Love for you ที่รอเพราะรักที่รักเพราเธอ
Aimiku
6) ง้อ...งอน....ง้อ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ± Love for you ที่รอเพราะรักที่รักเพราะเธอ ±
พักเที่ยง ด้านสาวหน้อยร่างบาง
พายุ : อ่ะแก้วกินน้ำหน่อยเดี๋ยวคอแห้ง
พายุเดินเอาน้ำมาให้แก้วแล้วนั่งลงข้างๆแก้ว
แก้ว : ขอบใจน่ะ
พายุ : ไม่เป็นไร เธอเป็นอะไรรึป่าวดูซึมๆ
แก้ว : ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก ^^
แก้วฝืนยิ้ม
พายุ : ไม่ต้องมาทำเนียน เราเป็นเพื่อนสนิทกันมากี่ปีแล้วจำได้ไหม เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะไม่่รู้บอกมาเถอะ เท่าที่ฉันเดาเรื่องไอ้โทโมะใช่ไหมล่ะ
แก้ว : ตอบคำถามแรกของนาย เราเป็นเพื่อนสนิทและรู้จักกันมา 10 กว่าปี ตั้งแต่อนุบาล ส่วนเรื่องที่ฉันเครียดเรื่องโทโมะนั้นแหละ
พายุ : เล่าให้ฉันฟังได้ไหม เผื่อฉันจะช่วยได้
แก้ว : ก็..........
แก้วเล่าให้พายุฟังทั้งหมด
พายุ : มันน่ะมัน พูดออกมาได้ถึงแม้ฉันจะรู้จักได้แค่ไม่กี่ปีฉันก็รู้จักมันดีแล้วกัน เอาเถอะเลิกเครียดได้แล้วเดี๋ยวแก่ไวน่ะ
พายุลูบหัวแก้วแล้ววิ่งนี้ออกมา
แก้ว : นายพายุหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ มาว่าฉันแก่หรอ โอ๊ย!!
แก้ววิ่งตามพายุมาแต่ดันสะดุดของที่วางสำหรับเตรียมไปแข่งโรบอทของพายุ จองเบ เควิน ล้ม
พายุ : แก้วเป็นอะไรรึป่าว?
พายุหยุดวิ่งแล้วเดินมาดูแก้ว
แก้ว : ฉันเจ็บขาอ่ะ โอ๊ย!
แก้วพยายามจะลุกก็ล้มลงไปอีกครั้ง
พายุ : มาเดี๋ยวฉันพาไปนั่งก่อนล่ะกัน
แก้ว : อือ
แล้วพายุก็พาแก้วไปนั่ง
พายุ : จินนี่มียาทารึป่าว
พายุตะโกนถามจินนี่ที่อยู่ในห้องคอมพิวเตอร์ให้ออกมา
จินนี่ : มีสิ เอาไปทำไมหรอ?
จินนี่ตะโกนกลับเพราะเธอกำลังนั่งซ้อมบทด้านในกับจองเบอยู่
แก้ว : แก้วสะดุดล้มรู้สึกว่าข้อเท้าจะพลิกน่ะ เอามาให้หน่อย
จินนี่ : นี้จ้ะ ที่หน้าที่หลังระวังหน่อยน่ะ เสร็จแล้วจะได้ไปซ้อมบทต่อ อย่าอู้ทั้ง 2 เลยน่ะ
จินนี่เอายาทาแก้ปวดออกมาให้
แก้ว/พายุ : รู้แล้วน๊า
จองเบ : จินนี่มาซ้อมบทเร็วบอกแต่คนอื่น
จองเบยื้นหน้าออกมาเรียกจินนี่
จินนี่ : คร๊าบบบบบบ
แล้วจินนี่ก็เดินไปซ้อมบทกับจองเบต่อ ส่วนเควินกับแบมก็ไปซื้อข้าว น้ำ และของกินอื่นๆมาให้เพราะวันนี้อาจจะซ้อมทั้งวัน เพราะต้องซ้อมแข่งงานวิชาการด้วย
แก้ว : เดี๋ยวโทรหาหวาย เฟย์ มีนก่อนน่ะ
พายุ : ไม่ต้องโทรแล้วล่ะ
แก้วกำลังจะลุกแต่พายุก็คว้ามือแก้วไว้ก่อน
แก้ว : ทำไมล่ะ
แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือออกจากกันแต่แก้วก็เดินเข้ามาใกล้พายุด้วย
พายุ : ก็ดูนู้นดิ
แก้วหันไปตามมืออีกมือหนึ่งของพายุ แล้วก็เห็นเฟย์ กับหวายแล้วก็มีอีก 2 คนที่พึ่งเดินขึ้นบันไดมา
แก้ว : เดี๋ยวมาซ้อมต่อน่ะ
พายุปล่อยมือจากแก้ว แล้วแก้วก็เดินไปหาคนที่มาเยี่ยม
เฟย์ : อ่ะ ฉันซื้อนมของโปรดแกมาฝาก
เฟย์ยื่นถุงที่ใส่นมให้แก้ว
แก้ว : ขอบใจน่ะ
หวาย : อ่ะของฉันและก็ยัยมีน มีอีกอย่างฉันพาใครคนใดคนหนึ่งมาหาแกด้วย
แก้ว : ใครอ่ะ
แล้วมีกับหวายก็หลบให้คนข้างหลังออกมา
แก้ว : โทโมะ!! นายมาทำไม
โทโมะ : แก้วฉันขอโทษน่ะ คืนดีกันน่ะ
แก้ว : ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม พวกแกกลับไปได้ล่ะฉันจะรีบไปซ้อมบท ซ้อมเสร็จต้องทำอะไรอีกเยอะ ชั่วโมงสุดท้ายอาจจะได้ไปเรียนอยู่ไปล่ะ บาย!
โทโมะ : แก้วตอบโมะก็ว่าจะยกโทษให้ไหม
โทโมะคว้าข้อมือของแก้วเอาไว้
แก้ว : ฉันไม่มีอะไรกับนายแล้ว อีกอย่างเราเลิกกันแล้วนายจำไม่ได้หรอ
' ฉันทำตามที่เธอขอก็ได้เราเลิกกัน '
เสียงนี้ยังคงก้องในหัวใจและสมองของทั้งคู่
โทโมะ : แก้ว
โทโมะเริ่มเสียงเบาลง
แก้ว : นายเลิกเถอะ..นะ..นายเป็นคนเลือกมันเอง หึ!
แก้วพยายามจะกลั้นน้ำตาแต่ไหลมาจนได้
โทโมะ : แต่ว่า..
โทโมะยังพูดไม่จบก็มีคนมาขัด
พายุ : ให้แก้วอารมณ์ดีกว่านี้ก่อนเถอะแล้วค่อยคุยกัน ป่ะแก้ว เลิกร้องแล้วไปซ้อมบทต่อได้แล้วล่ะ
พายุพูดกับโทโมะ แล้วหันไปเช็ดน้ำตาให้แก้วแล้วจับมือแก้วไปซ้อมบทต่อ....เมื่อโทโมะเห็นพายุทำต่อหน้าต่อตาก็โกรธ
โทโมะ : ที่แท้ก็มีมันอยู่เลยไม่อยากยุ่งกับฉัน
โทโมะงอนและเดินลงจากอาคารไปเลย
เฟย์ หวาย มีน : เฮ้อ..
มองโทโมะที่เดินไปแล้วหันไปหาแก้วที่มีพายุปลอบอยู่ข้างๆแล้วเริ่มซ้อมบทกัน
เฟย์ : แก้วพวกฉันกับก่อนน่ะ
แก้ว : โอเคตอนเย็นเจอกันที่ร้านไอติมร้านเดิมน่ะ อย่าลืมชวน 2 คนนั้นไปด้วย เดี๋ยวฉันกับพายุจะไปด้วยเหมือนกันส่วนคนอื่นๆแกอยากชวนก็ชวนไป
เฟย์ หวาย มีน : อ่ะๆบาย!
แล้วทั้ง 3 ก็เดินลงจากอาคารไป
พายุ : ฉันว่าจากเขาต้องง้อเธอ เธอต้องไปง้อเขาเอาเองแล้วล่ะน่ะแก้ว
แก้ว : หึหึ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วน่ะ จะง้อทำไม
พายุ : เอาเถอะถ้าแกยังรักเขาอยู่
แก้ว : ก็ได้
แล้วทั้งคู่ก็ซ้อมบทต่อไปเรื่อยๆ
ตอนเย็นที่ร้านไอติมร้านประจำ
แก้วกับพายุมาถึงคนสุดท้าย และคนที่นั่งรอก็มี เฟย์ ฟาง หวาย มีน ป็อปปี้ โทโมะ เคนตะ เขื่อน นั่งรออยู่
โทโมะ : มาก็ช้า ยังจะไม่นั่งอีก
เคนตะ/มีน : ไอ้โมะ/โทโมะ !
เคนตะกับมีนห้ามโทโมะไว้
ฟาง : นั่งลงได้แล้วมั่ง
แล้วแก้วกับพายุก็นั่งลง
แผนผังที่นั่ง
ฟาง ป็อปปี้ เฟย์ เขื่อน
หวาย -------------------- มีน
พายุ แก้ว โทโมะ เคนตะ
แก้ว : พายุเอาอะไรเดี๋ยวเราสั่งให้
พายุ : เราเอาบูลเบอร์รี่ช็อคมิลค์แล้วกัน
แก้ว : มีใครยังไม่สั่งบ้าง
โทโมะ : ฉัน ฉันเอามะนาว แบล็คมิลค์ แล้วกัน
แก้ว : มีแค่นี้น่ะ
ทุกคนยกเว้น แก้วกะโทโมะ : อือ
แก้ว : เดี๋ยวเรามาน่ะ
แก้วหันไปบอกเพื่อนๆ แล้วก็เดินไปสั่งไอติม
ฟาง : แกกินอะไรหรอแก้ว
แก้ว : ของโปรดฉันไงลืมหรอ
เฟย์ : แล้วของโปรดแกอ่ะ อะไร
แก้ว : บูลเบอร์รี่ มะนาว เพิ่มวิปไวท์ช็อค ทำไมหรอ
หวาย : ป่าวหรอก ก็แค่คิดว่าแกจะเปลี่ยนของชอบ
แก้ว : หึๆ ไม่หรอกฉันเคยรักเคยชอบสิ่งไหนของอะไรก็ยังรักยังชอบเหมือนเดิมจะเปลี่ยนทำไมล่ะ
ป็อปปี้ เขื่อน มีน ฟาง เฟย์ : แล้วหัวใจล่ะเปลี่ยนไหม
แก้ว : เอ่อ...
โทโมะ : ไอติมมาล่ะกินกันเถอะ
โทโมะพูดเมื่อเห็นไอติมของทุกคนที่มาพร้อมกันและครบกันพอดี
พายุ : แก้วกินเป็นเด็กไปได้ เละปากหมดเลย
แก้ว : จริงหรอตรงไหนอ่ะ
พายุ : เละรอบปากหมดเลย
แก้ว : ออกยัง
แก้วยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดไปทั่วปาก
พายุ : ยังไม่หมดเลย ให้คนข้างๆเธอด้านนู้นเช็ดดิ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน
พายุยกหน้าที่นี้ให้โทโมะ แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ แก้วก็ยิบกระดาษมาเช็ดเองจนทั่วรอบๆปาก
แก้ว : ออกหมดยังอ่ะแก
แก้วหันไปถามเพื่อนๆ
โทโมะ : มานี้เดี๋ยวเช็ดให้
แล้วโทโมะก็ยื้นหน้าไปจูบตรงข้างริบฝีปากของแก้ว แล้วก็เลื่อนหน้าออกมา
แก้ว : คราวหลังเอาผ้าหรือไม่ก็กระดาษทิชชูก็ได้ ไม่ต้องใช้วิธีนี้
โทโมะ : พอใจจะทำ
แล้วก็กินไอติม สักพักพายุก็เดินออกมา แล้วก็นั่งกินต่อจนหมด
ฟาง : กลับบ้านกันเถอะ
## พอดีใกล้สอบแล้วเลยไม่ค่อยได้อัพ ยังไงก็จะพยายามอัพให้น๊า ##
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
