Oh!!! Darling ที่รักครับ! ผมไม่ใช่มาเฟีย

ที่นี้ที่ไหนเนี้ย ทำไมไม่คุ้นเลย 

"ถึงแล้ว"โทโมะพูด

"อือ ที่นี้ที่ไหนเหรอ"ฉันถาม 

"บ้านฉันเอง"

"อ้าว ก้นั้น..."ฉันหมายถึงบ้านไทยานนท์

"เปล่า นั้นไม่ใช่บ้านฉันหรอก(._.)"โทโมะพูดแล้วทำหน้าเศร้า อะไรกันยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอเนี้ย เฮ้ออออ~

"ทำไมละ ก้เห็นว่า...."

"ไม่ต้องถามแล้ว"ว่าแล้วโทโมะก้เปิดประตูลงจากรถไป ฉันได้แต่นิ่งอึ้งอยู่ในรถ

ปัก

ฉันเดินลงจากรถตามโทโมะไป แต่ที่นี้แปลกแฮะ ไม่เห็นมีลูกน้องหน้าโหดพวกนั้นเลยละ แล้วบ้านออกจะหลังใหญ่

โตไม่มีคนใช้เลยรึไง==

"นี้ๆ ที่นี้ไม่มีคนใช่เหรอ"ฉันรีบวิ่งไปสะกิดโทโมะ

"ไม่"

"แล้วนายทำความสะอาดบ้านยังไงละ บ้านก้หลังใหญ่ขนาดนี้"

"ฉันจ้างเอา ไม่อยากให้มีคนเดินเพ่นพ่านเยอะ"

"อ่อ จริงด้วย!!! นายโดนยิงนี้ ไหนขอดูแผลหน่อย!"ฉันเกือบลืมไปเลยว่าโทโมะโดนยิง

"อย่าเวอร์ มันแค่เฉียด"รู้แล้ว มันก้เหมือนกันแหละTT

"มาๆเดี๋ยวฉันทำแผลให้ ที่นี้มีอุปกรณ์ทำแผลมั้ย"

"อือ ตรงตู้ยานั้นแหละ"โทโมะชี้ไปที่ตู้ยา 

"นั่งตรงนี้ก่อนนะ"ฉันบอกให้โทโมะนั่งตรงโซฟาในห้องรับแขก

แอ๊ด~

ฉันเปิดตู้ยาแล้วเอาอุปกรณ์ทำแผลออกมา

"นายถอดเสื้อออกก่อนสิ ฉันไม่ถนัด"ฉันบอกให้โทโมะถอดเสื้อสูทกับเสื้อเชิทออก

"ทะ ทำไมต้องถอดด้วย.////."

"เอ้า! ก้บอกแล้วว่าไม่ถนัด"เป็นไรทำไมต้องหน้าแดง

"อะ อืม"แล้วก้ถอดเสื้อออก

ฉันใช้สำลีเช็ดเลือดรอบๆแผลออก แล้วใช้แอลกอฮอล์เช็ดแผล แต่โชคดีแผลไม่ค่อยลึกมาก 4-5 วันก้คงหาย

แล้วละ แต่แปลกที่นายนี้ไม่ร้องหรือแสดงอาการเจ็บอะไรเลย สงสัยคงชินแล้วละมั้ง==;

"มือเบาดีนะ"

"ว่าอะไรนะ"

"ฉันบอกว่ามือนายเบาอย่างกะผู้หญิง"

"อ่อ เหรอ ทำไมละ"

"ก้เช็ดแผลฉันแล้วแต่ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย"

"อะ อืม"ฉันได้แต่ก้มหน้าไม่คุยอะไร จนทำแผลเสร็จ

"ขอบใจนะ^^"

"อือ ไม่เป็นไร ยิ้มอีกแล้วนะ^^"

(ทำไมเราต้องยิ้มด้วยวะ:Tomo)(ก้มีความสุขน่ะซี้:Nine)(ความสุขอะไร==:Tomo)(เปล๊าาา:Nine)

"อืม มีอะไรก้ไปทำไป-_-"อะไรของเขา เปลี่ยนโหมดไวจริง

หลังจากที่โทโมะไล่ฉันให้ไปไกลๆ ฉันไม่เข้าใจจริงๆทำไมต้องไล่ด้วย แต่ก้ดีฉันจะได้ส่งข้อความไปหาพ่อ ว่าคืบ

หน้าอะไรแล้วบ้าง ฉันเดินออกไปข้างนอกกะว่าจะไม่ให้โทโมะเห็น(เดี๋ยวเป็นเรื่อง) เอ๊ะ!

นั้นสระว่ายน้ำนี้ ไปนั่งตรงนั้นดีกว่า 

พอไปถึงฉันนั่งเอาขาหย่อนน้ำ แล้วก้รีบส่งข้อความทันที

 

ข้อความในโทรศัพท์

 

'มีความคืบหน้าแล้วว่า ลูกชายคนโต'โทโมะ'และลูกสาวคนเล็ก'มายด์'ไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดกับ

'ทิสึยะ'(ทิสึยะเป้นพ่อบุญธรรม ได้รับเลี้ยงทั้งสองไว้และรักเหมือนลูกแท้ๆ)ส่วนการหายตัวไปของ'มายด์'

คาดว่ามีผู้ต้องสงสัยจำนวน 3 คน ได้แก่ ทิสึยะ โทโมะ จินนี่(เลขาของโทโมะ ไม่แน่ว่าเธออาจจะแอบปลื้มโทโมะ

อยู่ก้เป้นได้) และคาดว่ามีอีก 3 คนที่เป็นผู้เคราะห์ร้าย ได้แก่ เนย โบว์ บูม ทั้ง 3 คนนี้เคยมีความสัมพันธ์กับ

โทโมะมาก่อน ขอให้สืบหาข้อมูลและประวัติโดยด่วน เพราะตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้วววว=='

 

 

ฉันส่งข้อความไปเรียบร้อย หวังว่าคงทำได้นะ

ตรึง~

ข้อความเข้า

ฉันกดเปิดดู

'ขอบใจมากนะลูก ไม่เกินพรุ่งนี้พ่อจะส่งประวัติไปให้ รักลูกมากนะ

                                                               จากพ่อ'

แก้วก้รักพ่อคะT^T

 

 

Tomo Part

ผมไล่แก้วออกไปเพราะอยู่ดีๆหัวใจผมก้เต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วหน้ายังร้อนผ่าว ไม่อยากจะเชื่อเลย ใครก้ได้บอก

ผมทีว่าผมไม่ได้ชอบผู้ชายยยTTOTT(จ้ะ ไม่บอก:NINE)

~ยังจำฝันเล่านั้นได้มั้ย เรื่องที่เธอชอบเล่า...~

ใครโทรมาเนี้ย

'ป็อปปี้'

"ฮัลโล มีอะไร"ผมกรอกเสียงลงไป

(ไอ้โมะแกอยู่ไหนวะ ทำไมแกถึงไม่กลับบ้าน!!)

"ฉันอยู่บ้าน"

(แกไปทำไมวะ หรือว่า...)

"ใช่ เกิดเรื่องอีกแล้ว"

(มันจะทำอะไรแกบ้าง!)

"มันไม่ได้ทำอะไร แค่สงมือปืนมาเท่านั้นเอง"

(เฮ้ยยยย!! มันกะจะฆ่ากันชัดๆ)

"อือ เอาเหอะยังไงก้ทำอะไรไม่ได้"

(เออ แล้วนี้แกเป็นอะไรมั้ย)

"ไม่เป้นไรแค่โดนกระสุนเฉียดแขน"

(อือๆ ไม่เป้นไรก้ดีแล้ว แค่นี้นะมีงานต้องทำ)

"งานไรวะ"

(แกไม่ต้องรู้หรอก บาย)

แล้วก้วางสายไป

ผมเดินออกไปรับลมข้างนอกดีกว่าขี้เกียจอยู่ในนี้แล้ว

End Tomo Part

 

 

 

"แก้วมาทำอะไรตรงนี้"ใคร??

"นายเองเหรอ แค่เบื่อๆน่ะ เลยมานั่งตรงนี้"โทโมะนั่งลงข้างฉันหมือนจะถามอะไรบางอย่าง

"....นายเคยเหงามั้ย"อยู่ๆก้ถาม เป็นไรมากมั้ยเนี้ย

"ไม่นะเพราะฉันเพื่อนเยอะ ทำไมเหรอ"

"นายนี้ดีนะไม่เหงา แต่ฉันสิ...(._.)"

"นายเหงาเหรอ"ฉันถามเพราะโทโมะก้มหน้ามองน้ำในสระอย่างเดี่ยว

".....ใช่ ฉันเหงา เหงามากๆเลย...."โทโมะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

"ฮะๆ นายเนี้ยนะเหงา ฉันเห็นนายมีเพื่อนก้เยอะ สาวก้แยะ แล้วทำไมถึงเหงาละ"

"นายคิดว่าฉันมีความสุขเหรอ"

"ทำไมละ ชีวิตนายมีความสุขจะตายไป"

"นายอยากเป็นเพื่อนกับฉันมั้ย"ทำไมเขาถึงถามแบบนี้ละ

"อยากสิ ทำไมจะไม่อยาก"

"...อือ ขอบใจ"

แล้วเขาก้ลุกออกไป ฉันเลยลุกตามไป

โทโมะเดินเข้าไปในห้องนอนฉันเดินตามไปติดๆ

โทโมะนั่งลงบนเตียง

"นี้อะไรเหรอ"ฉันเหลือบไปเห็นกล่องเล็กๆที่วางไว้ตรงหัวเตียง เป้นกล่องสีขาว ผูกโบว์สีแดงเอาไว้

"...อะไร เห้ยยย อย่ายุ่ง เอามานี้"เรื่องอะไรจะให้ละ

"ทำไม ในนี้มีอะไร"

ฉันกับโทโมะวิ่งไล่กันทั่วห้อง จนฉันสดุดอะไรบางอย่างเข้า

ปัก!

"โอ้ยยยย"ฉันล้มลงบนเตียง

"จับได้แล้ว...."โทโมะคร่อมฉันอยู่ แล้วเอื่อมมือไปเอากล่องเล็กๆนั้น

"ไม่ให้ อ๊ะ.."หน้าฉันกับโทโมะห่างกันไม่ถึงคืบ มือฉันอ่อนแรงปล่อยกล่องนั้นให้โทโมะโดยดี

"ทะ โทโมะ ...."เป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อเขา

โทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าลงมาเรื่อยๆจนจมูกชนกัน ฉันได้แต่เอ๋อทำอะไรไม่ถูก 

"โทโมะ..อย่า....อุ๊ปส์"โทโมะเลื่อนหน้าลงจูบฉันอย่างช้าๆ ฉันไม่ได้ขัดขื่นอะไร ทำไมละ ทำไม!

"อือออออ"ฉันครางออกมาเพราะอากาศเริ่มจะหมดแล้ว

โทโมะถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง แล้วมองหน้าฉันสักพักก่อนที่จะ....

ปัง!!

โทโมะวิ่งออกไปจากห้อง

กรี๊ดดดดดดดด~มันต้องเป็นฉันสิที่ทำแบบนั้น

แล้วอีกอย่างก้คือ.........นี้เป็น First Kiss ของฉานนTTOTT

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

โอ้!!!!~โทโมะทำอะไรเนี้ยยยย!! อย่าลืมเม้น โหวต ด้วยนะจ๊ะ^^