สุดท้ายคงต้องยอม

6
เห้ย  ไอ้โมะ  เสียงพี่ป๊อปเรียกพี่โทโมะที่กำลังเดินหายัยมารร้ายพิมอยู่แน่ๆ จะเรียกมาทำไมแก้วคงไม่อยากเห็นหน้าพี่เขาแน่
หวัดดีไอ้ป๊อป  ยินดีด้วยนะฟาง  อ้าวคุณ.....  พี่โทโมะเจอกับยัยแก้วแล้วงั้นเหรอ  ฮ่า ๆ แถมจำยัยแก้วไม่ได้ด้วย  สนุกแน่งานนี้
หวัดดีค่ะพี่โทโมะ  เคยเจอกันด้วยเหรอค่ะ  ฉันถามพี่โทโมะแล้วหันมองหน้าเพื่อนคนสวยที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่
คับ  เดินชนกันหน้าโรงเรียนนี้แหละ  ว่าแต่เป็นเพื่อนฟางเหรอพี่รู้สึกคุ้น ๆหน้า
อ๋อ  เพื่อนฟางเอง  และพี่ก็คงจะ...
พี่โมะ  ทำไมเพิ่งมาค่ะพิมรอนานแล้วน่ะ  ยัยมารผจญอีกแล้วขัดทุกเรื่องเลยจริง ๆ
ขอโทษนะพิมพอดีพี่มีธุระเลยมาช้า 
แล้วยัยนี้ใครกันมายืนข้างพี่โทโมะทำไมย่ะ  ยัยพิมกำลังจะเดินเข้าไปผลักแก้วให้ออกห่างพี่โทโมะ
ทำอะไรนะพิม  นี่เพื่อนฟางเขา  พี่โทโมะเข้ามาขวางไว้ก่อนพี่แก้วจะโดนยัยพิมทำร้าย
อร้ายยยย!!!  แล้วพี่จะขวางพิมทำไม  ออกไปไกล ๆ เลยนะนังบ้า  ยัยพิมอาละวาดเหมือนคนบ้าไม่มีผิด
เธอนั้นแหละออกไปเลยยัยบ้า  ฉันตะโกนใส่หน้ายัยพิมแทนแก้วที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้ยัยนั้นเลย 
พอเถอะฟางทะเลาะกันอยู่ได้แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้แนะนำตัวละ     ฉันหันมองหน้าพี่ป๊อปแล้วหันกลับไปมองหน้าแก้วที่ตอนนี้ยิ้มหวานละลาย  แต่แฝงด้วยยาพิษเต็ม ๆ   แก้วเขาคิดอะไรอยู่หว่า??
เอาจริงเหรอ  ฉันถามแก้วอีกครั้ง
อืม  หวัดดีนะพิม  หวัดดีนะค่ะพี่โทโมะ  แก้วเอ๋ยทักทายยัยพิมและพี่โทโมะทำเอาสองคนนั้นอึ่งไปพักหนึ่ง
เธอรู้จักฉันได้ไงย่ะ  พิมถามแก้วแต่ดูเหมือนแก้วจะไม่ได้สนใจคำถามยัยนั้นสักเท่าไหร่
ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะค่ะพี่โทโมะ    โอ้ว!!!แม่เจ้า  แก้วเดินเข้าไปกระซิบข้างหูพี่โทโมะเลยละ  ทำเอายัยพิมอยู่ไม่เป็นสุขทันที  ยัยแก้วนี้ก็ร้ายไม่เบานะ
 
 
แก้ว  !!  พี่โทโมะเรียกชื่อฉันออกมา  ทำเอาคนข้าง ๆ อย่างเพื่อนสุดรัก(ประชด)ของฉันหน้าเว๋อทันที   ฉันมาทวงของของฉันคืน
ขอบคุณนะค่ะที่ยังจำแก้วได้  ฉันพูดกับพี่โทโมะและหันไปยิ้มให้พิมที่ยืนกระทืบเท้าอยู่
แก้ว  ฟางว่าเราไปที่อื่นกันเถอะ  ยัยฟางเข้ามาจับมือฉันหวังว่าจะลากออกจากตรงนั้น  กลัวพิมจะอาละวาดละมั้ง
เดี๋ยวสิฟาง  แก้วยังไม่ได้คุยกับพิมเขาเลยนะ
ฉันไม่อยากคุยกับเธอ
แต่ฉันอยากคุย  ฉันคิดถึงเธอนะพิม  ใช่ฉันคิดถึงเธอมากเลยละพิม  พิมเบือนหน้าหนีแล้วเดินไปเกาะแขนพี่โทโมะ
ไปกันเถอะพี่โมะ  พิมไม่อยากอยู่ที่นี้  ยัยพิมกำลังจะลากพี่โทโมะไป
เดี๋ยวสิพี่โทโมะ  ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนพี่โทโมะอีกข้าง  พิมโกรธฉันควันออกหูเลยละ
อย่ามายุ่งกับพี่โมะนะ  เอามือเธอออกไป  ยัยพิมหวงกางชะมัดเหมือนจะกระโจนเข้ากัดฉันเลย
ไม่เอาน๊าพิม  เราเพื่อนกันมีอะไรก็แบ่งกันสิ  ฉันกระซิบใกล้ ๆ พิมมีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่ได้ยินประโยคนี้
แก นังแก้ว  ยัยพิมผลักฉันลงไปกองกับพื้นเจ็บนะโว้ย  แต่ยอมเจ็บนิด ๆ หน่อย ๆ เพื่อความสะใจแล้วกัน
แก้ว  เจ็บมั้ย   พี่โทโมะรีบเข้ามาประคองฉันทันที  สะใจชะมัดที่ทำให้พิมหัวเสีย  ฮ่า ๆ อยากจะหัวเราะแต่ต้องปั้นหน้าเจ็บก่อนละตอนนี้
อร้ายยย!!!พี่โมะ  ปล่อยมันเลยนะปล่อยมันสิ  พิมเข้ามาดึงพี่โทโมะให้ออกห่างจากฉันจนฉันแทบล้มดีนะที่ฟางกับพี่ป๊อปรับไว้ทัน
แก้วไม่เป็นค่ะ  แก้วว่าพี่รีบพาพิมไปดีกว่าก่อนที่แก้วจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้  ฉันพูดก่อนจะบีบน้ำตาแกล้งร้องไห้  (แอดติ้งเป็นเลิศ)
เอ่อ  พี่ขอโทษละกัน  ไปได้แล้วพิม  พี่โทโมะพูดกับฉันก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงพิมออกไปแต่พี่เขาก็ยังคงหันมามองทางฉันด้วยสายตาเป็นห่วง  หรือเปล่า ?
เป็นอะไรหรือเปล่าแก้ว   ฟางถามฉัน
เป็นอะไรฟาง  แก้วสบายจะตาย ไปฉลองกันดีกว่า  ฉันเดินนำสองคนนั้นออกไปฉลองทันที
 
 
ฟางคืนนี้แก้วของนอนคอนโดด้วยคนสิ  นะ  น่ะ  ฉันทำหน้าบ๋องแบ๋วอ้อนขอนอนคอนโดยัยฟางเพื่อนคนสวยด้วย
ได้อยู่แล้ว  ฟางมีเรื่องจะเม้าท์ด้วยแยะเลย
งั้นคืนนี้แก้วจะได้นอนหรือเปล่าเนี้ย 555+  ฉันกับพี่ป๊อปหัวเราะยัยฟางที่นั่งหน้ามุยเมื่อฉันพูดจบประโยค
โอ๋ เอ๋ โอ๋ เอ๋  อย่างอนน๊าฟาง เราไปฉลองกันดีกว่า   ฉันโบกมือเหมือนปลอบเด็กสองขวบที่โดนขัดใจเป็นการง้อยัยฟาง
เห็นแก่กิน เอ้ย เห็นแก่แก้วนะเนี้ยฟางเลยหายงอน  ยัยฟางนิจริง ๆ เลยเห็นแก่ฉันพูดออกมาได้  หลังจากที่ฉลองกันเสร็จพี่ป๊อปเป็นคนขับรถมาส่งฉันกับฟางที่คอนโดฟาง  เพราะคืนนี้ฉันจะนอนที่นี้ด้วย
 
 
แก้ว ฟางถามอะไรอย่างสิ 
อืม  ว่ามาเลยค่ะ
แก้วกำลังคิดทำอะไรอยู่หรือเปล่า
ทำอะไรฟาง  แก้วจะคิดทำอะไรได้ละ
ก็เรื่อง......
                                                                                                               8/10/55