ว้าวุ่น [In My Heart]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 

 

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น  ตอนที่ 21 ♥ 

 

 

ตื่นขึ้นมาตอน 8.00 โมงเช้า รีบลุกอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อมิกกี้เม้าส์สีเทาหม่นที่แฟนคลับให้เมื่อครั้งไปเดินสายเล่นคอนเสิร์ต เดินออกมาปลุกโทโมะที่โซฟา เข้าครัวอุ่นนมสองแก้วพร้อมกับซีเรียลรสช็อกโกแลตอีกสองห่อ ก่อนจะตักอาหารเช้าคุณหนูๆเข้าปากก็ได้ยินเสียงเรียกจากคุณแฟนที่หน้าตาดีที่สุดในโลก คิคิ...

          “แก้ว...ผมไม่ใส่มินนี่นะครับ” อาบน้ำเสร็จใส่กางเกงตัวเดิม เบนสายตาเหลือบไปที่ปลายเตียงของคนรักมองเห็นเสื้อยืดวางอยู่ กางออกมาดู...กลายเป็นสาวน้อยมินนี่ทำท่าทีเขินอายยืนบิดไปมา

คนหล่อจะบ้าตาย จึงเอ่ยเรียกหญิงสาวอย่างหัวเสียเล็กๆ .....

 

 

         “แก้วก็ไม่ใส่” จะให้มิกกี้ฯFC. ตัวยงอย่างเธอใส่แทนเขาหรือไง? ตะโกนตอบไปทั้งที่ยังมีอาหารเช้าอยู่เต็มปาก อย่ามาเรื่องมากแถวนี้นะยะ สละมินนี่คนสวยให้ไปแล้วยังจะมาบ่นอีก 

 

“งั้น ผมก็ไม่ไป” พูดพลางเดินออกมาจากห้องนอนของเธอโดยไม่ได้ใส่เสื้อ แก้วค้างช้อนไว้ในปากแล้วเกิดสำลักนมสดออกมา รีบใช้มือเล็กๆทุบเข้าที่อก 

...เกือบตายเพราะ 6ห่อนั่นแล้วแก้วใจ 

 

ดวงตากลมคู่สวยเผลอมองตามชายหนุ่มที่มานั่งยังฝั่งตรงข้าม ตักซีเรียลใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆๆ พวงแก้มใสขึ้นสีโอรสระเรื่อๆอย่างช่วยไม่ได้ >///<~ ไอนั่นน่ะเหรอที่เค้าเรียกกันว่าซิกแพ็ค... เคยเห็นแต่ในนิตยสาร แบบระยะประชิดขนาดนี้ไม่เคยเจอกับตัวสักครั้ง ให้ตายเหอะ

 

หัวใจแทบทะลุออกมานอกอก ยุบหนอ พองหนอ...6ห่อหนอ

 

         “เคเค ยอมแล้ว!” ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ลายมินนี่สุดน่ารัก พร้อมกับถือเสื้อตัวเดิมที่ตนใส่เมื่อสักพักออกมาให้แฟนหนุ่ม 

 

 

ฮึ่ย! ขี้เกียจทะเลาะด้วยให้เสียเวลาพี่สมชายหรอกนะ คนบ้า!! …..

ใจเต้นโครมครามเลยเรา.....

 

@@@@@@@@

 

 

10.00 โมงตรงที่บริษัท พี่สมชายเข้าไปรับเด็กๆตามจุดต่างๆที่นัดกันไว้ แอบแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นคุณหนูแก้วและคุณโทโมะขึ้นรถจุดเดียวกัน หน้ำซ้ำยังมาด้วยเสื้อลายมิกกี้เม้าส์สีเทาๆเหมือนกันอีก อ่า...เสื้อคู่((Couple look)) ฮะฮะ ที่ว่าได้ของรักของหวงคืนแล้ว...แบบนี้นี่เอง

  

 

 

“เห....เสื้อคู่อ่ะนีน่า กรี๊ด.....เค้าอยากใส่มั่ง อยากใส่ๆๆๆๆๆๆๆ” พี่บีฟูแกล้งทำท่าทางดี๊ด๊าแล้วพูดจาล้อเลียนเมื่อเห็นเธอและเขาเดินลงมาจากรถตู้ ส่วนพี่นีน่าก็รับไม้ต่อเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย 

“เคเค เดี๋ยวนีน่าจัดให้ ของเราคงไม่เอามิกกี้ฯนะ เพราะไม่อยากซ้ำรอยใคร อืม....เอาเป็น ผีเน่ากับโลงผุ ดีป้ะตัวเอง” 

“จัดมาเลยจ้ะที่รัก เค้ากลัวน้อยหน้าคนรู้ใจตัวเองแล้วแถวนี้อ่ะ อ๊าย....อิดซี่เป็นที่สุด”

 

จะเขินจะอายก็คงไม่ทันแล้วอ่ะงานนี้  ได้แต่ก้มหน้าก้มตาปรี่เข้าบริษัท.....

            โดนพี่ๆแซวเล่นพอเป็นพิธีให้ได้เขินนิดหน่อย โทโมะก็จูงมือแก้วใจเข้าห้องประชุม ก่อนจะเข้าไปเจอเดอะแก๊งค์ K-OTIC ที่นั่งรอกันพร้อมหน้า ชายหนุ่มแอบจุ๊ปากนิดหน่อยบอกใบ้ให้เพื่อนๆเลื่อนการแซวออกไปก่อน ประมาณว่าเช้านี้เจอมาเยอะแล้ว พอก่อน ให้คนสวยด้านหลังเตรียมใจค่อยทักทายด้วยการล้อเลียนใหม่อีกครั้ง

 

          แก้วใจออกจะฟังการบรรยายในห้องประชุมแบบไม่มีมารยาทเท่าที่ควรจะเป็น ศีรษะเล็กเซไปข้างหน้า บางครั้งเซกลับมาทางด้านหลังจนจินนี่หลุดขำออกมา พร้อมกับชี้ชวนให้สาวตาหยีช่วยแบ่งความฮาที่มีอยู่ เลยได้มะเหงกน้อยๆลอยกลับคืนมาแทน ประมาณว่า มีมารยาทหน่อยย่ะยายสาวน้อยในตะเกียงวิเศษ

 

 

@@@@@@@@

 

 

เมื่อคืนกว่าสาวเท่ห์คนสวยจะได้พักผ่อนกายาก็ปาเข้าไปตี 3กว่าๆ ก็ไอคนที่มันนั่งข้างๆอยู่ตอนนี้ไม่ยอมให้นอนน่ะสิ แล้วดูดิ้ๆ ผีดิบไม่เห็นมีท่าทีว่านอนไม่พอ หรือพักผ่อนน้อยแต่อย่างใด สายตาเหยี่ยวยังคงจ้องมองไปที่จอโปรเจคเตอร์และฟังบรรยายจากพี่ๆด้านหน้าอย่างมีสมาธิ เก่งเกิ๊น....

 

 

 

 

 “รักโทโมะ...หรือเปล่าครับ?”  

เธอออกจะตกใจเล็กน้อยกับคำถามของชายหนุ่ม ก็ไม่คิดว่าจะได้เอ่ยคำพูดที่น่าอายนั้นในเวลาแบบนี้  แค่อยากได้ยิน ตอนนี้อยากเป็นผู้รับฟังเท่านั้น ... เวรแล้วแก้วใจ

 

“อะ อะไรนะ?” แกล้งเนียนทำเป็นเซ่อ ตีหน้าซื่อตาใสๆใส่ เผื่อโทโมะจะใจอ่อนแล้วยอมแพ้เธออีกครั้ง 

 

“รัก หรือไม่รักครับ”  

นัยน์ตาเหยี่ยวสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเอ่ยตอบอะไรกลับมาเสียที  แอบเห็นริมฝีปากหนาบดกันแน่น เส้นเอ็นบริเวณลำคอค่อยๆขยายคล้ายกับเลือดกำลังสูบฉีด  

 

 

โทโมะของแก้วใจกำลังทรมาน เขากำลังต่อสู้กับความต้องการของร่างกาย..... 

 

 

เมื่อเห็นว่าคนสวยของเขายังคงนิ่ง ดวงตาคู่กลมหลุบต่ำลงไม่ยอมประจันหน้ากับเขาเหมือนตอนแรก หัวใจแอบกระตุกด้วยความเจ็บปวดเหมือนเมื่อครั้งได้รับรู้ว่าหญิงสาวออกปากบอกว่าแอบมีใจให้ผู้ชายคนอื่นไม่มีผิด เขาผลักหญิงสาวออกจากตัวเบาๆแล้วหันหลังให้  

หัวใจของเขากำลังสลายอีกครั้ง...หรืออย่างไรกัน

 

 

“รักสิ รัก รัก รัก รัก รัก ฮึก....ฮือ”  

คนสวยของเขาร้องโวยวายเสียงดัง สะอื้นฮักอีกครั้งทำให้ฟูกนิ่มของโซฟาสั่นไหวจนโทโมะสัมผัสได้  อยากจะตบตีความรู้สึกของตัวเองที่คิดทำอะไรไม่เข้าท่า จนส่งผลต่อการแสดงออกทางร่างกาย ให้เขาทำร้ายหัวใจของตัวเอง ชายหนุ่มรีบคว้าเอาร่างบางมากอดแนบอก เขาทำให้เธอร้องไห้อีกครั้งแล้ว  

 

คนดีของโทโมะ ขอโทษนะครับ...

 

“รัก ... แก้วรักโทโมะ รักนะ ฮึก...” เสียงสะอื้นไห้ยังคงไม่ลดละ พร้อมกับคำบอกรักที่ยังถูกระบายออกมา 

จากริมฝีปากอิ่มอยู่เนืองๆไม่ยอมหยุด จอมแก่นคนนั้นหายไปไหนกันนะเวลาแบบนี้  

 

“ให้พูดอีกป่ะ?”  

คนสวยของเขาเงยหน้าขึ้น เอียงคอน้อยๆแล้วเอ่ยถามออกมา ....คนหล่อจะบ้าตาย อยากทำซึ้งก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้ในความเป็นเด็กของคนรัก ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าแก้วรักเขา รักเขา รักเขา แก้วใจของโทโมะ 

ของโทโมะเท่านั้น...          

 

 

 

“อือ....อืม”  

ไร้เสียงตอบรับจากชายหนุ่มตรงหน้า มีเพียงเสียงของความสุขสมจากรสสัมผัสที่ฉกชิมจากริมฝีปากบางดังเล็ดลอดออกมา โทโมะคลายกอดให้หลวมแล้วกดจูบย้ำๆจนเรียวปากอิ่มสีโอรสบวมเจ่อ อดใจไม่ไหวจนต้องเข้าไปฉกชิมความหวานซ่อนเปรี้ยวอีกครั้งและอีกครั้งจนหญิงสาวผลักที่อกแกร่งเบาๆพร้อมกับแผดเสียงออกมา ...

 

 

“โทโมะ มันเจ็บนะเว้ย!”  

มองหน้าหนุ่มหล่ออย่างเอาเรื่อง เอะอะจูบๆๆๆ ปากห้อยๆของแก้วใจบวมเจ่อหมดแล้วเห็นไหมเนี่ย คนบ้า!!!

 

“ฝันดีครับเด็กน้อยของโทโมะ”  

ชายหนุ่มยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจกับท่าทีและคำพูดของหญิงสาว กดจูบไปที่ปากห้อยที่โคตรเซ็กซี่อีกครั้ง ก่อนเอ่ยลาเด็กน้อย คืนนี้เขาบรรลุจุดประสงค์แล้วได้เวลาที่หัวใจจะได้พักเสียที.... 

 

@@@@@@@@

 

 

สองศรีพี่น้องเฟย์ฟางมาสายนิดหน่อย จึงแอบถูกสายตาดุๆจ้องมองนิ่งๆ...เฮียเข้ามาอธิบายภาพคอนฯโดยรวม ข้อชื่นชมและสิ่งที่ควรปรับปรุงในครั้งต่อไป พูดจบก็ให้พี่ๆทีมงานที่ดูแลในแต่ละพาสสรุปในส่วนของตนเองร่วม 2ชั่วโมงกว่าๆ การบรรยายจึงยุติลง เข้าสู่การรับประทานอาหารกลางวันแบบพร้อมหน้าพร้อมตา

 

 

“เฟย์ฟางออกมาข้างนอกกับพี่เดี๋ยวนี้!” .................. 

 

 

 

ขึ้นไหม??