้ให้หน่อย โอ๊ยคัน"

จบไปอีกตอน ถึงจะปิดเทอมแต่ไรเตอร์ก็ต้องช่วยแม่ทำงาน ชีวิต หนอ ชีวิต
เม้นด้วยเน้อ จุ๊ฟฟฟฟฟฟ