ว้าวุ่น [In My Heart]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น  ตอนที่ 5 ♥

 

“ก่อนที่จะโดนสุนัขคาบไปรับประทาน กรุณาชัดเจนด้วยนะคะ คุณชายผีดิบ” .....

 

 

“แก้ว ...อ่ะน้ำ เหนื่อยป่ะ?”

      พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน รอยยิ้มถูกระบายออกมาจากริมฝีปากหนาที่ปรกติจะเป็นเส้นตรงได้แบบเดียว รอยยิ้มที่มีให้หญิงสาวตรงหน้าแค่คนเดียวเท่านั้น แค่....จริญญาคนเดียวเท่านั้น

 

“ไม่หรอกสนุกดี ^_^ ขอบใจนะ”

      รับน้ำมา พร้อมกับสบตาเจ้าของแก้วน้ำอย่างจัง สายตาแบบนี้...รอยยิ้มแบบนั้น แก้วใจไม่ชอบเลย หวั่นไหวชะมัด >///< ก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาของชายหนุ่ม ตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นป้ายชื่อของแก้วน้ำ “วิศว” อ่าวเวร

 

 

      นี่เรากำลังจะจุ๊บุๆกับผีดิบหรอกเหรอ ..เขินทันมั้ย? >3<…

 

 

“อ่า ของแก้วไม่ใช่อันนี้มั้ง? โทโมะ” ตัดสินใจเงยหน้าบอกออกไป ฮึ่ย ยังมองอยู่อีก!! อะไรของเค้ากันเนี่ย.... “อันนี้แหล่ะ  ของแก้วโทโมะเอาไปให้ดอลล่าล์กะฮันนี่ดื่มหมดแล้ว” พูดอย่างไม่รู้สึกอะไรใส่แก้ว ก่อนจะ

เตรียมตัวออกไปถ่ายแบบตามที่พี่ทีมงานเรียกตัว

 

“ก็แค่.....จูบทางอ้อม ไม่เสียหายอะไรเสียหน่อย...” ก้มตัวลงมากระซิบข้างใบหูสวย ให้รู้สึกขนลุกไปตามแรงลมจากริมฝีปากหนาที่เข้ามากระทบโสตประสาทหู

“ไอบ้า....>///<” บ่นออกมาเบาๆพร้อมกับแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ทำแบบนี้ พูดแบบนี้ มองแบบนี้ หมายความว่าไงยะ นายผีดิบ ชิ !!

 

 

        นายผีดิบก็เป็นซะแบบนี้ ชอบพูด ชอบทำอะไรแปลกๆ ทวิตภาพบ้างล่ะ ข้อความบ้างล่ะพักนี้ถ่ายรูปด้วยกันบ่อยๆ เพราะต้องออกงานด้วยกัน เจอกันทีไรก็ถ่ายรูป  อัพรูปที....แฟนๆชอบใจกันใหญ่เลย

นายคิดกับฉันแบบเพื่อนที่ไม่รู้ใจ เหมือนในเพลงจริงๆหรือเปล่านะ ? อยากรู้จัง…เฮ่อ...เหนื่อยหัวใจ

แปลกๆแฮะ ช่วงนี้ “บี๊บๆ บี๊บๆ” อ๊ะ...หลุดจากความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง เหลือบมองไอโฟนของเพื่อนสนิทที่มีข้อความเข้ามา ด้วยความเป็นคนนิสัยดีของเธอ และไม่เคยละลาบละล้วงของๆเพื่อน

 

        ....ฮิฮิ ขอดูหน่อยน้า....

 

 “คืนนี้เจอกันที่เดิมนะคะ พี่โทโมะ...บีบีเหงาไม่มีเพื่อนไปด้วยเลย บีบีจะรอที่โต๊ะเดิมนะคะ จุ๊บๆ”

 

 

        คล้ายกับมีก้อนสะอึกจุกอยู่ที่คอ...คลับคลาว่าจะหายใจไม่ออกเสียให้ได้ในตอนนั้น เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน?

 

       ที่เดิม....

       โต๊ะเดิม....

       จุ๊บๆ.....

           

   ฮึ....ประสาท ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อยแก้วใจ รีบๆวางไปเลยนะ ไอโฟนบ้าอะไรสีส้มแปร๋นมาเชียว ชิ!

 

 

@@@@@@@@

 



“ทำอะไรแก้ว?”

      เสียงนุ่มลอยมาแต่ไกล ชายหนุ่มคว้าดอลล่าล์สุนัขตัวโปรดของเธอเข้ามาคลอเคลีย พร้อมกับมองมือเรียวที่กำลังถือไอโฟนของเขาอยู่

 

“ปะ เปล่า..ทำไมแค่นี้หวงหรอ?”

      ทำเนียนชวนทะเลาะไปเสียอย่างนั้น โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ขอบตาสวยๆของตนกำลังร้อนผ่าว...น้ำใสๆค่อยๆไหลรินลงมาตามแรงโน้มถ่วง

 

“ไม่ได้มีอะไรปิดบังอยู่แล้ว เอาไปใช้ยังได้เลย...”

      เขาพูดแบบนั้น เพราะหมายความตามที่พูดจริงๆ ไม่มีเหตุผลอะไรให้ปิดบังอยู่แล้วสำหรับคนพิเศษของเขา แต่ขอแลกกันใช้นะ จะลบไอเบอร์หนุ่มๆให้หมดเลย

 

     ชิ!! หวงชะมัด...

 

 

“แล้วยังไง...ร้องไห้ทำไมเนี่ย?” ความรู้สึกหวงหมดไปเมื่อสังเกตเห็นหยาดน้ำใสๆจากดวงตาคู่สวย คนหล่อจะขาดใจ ใครฟะบังอาจ!!

“หะ หา...อะไร น้ำตาหรอ ?” ตกใจเอานิ้วเรียวแตะข้างๆแก้ม ตายละวา....

“ซ้อม บทน่ะ ละครเรื่องใหม่ที่กำลังจะเล่นต้องมีฉากน้ำตาเยอะ ก็เลยซ้อมไว้” เหตุผลที่แสนจะไม่เข้าท่า แต่ก็คิดได้เท่าที่นึกออกในเวลานี้ถูกส่งผ่านออกมาจากเรียวปากบางที่แอบสั่น ไหวเล็กน้อย

 

“อืม...ที่เล่นคู่กับก้อง ธนวัดน่ะหรอ...” รอยยิ้มเหือดหายไปอีกครั้งจากใบหน้าหล่อ

 



~ทำไงเธอก็ไม่รักฉันเลย ไม่มีทางรักฉันได้เลย เมื่อใจก็รู้ฉันนั้นมันไม่คู่ควร...~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นับเป็นระฆังที่ช่วยชีวิตแก้วเอาไว้ได้ ทั้งเธอและเขาหลุดจากภวังค์ของกันและกัน นิ้วเรียวสวยกดรับสาย….

 

 

“ฮัล โหล แก้วค่ะพี่....อะ เดี๋ยวแก้วเดินตามไป” นิ้วเรียวปาดน้ำตาพร้อมกับกรอกเสียงใสๆใส่ไอโฟนแล้วหันมาบอกชายหนุ่มให้ออก ไปขึ้นรถก่อนไม่ต้องรอ

“....อืม”พยักหน้าทำท่าเข้าใจ หยิบไอโฟนใส่กระเป๋า สวมแว่นตาอุ้มลูกหมา(ของตัวเองและเพื่อนสนิท) แล้วเดินออกไปรอข้างนอก

 

 

 



        เจ็บ เท่าไหร่ถึงจะพอนะ หัวใจ....เมื่อไหร่จะจำเสียที หรือต้องให้มันเจ็บบ่อยๆ แล้วค่อยๆชิน หรืออยากให้มันเจ็บจนตายสลายไป กลายเป็นคนไร้หัวใจ ถึงจะยอมหยุด...

 

 

@@@@@@@@

 

 



“กรี๊ด............................................................................แฮ่กๆ”

“ไม่ เอาแล้ว เวียนหัวจะอ้วกอ่ะ แหว่ะ @[]@” ตอนนี้สาวหน้าหวานดูแย่สุดๆ ผัดผงกระหรี่ปูที่ทานไปเมื่อตอนกลางวันถูกสำรอกออกมาจากเรียวปากบางจนหมด

“ก็ ไม่ได้บังคับซะหน่อย บอกแล้วก็ไม่เชื่อ ดื้ออยู่ได้” ป๊อบปี้พูดไปพลางลูบหลังให้ฟางไปพลาง หลังจากส่งน้ำดื่มให้หญิงสาวไปแล้วสองขวดเต็มๆ

“ก็ใครจะไปคิดล่ะ ตอนเด็กๆยังเล่นได้อยู่เลย” เงยหน้าพูดกับชายหนุ่ม พร้อมกับสูดดมยาหม่องตาลิงถือลูกท้อไปด้วย

“ตอนนี้ไม่ใช่เด็กๆแล้ว โตเป็นสาวแล้ว ... สวยด้วย” พูดกับลมฟ้าอากาศแบบไม่ได้ตั้งใจให้ใครได้ยิน แต่หูเจ้ากรรมดันได้ยินซะนี่

“-////-”  อะไร นะ....สวยหรอ? ไอหมีบ้าชมเราว่าสวย...โอยใจเอ๋ยใจ อย่าเต้นแรงนักสิ ชาวบ้านเค้าจะรู้กันหมดแล้วเนี่ย ว่าฟางน่ะว้าวุ่น....>///<

 

 

“ปะ ไปเล่นอย่างอื่นเหอะ อันนี้ฟางไม่ไหวแล้วอ่ะ” เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองขึ้นมากะทันหัน เมื่อได้รับรู้ว่าชายหนุ่มคิดอย่างไร

“อืม...บ้านผีสิงไหม?” ที่บอกว่าซึ้ง ที่บอกว้าวุ่นน่ะ ยกเลิกนะ -_-”

 

“หะหะ ล้อเล่นๆไปเดินเล่นกัน ป๊อบอยากผ่อนคลายน่ะ ช่วงนี้เหนื่อย อยากอยู่กับคนพิเศษนานๆ คลาย

เครียด” เห็นหน้าบึ้งๆของสาวสวยก็รีบเสนอสถานที่ใหม่พร้อมกับฉวยโอกาสตอนหญิงสาวเผลอ สอดประสานนิ้วมือและจับไว้แน่น ผิวปากอย่างอารมณ์ดี สาวหน้าหวานได้แต่เดินตามไปด้วยหัวใจพองโต

 

@@@@@@@@

         

        นั่งเล่นไอโฟนแบบไม่จริงจังอยู่บนรถตู้ของค่ายรอเพื่อนสนิทเพื่อไปถ่าย รายการต่อ พอหญิงสาวขึ้นรถก็แกล้งทำเป็นหลับไปเสียอย่างนั้น จะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บและนั่งปั้นหน้าว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับใคร....

 

 



“หลับ ง่ายจัง สงสัยจะเพลีย...ออกรถเลยค่ะพี่สมชาย” ความขุ่นข้องหมองใจเหือดหายไปเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนสนิท ปากบอกพี่คนขับก่อนจะหยิบเสื้อคลุมของตัวเองมาห่มให้ชายหนุ่มที่ดูท่าจะหลับ ไปแล้วจริงๆ คงเพราะเหนื่อยมาทั้งวันล่ะมั้ง เด็กๆก็แบตหมดไปทุกตัวแล้ว หลับมั่งดีกว่าเรา...

 

“จุ๊บ...ฝันดีนะยอดดวงใจของโทโมะ” แอบลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วประทับจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมไปห่มคืนให้กับเจ้าของ ก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น...

 

 

 

-------------------------------------------------------- T^T เฮ่อ....อืดหนออืด


  &nb