หนุ่ม HOT VS สาว sexy เกี่ยวหัวใจรัก

"กรี๊ส...ออกไป ออกไปนะ"

"ฟาง/พี่ฟาง"  

ทุกคนต่างวิ่งเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยทันที 

ภาพที่เห็นคือ ฟางที่รู้สึกตัวแล้ว ผลักป็อปปี้ที่เข้าไปหา ออกห่างจากตัว ไม่ยอมให้เข้าใกล้ตัวเอง

"อย่าเข้ามานะ ฮือๆ " 

"เฟย์" 

"พี่ฟาง"

เฟย์เข้ามากอดพี่สาวที่ร้องไห้อย่างหนักไว้

"ฟางครับ ฟังป็อปก่อนได้มั้ย"

ป็อปปี้พูดอ้อนวอนคนที่เอาแต่ร้องไห้

"เฟย์...ฮึก. พาพี่กลับบ้านนะ"

มือบางเอื้อมไป กระชายสายน้ำเกลือทิ้ง ทำท่าจะลุกออกจากเตียง

"ฟาง" ป็อปปี้ผวาเข้าหาคนรักทันที

ที่เห็นเธอกระชากสายน้ำเกลือ จะเลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกกระชาก

"อย่ามายุ่ง ออกไป"

"ฟาง แกใจเย็นก่อนดิ" แก้วเข้ามาช่วยเฟย์ จับฟางที่อาละวาดอย่างหนักไว้

"ฮือๆ" ฟางเอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมฟังใครทั้งนั้น

"ป็อป เฟย์ ป็อปออกไปก่อนเถอะ" เฟย์ที่กดออดเรียกพยาบาลอยู่ หันมาบอก ป็อปปี้

"ไม่ งั้นพี่ฟางไม่หยุดแน่"

"ป็อป พี่ว่าออกไปก่อนเถอะ" 

พี่ปุ๊กกี้ เป็นคนลากน้องชายตัวเองออกมาจากห้องพักฟาง ตามมาด้วยเพื่อนๆของชายหนุ่ม

"เกิดอะไรขึ้นค่ะ"

"ใน ห้องครับคุณพยาบาล"

"ค่ะ" พยาบาลสาวรีบเปิดประตูเข้าไปทันที

'พลั่ก พลั่ก'

"เฮ้ย ใจเย็นดิว่ะ ไอ้ป็อป"

เขื่อนกับโทดมะ รับเข้าไปห้ามไม่ให้ ป็อปปี้ต่อยผนัง

"ทำไม ฟางไม่ฟังกูพูดก่อนว่ะ"

 ป็อปปี้ได้แต่ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เพื่อนทั้ง2คนได้แต่มองหน้ากันไปมา

"ฟังพี่นะป็อป ที่ฟางเป็นแบบนี้ เพราะเค้ารักป็อปมากไง ให้เวลาฟางทำใจหน่อยเถอะ"

พี่ปุ๊กกี้เข้ามากอดน้องชายไว้ ทั้งๆที่ตัวเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันที่เรื่องมันเลวร้ายแบบนี้

"แต่มันแค่เรื่อง เข้าใใจผิดเองนะพี่ปุ๊ก" 

'แอ๊ด'

"เพื่อน ผมเป็นไงบ้างครับ"

"คือ พี่ให้ยานอนหลับไปแล้วนะค่ะ เพราะคนไข้มีอาการเครียด อย่าเพิ่งรบกวนจะดีกว่า"

"ขอบคุณครับ"

"ไปทำแผลก่อนเถอะ ไอ้ป็อป"

เขื่อนพูดพลางมอง สภาพมือที่ยับเยินของป็อปปี้

"ไปเถอะ เดี๋ยวฟางรู้ จะไม่สบายใจนะ"

สุดท้ายพี่ ปุ๊กกี้กับเขื่อนก็ลาก ป็อปปี้ไปทำแผลจนได้

ด้านใน ห้องพักผู้ป่วย

"ทำไม มันยิ่งแย่ กว่าเดิมนะ"

"นั้นซฺ แค่พี่ฟางเห็นหน้าป็อป ก็อาละวาดซะไม่มีดี"

2สาวได้ แต่ถอนหายใจออกมา อย่างจนปัญญา ที่จะทำให้ฟางยอมฟังป็อปปี้อธิบาย

ยิ่งถ้าพวกเธอพูดแทน เรื่องก็คงยิ่งแย่ไปกันใหญ่ ดีไม่ดี พาลมาโกรธพวกเธอด้วย คงยิ่งยุ่งไปกันใหญ่

"ดีนะเนี้ย ที่พ่อกับแม่ไปหา ญาติที่ต่างจังหวัดอ่ะ ไม่งั้น..."

เฟย์ได้แต่ ทำหน้าสยอง  แก้วได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย

"แก้วไปพัก เถอะ เฟย์เฝ้าพี่ฟางเอง"

"ก็ได้ ไปดูพวกนั้นหน่อยก็ดี มีอะไรก็โทรมานะ" แก้วพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

"อ้าว ป็อป มาตั้งแต่เมื่อไหร่" 

เฟย์ทักขึ้นเมื่อเห็นป็อปปี้ นั่งกุมมือพี่สาวตัวเองอยู่ เพราะเธอหลับไม่รู้เรื่องทั้งคืน

"ตั้ง แต่เมื่อคืนนะ"

"ห๊า อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้นอนนะ"

 ป็อปปี้พยักหน้ารับเบาๆ  เฟย์ได้แต่ถอนหายใจ มองดูคู่รักที่เข้าใจผิดกัน

โดยที่ไม่รู้ว่าจะคืนดี กันได้เมื่อไหร่

"เฟย์ ไปหาอะไรกินเถอะ ไอ้เขื่อนรออยู่ เดี๋ยวป็อปดูฟางให้"

"อืม ก็ดี " ยิ้งให้ป็อปปี้ก่อนจะเดินออกไปหาแฟนหนุ่มที่รอเธออยู่ด้านหน้าห้อง

ด้างฟางที่เริ่มรู้สึกตัว เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ีนั้งกุมมือเธออยู่ ก็สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มทันที

"ฟาง เป็นยังไงบ้างครับ"

"............"

"ฟางเข้าใจ ป็อปผิดนะ"

"............"

"คนนั้นนะ พี่ปุ๊กกี้ พี่สาวป็อปเอง"

".........."

"จริงๆนะครับ ฟาง"

".........."

"ฟางเชื่อ ป็อป เถอะนะ"

".........."

"ฟางครับ"

".........."

"ป็อป"

"ครับ" ป็อปปี้เอ่ย อย่างดีใจ ที่หญิงสาวยอมเปิดปากพูดด้วย

"ฟางว่า...." เธอพูดออกมาเบาๆ

"เรา เลิก กัน เถอะ" พูดพลางก้มหน้า หลบสายตาของชายหนุ่มที่ได้แต่อึ้งไปกับคำพูดเธอ

"ฟาง พูดคำนี้ แสดงว่าฟางไม่รักป็อปแล้วซินะ"

"ฮึก" เจ้าตัวได้แต่กัดปากกั้นเสียงร้องเอาไว้ แต่ไม่อาจห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมาได้

"ป็อป จะไม่ถามว่า ฟางเลิกกับป็อปทำไม"

"แต่ ป็อปอยากให้ฟางเชื่อใจป็อปมากกว่านี้นะ แต่ในเมื่อฟางเลือกแล้ว"

"......."

"ป็อป ก็จะทำตามที่ฟางต้องการครับ"

ป็อปปี้ลุกขึ้นยืน เดินไปที่ประตู เขาหยุดนิ่งก่อนจะหันมาที่ฟาง

"ป็อป คงไม่อยู่กวนฟาง หรอกครับ แต่จะบอกฟางว่า อาทิตย์หน้าป็อปจะบินไปอเมริกาแล้วนะ"

"ฮือๆๆ" ปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

"ป็อป รักฟางมากนะ" ป็อปปี้พูดออกมาช้าๆ เบาราวกับสายลมที่พัดผ่านไป แต่สำหรับฟางแล้วมันกลับดังก้องในใจ

ของเธอ ฟางได้แต่ปล่อยให้ตัวเองปลดปล่อยเสียงร้องแห่งความเสียใจออกมาพร้อมกับน้ำตา

'ฟางขอโทษ ๆ ฟางเองก็เจ็บที่ต้องพูดคำนั้นออกมาทั้งๆที่ เรายังรักกันอยู่ที่ ฟางไม่เหลือความมั่นใจ

ที่เชื่อป็อปแล้ว'

"ป็อป" เสียงพี่ปุ๊กกี้ เรีกน้องชายตัวเอง

"พี่ปุ๊ก" 

ป็อปปี้ได้แต่โผเข้ากอดพี่สาวไว้ อย่างที่เขามันทำเวลาที่มีเรื่องเสียใจ 

"ฟางขอเลิกกับป็อป แล้วพี่ปุ๊ก" เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ไม่เป็นนะ แกยังมีฉันอยู่"  

คนเป็นพี่สาวได้แต่ กอดปลอบน้องชายไว่้ 'เพราะความรักซินะที่ทำให้น้องชายเธอมีความสุขที่สุด

แต่ก็ต้องเจ็บปวดที่สุดเช่นกัน'

"กลับบ้าน กันนะ ป็อป" ป็อปปี้ได้แต่เดินตามพี่สาวไปอย่างหมดแรง เขาไม่เหลือกำลังใจที่จะทำอะไรแล้ว

ด้าวในห้อง พักผู้ป่วย

"พี่ฟาง" เฟย์เดินเข้ามาแตะไหล่พี่สาวที่นอนร้องไห้อยู่

"เฟย์" ลุกขึ้นโผเข้ากอดเฟย์ ไว้ก่อนจะร้องไห้ออกมาจนตัวโยน

"ป็อปละ"

"เขาไปแล้ว"

เฟย์ได้แต่มองหน้า ฟางอย่างไม่เข้าใจความหมาย

"พี่..ฮึก.. บอกเลิกเขาแล้ว"

"พี่ฟาง" เรียกออกมาอย่างตกใจ กับการตัดสินใจของพี่สาว

"ฮึก.. พี่ผิดใช่มั้ย เฟย์พี่มันโง่"

"ไม่หรอกพี่ฟาง พี่แค่เข้มแข็งไม่พอ" เช็ดน้ำตาให้ฟางอย่างเบามือ ก่อนจะพูดต่อ

"พี่แค่ เข้มแข็มไม่พอ ที่จะฟังป็อปพูดความจริงไง"

"เฟย์รู้ได้ไง ว่าป็อปพูดความจริง เค้าไม่เคยบอกพี่ว่า เขามีพี่สาวนะ"

"เพราะเฟย์ เชื่อใจป็อป ไง เชื่อว่าป็อปรักพี่ฟางจริงๆ"

' ป็อปอยากให้ฟางเชื่อใจป็อป' คำพูดของป็อปปี้กลับเข้ามาดังในหูเธออีกครั้ง

"แต่พี่กลัว"

"พี่ฟาง พี่จำได้มั้ย พี่บอกความรักมันก็คือการเสี่ยงไง"  

 'เฟย์ความรัก มันก็คือการลองเสี่ยงนะ เสี่ยงที่จะมีใครมาดูแลหัวใจของเราไง คนที่พร้อมจะรักเราอย่างไม่มี

เงื่อนไข คนที่จะอยู่กับเราไม่ว่าเราจะทุกข์หรือ สุข คิดดูดีๆนะ ว่าเฟย์กล้าพอที่จะเสี่ยงมั้ย'

"แล้วทำไม พี่ไม่ลองเสี่ยงกับพี่ป็อปให้ถึงที่สุดล่ะ"

ฟางได้แต่เงียบ ไปกับประโยคของน้องสาว

"พี่ คิดดูดีๆแล้วกัน" เฟย์ไปก่อนจะพูดขึ้นมาอีก

"คิดให้ได้ ก่อนป็อปจะไปอเมริกาแล้วกัน"

ทางด้านของป็อปปี้

หลังจากที่ฟางบอกเลิกวันนั้น ป็อปปี้ก็กลายเป็นคนเงียบขรึม วันๆพูดแทบนับคำได้ ยิ่งเรื่องรอยยิ้มยิ่งไม่ต้องถามถึง

มันหายไปตั้งแต่วันที่ หัวใจเขาได้หลุดตามใครอีกคนไปแล้ว 

"ไอ้ป็อป เบาๆหน่อยดิว่ะ"

"เหล้านะเว้ยไม่ใช่น้ำเปล่า"

เขื่อนกับโทโมะ ได้แต่ช่วยกันห้ามไม่ให้ ป็อปปี้ทำร้ายตัวเองด้วยการดื่มเหล้า แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าหู

ของชายหนุ่มแม้แต่น้อย ที่ดูจะไดเพื่อนใหม่เป็นของเหลวสีอำพันซะแล้ว โดนที่เขาจะไม่หยุดดื่ม จนกว่าจะเมา

หลับไปนั้นแหละ มีแต่เขื่อนกับโทดมะที่ต้องแบกกลับไปส่งที่ห้อง ให้พี่ปุ๊กกี้ดูแลต่อทุกวัน สงสารก็แต่พี่ปุ๊กกี้ ที่

ต้องทนเห็นน้องตัวเองเป้นแบบนี้ทุกวัน วันนี้ก็เหมือนเดิม

"ไหวนะครับพี่ปุ๊กกี้"

"จ้า ขอบคุณเรา 2คนมากนะ ที่ลากไอ้ป็อปมาส่งทุกวัน"

"ไม่เป็นไรครับ"

"นี่อีกไม่กี่วันก็ ต้องบินแล้วไม่รู้ว่า มันจะไหวรึเปล่านะครับ"

เขื่อนได้แต่ บ่นออกมา

"ฟาง ฟาง" ทั้ง3คนได้มองป็อปปี้ ที่ละเมอเรียกชื่อฟาง ออกมาตลอดนับแต่ที่ทั้ง2คนเลิกกัน

"งั้น พวกผมกลับห้องก่อนนะครับ"

"ขอบใจนะ"

พี่ปุ๊กกี้พูดก่อนจะ ปิดประตูห้อง ทั้ง2 หนุ่มได้แต่แยกย้ายกันกลับห้องตัวเอง

ห้อง TOMO

"แก้วคร๊าบ" เดินเข้ามากอด ร่างบางที่ยืนเห่ออกไปนอกหน้าต่างอย่างคิดถึง

"เป็นอะไรไปครับ" ดึงให้เธอหันหน้ากลับมาหาเขา

"โมะ..."

'ฟอด'

"ครับ"

"โมะ มีพี่สาว น้องสาวที่ไหนรึเปล่า"

"5555" โทโมะ ขำทันที กับคำถามของแก้ว

"ไม่ขำนะ แก้ว....แก้ว ไม่อยากเป็นอย่างฟาง"

"โอ๋ๆ ไม่มีครับโมะ มีพี่ชายคนเดียว ไม่มีพี่น้องที่ไหนอีกแล้วครับ"

แก้ว กอดโทโมะไว้ ก่อนจะซบหน้าลงกับอกแกร่ง

"เรา...จะเป้นยังไง เวลาที่ต้องห่างกันไปนะ"

"เป็นอะไรไป ครับแก้ว" จับหน้าเธอให้เงยขึ้นมาสบตากับเขา ทันที ที่จับได้ถึงเสียงที่สั้นไหว ของเธอ

"แก้ว....แก้วแค่ไม่มั่นใจ" 

โทโมะก้มลงจูบร่างบางในอ้อมกอดเบาๆ

"โทโมะ รัก แก้วใจ นะครับ" เธอได้แต่มองตาเขาอย่างหาความจริงก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำบางคำ ออกมาก่อนที่

ทุกอย่างมันจะสายไป

"แก้ว รัก โทโมะ นะค่ะ"

ร่างสูงได้แต่ อึ้งไปกับคำพูดของเธอ คำที่เขาเฝ้ารอมานานแสนนาน คำที่จะตอบทุกอย่างของใจ

"แค่นี้ แหละครับ ที่โมะอยากได้ยิน"

"เป็นแฟนกันนะครับ" ตัดสินใจเอ่ยขอเธอเป้นแฟนอีกรอบ หลังจากที่เคยขอแล้วแต่

เธอกลับบอกให้ทดลองงานซะงั้น

"ค่ะ" 

"เย่" ยกตัวเธอขึ้นหมุนอย่างดี ใจก่อนจะไปล้มลงบนโซฟาตัวใหญ(อย่างตั้งใจ)

"พูดอีกทีได้มั้ยครับ"

"คำไหนล่ะค่ะ^^" ถามทั้งๆที่ รู้ดีว่าเขาอยากจะฟังคำไหนจากเธอ

"แก้วอ่ะ" กดจูบที่เรียวปากอิ่มอย่างไม่รู้เบื่อ

"รักโมะ มากนะค่ะ" ยอมพูดออกมาทั้งที่ อายแสนอาย แต่ดีกว่าไม่ได้พูด หรือพูดในวันที่สายไป

อย่างคู่ของเพื่อนรัก

"รักแก้ว ใจที่สุดเรย" 

"เฮ้อ ได้มีแฟนอย่างคนอื่นเค้าซะที"

"ตาบ้า"

"โมะ จะมีแค่แก้วนะครับ" แก้วได้แต่ยิ้มเขินๆส่งให้

วันต่อมา

"ไอ้ป็อป เมิงจะทำตัวแบบนี้ไปอีก นานเท่าไหร่ว่ะ"

โทโมะพูดออกมาอย่างหมดความอดทนกับสภาพของเพื่อนรักที่เมาหัวราน้ำได้ทุกคน 

'คนเขาจะเอาเวลาไปสวีตกับแฟน ก็ไม่ได้เพราะหว่งเพื่อน ฟางก็อีกคน บอกเลิกเขาแท้ แต่ที่รักเขาบอกมีสภาพ

ไม่ต่างกัน เฮ้อความรัก ทำให้คนเจ็บปวดปางตาย แต่เค้าก็ยังจะขอรัก คนที่เขารักอยู่ดี'

"พอเถอะว่ะ"  เขื่อนดึงแก้วออกจากมือป็อปปี้

"เอามา" ป็อปปี้ดึงแก้วเหล้ากลับไปดื่มต่อจนได้

"เมิง คิดเหรอว่าเมิง เป็นแบบนี้แล้วฟางจะดีใจ"

"เมิงคิดว่า ฟางหมดรักเมิงจริงๆเหรอว่ะ"

"ถ้าเขา รักกรูจริงเขา จะบอกเลิกกูทำไมว่ะ"

"รักมาก ก็เจ็บมากไงเมิง"

"ถ้าเขาไม่รักเมิงจริงเขาจะบอกเลิกเมิงเพราะ คิดว่าเมิงนอกใจเหรอว่ะ"

"เมิงคิดว่า กูยังจะมีความหวัง ว่าฟางยังรักกูอีกเหรอ ว่ะ"

"มีดิ ถ้าเมิงคิดที่จะหวัง"

ป็อปปี้ได้แต่นิ่งไปกับคำพูดของเขื่อน

"ถ้าเมิงรักฟางจริงอย่างที่เมิงพูดเมิงก็ต้องพิสูจน์ให้เขาเห็นซิว่ะ"

"ยังไงว่ะ"

"ก็ทำให้เขาเห้นว่า ถึงเมิงจะอยู่ห่างเขา แต่เมิงก็มีแค่เขา รักแค่เขาไง" โทโมะร่ายยาวให้ป็อปปี้เข้าใจ

"แล้วฟาง จะรอกรูเหรอว่ะ"

"ต้องรอซิ"

"เฟย์"

"เพราะ ความรักมันคือการเสี่ยงไง"

"เสี่ยงอะไรล่ะจ๊ะ ที่รัก" เขื่อนหันไปถามแฟนสาวอย่าง งงๆ

"เสี่ยงที่จะฝากหัวใจ ให้คนที่รักเราดูแลไง"

"ป็อป รักพี่ฟางจริงๆรึเปล่าล่ะ"

"ป็อป รักฟางยิ่งกว่าชีวิตป็อปอีกนะ"

"งั้นป็อปก็ต้องเลิกทำตัวแบบนี้ ทำให้พี่ฟางเห็นว่าป็อปพร้อมที่จะดูแลหัวใจ ของพี่ฟางซิ"

"ฟาง เขาจะยังรักป็อปเหรอ" ป็อปปี้ พูดด้วยเสียงที่เบาลง

"รักซิ พี่ฟางแค่ไม่มั่นใจ"

"ฟางไม่มั่นใจ ว่าป็อปรักฟางเหรอ" เฟย์สั่นหัวก่อนจะพูด

"ไม่ เพราะป็อปเจ้าชู้ตั้งหาก"

"แต่นั้น มันก่อนที่เราจะคบกันนะ"

"เฟย์ ถึงบอกไง ว่าต้องทำให้พี่ฟางเชื่อ"

"เมิงต้องสู้ซิว่ะ"

"ทำให้ฟางเชื่อให้ได้นะเว้ย"

"เออ กรูจะทำให้ฟางมั่นใจในตัวกรูให้ได้"  มองเพื่อนอย่างขอบคุณที่คอย ให้กำลังใจกัน

"ขอบใจนะเฟย์"

"ไม่เป้นไร คุณพี่เขย" ป็อปปี้ยิ้มออกมา ทันที กับความหวังที่เฟย์เป็นคนชี้ทางให้

ณ คอนโด PLAYBOY

ห้อง POPPY

"ฉันดีใจ นะที่แกคิดได้ เลิกเมาซะที"

"ผมขอโทษนะพี่"

เอ่ยขอโทษพี่สาวอย่างจริงใจ

"ผมจะทำให้ฟางเชื่อ ว่าผมรักเขาจริงๆ"

"ฉันจะช่วยแกเอง"

พี่ปุ๊กกี้เชื่อว่า ฟางจะต้องฟังสิ่งที่เธอพูดและต้องคิดได้แน่นอน

"แกไปเก็บของเถอะ"

"ครับ"

ทางด้าน2หนุ่มที่มี 2สาวมาช่วยเก็บของเพื่อ เตรียมตังบินไปอเมริกาในวันพรุ่งนี้

ห้อง KONE

"เอาเสื้อนี่ไปด้วย เดี๋ยวหนาว"

ยัดเสื้อฮูดตัวใหญ่ลงในกระเป๋าแต่ เขื่อนหยิบออก

"พอแล้วเฟย์ เขื่อนไปไม่กี่เดือนนะ"

เฟย์ได้แต่ ตาแดงๆแต่ไม่อยากร้องไห้ให้เขื่อนไม่สบายใจ แต่เขาก็รู้ทัน เขื่อนดึงเฟย์เข้ามากอดไว้ 

"แค่แปป เดียวเอง รอเขื่อนนะครับ"

"ฮึก..กลับมาเร็วนะ ห้ามไปมีสาวที่ไหนด้วย"

"ไม่มีครับ ไม่มีแน่นอน "

จูบคนในอ้อมแขน อย่างรักใคร่

"เขื่อน รักเฟย์จริงๆนะครับ"

"เฟย์รู้....เฟย์แค่ไม่อยากให้เราต้องห่างกันขนาดนั้น"

เขื่อนมองคนรักอย่างเข้าใจ เขาก็ไม่อยากห่างเธอแต่ ไม่อาจทิ้งงานทิ้งเพื่อนไปได้

"พอแล้ว ไม่ต้องจัดแล้ว เขื่อนอยากนอนกอดเฟย์มากกว่า" 

ว่าแล้สก็ช้อนอุ้มร้างบางเข้าไปในห้องนอนทันที วางเธอลงบนเตียงกว้างก่อนจะเดินไปดับไฟ 

สอดตัวเอามานอนกอดร่างบางที่ เขาจะไม่ได้กอดไปอีกหลายเดื่อน

ห้อง TOMO

"โอ๊ยแก้ว พอแล้วๆ" รีบห้ามคนรักที่เอาแต่ ยัดอาหารกระป๋องใส่กระเป๋าให้เขา

"ก็แก้ว กลัวโมะไม่มีกินนี้หน่า"

ดึงคนรักไปนั่งที่โซฟาตัวกว้าง ก่อนจะเช็นน้ำตาที่เริ่มคลอที่ตา สวยอย่างเบามือ

"อย่าร้องซิ ครับ โมะไปแปปเดียวเอง"

"แปป เดียวที่ไหน ตั้งหลายเดือน"

"เฮ้อ เพิ่งได้เป็น เเฟนแค่ 2วันเอง อดสวีตเรย"

"ชิ ทำไมจะหนีไปกอดสาวที่ไหน" 

"โห ยังไม่ทันไรก็หึงแล้ว เหรอครับ" 

แก้วได้แต่สะบัดหน้างอลๆ

"จุ๊ฟ" กดจูบที่ปากสวยได้รูปของแฟนสาว ก่อนจะดึงให้เธอนอนราบไปกับโซฟาตัวใหญ

"ยังเก็บ ของไปเสด็จเลย" แก้วประท้วงคนที่นอนกอดเธออยู่

"พรุ่งนี้ ค่อนเก็บต่อก็ได้ ขอโมะนอนกอดก่อน"

แก้วยอม นอนลงแต่โดยดี ก่อนจะหันเข้ามากอดร่างสูงไว้ อย่างต้องการทดแทนส่วนที่เธอจะต้องเหงาไปอีกหลาย

เดือนที่เขาไม่อยู่ ให้เธอกอด

จะมีก็แต่ ฟางและป็อปปี้ ที่ได้โหยหา อ้อมกอดของอีกฝ่าย แต่ไม่สามารถทำตามที่หัวใจต้องการได้

"ป็อป รัก ฟางนะครับ"

"ฟาง รัก ป็อปนะค่ะ"

ได้แต่ฝากสายลมไป อย่างหวังว่าอีกฝ่ายจะรับ รู้ได้ถึงความรักที่มีให้

^_____________________________________________________________^

เป็นไงบ้าง ดาม่าพอไหวมั้ย

อ่านแล้วเป้นไงก็เม้นบอกด้วยนะค่ะ

คนเขียนจะได้นำไปปรุบปรุ่งจร้า

 เอาใจช่วยด้วยน้า

เจอกันตอนหน้า ^^