Mafia หน้าใส เทรักหมดใจให้นาย Idols Guards
1) หนี...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ(ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางกรุงโตเกียว)
“ คุณหนู ทานข้าวซะหน่อยเหอะครับ ” ไคโตะคนสนิทของคุณพ่อกล่าวกับ 2 สาวฝาแฝดอย่างเป็นห่วง เพราะ 3 วันมานี้เธอ 2 คนเล่นไม่ทานอะไรกันเลย(พอดีประชดคุณพ่ออะ)
“พี่ไคโตะ พี่เอาออกไปเหอะตอนนี้เรา 2 คนยังไม่อยากกิน ” ซูยุแฝดคนน้องบอกพี่ไคโตะเรื่องอาหาร(ปากไม่ได้ตรงกับใจเลย จริงๆอะหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วแต่ทำฟอร์มไปซะอย่างงั้นแหละ)
“ ครับ ถ้าคุณหนูต้องการอะไรก็เรียกผมได้เลยนะครับ ” พี่ไคโตะพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมล๊อกกุญแจที่ประตูกัน 2 สาวฝาแฝดหนี(คือเมื่อ 3 วันก่อนหน้านี้เธอ 2 คนได้ไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนๆที่โรงเรียนทำเค้าบาดเจ็บจนต้องเข้าห้อง ICU ก็เลยโดนคุณพ่อทำโทษโดยการกักบริเวณ 1 อาทิตย์)
“ อาเมะจัง ! เราจะทำไงกันดีอะ ฉันเบื่อจะตายอยู่แล้วนะเนี่ย ” ซูยุถามพี่สาวที่นอนฟังเพลงอยู่อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แม้แต่มันพูดพี่สาวตัวดียังไม่ได้ยินเลย
“ อาเมะจัง... ฟังอยู่ปะเนี่ย ” คราวนี้ยัยซูยุกระโจนมาถึงตัวพี่สาวแล้วดึงหูฟังออกจากหูอย่างหงุดหงิด
“ อะไรอีกล่ะ... ” อาเมะถามยัยน้องสาวตัวดีอย่างเซ็งๆ คนเค้ากำลังฟังเพลงอยู่ดีๆก็ดันมาขัดซะอย่างงั้น เสียอารมณ์เลย
“ ช่วยกันคิดหน่อยดิว่าจะหาทางออกไปจากห้องนี้ยังไง ”
“ เบื่อแล้วใช่ไหมล่ะ ” อาเมะถามน้องสาวอย่างรู้ทันส่วนยัยนี่ก็พยักหน้าหงึกๆประมาณว่าเบื่อมากๆๆๆๆๆเลยล่ะ
“ หาทางออกมันไม่ยากหรอก แต่... ที่ๆเราจะไปพักหลังจากออกจากที่นี่อะดิ จะไปอยู่ไหนกันดี ”
“ อืม...! ไหนๆตอนนี้เราก็โดนทางโรงเรียนสั่งพักการเรียนไปแล้ว ฉันว่าเราน่าจะหนีไปต่างประเทศนะ ” ซูยุพูดตามที่ตัวเองคิดแล้วเหลือบขึ้นมามองหน้าพี่สาวอย่างขอความคิดเห็น
“ ก็ดีนะ แล้วจะไปที่ไหนกันดีล่ะ ” อาเมะเริ่มถามอย่างสนใจ
“ แล้วอาเมะจังอยากไปที่ไหนล่ะ ” ซูยุย้อนถามอีกครั้ง
“ ประเทศไทยดีไหมล่ะ เพราะ เราก็พูดไทยกันได้ไปอยู่ที่นั่นก็คงจะไม่ลำบากเรื่องการสื่อสารสักเท่าไหร่ ”
“ อืม! ถ้างั้นเดี๋ยวฉันโทรบอกนามิให้จองตั๋วให้เลยละกัน ” ซูยุบอกแล้วกดโทรศัพท์หานามิทันที ส่วนอาเมะเจ้าตัวก็เดินไปลงกอนประตูด้านในอย่างแน่นหนา(กันพี่ไคโตะเปิดเข้ามาเห็น)ก่อนจะรื้อเสื้อผ้าในตู้ออกมาใส่กระเป๋าเป้คู่ใจเพื่อเตรียมหนีเต็มที่
“ เรียบร้อยแล้วนะอาเมะจัง เราไปเครื่องรอบ 6โมงเย็นมีเวลาเตรียมตัวอีก 6 ชั่วโมง ” ซูยุบอกผู้เป็นพี่ทันทีหลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้ว
(30 นาทีต่อมา)
“ อาเมะจังทำอะไรอยู่ รีบๆออกมาสิ ” ซูยุตะโกนเร่งผู้เป็นพี่ให้รีบๆออกมา เพราะ กลัวว่าจะมีคนเข้ามาเห็นเข้าแล้วจะไม่ได้หนีออกไปจากห้องนี้
“ อืมๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ” อาเมะตะโกนบอกก่อนจะเดินออกมาหายัยน้องตัวดีที่ยืนทำหน้างอรออยู่หน้าห้อง
“ เอากระบองออกมาทำไมเนี่ย ” ซูยุถามฉันสีหน้าแปลกใจแบบสุดๆที่เห็นพี่ของตัวเองถือกระบองติดมือออกมาจากในห้องด้วย
“ เอาน่า... เดี๋ยวก็รู้ แต่ว่าตอนนี้ช่วยเอาผ้าห่มผูกต่อๆกันให้ยาวๆแล้วมัดกับขาเตียงให้หน่อยดิ ”
“ อืม! ” ซูยุรับคำแล้วทำตามที่อาเมะบอกแต่โดยดี แต่ในใจก็มิวายสงสัยว่าฉันคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่แต่ในที่สุดซูยุก็ทำตามที่พี่สาวบอกจนเสร็จ
“ ทีนี้หยิบกระเป๋ามาพายไว้เลยนะ เดี๋ยวเราจะใช้กระบองเนี่ยช่วยกันทุบกระจกให้แตกแล้วโดดลงไปกัน ” อาเมะอธิบายแผนการที่คิดไว้ให้ซูยุฟังอย่างละเอียด
“ แล้วถ้าไคโตะคุงมาเห็นล่ะ จะทำยังไง ” ยัยซูยุย้อนถาม
“ เอางี้ละกัน พอทุบกระจกแตกเสร็จแกก็รีบโดดลงไปเลยละกัน ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง ”
“ อืม! งั้นทุบเลยละกัน ” 2 สาวช่วยกันเอากระบองมาทุบกระจกจนแตก และก็โดดลงไปกันแต่ยังไม่ทันที่ฮาฟฟ์จะโดดลงไปพี่ไคโตะก็เข้ามาพร้อมการ์ดในบ้านอีกหลายคน เพราะ พี่แกคิดว่ามีคนบุกบ้านทำเอาอ๊ะเมะต้องปะทะกับคนพวกนั้นซะก่อนจึงหนีออกมาจากบ้านได้
“ เฮ้ยๆทางนี้ๆ ” นามิตะโกนเรียก 2 สาวให้ไปขึ้นรถที่นามิขับมารับเรา 2 คนที่จอดอยู่อีกทางหนึ่ง
“ เฮ้อ! ฉันมีพวกแกเป็นเพื่อนเนี่ยรู้สึกเหมือนเป็นขโมยเลย ” นามิบ่นให้ 2 สาวตอนนั่งอยู่บนรถแต่ 2 สาวก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร
“ แล้วแก 2 คนจะไปพักที่ไหนกันอะ ”
“ ไม่รู้ดิ ยังไม่ได้คิดไว้เลย ” ซูยุตอบกลับ ในหัวก็คิดว่าจะไปพักที่ไหนดี เอาที่ที่คนของพ่อจะตามหาซูยุกับฉันไม่เจอ
“ เออ... ฉันมีอะไรจะบอก ”
“ อะไรอ่ะ ไหนลองว่ามาซิ ” อาเมะถามอย่างสนใจหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน
“ คือว่าทางโรงเรียนเค้าส่งตัวพวกแกไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ไทยน่ะ ”
“ ตายหง! ” อาเมะกับซูยุอุทานออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจหลังจากที่นามิบอก
“ ก็ดีแล้วนิ พวกแกได้เป็นนักเรียนทุนด้วยนะ ค่าเทอมก็ไม่ต้องเสียสบายจะตาย ” นามิยังคงพูดต่ออย่างสบายอารมณ์ผิดกับ 2 สาวที่ถึงกับเครียดหนัก ก็ถ้าเราต้องไปโรงเรียนซักวันพ่อก็ต้องส่งคนมาตามหาเรา 2 คนจนเจอนั่นแหละ(แล้วเราจะหนีมาเพื่ออะไรเนี่ย)
หลังจากที่อาเมะกับซูยุหนีออกมา ก็เกิดเรื่องปั่นป่วนขึ้นภายในบ้านมากมาย
“ นายท่านครับ แย่แล้วครับ ” ไคโตะการ์ดที่คุณพ่อจ้างไว้เพื่อดูแล 2 สาวโดยเฉพาะ วิ่งหน้าตาแตกตื่นมาหาคุณพ่อที่นั่งทำงานอยู่ในห้อง
“ ว่าไงไคโตะ มีเรื่องอะไร ” คุณพ่อถามสายตายังไม่ยอมละจากเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะจนกระทั่งได้ยินสิ่งที่ไคโตะพูด
“ คุณหนูหนีไปแล้วครับ ”
“ ว่าไงนะ อาเมะ กับ ซูยุหนีไปงั้นหรอ ” คุณพ่อถามย้ำ เพราะ ยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“ ใช่ครับ ตอนนี้ผมให้เรียวตามไปแล้ว เมื่อกี้เรียวโทรมาบอกว่าคุณหนูกำลังมุ่งหน้าไปสนามบินครับ ”
“ อืม! เตรียมรถด่วนเลยฉันจะไปสนามบิน ” คุณพ่อสั่งพี่ไคโตะแล้วรีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมุ่งหน้าตามลูกสาวทั้งสองไปที่สนามบิน
(สนามบินนาริตะ)
“ อาเมะจัง ซูยุจัง ดูแลตัวเองดีๆนะเฟ้ย ถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อมาได้นะฉันยินดีช่วยแก 2 คนเสมอ ” นามิบอกพร้อมกับดึง 2 สาวเข้าไปกอดอำลาก่อนที่ทั้งสองจะไปขึ้นเครื่อง
“ คุณหนูอยู่นั่น ” ยังไม่ทันที่อาเมะกับซูยุจะเดินไปตรวจพาสปอร์ตก็ได้ยินเสียงคนบางกลุ่มตะโกนเสียงดังแล้วชี้มาทางเรา 2 คน
“ อาเมะจัง ทำไงดีอะ พี่เรียวเห็นเราแล้ว ” ซูยุถามน้ำเสียงตกใจมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก
“ อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวพ้นตรงนี้ไปเราก็รอดแล้วล่ะ ” อาเมะผู้เป็นพี่บอกกับยัยน้องตัวดีก่อนจะยื่นพาสปอร์ตให้พี่พนักงานตรวจแล้วเข้าไปรออยู่ด้านในแล้วไม่นานยัยซูยุก็ตามเข้ามาติดๆ
“ เฮ้อ... รอดแล้วเรา ” ยัยซูยุถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะพึมพำเบาๆทำเอา อาเมะ อดขำไม่ได้กับกระต่ายตื่นตูมตัวนี้
“ คุณนามิ ไม่ทราบว่าคุณรู้ไหมครับ ว่าคุณหนูเดินทางไปประเทศอะไร ” พี่เรียวถามน้ำเสียงจริงจังทำเอานามิเสียวสันหลังวาบๆแต่ยังไงก็บอกความจริงไม่ได้
“ ไม่ทราบซิค่ะ เพราะ นามิมาส่งคุณป้าไม่ได้มาส่งอาเมะจัง กับ ซูยุจัง แล้ว 2 คนนั้นไปไหนหรอค่ะ ” นามิพูดปัดแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซึ่งพี่เรียวก็เชื่อซะสนิทเชียว
“ อืม! ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ขอบคุณมากนะครับไว้โอกาสหน้าพบกันใหม่ ” พี่เรียวกล่าวลาแล้วก้มหัวให้นามิ 1 ทีก่อนจะเดินจากไป ส่วนนามิก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจที่พี่เรียวไม่สงสัยอะไร
“ เป็นไงบ้างเรียว ” ทันทีที่คุณพ่อเจอหน้าพี่เรียวก็ยิงคำถามใส่ทันที
“ คุณหนูจะบินในอีก 5 นาทีข้างหน้าครับ ”
“ งั้นก็คงไม่ทันแล้วซินะ ฉันจะทำไงดีเนี่ย ” คุณพ่อมีสีหน้าเศร้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มือก็เอามาขยุ้มผมอย่างใช้ความคิด
(6 ชั่วโมงต่อมา) ที่สนามบินสุวรรณภูมิ
“ อาเมะจัง เราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ ” ซูยุถามสายก็มองสอดส่องไปรอบๆสนามบินอย่างตื่นตาตื่นใจ
“ ไปหาที่พักก่อนล่ะกัน ” อาเมะ อกยัยซูยุแล้วเดินออกไปโบกรถหน้าสนามบินให้ไปส่งที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งแถวๆสยาม
“ ไป Sora คอนโดค่ะ ” อาเมะบอกคนคนขับรถก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว 1 ชั่วโมงต่อมาพวกเรา 2 คนก็ก็ถึงคอนโดสุดหรูแถวๆสยามจนได้
“ อาเมะจัง พามาที่นี่ทำไมเนี่ย ” ซูยุถามน้ำเสียงแปลกใจสุดๆที่พี่สาวของมันพามันมาที่นี่
“ ก็พามาหาที่ซุกหัวนอนไงล่ะ ถึงพอดีเลย ” อาเมะตอบแล้วรูดคีย์การ์ดเข้าไปในห้องทันทีอย่างไม่รอช้า
“ เป็นไงพออยู่ได้ไหม ” อาเมะถามซูยุทันทีที่มันเดินสำรวจห้องจนพอใจแล้ว
“ อืม! แล้วห้องใครเค้าล่ะเนี่ย ”
“ ห้องของฉันเองแหละ พอดีแอบซื้อตอนที่มากับคุณแม่ก่อนท่านตาย 2 ปีอะ ”
“ เค้าหิวแล้วอะ ไปหาอะไรกินกันเหอะ ” หลังจากซูถามนู่นถามนี่จนพอใจแล้วมันก็ลากพี่สาวออกไปข้างนอก
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ