ความต่าง...ความห่าง...ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเรา

“นี่..แล้วเมื่อคืนทำไมเราไม่ไปตามที่แม่บอก”
“เอ่อคือ...แก้วไปไม่ถูกน่ะค่ะ ขอโทษนะค่ะคุณแม่”
“ไม่ใช่ขับรถไปชนอะไรมาหรอ” ถามน้องสาวอย่างรู้ทัน
“ไม่ใช่นะ...เอ่อ..รถมอไซต์ที่ไหนไม่รู้ชนแล้วหนี แก้วก็เลยต้องเอารถไปไว้ที่อู่ แล้วกว่าจะไปเอารถกว่าจะไปงานอีก มันก็...”
“พอแล้วพอแล้ว ข้ออ้างเยอะจริงนะเรา แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ แต่ว่ารถ...แก้วล่ะเจ็บใจนัก”
“ไม่ต้องห่วง ฉันส่งซ่อมให้แล้ว เย็นนี้ไปเอาได้”
“แหม..พี่นี่น่ารักจริงๆ เลย อิอิ”
“ไม่ต้องทำพูด ฉันไปรอที่รถ ชักช้าฉันไม่รอ”
“นมได้แล้วค่ะคุณหนู”
“อ่า..ร้อนๆ ฟู่ๆ”
“เอาๆ ดูทำเข้า เป่าก่อนสิลูก”
“ไม่ทันแล้วค่ะ ไปนะค่ะคุณแม่ จุ๊บ”
 
~กรี๊ดดดดดดดด~
“เสียงอะไรอ่ะ แล้วนั่นมุ่งอะไรกัน”
“อย่าไปสนใจเลย พวกไร้สาระ ฉันไปนะ บาย”
“ฉันว่าแกควรจะหัดมารยาทไทยบ้างก็ดีนะ”
“จิ๊”
“ยัยแก้ววว...ใครมาส่งอ่ะ” เพื่อนสาวคนสนิทเข้ามาทักแล้วมองพี่ชายตาหวานเยิ้ม
“พี่ป๊อปไปได้แล้ว”
“หมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะ เย็นนี้ให้มารับรึเปล่าล่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเลยไปเอารถแล้วเดี๋ยวกลับเลย”
“อือ ไปนะครับเพื่อนน้องสาว” ชโงกหน้ามานิดหนึ่งแล้วออกรถไป
“คร่า ><” ยิ้มให้จนตาหยี
“พอแล้วมั้งจ้ะเพื่อนเลิฟ” ร่างบางเรียกสติเพื่อนสาว
“แหม..พี่แกหล่อขึ้นจนฉันจำไม่ได้เลยนะ นิ..”
“หยุดเลย..ฉันรู้ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะ...พี่ฉันมีเจ้าของแล้ว”
“ว๊า..เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร ฉันรอได้ อิอิ”
“ไอบ้า!”
“ล้อเล่นน่า ฮ่าๆๆ”
“สวัสดีครับ”
“หวัดดี”
“เธอรู้จักคนชื่อ...จริญญามั๊ยอ่ะ”
“มีอะไรกับเพื่อนฉัน”
“ฉันเป็นบัดดี้เธอ” หนุ่มแปลกหน้าชี้ไปที่ร่างบาง
“ฉัน?”
“ใช่ ฉันเขื่อน..เธอล่ะ?”
“ก..แก้ว”
“ยินดีที่ได้รู้จัก” โค้งให้เล็กน้อย
“นายขี้ตู่รึเปล่า” เพื่อนสาวไม่ไว้ใจ
“หืม?”
“อยู่ๆ นายก็เดินเข้ามาแล้วบอกว่าเป็นบัดดี้บ้าบออะไรนั่นกับเพื่อนฉัน โรคจิตรึเปล่าน่ะนายอ่ะ”
“เธอสองคนมาสายเลยไม่รู้สินะว่ารุ่นพี่เค้าจับบัดดี้ให้น่ะ แล้วเธอก็คงจะยังไม่เจอบัดดี้เธอสินะ ว๊า..แย่จัง” หนุ่มแปลกหน้าร่ายยาว
“นี่นาย!”
“ไม่เอาน่าแก..นะ...”
“เขื่อน”
“อืม เขื่อนเค้าก็พูดถูก เออ..ว่าแต่ทำไมรุ่นพี่ที่นายว่าต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”