Truth ความจริงระหว่างเราสองคน

8.1

เขียนโดย mild2011

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2555 เวลา 17.06 น.

38 ตอน

309 วิจารณ์

70.44K อ่าน

25)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

13.15 น. แก้ว

นี่มันผ่านมา 15 นา ทีแล้วไปไหนของมันนะ ฉันโทรบอกกับยัยฟางแล้วนิว่าคอยอยู่หน้าคณะแล้วไปไหนเนี้ยฉันเดินวนอยู่หน้าคณะเป็นร้อยรอบแล้วนะ ทำไมยังไม่มาสักที นั่นไงๆ มาแล้ว

"แกไปไหนมา" ฉันถามเสียงอารมไม่ดี

"ไปเครียกับแฟนเฟย์มาแค่นั้นอย่าโกธทเค้าน๊า" ดูมันทำเสียงออกอ้อน

"เออ ไปกันได้แล้ว"ฉันจับมือมันขึ้นตึก

"จะไปไหน หรือว่าจะพาเค้าไปทำมิดีมิร้ายโอ๊ว ไม่น๊า"ดูมันทำหน้าตกใจเข้า

"ไอ่บ้า ฉันจะให้แกไปนั่งอยู่เฉยๆ ตังหากไป" ฉันเดินจูงมือกวินมาถึงห้องที่ใช้ทำงาน จริงๆโต๊ะฉันกับฟางก็ติดกัน

อะนะ แต่พอดียัยฟางทำงานเสร็จไม่ต้องแก้ะไรเลยไม่ต้องทำงานเพราะขืนเข้ามาก็ไม่มีที่จะหลับ(ฟางต้องเฝ้าแก้ว

บ่อยจนต้องใช้เวลาในการทำงานของแก้วเป็นเวลานอน) เพราะงานของฉันเต้มโต๊ะไหนๆก็จะจบปี 3แล้วอะนะ

ตอนนี้เวลาผ่านไป 1 ชม. แล้วเสียงมือถือฉันดังขึ้น

'ความเหงามันทำได้ทุกอย่างผลักเธอให้หลงทาง มาลึกซึ้งทั้งที่ไม่ได้รัก....' พี่โฟร์ (อีกแล้ว)

"ฮัลโหล แก้วจร้า" นั่นคือเสียงแรกหวานเชียว ต้องมีอะไรให้ช่วยอีกแน่

"ว่าไงค่ะ" ฉันตอบกลับไปแบบที่คุยทุกครั้ง

"คือพี่วานไปเอาโมเดลที่โทโมะให้หน่อยสิ อยู่ที่ตึกคณะ อะพอดีพี่ออกมาจากมหาลัยแล้วเลยไม่สามารถกลับไป

เอาได้เอามาไว้ที่โต๊ะของน้องแก้วเลยนะจร๊ะ ขอร้องนะๆ"แหม! พี่พูดมาขนาดนี้หนูคงจะไม่ไปไม่ได้แล้ว แต่ทำไมต้องเป็นเค้าด้วยนะ

"ค่ะๆ♥" ฉันพูดตอบก่อนจะกดวางสาย

"กวิน กวิน ไอ่กวิน" ฉันเรียกกวินที่นั่งเก้าอี้หลับตัวตรง (ความสามารถพิเศษ)

"อะไร ๆ" ดูมันๆ ตื่นแล้วยังเบ่อ

"แกไปคอยฉันอยู่ที่รถนะบอกเฟย์กับฟางด้วยว่าฉันของเวลา 15 นาที โอเค๊ " ฉันบอกมันก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าต่อ

"เคๆ " กวินตอบฉันแล้วเราเดินออกจากตึกคณะฉันพร้อมกัน

หน้าตึกคณะ สถาปัตฯ

เฮ้อ ในที่สุดก็ต้องมาคณะนี้อีกจนได้ฉันเดินไปที่ห้องที่ๆเคยเข้าไปทำงานบ่อยๆ เจอคนที่ไม่ค่อยอยากเจอเท่าไรนอนหลับฟุ้บหน้าอยู่บนโต๊ะฉันเดินไปเอาโมเดลแต่ไม่รู้ว่าอันไหนอะ หยิบไปมั่วๆละกัน ฉันกำลังจะเดินพ้นประตูก็มีเสียงแทรกขึ้นมา

"หยิบไปไม่ถามคนทำแล้วจะเอาไปถูกไหม" เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไรเนี้ยฉันหันหน้าไปดู

"อันนี้ตังหากของโฟร์ " เขาชี้ไปที่โมเดลอีกอันฉันเดินไปวางโมเดลที่ถือมาไปวางที่เดิมแล้วเดินไปเอาอีกชิ้นนึง

"จะไม่พูดกันสักคำเลยหรอ" เฮ้อ !!

"จะให้พูดอะไร แม้แต่หน้านายฉันยังไม่อยากมอง"อุตส่าจะไม่คุยแล้วนะเพราะกลัวกลั่นน้ำตาไม่อยู่

"ทำไม คุยกับฉันมันไม่เหมื่อนไอฝรั่งนั้นหรือไง" เขาเดินมาจับแขนฉันแน่น ฝรั่งที่เค้าพูดถึงคงจะเป็นกวินสินะ

"ไม่ตอบแสดงว่าจริงสินะ ทั้งกอด ทั้งจูบมันไม่เป็นไรสินะ" เขากระชากตัวฉันเข้าไปกอด

"ปล่อยฉันนะ ! นายไม่มีสิทมาเตะต้องตัวฉัน" ฉันพลักเขาออก

"มันคนเดียวใช่ไหมที่มีสิท" เขาตอบกลับมา

เพี้ย ! ฉันฟาดมือลงบนหน้าเขาจนเกิดรอยแดง

"ใช่ แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักทีนายก็เหมื่อนกันจะกอดจะจูบกับใครก็เชิญ" ฉันพูดพร้อมสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งร้องให้ถือโมเดลออกมา แต่ไดยินเสียงตามหลัง

"เดี๊ยว..!เทอว่าไงนะ"

♥ความเหงามันทำได้ทุกอย่างพลักเทอให้หลงทาง ...(ฟาง)

"แกอยู่ไหนเนี้ยรอแกมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ" เสียงยัยฟางบ่น

"เออ จะไปเดี๊ยวนี้แหระ !!" ฉันตอบกลับไปแล้วกดวางสาย

คอนโด (ฟาง)

หลังจากกลับมาถึงคอนโดฉันก็ชวนเพื่อนทั้ง 2 คนและเฟย์ไป ผับต่างคนต่างไปแต่งตัว
ยัยแก้วไปชุดนี้

แอบเซ็กซี่!!

นี่คือชุดของฉัน เพราะโสดเลยทำได้

นี่คือคนมีความรัก♥

♥♥♥♥♥♥♥

ตอน 24

สารบัญ

ตอน 26