Top Secret รักนี้เป็นความลับ..

"เป็นอะไรกัน วิ่งหน้าตา้ตื่นมาเชียว"
 
เฟย์ถาม เคนตะกับจองเบเพราะวิ่งมาอย่างกับโดนไฟครอก และทุกคนก็ตกใจไม่แพ้กัน พอวิ่งมาถึงเคนตะกับจองเบ ก็ยืนหอบ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า...
 
"หิวว่ะ"
 
แป๋ววว
 
"เห้ออ"
 
โทโมะ ถอนหายใจอย่างโล่งอก
 
"โถ่~ แค่นี้วิ่งมาทำไมเนี่ย"
 
แก้วส่ายหัว
 
"ก็ ฉันกลัวว่าพวกแกจะกินหมดกันซะก่อนน่ะสิ"
 
เคนตะ พูด พร้อมกับนั่งลงบนเสื่อ 
 
"เดี๋ยวฉันไปเอาจานมาให้ละกัน"
 
ฟางลุกขึ้น แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน
 
"อ่าว แล้วเฟย์เป็นอะไรอ่ะ นั่งเหม่อเชียว"
 
จองเบ ถาม พลางมองเฟย์ี่ที่ตอนนี้นั่งเหม่อลอยเหมือนคนบ้า
 
"อืมม.. ไม่รู้เหมือนกันเป็นงี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว ข่าวก็ไม่ยอมกิน"
 
แก้ว มองเฟย์อย่างเป็นห่วง
 
"อ่ะ จองเบ เคนตะ"
 
ฟางยื่นจานให้
 
"ขอบใจนะฟาง"
 
เคนตะกับจองเบรับจานมาจากมือฟางก่อนจะเริ่มตักข้าวกินกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
"ไปอดอยากมาจากใหนเนี่ย"
 
ป๊อบแซว เพื่อนซี้ทั้ง 2 ที่ตอนนี้กินอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
"ก็ไม่ได้อดนี้นา โห้วว อย่าบ่นกันเลยก็ใครละทำให้ฉันต้องมาซวยแทนน่ะ! อ้าวแล้วไอ้จอมพูดมากไหงมานั่งเศร้าอย่างงี้อะ"
 
เคนตะมองไปทางเพื่อนซี้ที่ตอนนี้ไกล้จะเป็นแบบเฟย์เข้าไปทุกที ฟางก็กินข้าวไม่ลง พอเห็นเฟย์เป็นแบบนี้
 
"แก้วพาเฟย์ขึ้นห้องหน่อย"
 
"ไม่กินข้าวหรอ"
 
แก้วถามคนบนชิงช้า แต่เฟย์ส่ายหัว 
 
"โทโมะนายช่วยฉันพยุงเฟย์หน่อยสิ"
 
แก้วหันไปบอกชายหนุ่มที่ตอนนี้ก็เหมือนจะอาการหนักอีกคนเพราะตอนกินข้าวก็มองแก้วอยู่ตลอดโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวเพราะเอาแต่สนใจเฟย์กับอาหารตรงหน้า โทโมะลุกขึ้นตามเสียงเรียกของแก้ว ก่อนจะช่วยพยุงเฟย์เข้าไปในบ้าน โดยมีเขื่อนตามเข้าไปติดๆ
 
"อ้าวไปใหนกันหมดว่ะ"
 
เคนตะพูดขึ้น เพราะตอนนี้เหลือแค่ไม่กี่คน
 
"ไม่รู้สึกหรอว่าบรรยากาศมันมาฆะ"
 
จองเบพูดในขณะที่เอาข้าวเข้าปาก ป๊อบกับเคนตะมองหน้ากันเพราะไม่เข้าใจคำพูดของจองเบ
 
"ที่แกจะพูดคือมาคุ ใช่ป่ะ"
 
เคนตะช่วยแก้
 
"ใช่ๆ มาคุๆ"
 
ป๊อบกับเคนตะส่ายหัวเบาๆก่อนจะจ้วงข้าวเข้าปาก
 
"กินกันก่อนเลยนะ ฟางอิ่มแล้ว"
 
แล้วฟางก็ลุกขึ้นไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่มีชิงช้าอีกตัวหนึ่งอยู่ ก่อนที่ฟางจะนั่งลงแล้วมองดาวที่มีนับ 1000,000 ดวง บนท้องฟ้ายามราตรี
 
"ไปอีกคนแล้ว วันนี้วันอะไรเนี่ยรู้สึกจะมาผิดวัน"
 
เคนตะพูดลอยๆ แต่ป๊อบมองฟางอย่างเป็นห่วงมากๆและในตอนนี้ที่เขาห่วงที่สุดคือหญิงสาวร่างบางที่กำลังนั่งชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่อยู่ขณะนี้
 
"กินให้เต็มที่เลยนะ ฉันขอไปดูฟางก่อน"
 
"อ่าๆ"
 
เคนตะพูด แล้วมองป๊อบที่เดินไปนั่งที่ชิิงช้ากับฟาง
 
"มันมาคุจริงๆนะ"
 
เคนตะพูด
 
"หึ แสดงได้เนียนมากเลย"
 
จองเบยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยกับการตัดสินใจที่เด็ดขาดของเคนตะ
 
"ไม่เนียน ก็ไม่ใช่เคนตะน่ะสิ"
 
เคนตะยักคิ้ว
 
"เหลือแค่เคลียกับ 3 คนนั้นใช่มั้ย"
 
"อืมใช่"
 
แน่นอนว่า เคนตะกับจองเบรู้ทุกอย่างแล้ว เพราะว่าที่ Rs ตอนนั้นก่อนที่เคนตะกับจองเบจะออกมาจากบริษััท พี่เอได้อัดรายการ ข่าวบันเทิงมาให้เคนตะกับจองเบดูเรียบร้อยแล้ว แต่ที่เลือกที่จะไม่บอกเพราะรู้ดีว่าต้องมีใครในนี้รู้อยู่แล้ว แล้วก็ต้องรู้แค่ไม่กี่คนแล้วพยายามจะปิด เพราะดูจากอาการแล้วมีอยู่บางคนที่ทำตัวปกติดีแล้วส่วนน้อยก็ทำท่าทางแปลกๆอย่างเช่นเฟย์ กับ โทโมะ ส่วนเขื่อนนี้เคนตะยังไม่ค่อยแน่ใจว่ารู้รึยังแต่ก็พอเดาเรื่องออก นั้นทำให้เคนตะตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะยังไม่บอกจนกว่าจะออกจากบ้านของฟางก่อน
 
"เป็นอะไร กระต่ายน้อย อิ่มแล้วหรอ"
 
ฟางพยักหน้่า
 
"ฟางห่วงเฟย์อะป๊อบ"
 
เสียงฟางเริ่มสั่นน้อยๆ เพราะฟางอ่อนไหวกับเรื่องน้องและขี้แงไม่ต่างกับเฟย์แต่พยายามเข็มแข็งเพื่อไม่ให้เฟย์ร้องไห้ตาม
 
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะฟาง"
 
ป๊อบปี้ลูบหัวฟางก่อนที่ฟางจะเอนหัวลงไปซบกับบ่ากว้าง ฟางจะรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเมื่อมีป๊อบอยู่
 
"เฟย์ไม่เป็นแบบนี้ เฟย์ไม่เคยเป็นแบบนี้"
 
ฟางเริ่มร้องไห้ 
 
"ป๊อบว่าเฟย์อาจจะ มีเรื่องบางเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจก็ได้ ถ้าฟางร้องไห้แบบนี้เฟย์ก็จะผลอยร้องตามนะเข็มแข็งนะครับ คนดี ใหนยิ้มสิ"
 
ป๊อบจับคางฟางให้เงยหน้าขึ้นมามองป๊อบ ฟางยิ้ม ป๊อบยิ้มกับท่าทีของหญิงสาวก่อนจะเลื่อนมืออบอุ่นปาดน้ำตาของฟางอย่างอ่อนโยน และจูบไล้น้ำตาให้ 
 
"ไม่ร้องนะครับคนดี"
 
ป๊อบโอบกอดฟาง อกอุ่นๆทำให้ฟางที่เหนื่อยจากการร้องไห้ผลอยหลับไป ป๊อบจึงช้อนตัวฟางขึ้นมาไว้ในอกกว้างร่างบางขยับเล็กน้อยเมื่อไ้ด้ที่ๆเหมาะฟางก็หลับไปในอกอุ่นนั้น ป๊อบปี้อดไม่ได้ที่จะยิ้มกับท่าทีของแฟนสาวที่หลับปุ๋ยเหมือนเด็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่ประตูบ้าน แก้วกับโทโมะเดินออกมาพอดี
 
"ฟางหลับแล้วหรอ"
 
แก้วถาม
 
"อืม คงเหนื่อยเดี๋ยวฉันพาขึ้นไปข้างบนละกัน"
 
"อื้มๆ"
 
ป๊อบปี้พาร่างบางที่หลับอยู่ในอ้อมแขนขึ้นบรรไดไปยังห้องของฟาง ป๊อบปี้เปิดประตูเข้าไปก่อนจะอุ้มฟางไปที่เตียงแล้ววางลงอย่างเบามือก่อนจะห่มผ้า่ห่มให้ร่างบางหลับ ราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ป๊อบปี้ลูบแก้มฟางเบาๆ ก่อนจะจูบหน้าผากฟางอย่างอดไม่ได้แล้วนั่งมองฟางหลับก่อนจะยิ้มแล้ว จูบปากฟางเบาๆแล้วผละออกเพราะไม่อยากฉวยโอกาศตอนฟางหลับไม่งั้นต้องข่วนตัวเขาจนลายแน่ๆ ป๊อบปี้คิดแล้วหัวเราะเบาๆ พลางลูบหัวฟางอย่างอ่อนโยน เห้ออ
 
'รักครั้งนี้มันคงจะไม่มีอะไรมาขวางเราหรอกใช่มั้ยฟาง'
 
มาอีกด้านหนึ่ง 
 
เขื่อนที่ตอนนี้โดนเฟย์โวยวายใส่่และโดนไล่ออกจากห้อง เดินมาทรุดตััวลงอยู่หน้าห้องของเฟย์เพราะตัวเขาก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิดแล้วเฟย์โกรธเขาเรื่องอะไร เขาคิดอย่างกระวนกระวายใจ 
 
"โถ่โว้ยยย!!"
 
คนที่ำไม่เคยหงุดหงิดง่ายๆอย่างเขาต้องมายอมให้ผู้หญิงคนนี้ที่กุมหัวใจและชีวิตของเขาไปได้อย่างหน้าตาเฉย
 
'มันมีอะไรระหว่างเราเฟย์ เธอเป็นอะไรกันแน่เฟย์'
 
ชายหนุ่มคิดวนไปวนมาอย่างบ้าคลั่ง
 
อีกด้านหนึ่งในห้อง หญิงสาวสะอื้นตัวโยน ถึงเธอจะรู้ว่าชายหนุ่มไม่รู้เรื่องนี้แต่ก็อดหงุดหงิดและเสียใจไม่ต่างกับร่างสูงที่อยู่หน้าห้องเธอเลย แล้วถึงแม้เขื่อนจะเป็นยังไง เฟย์ก็จะเชื่อใจเขื่อน 
 
"เฟย์ขอโทษนะเขื่อน ขอเวลาหน่อยแล้วเฟย์จะเหมือนเดิมได้แน่ๆ"
 
เด็กสาวพึมพำ ก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน
อีกมุมหนึ่ง
สาวลุคทอมกำลังช่วยจองเบล้างจาน โดยมีโทโมะยืนมองอยู่เงียบๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาแก้ว
 
"แก้ว มานี้หน่อยได้มั้ย"
 
โทโมะเรียกแก้วพร้อมกับเดินนำออกไป
 
"ตะ..แต่ แล้วจาน"
 
"ไม่เป็นไรแก้วเบ ล้างคนเดียวได้เหลืออีกแค่ไม่กี่ใบเองไปเหอะ"
 
"อะ..อื้ม ขอบใจนะเบ"
 
แก้วถอดผ้ากันเปื้อนออก ก่อนจะเดินตามโทโมะไป หนุ่มแว่นมองตามอย่างเป็นห่วง เคนตะที่เดินเข้ามาในห้องครัวแล้วเห็นแก้ววิ่งสวนออกไปก็คิดในใจ
 
'จะไหวมั้ยว่ะเนี่ย โมะ เอ้ยย'
 
แก้วเดินออกมานอกบ้าน ก็เ็ห็นโทโมะยืนรออยู่หน้าบ้าน
 
"มีอะไรหรอ โมะ"
 
โทโมะ เดินเข้ามาจับมือแก้ว ด้วยสายตาวิงวอนอะไรบ้างอย่างที่แก้วก็ไม่เข้าใจ
 
"แก้ว สัญญากับโมะได้มั้ย ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันพรุ้งนี้หรือมะรืนนี้ แก้วต้องเชื่อใจโมะ"
 
แก้วมองโทโมะอย่างสงสัยว่าทำำไมอยู่ดีๆเขาก็มาพูดเรื่องที่เขาไม่เคยพูดมาก่อนเพราะความขี้อายของเขาและการที่ไม่ค่อยแสดงออกของเขา 
 
"เป็นอะไรน่ะโมะ"
 
"แก้วรับปากโมะสิ"
 
"มันอะไรกันน่ะแก้วไม่เข้าใจที่โมะพยายามบ..."
 
โทโมะดึงแก้วเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด พลางกดหัวแก้วให้ลงมาซบกับไหล่กว้าง
 
"สัญญา นะไม่ว่าพรุ้งนี้จะมีเรื่องอะไร หรือ เรื่องที่มันต้องทำให้เราทะเลาะกันแก้วต้องเชื่อใจโมะเท่านั้นเชื่อโมะนะ"
 
ถึงแก้วจะไม่เข้าใจ แต่ก็กอดตอบ 
 
"ถึงโมะไม่พูดแก้วก็จะเ้ข้าใจโมะและเชื่อใจโมะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามแก้วสัญญา"
 
แก้วบอกแฟนหนุ่มที่ตอนนี้กอดเธอแน่นราวกับเธอจะหายไปจากเขา และเจ้าตัวก็รู้ดีไม่เร็วก็ช้า แก้วและคนอื่นๆต้องรู้เรื่องนี้ ขอให้มันอย่าร้ายแรงขนาดนั้นเลยนะ
 
โทโมะภาวนา 
 

 
ตอนหน้ามีมันส์ กันแน่ๆ มาลุ้นกันดีกว่าว่าหนุ่มๆและๆสาว จะรู้หรือไม่่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นไปแล้วในบริษัทคงวุ้นหน้าดู คอยติดตามกันนะค่ะ วิจารย์+โหวต อยากให้ใส่อะไรลงในนิยายบ้าง บอกมาได้เลยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะ รักทุก คอมเม้น และ โหวตเลย ขอบคุณมากๆ ^^