Truth ความจริงระหว่างเราสองคน
mild2011
25)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ13.15 น. แก้ว
นี่มันผ่านมา 15 นา ทีแล้วไปไหนของมันนะ ฉันโทรบอกกับยัยฟางแล้วนิว่าคอยอยู่หน้าคณะแล้วไปไหนเนี้ยฉันเดินวนอยู่หน้าคณะเป็นร้อยรอบแล้วนะ ทำไมยังไม่มาสักที นั่นไงๆ มาแล้ว
"แกไปไหนมา" ฉันถามเสียงอารมไม่ดี
"ไปเครียกับแฟนเฟย์มาแค่นั้นอย่าโกธทเค้าน๊า" ดูมันทำเสียงออกอ้อน
"เออ ไปกันได้แล้ว"ฉันจับมือมันขึ้นตึก
"จะไปไหน หรือว่าจะพาเค้าไปทำมิดีมิร้ายโอ๊ว ไม่น๊า"ดูมันทำหน้าตกใจเข้า
"ไอ่บ้า ฉันจะให้แกไปนั่งอยู่เฉยๆ ตังหากไป" ฉันเดินจูงมือกวินมาถึงห้องที่ใช้ทำงาน จริงๆโต๊ะฉันกับฟางก็ติดกัน
อะนะ แต่พอดียัยฟางทำงานเสร็จไม่ต้องแก้ะไรเลยไม่ต้องทำงานเพราะขืนเข้ามาก็ไม่มีที่จะหลับ(ฟางต้องเฝ้าแก้ว
บ่อยจนต้องใช้เวลาในการทำงานของแก้วเป็นเวลานอน) เพราะงานของฉันเต้มโต๊ะไหนๆก็จะจบปี 3แล้วอะนะ
ตอนนี้เวลาผ่านไป 1 ชม. แล้วเสียงมือถือฉันดังขึ้น
'ความเหงามันทำได้ทุกอย่างผลักเธอให้หลงทาง มาลึกซึ้งทั้งที่ไม่ได้รัก....' พี่โฟร์ (อีกแล้ว)
"ฮัลโหล แก้วจร้า" นั่นคือเสียงแรกหวานเชียว ต้องมีอะไรให้ช่วยอีกแน่
"ว่าไงค่ะ" ฉันตอบกลับไปแบบที่คุยทุกครั้ง
"คือพี่วานไปเอาโมเดลที่โทโมะให้หน่อยสิ อยู่ที่ตึกคณะ อะพอดีพี่ออกมาจากมหาลัยแล้วเลยไม่สามารถกลับไป
เอาได้เอามาไว้ที่โต๊ะของน้องแก้วเลยนะจร๊ะ ขอร้องนะๆ"แหม! พี่พูดมาขนาดนี้หนูคงจะไม่ไปไม่ได้แล้ว แต่ทำไมต้องเป็นเค้าด้วยนะ
"ค่ะๆ♥" ฉันพูดตอบก่อนจะกดวางสาย
"กวิน กวิน ไอ่กวิน" ฉันเรียกกวินที่นั่งเก้าอี้หลับตัวตรง (ความสามารถพิเศษ)
"อะไร ๆ" ดูมันๆ ตื่นแล้วยังเบ่อ
"แกไปคอยฉันอยู่ที่รถนะบอกเฟย์กับฟางด้วยว่าฉันของเวลา 15 นาที โอเค๊ " ฉันบอกมันก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าต่อ
"เคๆ " กวินตอบฉันแล้วเราเดินออกจากตึกคณะฉันพร้อมกัน
หน้าตึกคณะ สถาปัตฯ
เฮ้อ ในที่สุดก็ต้องมาคณะนี้อีกจนได้ฉันเดินไปที่ห้องที่ๆเคยเข้าไปทำงานบ่อยๆ เจอคนที่ไม่ค่อยอยากเจอเท่าไรนอนหลับฟุ้บหน้าอยู่บนโต๊ะฉันเดินไปเอาโมเดลแต่ไม่รู้ว่าอันไหนอะ หยิบไปมั่วๆละกัน ฉันกำลังจะเดินพ้นประตูก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
"หยิบไปไม่ถามคนทำแล้วจะเอาไปถูกไหม" เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไรเนี้ยฉันหันหน้าไปดู
"อันนี้ตังหากของโฟร์ " เขาชี้ไปที่โมเดลอีกอันฉันเดินไปวางโมเดลที่ถือมาไปวางที่เดิมแล้วเดินไปเอาอีกชิ้นนึง
"จะไม่พูดกันสักคำเลยหรอ" เฮ้อ !!
"จะให้พูดอะไร แม้แต่หน้านายฉันยังไม่อยากมอง"อุตส่าจะไม่คุยแล้วนะเพราะกลัวกลั่นน้ำตาไม่อยู่
"ทำไม คุยกับฉันมันไม่เหมื่อนไอฝรั่งนั้นหรือไง" เขาเดินมาจับแขนฉันแน่น ฝรั่งที่เค้าพูดถึงคงจะเป็นกวินสินะ
"ไม่ตอบแสดงว่าจริงสินะ ทั้งกอด ทั้งจูบมันไม่เป็นไรสินะ" เขากระชากตัวฉันเข้าไปกอด
"ปล่อยฉันนะ ! นายไม่มีสิทมาเตะต้องตัวฉัน" ฉันพลักเขาออก
"มันคนเดียวใช่ไหมที่มีสิท" เขาตอบกลับมา
เพี้ย ! ฉันฟาดมือลงบนหน้าเขาจนเกิดรอยแดง
"ใช่ แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักทีนายก็เหมื่อนกันจะกอดจะจูบกับใครก็เชิญ" ฉันพูดพร้อมสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งร้องให้ถือโมเดลออกมา แต่ไดยินเสียงตามหลัง
"เดี๊ยว..!เทอว่าไงนะ"
♥ความเหงามันทำได้ทุกอย่างพลักเทอให้หลงทาง ...(ฟาง)
"แกอยู่ไหนเนี้ยรอแกมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ" เสียงยัยฟางบ่น
"เออ จะไปเดี๊ยวนี้แหระ !!" ฉันตอบกลับไปแล้วกดวางสาย
คอนโด (ฟาง)
หลังจากกลับมาถึงคอนโดฉันก็ชวนเพื่อนทั้ง 2 คนและเฟย์ไป ผับต่างคนต่างไปแต่งตัว
ยัยแก้วไปชุดนี้
แอบเซ็กซี่!!
นี่คือชุดของฉัน เพราะโสดเลยทำได้
นี่คือคนมีความรัก♥
♥♥♥♥♥♥♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
