Mafia หน้าใส เทรักหมดใจให้นาย Idols Guards

 (ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางกรุงโตเกียว)
“ คุณหนู ทานข้าวซะหน่อยเหอะครับ ”  ไคโตะคนสนิทของคุณพ่อกล่าวกับ 2 สาวฝาแฝดอย่างเป็นห่วง เพราะ 3 วันมานี้เธอ 2 คนเล่นไม่ทานอะไรกันเลย(พอดีประชดคุณพ่ออะ)
“พี่ไคโตะ พี่เอาออกไปเหอะตอนนี้เรา 2 คนยังไม่อยากกิน ”   ซูยุแฝดคนน้องบอกพี่ไคโตะเรื่องอาหาร(ปากไม่ได้ตรงกับใจเลย จริงๆอะหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วแต่ทำฟอร์มไปซะอย่างงั้นแหละ)
“ ครับ ถ้าคุณหนูต้องการอะไรก็เรียกผมได้เลยนะครับ ”   พี่ไคโตะพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมล๊อกกุญแจที่ประตูกัน 2 สาวฝาแฝดหนี(คือเมื่อ 3 วันก่อนหน้านี้เธอ 2 คนได้ไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนๆที่โรงเรียนทำเค้าบาดเจ็บจนต้องเข้าห้อง ICU ก็เลยโดนคุณพ่อทำโทษโดยการกักบริเวณ 1 อาทิตย์)
“ อาเมะจัง ! เราจะทำไงกันดีอะ ฉันเบื่อจะตายอยู่แล้วนะเนี่ย ”   ซูยุถามพี่สาวที่นอนฟังเพลงอยู่อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แม้แต่มันพูดพี่สาวตัวดียังไม่ได้ยินเลย
“ อาเมะจัง... ฟังอยู่ปะเนี่ย ”  คราวนี้ยัยซูยุกระโจนมาถึงตัวพี่สาวแล้วดึงหูฟังออกจากหูอย่างหงุดหงิด
“ อะไรอีกล่ะ... ”   อาเมะถามยัยน้องสาวตัวดีอย่างเซ็งๆ คนเค้ากำลังฟังเพลงอยู่ดีๆก็ดันมาขัดซะอย่างงั้น เสียอารมณ์เลย
“ ช่วยกันคิดหน่อยดิว่าจะหาทางออกไปจากห้องนี้ยังไง ” 
“ เบื่อแล้วใช่ไหมล่ะ ”   อาเมะถามน้องสาวอย่างรู้ทันส่วนยัยนี่ก็พยักหน้าหงึกๆประมาณว่าเบื่อมากๆๆๆๆๆเลยล่ะ
“ หาทางออกมันไม่ยากหรอก แต่... ที่ๆเราจะไปพักหลังจากออกจากที่นี่อะดิ จะไปอยู่ไหนกันดี ” 
“ อืม...! ไหนๆตอนนี้เราก็โดนทางโรงเรียนสั่งพักการเรียนไปแล้ว ฉันว่าเราน่าจะหนีไปต่างประเทศนะ ”   ซูยุพูดตามที่ตัวเองคิดแล้วเหลือบขึ้นมามองหน้าพี่สาวอย่างขอความคิดเห็น
“ ก็ดีนะ แล้วจะไปที่ไหนกันดีล่ะ ”   อาเมะเริ่มถามอย่างสนใจ
“ แล้วอาเมะจังอยากไปที่ไหนล่ะ ”   ซูยุย้อนถามอีกครั้ง
“ ประเทศไทยดีไหมล่ะ เพราะ เราก็พูดไทยกันได้ไปอยู่ที่นั่นก็คงจะไม่ลำบากเรื่องการสื่อสารสักเท่าไหร่ ”  
“ อืม! ถ้างั้นเดี๋ยวฉันโทรบอกนามิให้จองตั๋วให้เลยละกัน ”  ซูยุบอกแล้วกดโทรศัพท์หานามิทันที ส่วนอาเมะเจ้าตัวก็เดินไปลงกอนประตูด้านในอย่างแน่นหนา(กันพี่ไคโตะเปิดเข้ามาเห็น)ก่อนจะรื้อเสื้อผ้าในตู้ออกมาใส่กระเป๋าเป้คู่ใจเพื่อเตรียมหนีเต็มที่
“ เรียบร้อยแล้วนะอาเมะจัง  เราไปเครื่องรอบ 6โมงเย็นมีเวลาเตรียมตัวอีก 6 ชั่วโมง ”   ซูยุบอกผู้เป็นพี่ทันทีหลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้ว
 (30 นาทีต่อมา)
“ อาเมะจังทำอะไรอยู่ รีบๆออกมาสิ ”   ซูยุตะโกนเร่งผู้เป็นพี่ให้รีบๆออกมา เพราะ กลัวว่าจะมีคนเข้ามาเห็นเข้าแล้วจะไม่ได้หนีออกไปจากห้องนี้
“ อืมๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ”   อาเมะตะโกนบอกก่อนจะเดินออกมาหายัยน้องตัวดีที่ยืนทำหน้างอรออยู่หน้าห้อง
“  เอากระบองออกมาทำไมเนี่ย ”   ซูยุถามฉันสีหน้าแปลกใจแบบสุดๆที่เห็นพี่ของตัวเองถือกระบองติดมือออกมาจากในห้องด้วย
“ เอาน่า... เดี๋ยวก็รู้ แต่ว่าตอนนี้ช่วยเอาผ้าห่มผูกต่อๆกันให้ยาวๆแล้วมัดกับขาเตียงให้หน่อยดิ ” 
“ อืม! ”   ซูยุรับคำแล้วทำตามที่อาเมะบอกแต่โดยดี แต่ในใจก็มิวายสงสัยว่าฉันคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่แต่ในที่สุดซูยุก็ทำตามที่พี่สาวบอกจนเสร็จ
“ ทีนี้หยิบกระเป๋ามาพายไว้เลยนะ  เดี๋ยวเราจะใช้กระบองเนี่ยช่วยกันทุบกระจกให้แตกแล้วโดดลงไปกัน ”  อาเมะอธิบายแผนการที่คิดไว้ให้ซูยุฟังอย่างละเอียด
“ แล้วถ้าไคโตะคุงมาเห็นล่ะ จะทำยังไง ”  ยัยซูยุย้อนถาม
“ เอางี้ละกัน พอทุบกระจกแตกเสร็จแกก็รีบโดดลงไปเลยละกัน ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง ”  
“ อืม! งั้นทุบเลยละกัน ”   2 สาวช่วยกันเอากระบองมาทุบกระจกจนแตก และก็โดดลงไปกันแต่ยังไม่ทันที่ฮาฟฟ์จะโดดลงไปพี่ไคโตะก็เข้ามาพร้อมการ์ดในบ้านอีกหลายคน เพราะ พี่แกคิดว่ามีคนบุกบ้านทำเอาอ๊ะเมะต้องปะทะกับคนพวกนั้นซะก่อนจึงหนีออกมาจากบ้านได้
“ เฮ้ยๆทางนี้ๆ ”  นามิตะโกนเรียก 2 สาวให้ไปขึ้นรถที่นามิขับมารับเรา 2 คนที่จอดอยู่อีกทางหนึ่ง
“ เฮ้อ! ฉันมีพวกแกเป็นเพื่อนเนี่ยรู้สึกเหมือนเป็นขโมยเลย ”  นามิบ่นให้ 2 สาวตอนนั่งอยู่บนรถแต่ 2 สาวก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร
“ แล้วแก 2 คนจะไปพักที่ไหนกันอะ ”  
“ ไม่รู้ดิ ยังไม่ได้คิดไว้เลย ”   ซูยุตอบกลับ ในหัวก็คิดว่าจะไปพักที่ไหนดี เอาที่ที่คนของพ่อจะตามหาซูยุกับฉันไม่เจอ
“ เออ... ฉันมีอะไรจะบอก ”  
“ อะไรอ่ะ ไหนลองว่ามาซิ ”  อาเมะถามอย่างสนใจหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน
“ คือว่าทางโรงเรียนเค้าส่งตัวพวกแกไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ไทยน่ะ ” 
“ ตายหง! ”   อาเมะกับซูยุอุทานออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจหลังจากที่นามิบอก
“ ก็ดีแล้วนิ พวกแกได้เป็นนักเรียนทุนด้วยนะ ค่าเทอมก็ไม่ต้องเสียสบายจะตาย ”  นามิยังคงพูดต่ออย่างสบายอารมณ์ผิดกับ 2 สาวที่ถึงกับเครียดหนัก ก็ถ้าเราต้องไปโรงเรียนซักวันพ่อก็ต้องส่งคนมาตามหาเรา 2 คนจนเจอนั่นแหละ(แล้วเราจะหนีมาเพื่ออะไรเนี่ย)
 
หลังจากที่อาเมะกับซูยุหนีออกมา  ก็เกิดเรื่องปั่นป่วนขึ้นภายในบ้านมากมาย
“ นายท่านครับ แย่แล้วครับ ”  ไคโตะการ์ดที่คุณพ่อจ้างไว้เพื่อดูแล 2 สาวโดยเฉพาะ วิ่งหน้าตาแตกตื่นมาหาคุณพ่อที่นั่งทำงานอยู่ในห้อง
“ ว่าไงไคโตะ มีเรื่องอะไร ”  คุณพ่อถามสายตายังไม่ยอมละจากเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะจนกระทั่งได้ยินสิ่งที่ไคโตะพูด
“ คุณหนูหนีไปแล้วครับ ”    
“ ว่าไงนะ อาเมะ กับ ซูยุหนีไปงั้นหรอ ”   คุณพ่อถามย้ำ เพราะ ยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“ ใช่ครับ ตอนนี้ผมให้เรียวตามไปแล้ว เมื่อกี้เรียวโทรมาบอกว่าคุณหนูกำลังมุ่งหน้าไปสนามบินครับ ”  
“ อืม! เตรียมรถด่วนเลยฉันจะไปสนามบิน ”  คุณพ่อสั่งพี่ไคโตะแล้วรีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมุ่งหน้าตามลูกสาวทั้งสองไปที่สนามบิน
 
(สนามบินนาริตะ)
“ อาเมะจัง   ซูยุจัง  ดูแลตัวเองดีๆนะเฟ้ย ถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อมาได้นะฉันยินดีช่วยแก 2 คนเสมอ ”  นามิบอกพร้อมกับดึง 2 สาวเข้าไปกอดอำลาก่อนที่ทั้งสองจะไปขึ้นเครื่อง
“ คุณหนูอยู่นั่น ”   ยังไม่ทันที่อาเมะกับซูยุจะเดินไปตรวจพาสปอร์ตก็ได้ยินเสียงคนบางกลุ่มตะโกนเสียงดังแล้วชี้มาทางเรา 2 คน
“ อาเมะจัง ทำไงดีอะ  พี่เรียวเห็นเราแล้ว ”   ซูยุถามน้ำเสียงตกใจมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก
“ อยู่นิ่งๆ  เดี๋ยวพ้นตรงนี้ไปเราก็รอดแล้วล่ะ ”  อาเมะผู้เป็นพี่บอกกับยัยน้องตัวดีก่อนจะยื่นพาสปอร์ตให้พี่พนักงานตรวจแล้วเข้าไปรออยู่ด้านในแล้วไม่นานยัยซูยุก็ตามเข้ามาติดๆ
“ เฮ้อ... รอดแล้วเรา ”  ยัยซูยุถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะพึมพำเบาๆทำเอา อาเมะ อดขำไม่ได้กับกระต่ายตื่นตูมตัวนี้
“ คุณนามิ ไม่ทราบว่าคุณรู้ไหมครับ ว่าคุณหนูเดินทางไปประเทศอะไร ”   พี่เรียวถามน้ำเสียงจริงจังทำเอานามิเสียวสันหลังวาบๆแต่ยังไงก็บอกความจริงไม่ได้
“ ไม่ทราบซิค่ะ เพราะ นามิมาส่งคุณป้าไม่ได้มาส่งอาเมะจัง กับ ซูยุจัง แล้ว 2 คนนั้นไปไหนหรอค่ะ ”   นามิพูดปัดแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซึ่งพี่เรียวก็เชื่อซะสนิทเชียว
“ อืม! ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ขอบคุณมากนะครับไว้โอกาสหน้าพบกันใหม่ ”   พี่เรียวกล่าวลาแล้วก้มหัวให้นามิ 1 ทีก่อนจะเดินจากไป ส่วนนามิก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจที่พี่เรียวไม่สงสัยอะไร
“ เป็นไงบ้างเรียว ”   ทันทีที่คุณพ่อเจอหน้าพี่เรียวก็ยิงคำถามใส่ทันที
“ คุณหนูจะบินในอีก 5 นาทีข้างหน้าครับ ”  
“ งั้นก็คงไม่ทันแล้วซินะ ฉันจะทำไงดีเนี่ย ”   คุณพ่อมีสีหน้าเศร้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มือก็เอามาขยุ้มผมอย่างใช้ความคิด
 
(6 ชั่วโมงต่อมา) ที่สนามบินสุวรรณภูมิ
“ อาเมะจัง เราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ ”   ซูยุถามสายก็มองสอดส่องไปรอบๆสนามบินอย่างตื่นตาตื่นใจ
“ ไปหาที่พักก่อนล่ะกัน ”   อาเมะ อกยัยซูยุแล้วเดินออกไปโบกรถหน้าสนามบินให้ไปส่งที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งแถวๆสยาม
“ ไป  Sora   คอนโดค่ะ ”   อาเมะบอกคนคนขับรถก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว 1 ชั่วโมงต่อมาพวกเรา 2 คนก็ก็ถึงคอนโดสุดหรูแถวๆสยามจนได้
“ อาเมะจัง พามาที่นี่ทำไมเนี่ย ”  ซูยุถามน้ำเสียงแปลกใจสุดๆที่พี่สาวของมันพามันมาที่นี่
“ ก็พามาหาที่ซุกหัวนอนไงล่ะ ถึงพอดีเลย ”   อาเมะตอบแล้วรูดคีย์การ์ดเข้าไปในห้องทันทีอย่างไม่รอช้า
“ เป็นไงพออยู่ได้ไหม ”   อาเมะถามซูยุทันทีที่มันเดินสำรวจห้องจนพอใจแล้ว
“ อืม! แล้วห้องใครเค้าล่ะเนี่ย ”  
“ ห้องของฉันเองแหละ พอดีแอบซื้อตอนที่มากับคุณแม่ก่อนท่านตาย 2 ปีอะ ”  
“ เค้าหิวแล้วอะ ไปหาอะไรกินกันเหอะ ”   หลังจากซูถามนู่นถามนี่จนพอใจแล้วมันก็ลากพี่สาวออกไปข้างนอก