ลูกสาวมาเฟียร์ ขอเคลียร์รัก

5.3

เขียนโดย อ้อย

วันที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2555 เวลา 01.01 น.

  1 ตอน
  16 วิจารณ์
  5,659 อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 1 เปิดเรียน...เปิดตัว

 

“เมลดา!!”

เมื่อฉันก้าวเท้าสู่รั้วโรงเรียน เสียงแรกที่ฉันได้ยินคือเสียงของยัย ฟ้า ที่ตะโกนเรียกชื่อฉันอย่างไม่แคร์ใคร อ้อ ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ เมลดา หรือ โบว์ค่ะ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียน นานาชาติซาซากุมะ และฉันก็ได้เลื่อนชั้นเป็นเกรด 12 แล้ว (ปล.ฉันโรงเรียนฉันแอบญี่ปุ่น ชิมิๆ)

 

 “ว่าไงยะ ยัยคุณหนูฟ้า”

“ไม่ว่าไงหรอก แค่อยากเดินเข้าโรงเรียนพร้อมโบว์น่ะ”

“อืม งั้นเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”

 

  ติ๊งต่อง

“ขอเชิญนักเรียนทุกคนเข้าชั้นเรียนค่ะ ซ้ำ ขอเชิญนักเรียนทุกคนเข้าชั้นเรียนค่ะ”

 

แน่ะพูดยังไม่ทันขาดคำเสียงออดและประชาสัมพันธ์ก็ดังขึ้น ฉันกับฟ้าจึงรีบวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างไม่คิดชีวิต (เวอร์ไปมั้ง) พวกเราอยู่ห้อง A ด้วยความรีบเลยทำให้ฉันไม่ทันระวังตัววิ่งชนกับอะไรซักอย่างจนล้มก้นจ้ำเข้ากับพื้นอย่างแรง O_O

 

“นี่เธอจะรีบไปไหนเนี๊ย หัดดูบ้างสิ”

“นี่นายชนคนล้มแล้วยังไม่ขอโทษอีก”

“เธอต่างหากหละที่ชนฉัน ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”

“ไม่ทางซะหรอก เชอะ -/\- ”

 พอพูดจบฉันกับฟ้าก็เดินสะบัดหน้าหนีมาโดยไม่แคร์ ปล่อยให้นายนั้นยืนทำหน้าบึงอยู่ แต่ก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน

 

12:00 น. พักเที่ยง

 “ฟ้าพักเที่ยงแล้วไปกินกินข้าวกันเถอะ หิวแล้ว >_<”

“อืมๆ เดี๋ยวเก็บของก่อนน่ะ”

“เสร็จยังอ่ะ หิวแล้วน่ะ”

“โอ๊ยเสร็จแล้ว จะรีบอะไรนักหนาวะ”

 

ณ โรงอาหาร

 “ป้าคะ เอาอันนี้ อันนี้ และก็อันนี้ค่ะ”

“โหโบว์ เยอะไปเปล่าเนี๊ย”

“ก็มันหิวหนิ แกไปซื้อน้ำให้หน่อยดิ” ฉันหันไปบอกฟ้า

“เออๆก็ได้ งั้นแกก็ไปรอที่โต๊ะแล้วกัน เดี๋ยวตามไป”

 ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรอน้ำจากฟ้าอยู่ที่โต๊ะอาหารก็มีเสียงกรี๊ดดังสนั่นจากทางด้านหน้าของโรงอาหาร ฉันหันไปมองมีคนยืนล้อมใครสักคนอยู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของฉันทำให้ต้องเดินแหวกฝูงชะนีที่กรี๊ดร้องเข้าไปดู แต่แล้วสิ่งที่ฉันเห็นมันไม่จริงใช่มั๊ย อ๊าย!! นี่มันอีตาบ้าเมื่อเช้าหนิ ทำไมมีคนกรี๊ดขนาดนี้

 “โบว์ดูอะไรอยู่เหรอ”

“นี่! ฟ้ารู้มั๊ยนายนั่นน่ะเป็นใคร”

“รู้สิ รู้ละเอียดด้วยแหล่ะ นายนั่นน่ะชื่อ เควิน เป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมห้าดาวและเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียน เขามีเมมเบอร์สองคน เรียนอยู่ห้องพิเศษ ชอบเล่นดนตรี แต่เป็นคนที่เย็นชากับผู้หญิงมาก และเป็นประธานนักเรียนปีนี้ด้วย เป็นไงแหละแกฉันเล่าละเอียดมั๊ย”

“ละเอียดมาก เออ แล้วแกรู้ได้ยังไง”

“มีอะไรมั๊ยที่คนอย่างฟ้าไม่รู้”

“จ้า รู้ไปซะทุกเรื่อง” (แบบว่าแสนรู้เหมือน…?)

“แน่นอน แต่แกฉันว่าเรารีบเข้าเรียนภาคบ่ายเถอะหมดเวลาแล้ว”

 

15:30 น.

 “เย้ๆ กลับบ้านซะทีเหนื่อยจะตายแล้ว” ฉันร้องดีใจเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว

“อืม งั้นแยกกันตรงนี้นะรถมารับแล้ว” ฟ้า

 ด้วยความที่พวกเราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านจึงต้องมีรถคอยมารับมาส่งมีบอร์ดี้การ์ดซึ่งเป็นอะไรที่ฉันเบื่อมาก แต่ด้วยความเหนื่อยกับการเรียนฉันก็หลับตั้งแต่ขึ้นรถจนกระทั่ง...

 “คุณหนูคับ คุณหนูเมลดาตื่นได้แล้ว” คนขับรถ

“มีไรหรอ ยัยน้องเป็นอะไร” พี่ชาย

“คือคุณหนูนอนหลับระหว่างทางน่ะคับ ปลุกก็ไม่ตื่น”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันอุ้มยัยน้องเอง ถือของให้ด้วย”

“คับ”

 หลังจากนั้นรู้สึกเหมือนว่าร่างกายของฉันถูกใครซักคนกำลังอุ้ม อ๊ายย ใครที่ไหนมากล้าอุ้มฉันเนี๊ย แต่เสียงเมื่อกี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่ช่างเถอะมันไม่ได้ทำให้ฉันตื่นหรอก จนกระทั่งฉันรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

 “คุณหนูคะ คุณหนูตื่นได้แล้วค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วน่ะค่ะ”

“ค่ะ เดี๋ยวหนูตามลงไป”

 เมื่อฉันเดินลงมาใกล้ถึงโต๊ะอาหารก็ต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจ O.o ก็คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนั่นคือพี่ชายของฉัน พี่ชายที่หวงฉันซะเวอร์หวงซะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้ฉัน

 “Hi ! โบว์น้อง love เป็นอะไรเห็นพี่ถึงกับตะลึงเลยหรอ คงจะคิดถึงมากสินะมากอดทีสิน้อง love”

“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาทำไม ไหนบอกจะอยู่ฝรั่งเศส”

“มาถึงตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว :)”

“แล้วทำไมไม่บอกก่อนหละว่าจะมา” ฉันทำหน้างอน

“อยากทำเซอร์ไพร์” ผมฉันฟูขึ้นเพราะโดนพี่ชายขยี้

“แล้วพี่จะมาอยู่กี่วันหละ คงไม่ตลอดไปใช่มั๊ย”

“ใช่ตลอดไป >_<”

 อ๊าย!! ที่ฉันได้ยินมันไม่จริงใช่ไหม พี่ชายฉันชื่อ โทโมะ เรียนอยู่เกรด 14 คาดว่าน่าจะเป็นผู้สืบทอดแก๊งมาเฟียของพ่อ หวงฉันสุดๆ ที่ร้ายที่สุด พี่โทโมะเป็นเสือผู้หญิงควงไม่ซ้ำ แหล่มๆแจ่มๆ ทั้งนั้น

 “อ้าว แล้วถ้าพี่มาอยู่นี่แล้วเรื่องเรียนของพี่หละ”

“ย้ายสิ ย้ายมาเรียนที่เดียวกันเลย ง่า อิ่มแล้วพี่ไปนอนดีกว่า”

“เดี๋ยวสิ! พี่โมะ ยังคุยไม่เสร็จจะรีบไปไหนเนี๊ย ไอ้พี่บ้า”

“ฮ่าๆๆ พี่เค้าก็งี้แหละอย่าไปสนใจเลย” พ่อที่นั่งเงียบอยู่สักพักพูดขึ้น

“แต่พ่อคะ…”

 ฉันยังพูดไม่จบเลยแม่ก็ห้ามไว้ก่อน เพราะถ้าฉันพูดต่อจะกลายเป็นว่าฉันอาละวาท แม่เลยห้ามไว้ พ่อได้แต่นั่งยิ้มพลางกินข้าว ต่างจากตอนคุมลูกน้องจริงๆ พ่อฉัน -____-;

 

_______________________________________ 

ไรเตอร์ขอเม้ล และขออย่าเพิ่งเบื่อกันนะค่ะ ขอให้ทุกคนติดตามด้วย *0*

อาจจะไม่ใช่ คู่จิ้นมาแรง อย่าง ป๊อปฟาง โทโมะแก้ว เขื่อนเฟย์  แต่ไรเตอร์ก็ตั้งใจแต่งสุดๆเลย เควินโบว์ >< ติดตามให้ไรเตอร์ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา