The last รักสุดท้ายของนายเจ้าเล่ห์

ตอนที่ 2 แฟนฉันเอง

เฮ้อออ ในที่สุดฉันก็มานั่งแหมะอยู่ในห้องนอนของผู้ชายคนนั้นจนได้ อ้อ!! เค้าชื่อป๊อปปี้ เค้าบอกว่าให้ฉันเรียกว่าป๊อปเฉยๆก็พอ เพราะเรียกเต็มแล้วมันเหมือนชื่อผู้หญิง แล้วเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของฉัน นายคนนั้นบอกให้วางรวมกับเค้าเลย เพราะเวลาเพื่อนเค้ามาจะได้คิดว่าฉันเป็นแฟนเค้าจริงๆ สรุป ฉันมาที่นี่เพื่ออะไรกัน?

นี่ก็สามทุ่มแล้ว ฉันก็ยังคงนอนไม่หลับ อาจจะเป็นเพราะไม่คุ้นที่ มันไม่ง่ายเลยนะที่จะนอนหลับสนิทในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ แล้วเจ้าของห้องก็ไม่อยู่ สงสัยที่เค้าบอกว่าเค้าไม่ใช้ห้องตอนกลางคืนคงจะจริง ผู้ชายหน้าตาดีอย่างเค้าป่านนี้คงมีที่นอนแล้วล่ะ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนทิ้งเค้าลงหรอก

~Hummmm เลิกกันนะเธอ~

จู่มือถือของฉันก็ส่งเสียงดังลั่นตอนที่ฉันกำลังเคลิ้มหลับ ให้ตายซิ คนโทรไม่รู้จักดูเวลาเลยหรือไง กี่ทุ่มกี่ยามแล้วโทรมาอยู่ได้

“ฮัลโหล~” ฉันเอื้อมมือไปคว้ามือถือทั้งที่ยังไม่ลืมตา แล้วกรอกเสียงลงไปอย่างัวเงีย ก็คนมันง่วงนี่นาทำไงได้ =_=

“ฮัลโหลฟาง หลับแล้วยัง” ใครกันโทรผิดหรือเปล่าทักซะอย่างกับรู้จักกันงั้นล่ะ

“ใครค่ะ?” ฉันไม่ตอบเค้า แต่ถามเค้ากลับ ก็คนไม่รู้นี่หว่า เบอร์ก็ไม่คุ้น โรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ฉันป๊อปปี้เอง”

“อ๋อ.. มีไรโทรมาดึกๆดื่นๆ” พูดจบฉันก็ลุกขึ้นนั่งคุยดีๆ

“แค่จะถามว่าหลับยัง?”

“อือ กำลังจะหลับนายดันโทรมาปลุก” ฉันตอบแล้วล้มตัวนอน เอ่อ... แล้วฉันจะลุกขึ้นนั่งทำไมวะค่ะ?

“เธอนอนง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?” เออ...เอากับเค้าซิ แทนรู้ว่าโทรมาปลุกแล้วจะสำนึกผิด พูดขอโทษแล้ววางสายซะ แต่...เค้าไม่ แถมยังชวนฉันคุยซะงั้น -_- เชื่อมั้ยตอนนี้ฉันง่วงจนจะหลับแล้วนะ

“เรื่องของฉันน่า มีอะไรอีกมั้ยถ้าไม่มีก็วางฉันง่วงแล้วนะ”

“อ่ะๆ ก็ได้ เธอก็นอนแล้วกัน แค่นี้นะ ฝันดี

“อือ” แล้วหลังจากนั้นเค้าก็วางสายไป ส่วนฉันก็นอนซิค่ะ อยู่ทำไม

.

.

.

อืม... เช้าแล้วหรอเนี่ย เมื่อคืนนอนสบายเป็นบ้าเลย ว่าแต่ฉันมีงานทำแล้วนี่หว่า เป็นแม่บ้านทำความสะอาด แล้ว... ฉันต้องทำอาหารมั้ยนะ? คงทำมั้ง ถ้าทำแล้วไม่มีใครกินก็กินเองก็ได้ ไม่เป็นไร คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมของเขามาถือก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

.

.

.

เฮ้อออ ค่อยยังชั่วหน่อย อาบน้ำแล้วสบายตัวจริงๆ ฉันเปิดประตูก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วจัดการแต่งตัว วันนี้ฉันใส่ชุดสบาย เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ที่ฉันเอาไปตัดให้สั้น ก็นะ ฉันอยู่บ้านหนิ ให้ใส่เดรสคงไม่เหมาะเท่าไหร่ว่ามั้ย?

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้ว ฉันก็มาในครัวหวังว่าจะทำอาหารสัก สอง สามอย่างรอนายป๊อปปี้ แต่พอฉันเปิดตูเย็นเท่านั้นล่ะ

 ให้ตายซิ เค้าไม่มีของสดอะไรเลยซักอย่าง นายนี่คงกินข้าวนอกบ้านแหงแซะ =_=

เฮ้อออ.. ในเมื่อเค้ากินข้าวนอกบ้านแล้วฉันจะทำกับข้าวทำไม ไม่ทำดีกว่า เอาไว้สั่งรูมเซอร์วิสคอนโดเค้าเอาก็แล้วกันนะ งั้นฉันทำงานของฉันดีกว่า ฉันเดินออกจากห้องครัวแล้วไปหยิบไม่กวาดกับขนไก่ปัดฝุ่น ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดห้องของเขา อืมมม เริ่มที่ห้องนั่งเล่นดีกว่าเผื่อมีคนมาจะได้ไม่คิดว่าเจ้านายฉันซกมกจนเกินไป

ก๊อกๆๆ

“ไอ้ป๊อปโว้ยย ทักทายยามเช้า อยู่ป่ะว่ะ”

จู่ๆเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังทำความสะอาดห้องของเขาอยู่ แล้วตามด้วยการเปิดประตูพรวดพราดของผู้ชายหน้าตาดีสองคน เอ่อออ ดูจากท่าทางแล้วที่บ้านของเขาน่าจะสอนมารยาทนะ แต่ทำไมไม่เขาไม่เอามาใช้?

“เอ่อไอ้โมะ นี่ห้องไอ้ป๊อปแน่นะ” ผู้ชายคนเดิมที่เดินเข้ามาเป็นคนแรกหันไปกระซิบออะไรซักอย่างกับเพื่อนของเขาหลังจากที่มองเห็นฉัน

“ขอโทษนะครับนี่ใช่ห้องป๊อปปี้หรือเปล่าครับ” ผู้ชายอีกคนหันมามองหน้าฉันนิดๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกมา เออ ให้มันได้ยังงี้สิ เข้ามาพรวดพราดขนาดนี้ยังจะมาถามอีก แต่ถึงฉันจะอารมณ์เสียขนาดไหน ฉันก็ต้องข่มไว้เพราะ..... เค้าหล่อเกินต้านทาน -////- ให้ตายสิ ฉันเป็นโรคแพ้ความหล่อตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย

“ค่ะ ห้องป๊อปปี้”

“แล้วคุณ....?”

“อ๋อฉันฟางค่ะ”

“ครับ ผมเขื่อนนะ ส่วนไอ้เนี่ยโทโมะ เราสองคนเป็นเพื่อไอ้ป๊อปมันนะ”

“ค่ะ”

ที่แท้เขาก็เป็นเพื่อนกันว่าแต่ เขาเลือกคบคนที่หน้าตาหรือไง เพราะดูจากบุคลิกแล้วเขาสามคนไม่หน้าคบกันได้นะ นายโทโมะเหมือนจะเงียบขรึม รู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา ส่วนนายเขื่อนเนี่ยออกจะแนวกะล่อนนะดูจากสายตาเวลาส่งมาเนี่ยหวานเยิ้มเชียว ส่วนนายป๊อปปี้คนนี้น่าจะอาการหนักสุด เหมือนเค้าจะค่อนไปทางโรคจิตนะ (ดูได้จากใบสมัครงาน =_=) แต่เชื่อเถอะหน้าตาของพวกเขาเนี่ยกินกันไม่ลงจริงๆ

“ว่าแต่คุณฟางคนสวยมาอยู่ห้องไอ้ป๊อปมันได้ยังไงกัน”

“เอ่อ...คือ...”

ฉันไม่รู้จะตอบนายเขื่อนไปว่ายังไงเลยได้แต่อึกอัก แต่ก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไรออกไปก็มีเสียงขัดขึ้นมาซะก่อน

“ฟางเป็นแฟนฉัน”

_________________________________________________