ว้าวุ่น [In My Heart]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น  ตอนที่ 6 ♥

 

 

“ฮะฮะ หนุกดีนะว่าป่ะ? นายกบ นี่ๆๆ นายเป็นไรมากป่ะเนี่ย?” เฟย์สะกิดเขื่อนที่ตอนนี้นั่งคอตก หลับตาปี๋ทำท่าเวียนหัวคล้ายจะอ้วกบวกคนจะเป็นลมในคราเดียวกัน

“ไม่เห็นสนุกตรงไหน...ผีบ้าอะไรไม่รู้เต็มไปหมด” รับน้ำจากหญิงสาวมาล้างหน้าล้างตาไล่ความกลัวที่ติดตาเขาออกมาจากบ้านผีสิง

“ฮะฮะ ไม่ยักรู้เพลบอยอย่างนายกลัวผีขึ้นสมอง กรี๊ดๆๆอยู่ได้ ไม่แมนเอาเสียเลย ฮิฮิ” พูดเยาะเย้ยโดยไม่ได้มองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังหัวเสียสุดๆ คล้ายคนเสียเซลฟ์

“อ๊ะ....ทำอะไรน่ะ” เขื่อนยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกระชากเอวบางเข้ามาหาตัว อกสวยปะทะเข้ากับอกแกร่งเบาๆ เฟย์กำเสื้อของเขื่อนไว้แน่น มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง แอบเขิน...ที่ต้องอยู่สภาพล่อแหลมแบบนี้

 

“แมนไม่แมนน่ะ ไม่ได้ดูที่ตรงนี้หรอกนะที่รัก อยากรู้ไหมว่าต้องดูที่ตรงไหน....ต้องพิสูจน์ยังไงถึงจะรู้อ่ะครับ?” กระซิบข้างหู พร้อมกับใช้ลิ้นหนาแทะเล็มใบหูเล็กเบาๆ เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บาดใจให้หญิงสาวแสนเซี้ยว ตรงหน้า ที่ตอนนี้นิ่งอึ้งร่างกายแข็งทื่อไปแล้ว เนื่องจากไม่เคยรับรู้อาการแบบนี้ของชายหนุ่มมาก่อน

 

 

       ลูกอ๊อดที่แสนซื่อของเธอหายไปไหน...? ถึงเขาจะได้รับฉายาเจ้าชู้รุ่นเล็กในค่าย แต่เขาไม่เคยแสดงอาการตัวพ่อแบบนั้นกับเธอสักครั้ง หนำซ้ำเขายังเฝ้าเอาใจเธอสารพัด ไม่หือไม่อือ ยิ้มรับคำต่อว่าของเธอเสมอ...ไออาการข้ามขั้นแบบนี้ไม่เคยเลยสักทีที่จะปฏิบัติกับเธอ

 

เอากบน้อยของเฟย์คืนมาน้า....คุณบ้านผีสิง T^T

 

 

“หิวแล้ว ไปกิน.....กันเหอะ ฮะฮะ” พูดบอกพร้อมกับไล่มองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วลอบเลียริมฝีปากแกล้งคนสวย ก่อนจะหัวเราะคิกคัก

“ไอบ้า....คนไม่มีมารยาท” กระแทกเสียงตามหลังเบาๆ ด้วยกลัวคนเดินนำไปข้างหน้าจะได้ยิน ฮึ่ย ...แค่ไม่อยากเจอสถานการณ์แบบเมื่อกี๊หรอกนะ ตั้งตัวไม่ทัน ไม่ได้กลัวอะไรหรอก ชิ!

         

     ลากมือเฟย์ออกมาจากบ้านผีสิง พร้อมกับเอามาคล้องแขนของตัวเอง กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ต่อให้สะบัดอย่างไรก็ไม่มีทางหลุด ก่อนจะพานั่งมอเตอร์ไซค์ แล้วเลี้ยวเข้าร้านอาหารเล็กๆน่ารักๆ นอกเมือง

 

อย่างที่แอบได้ยินเฟย์พูดเมื่อนานมาแล้วว่าอยากเดทกับคนรักในร้านเล็กๆอาหารอร่อยๆแถบชานเมือง....

 

 

 

@@@@@@@@

 

 

 

          สายน้ำอุ่นไหลลงสู่ร่างกายกำยำของชายหนุ่ม ในห้องพักระดับวีไอพีของเขา อยากจะทำหัวให้เย็นลงเสียหน่อยหลังจากที่คิดอะไรมากมายจนหัวร้อนไปหมด ....จุ่มมันซะเลย

“อ๊าก.................................เย็นไปไหนเนี่ย?” ออกจากห้องน้ำ แล้วกลับมาคิดเรื่องเมื่อตอนบ่ายหลังจากถ่ายหนังสือเสร็จบนรถตู้ของบริษัท

 

 

 

“จุ๊บ...ฝันดีนะยอดดวงใจของโทโมะ”

“อะแฮ่ม...ทำแบบนี้บ่อยๆ สักวันผมจะบอกคุณแก้ว ทำไมไม่พูดไปละครับว่าคุณรู้สึกยังไง ปล่อยให้เขา

เป็นข่าวกับคนอื่นอยู่ได้ ถึงยังไงผมก็ไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นอะไรหรอกนะครับ ผมพูดเพราะที่คุณทำน่ะ มันไม่ถูกต้อง”

คนที่บอกว่าไม่ใช่เรื่องของตนเอง ไม่มีสิทธิ์พูด ร่ายยาวเสียจนคนไม่อยากฟังเวียนหัว.....แต่ก็จริงอย่างที่พี่สมชายบอกล่ะนะ ที่เขาทำมันไม่ถูกต้อง....แล้วยังไง เขาทำอะไรได้มากกว่านี้ล่ะ ?

 

 

“ผมไม่รู้ ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะเรียกว่าถูกต้อง” มือหนาละจากมือนุ่มของหญิงสาว แล้วมองออกไปนอก

หน้าต่าง ถึงการจราจรตอนนี้จะดูเบาบาง เพราะอยู่บนทางด่วน แต่ในหัวใจของเขาตอนนี้มันช่างดูว้าวุ่นเสียเหลือเกิน

 

 

แล้วยังไงล่ะที่เรียกว่าถูกต้อง....ความถูกต้องกับความรู้สึกของหัวใจตัวเอง เขาจะทำอย่างไร....

 

 

 

@@@@@@@@

 

 

//BB//
Tomo : Honey♥

            “sleep or not?”
            “yes.”
            “หลับแล้วพิมพ์ได้ไงอ่ะครับ คุณหนูแก้วใจ 555+ ไม่เนียนเลยนะเรา”
            “นายอ่ะ?”
            “อยู่บนเตียง ใส่บ๊อกเซ่อร์นอนกอดหมา ฮะฮะ”
            “จริง?”
            “ yes.”
            “โก6ตกนรกนะ ศาสนาคริตส์เค้าไม่ได้สอนเหรอ? คนโก6ไม่มีใครรักด้วย กลัวป่าวๆๆ”
            “ก็จริง...ทำไม?จะให้ไปไหนล่ะ ไม่ให้นอน”
            “เอาชื่อหมามาตั้งหัวพินด้วยแฮะ คิคิ”
            “ไม่ใช่ชื่อหมาซะหน่อย...ชิ”
            “จะนอนแล้วนะ บาย”

 

          เกิดอาการโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร แม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ หัวใจที่เต้นผิดจังหวะตั้งแต่เมื่อตอนกลางวัน เวลานี้กลับรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจจัง... เมื่อตอนเย็นไปออกรายการยังรู้สึกเบลอๆ ไม่ค่อยมีสมาธิเอาเสียเลย มันว้าวุ่น เวียนหัวไปหมด พูดถูกๆผิดๆจนพี่นีน่าทนไม่ไหว

 

 

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เพราะอะไรกันนะ?

 

 

 

       BB กับโทโมะเสร็จก็ปิดมือถือทุกเครื่อง รู้สึกอยากพัก ไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น....แอบหมั่นไส้คนบางคนเล็กน้อย “จะให้ไปไหนล่ะ ไม่ให้นอน” ชิ! แอบมีนัดกะน้องบีบีอะไรนั่น ยังมีหน้ามาถามเราอีกว่าจะให้ไปไหน จะไปไหนก็เชิญเหอะ ไม่ได้สนใจเสียหน่อย ....สุดท้ายก็เบนประเด็นไปที่ชื่อหัวพิน BB รักน้องหมาเหลือเกินนะ

 

 

เอ...เมื่อกี๊บอกว่าไม่ใช่ชื่อหมาหรอ? Honey = น้ำผึ้ง? ...ที่รัก?

 

 

      ชิ ไม่ได้อยากรู้ความหมายอะไร ไม่ได้สนเสียหน่อย....สนใจก็แต่รูปถ่ายที่ถูกอัพลงทวิตเตอร์ที่เธอเข้าไปดูก่อนจะปิดเครื่อง แอบอมยิ้มนิดๆกับภาพน่ารักๆตรงหน้า “หมาน้อยกับมือเจ้าของในห้องนอน” ใต้ภาพมีเวลาถ่ายพร้อมวันที่ ตรงกับเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของแก้วใจเมื่อสองนาทีที่แล้วพอดิบพอดี

 

นอนอยู่ที่ห้องจริงๆแฮะ...

 

@@@@@@@@

 

~Ikite rutte kanji teru Ishiki no sono saki...~ ไอโฟนสีส้มเกิดแรงสั่นสะเทือน รับรู้ได้ว่ามีสายเรียกเข้า  มือหนาควานหาเพื่อกดรับ....

 

“พี่โทโมะไม่ออกมาหรอคะวันนี้” เสียงเจื้อยแจ้วของสาวน้อยคนเดิมถูกกรอกมาตามสาย หลังจากส่งข้อความไปเมื่อตอนบ่ายก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา เธอไม่ยอมแพ้หรอกนะ ชิ!

“กำลังจะออกไปครับน้องบีบี...รอได้ไหมครับ?” เสียงออดอ้อนถูกกรอกลงไปตามสาย...เช่นกัน

เขาก็แค่อยากระบายความต้องการทางกายบ้างก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมาก แบบone night stand ((ฟีทเจอริ่งกันแค่คืนเดียวแล้วก็แยกทางกันไป ไม่มีอะไรต่อกัน)) ก็อยู่ใกล้คนพิเศษของเขาทีไร ฮอร์โมนเพศชายมันพลุ่งพล่านไปหมด หนำซ้ำยัง BB คุยกันก่อนนอนอีก...คำพูดกระเง้ากระงอดแบบนั้น อย่าให้ได้เห็นหน้าเชียวนะ

จะจับกดมันทั้งคืน ฮะฮะ จับกอดน่ะ กอดเฉยๆ

 

ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า บ๊ายบายลูกหมาแล้วออกจากห้องนอนไป....คืนนี้อีกยาวไกลนักลูกพ่อ

 

@@@@@@@@

 

 

 

“คุณเอ็งอยู่หนายว่า”  
“แดกข้าวกับที่รักอยู่ครับ มีอะไรไม่ทราบ//กินข้าวกับฟาง มีอะไร?”

จองเบและเคนตะพูดพร้อมกันลงในไอโฟนของตัวเองกับเบอร์สองเบอร์ สายแรกตอบแบบกวนบาทาออกมาส่วนสายที่สองพูดจาตอบกลับด้วยน้ำเสียงรื่นเริงติดเซ็งเล็กน้อยที่เพื่อนโทรฯไปขัดเวลาส่วนตัว

 

“เออ เห็นวะทีคุณภรรยาดีกวาเพื่อน แอนนิมอล(animal)” สองหนุ่มพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย สำเนียงแปร่งๆที่ยากจะฟังออก แต่ชัดเจนคำสุดท้ายที่สบถออกมา

“เอ็งซองตัวจา มูฟ(Move)ก้อนของพวกเอ็งออกจากทีนานได้ตอนหนายวะ?” เนื่องจากพวกเขามีเรื่องต้องรีบประชุมอย่างด่วนๆ

 

 

 

“ทำไมวะ มีอะไร? หรือว่า.......”

 

 

-------------------------------------------ลงได้สักที เฮ้อ..... ขอบคุณที่ติดตามนะคะ